Witajcie od kiedy pamietam bylem bardzo wrazliwy,nie radzacy sobie z silnymi emocjami.W podstawowce bylem bardzo zywiolowy,aktywny,wesoly,po 6 latach szkoly podstawowej trafilem do gimnazjum,calkiem nowe srodowisko inni ludzie,poczulem ze cos zaczelo mnie blokowac i z tego radosnego Emilka zrobil sie chlopiec ktory,czul sie bardzo zle w nowym otoczeniu,bylem bardzo skrempowan,nie potrafilem rozmawiac z nowymi rowiesnikami,zamykalem sie w sobie coraz bardziej.Bylo to dla mnie utrapieniem,ucisk w brzuchu,mdlosci,niechec by wracac tam spowrotem,ale nie mialem zadnego powodu zeby tak sie czuc,bo nikt krzywdy mi nie robil hmmm.Nie rozmawial praktycznie z nikim w gimnazjum,oprocz paru kolegow,na lekcjach zero aktywnosci i wieczne napiecie nerwowe.W koncu nawet nauczyciele zauwazyli ze cos jest nie tak,ale ja zawsze mowilem ze jest wszystko dobrze.Ten stan ciagnal sie caly czas przez gimnazjum i technikum,oczywiscie w technikum mialem juz duze problemy z nauka i gorzej sie czulem,jakies tam drobne dusznosci,mdlosci.No jakby bylo tego malo to w wieku 18 lat moi rodzice sie rozwiedli,oczywiscie bardzo mnie to zmartwilo,no ale moi dobry koledzy mnie pocieszyli trawka,alkoholem i dopalaczami,fajeczki tez byly.Postanowilem sie troche ogarnac,ale i tak dobrze sie to nie skonczylo bo dopiero prawdziwe pieklo bylo przedemna,minal rok od tych wszystkich uzywek,oczywiscie przejmowanie sie wszystkim bylo zawsze przy mnie,przezywanie wszystkiego nawet najdrobniejszych rzeczy.Typowy gosc ktory boi sie o wszystko i wszystkich,w dodatku nie potrafiacy funkcjonowac w spoleczenstwie,chowajac sie i odcinajac od swiata.No coz przyszedl ten dzien ktory wywrocil moje zycie dogory nogami a mianowicie,bomba zegarowa ktora tykala od dobrych paru lat wybuchla w sekundzie,strach,panika,ja umieram ? Juz bedzie koniec ? chyba mam zawal,mamo ratuj mnie....io io io w ten karetka na sygnale wiozla mnie nocna i zimowa pora do szpitala oddalonego o 20 km.W karetcce myslalem ze juz odchodze,ratownicy nie wiedzieli co to jest,ja podskakujac na noszach,lapiac powietrze jak ryba bez wody,nagle dlugi korytaz i wielka lampa na bialym suficie.Monitor funkcji zyciowych pikal jakby zaraz mial sam wyzionac ducha.No to zastrzyk i jakas tableteczka poszla w ruch,cholera sobie mysle ale to nic nie pomaga,dopiero po ok 20 minutach,tempo pikniec zwalnialo a ja powoli zaczalem sie uspokajac i wracac do siebie.Lekarz mowi mial pan czestoskurcz serca,noc w szpitalu,po poludniu puscili mnie,mowiac tylko zebym dbal o serce.No ale przeciez nie moglo byc juz dobrze nie,bo to by bylo za piekne,ledwo tydzien po tym wszystkim a powtorka z rozrywki sie powtorzyla od nowa.....

Hej no witaj ale tu widze avatara dales i sie jakos integrujesz z innymi Moze tez da sie to przelozyc na zycie ogolnie?
Najwazniejsze ze wszystko mozna poprawic, u mnie tez juz od dorastania sie rozne rzecy zaczely ale ja inaczej unikalem - cpajac i zadajac sie z roznym srodowiskiem.
Ale w koncu tez doszlo do ataku, depersonalizacji i musialem zaczac zmieniac podstawe bo widocznie tak sie dalej juz nie dalo.

No wiem ze sie integruje i to calkiem nie zle ale duzo sie zmienilo od tamtej pory tzn gdzies od roku czasu jestem bardziej otwarty na ludzi

A może na jakąś terapię byś sie wybrał, wzmocnił obraz siebie samego żeby poczuć się bezpiecznie
i pewnie sam ze sobą?:)

Co to ataków paniki to jest na to tylko jedno lekarstwo - przestać sie go bać.
Po takim ataku który opisałeś w poście świat mi się zawalił, też wylądowałam w szpitalu bo mnie tam zabrali.
Nawet nie śniłam że można coś takiego doświadczyć. Potem przez pare mieś dużo o tym czytałam i niestety mimo poznania schematu całego
ataku, objawów bałam sie dalej bo to było straszne.
I dziś sama siebie bym nie zabrała do szpiatala tylko kazała usiąść i przezyć też atak od poczatku do końca
i iść normalnie dalej.
Po prostu mimo lęku przed atakiem wychodzilam, dostalam sobie ten atak 1,2,3 razy aż doszłam
do wniosku że nic takiego sie nie stało i wtedy w ogóle przestałam sie tego bac i ataki zniknęły.

Kiedy miałam ten pierwszy najgorszy atak i zaprowadzili mnie do psychiatry która
na mnie huknęła żebym sie do cholery uspokoiła i nie robiła histerii i odwróciła
moja uwage od tego co sie ze mną dzieje to mi bardzo pomogło chociaż byłam
na nią zła bo ja tu umieram i trace zmysły a tu takie chamstwo;)
A ona doskonale wiedziała co robi:)

Do mnie lekarstwem bedzie kobieta