Mam problem.Otóż mój narzeczony od ponad roku przebywa w Niemczech i po ślubie chce mnie tam ściągnąć,wszystko pięknie i fajnie gdyby nie moja mama. Niestety,ale do końca nie może tego zaakceptować,że wyjadę(jestem jedynaczką).Niby mówi,żebym robiła tak,aby było mi dobrze żebym była szczęśliwa i nie patrzyła na nią,ale czuję,że w głębi nie jest ze mną szczera.Nie ukrywam,że mi też będzie się z nią ciężko rozstać,ale skoro wychodzę za mąż to wiadomo,że chcę być u boku męża,pomyśleć o dziecku a nie widywać się raz na kilka tygodni i wiecznie tęsknić.A do tego tam znalazł by mi prace,której tu nie mam co prawda pewnie jakieś sprzątanie,ale lepsze to niż siedzenie w domu.I tak ciągle mąci mi w głowie,aż jej wczoraj powiedziałam,że zniechęca mnie psychicznie.A ja chce mieć swoją rodzinę i być szczęśliwa.Co zrobić,żeby w końcu przyjęła to do wiadomości i odpuściła???

Pojedz do niemiec z mamą O ile jest taka mozliwosc.

trzeba przeciac pępowine. Uniezaleznic sie emocjonalnie od mamy. NIe brac odpowiedzialnosci za jej emocje i nastroje, ona jest dorosla. Ty zajmij sie swoim zyciem i nie daj sie wpedzic w poczucie winy. Rodzicom ciezko sie pogdzic z dorosloscia dzieci, ale taka kolej rzeczy.

No wlasnie bardzo chce sie usamodzielnić pod każdym względem.bo całe życie ktoś decyduje za mnie.a ja nigdy jakoś nie miałam odwagi sie nikomu sprzeciwic, zeby komuś nie bylo przykro i wszystko w sobie tłumiłam.więc nic dziwnego ze mam zaburzenie teraz.