berthemoose pisze: ↑

28 lutego 2018, o 13:29

Pisalem juz ze wyszedlem z nerwicy i to prawda bo od dawna nie mam objawów, gdy przyspieszy mi serce nie dostaję ataku paniki, nie mam w ogóle ataków paniki, derealizacji ani innych tego typu rzeczy z którymi się zmagamy. Chodzi o to że biologiczna część mineła i chwała Wam za to.
Mam jednak jedno pytanie do odburzonych - jak poradziliście sobie z kryzysem wartości? Mam na myśli fakt, że w tej chwili dokucza mi ogromny konflikt myślowy (jako że przejście przez nerwicę dało mi wystarczająco doświadczenia w tych kwestiach rozumiem że natręctwa i dyskomfort to objawy tego wlasnie konfliktu i go ignoruję) dotyczący sensu życia i podejścia do Boga (ewentualnie Jego braku). Mój mózg nieustannie goni za "zrozumieniem" tego jak działać mógłby ten Bóg i za każdym razem gdy nastąpi na jakąś sprzeczność (w moich wyobrażeniach) natychmiast reaguje już nie paniką ale ciągle odczuwalnym dyskomfortem rozdrażnieniem. Pamiętam że przed zaburzeniem byłem w stanie "normalnym" i mimo tego, że te dylematy istniały to potrafiłem się nimi nie zadręczać i byłem pozytywnie nastawiony, nie było tego dialogu w głowie i niepewności. Teraz nie potrafię oddać się takiej swiadomej automatyce to znaczy istnieniu w takim stanie w jakim dawniej funkcjonowalem. Siedzę uczę sie matmy i co chwilę muszę przerywać bo te natręctwa nie dają spokoju.
Powiecie że to przeczy mojemu odburzeniu, no trochę tak, a trochę nie (ja tam czuję się bardziej w kryzysie egzystencjalnym/ małej depresji niż w nerwicy i wiem że gdy tylko uspokoję ten konflikt to będzie jak dawniej).

nocenadnie pisze: ↑

28 lutego 2018, o 13:35

berthemoose pisze: ↑

28 lutego 2018, o 13:29

Pisalem juz ze wyszedlem z nerwicy i to prawda bo od dawna nie mam objawów, gdy przyspieszy mi serce nie dostaję ataku paniki, nie mam w ogóle ataków paniki, derealizacji ani innych tego typu rzeczy z którymi się zmagamy. Chodzi o to że biologiczna część mineła i chwała Wam za to.
Mam jednak jedno pytanie do odburzonych - jak poradziliście sobie z kryzysem wartości? Mam na myśli fakt, że w tej chwili dokucza mi ogromny konflikt myślowy (jako że przejście przez nerwicę dało mi wystarczająco doświadczenia w tych kwestiach rozumiem że natręctwa i dyskomfort to objawy tego wlasnie konfliktu i go ignoruję) dotyczący sensu życia i podejścia do Boga (ewentualnie Jego braku). Mój mózg nieustannie goni za "zrozumieniem" tego jak działać mógłby ten Bóg i za każdym razem gdy nastąpi na jakąś sprzeczność (w moich wyobrażeniach) natychmiast reaguje już nie paniką ale ciągle odczuwalnym dyskomfortem rozdrażnieniem. Pamiętam że przed zaburzeniem byłem w stanie "normalnym" i mimo tego, że te dylematy istniały to potrafiłem się nimi nie zadręczać i byłem pozytywnie nastawiony, nie było tego dialogu w głowie i niepewności. Teraz nie potrafię oddać się takiej swiadomej automatyce to znaczy istnieniu w takim stanie w jakim dawniej funkcjonowalem. Siedzę uczę sie matmy i co chwilę muszę przerywać bo te natręctwa nie dają spokoju.
Powiecie że to przeczy mojemu odburzeniu, no trochę tak, a trochę nie (ja tam czuję się bardziej w kryzysie egzystencjalnym/ małej depresji niż w nerwicy i wiem że gdy tylko uspokoję ten konflikt to będzie jak dawniej).

Poprostu uwierz w niego . Nie rozkminiaj czy on jest czy nie ma, to juz jej sprawa boska a nie ludzka jak narazie jesteś czlowiekiem . Wykorzystaj człowieczeństwo jak najlepiej potrafisz

Gafa pisze: ↑

28 lutego 2018, o 14:18

Może to są resztki zaburzenia i trzeba to zignorować. Minie i to. Jesteś wrażliwy stąd te dylematy. Może to być też kwestia przekonań wyniesionych z domu. Może w domu krzywo się patrzyło na ludzi bogatych. Sądzę że Bóg jest inny niż myslimy. Myślę że to jest Wszechogarniająca i Akceptujaca Miłość, która zna nasze serce najlepiej.

berthemoose pisze: ↑

28 lutego 2018, o 13:39

Dodam do tego, że chodzi też o relację dobro - zło.
Za każdym razem gdy poczuję jakiś taki świeży oddech w życiu, motywację do tego to pojawia się przytłaczające rozdrażnienie na polu decyzji (dobrze czy źle?). Wydaje mi się że co nie zrobię jest złe a te wszystkie natręctwa istnieją na poziomie chrześcijaństwa co jakiś czas wraca mi też Szatan to znaczy przespales sie z koleżanką po imprezie (nie jestem jakimś wielkim lowelasem chodzi mi o to że mam wlasnie takie natrectwa seksualne spowodoane potępieniem za nietlumienie swojego popędu do granic ascezy) - PÓJDZIESZ DO PIEKŁA BEZ DYSKUSJI. I lęk przed tym że powinienem porzucić wszystko co robię, moje pasje itd. Że nie wolno mi się dorobić itd. Nie dość ze moja filozofia zycia nie pokrywa się z zadna religia a jest w zasadzie zlepkiem tego wszystkiego co uwazam za dobre w roznych religiach to jeszcze nawet jesli mialbym byc religijnym czlowiekiem - w Biblii napisane jest parafrazując "bogacenie się nie jest złe jesli jest uczciwe i pieniadz sluzy tobie a nie ty jemu" oraz to ze zdrowy samorozwój jest najważniejszą obok miłości do bliźniego rzeczą tu na ziemi.
Dwa powody by nie być fanatykiem religijnym.
Jednak taki fanatyk zamieszkał w mojej głowie i te mysli które mi "podpowiada" (cudzyslów zebyscie nie freakowali o schizofrenię - to do początkujących ) gdy tylko przejmą kontrolę (a przejmują ciężko jest się ich pozbyć) to czuję się straszony przez Boga nie wolno nie wolno nie wolno itd. O co w tym chodzi?
Dodatkowo mam też taki lęk że przez świadomość mojej śmiertelności nigdy nie zaznam szczęścia i to mnie wprowadza w dół.
Można więc powiedzieć że WCALE nie jestem odburzony, ale ja swoje wiem i te dwa epizody od siebie oddzielam. Znam juz mechanizm reagowania na nerwicę i wiem co jest reakcją ciala na stres, wiem tez co go powoduje, nie wiem tylko jak zażegnać ten konflikt i raz na zawsze (to znaczy do czasu mojej ŚMIERCI) życ tak jak dawniej rozwijać się cieszyć błądzić i się nie przejmować.
Ktoś ma jakieś specjalne rady?

Tojajestem pisze: ↑

28 lutego 2018, o 17:52

Gafa pisze: ↑

28 lutego 2018, o 14:18

Może to są resztki zaburzenia i trzeba to zignorować. Minie i to. Jesteś wrażliwy stąd te dylematy. Może to być też kwestia przekonań wyniesionych z domu. Może w domu krzywo się patrzyło na ludzi bogatych. Sądzę że Bóg jest inny niż myslimy. Myślę że to jest Wszechogarniająca i Akceptujaca Miłość, która zna nasze serce najlepiej.

Na takie dylematy polecam film „zupełnie nowy testament”

Gafa pisze: ↑

28 lutego 2018, o 14:18

Może to są resztki zaburzenia i trzeba to zignorować. Minie i to. Jesteś wrażliwy stąd te dylematy. Może to być też kwestia przekonań wyniesionych z domu. Może w domu krzywo się patrzyło na ludzi bogatych. Sądzę że Bóg jest inny niż myslimy. Myślę że to jest Wszechogarniająca i Akceptujaca Miłość, która zna nasze serce najlepiej.

witorrr98 pisze: ↑

28 lutego 2018, o 18:02

berthemoose pisze: ↑

28 lutego 2018, o 13:39

Dodam do tego, że chodzi też o relację dobro - zło.
Za każdym razem gdy poczuję jakiś taki świeży oddech w życiu, motywację do tego to pojawia się przytłaczające rozdrażnienie na polu decyzji (dobrze czy źle?). Wydaje mi się że co nie zrobię jest złe a te wszystkie natręctwa istnieją na poziomie chrześcijaństwa co jakiś czas wraca mi też Szatan to znaczy przespales sie z koleżanką po imprezie (nie jestem jakimś wielkim lowelasem chodzi mi o to że mam wlasnie takie natrectwa seksualne spowodoane potępieniem za nietlumienie swojego popędu do granic ascezy) - PÓJDZIESZ DO PIEKŁA BEZ DYSKUSJI. I lęk przed tym że powinienem porzucić wszystko co robię, moje pasje itd. Że nie wolno mi się dorobić itd. Nie dość ze moja filozofia zycia nie pokrywa się z zadna religia a jest w zasadzie zlepkiem tego wszystkiego co uwazam za dobre w roznych religiach to jeszcze nawet jesli mialbym byc religijnym czlowiekiem - w Biblii napisane jest parafrazując "bogacenie się nie jest złe jesli jest uczciwe i pieniadz sluzy tobie a nie ty jemu" oraz to ze zdrowy samorozwój jest najważniejszą obok miłości do bliźniego rzeczą tu na ziemi.
Dwa powody by nie być fanatykiem religijnym.
Jednak taki fanatyk zamieszkał w mojej głowie i te mysli które mi "podpowiada" (cudzyslów zebyscie nie freakowali o schizofrenię - to do początkujących ) gdy tylko przejmą kontrolę (a przejmują ciężko jest się ich pozbyć) to czuję się straszony przez Boga nie wolno nie wolno nie wolno itd. O co w tym chodzi?
Dodatkowo mam też taki lęk że przez świadomość mojej śmiertelności nigdy nie zaznam szczęścia i to mnie wprowadza w dół.
Można więc powiedzieć że WCALE nie jestem odburzony, ale ja swoje wiem i te dwa epizody od siebie oddzielam. Znam juz mechanizm reagowania na nerwicę i wiem co jest reakcją ciala na stres, wiem tez co go powoduje, nie wiem tylko jak zażegnać ten konflikt i raz na zawsze (to znaczy do czasu mojej ŚMIERCI) życ tak jak dawniej rozwijać się cieszyć błądzić i się nie przejmować.
Ktoś ma jakieś specjalne rady?

Wydaję mi się, że po wyjściu z tych najgorszych stanów, mózg się rozruszał i powoli wraca do normy, węsząc nowe wartości i cele myślowe w życiu

berthemoose pisze: ↑

28 lutego 2018, o 21:50

witorrr98 pisze: ↑

28 lutego 2018, o 18:02

berthemoose pisze: ↑

28 lutego 2018, o 13:39

Dodam do tego, że chodzi też o relację dobro - zło.
Za każdym razem gdy poczuję jakiś taki świeży oddech w życiu, motywację do tego to pojawia się przytłaczające rozdrażnienie na polu decyzji (dobrze czy źle?). Wydaje mi się że co nie zrobię jest złe a te wszystkie natręctwa istnieją na poziomie chrześcijaństwa co jakiś czas wraca mi też Szatan to znaczy przespales sie z koleżanką po imprezie (nie jestem jakimś wielkim lowelasem chodzi mi o to że mam wlasnie takie natrectwa seksualne spowodoane potępieniem za nietlumienie swojego popędu do granic ascezy) - PÓJDZIESZ DO PIEKŁA BEZ DYSKUSJI. I lęk przed tym że powinienem porzucić wszystko co robię, moje pasje itd. Że nie wolno mi się dorobić itd. Nie dość ze moja filozofia zycia nie pokrywa się z zadna religia a jest w zasadzie zlepkiem tego wszystkiego co uwazam za dobre w roznych religiach to jeszcze nawet jesli mialbym byc religijnym czlowiekiem - w Biblii napisane jest parafrazując "bogacenie się nie jest złe jesli jest uczciwe i pieniadz sluzy tobie a nie ty jemu" oraz to ze zdrowy samorozwój jest najważniejszą obok miłości do bliźniego rzeczą tu na ziemi.
Dwa powody by nie być fanatykiem religijnym.
Jednak taki fanatyk zamieszkał w mojej głowie i te mysli które mi "podpowiada" (cudzyslów zebyscie nie freakowali o schizofrenię - to do początkujących ) gdy tylko przejmą kontrolę (a przejmują ciężko jest się ich pozbyć) to czuję się straszony przez Boga nie wolno nie wolno nie wolno itd. O co w tym chodzi?
Dodatkowo mam też taki lęk że przez świadomość mojej śmiertelności nigdy nie zaznam szczęścia i to mnie wprowadza w dół.
Można więc powiedzieć że WCALE nie jestem odburzony, ale ja swoje wiem i te dwa epizody od siebie oddzielam. Znam juz mechanizm reagowania na nerwicę i wiem co jest reakcją ciala na stres, wiem tez co go powoduje, nie wiem tylko jak zażegnać ten konflikt i raz na zawsze (to znaczy do czasu mojej ŚMIERCI) życ tak jak dawniej rozwijać się cieszyć błądzić i się nie przejmować.
Ktoś ma jakieś specjalne rady?

Wydaję mi się, że po wyjściu z tych najgorszych stanów, mózg się rozruszał i powoli wraca do normy, węsząc nowe wartości i cele myślowe w życiu

tak, może to prawda tylko że ja ciągle się czuję źle i ciągle mam ten lęk wolnopłynący
ale w porównaniu z tym co było dawniej to jest on cieniem samego lęku, czuję się odburzony bo potrafię ten lęk odciąć od życia (to też jest po prostu stres związany z maturą do której nic nie umiem )
mam fiksacje z muzykami i samobójstwem, nigdy w życiu nie miałem epizodu depresji ciężkiej i Boże uchroń mnie od tego, nigdy w życiu nie miałem też myśli samobójczych, ale jest taka pora dnia w której dopada mnie lęk i mimo że go obserwuję nie oceniam, nie odpowiadam to on jest i domaga się reakcji, jakieś wizje i utożsamianie się z muzykami (takimi jak cobain, czy kilku innych) i mam przed oczami wyobrazni ich cytaty o depresji o tym ze zyli i nie potrafili znalezc swojego miejsca ze byli dziwni utalentowani i za to zaplacili najciezsza cene w postacji depresji. kiedys duzo czytalem i znam te historie na pamiec (jestem muzycznym freakiem wiec to naturalne) i dawno temu na poczatku liceum mi one imponowały ubieralem sie jak grungeowiec nosilem jakies bibeloty na szyi i krzyczalem na matke ze nie rozumie xD i gdzies tak w nerwicy wyszla mi ta wkrętka ze jestem jednym z nich a ze no zawsze mialem opinie kreatywnego i tez mam poczucie tego ze jestem troche inny od wszystkich bo mam strasznie duzo zajawek i robie duzo fajnych rzeczy i jesli jest cos za co ludzie mnie podziwiaja to za kreatywnosc i tak sobie wkrecilem ze jestem jakims niewiadomo jakim dzieckiem indygo i kiedys się tym jaralem, ze taki jestem inny, a teraz mi to wylazi ze rzeczywiscie jestem i widze siebie nie odnajdujacego sie w zyciu i popelniajacego samobojstwo za kilka lat ( co przeczy z rzeczywistoscia bo tak ogolnie to u mnie coraz lepiej) i przez te lękowe wkręty mam wlasnie takie sytuacje ze sobie wyobrazam jak robię cos nietypowego i mi wychodzi i prawie natychmiast moja rozczochrana odpowiada tym że ludzie ktorzy zrobili cos kreatywnego maja jakies odpaly i zle koncza, a jak sobie pomysle chociaz o zrobieniu kariery w muzyce o ktorej ciagle marzę i robie sporo w tym kierunku to juz w ogole wizje samobojcze i lęki
z drugiej strony jak mysle o niespelnieniu marzen to tez mnie dopada deprecha
i co ja mam zrobic ze swoim mozgiem hm? nie moze sie odczepic juz do konca jak mi dal spokoj z dostawaniem rozleglego wylewu co dwa-trzy dni i tętnem 190 przed zasnieciem?