No właśnie, ja jestem z tych osób które reagują/myślą zero jedynkowo. Ja mam problem z tym że postrzegam świat albo poprzez zasłonę lęku albo poprzez gniew (złość, frustracja). Raz jest tak że gdy próbuję swoją uwagę przekierować na świat zewnętrzny (ludzie, otoczenie) czyli kiedy próbuję "otwierać się" wtedy budzi się lęk, wówczas jestem niepewny siebie, przestraszony, jak mały nieśmiały chłopiec. Drugi raz to odczuwam gniew (frustracja, złość) i wtedy jestem pewny siebie, łatwo wchodzę w rywalizację, patrzę się śmiało w oczy, ale też jestem zdystansowany do innych, nie obchodzą mnie ich reakcje, raczej jestem skupiony na sobie, co dla mnie jest istotne, taka trochę postawa egoistyczna. Nie wiem która skrajność z której wynika, czy gniew włącza mi się by nie czuć lęku przed ludźmi (przed ich oceną) czy właśnie odczuwam lęk przed pokazaniem gniewu, że może ze mnie wyjśc jakaś bestia, że mogę być niemiły, odpychający ?
Moim celem jest oczywiście dążyć do neutralności pomiędzy tymi dwoma stanami ale narazie nie wiem jak :/

Mam identycznie, wydaje mi się, że może to wynikać z rozchwianego stanu emocjonalnego. Dlatego staram się jakoś wpływać na emocje. Kiedy mnie bierze ten gniew staram się głęboko oddychać, albo po prostu zrelaksować.

Może po prostu masz problem z akceptacją siebie jakim jestes. Gdy próbujesz sie otworzyc boisz sie ze ktos zdemaskuje Twoje slabości ( nie ma sie czego wstydzic kazdy je ma). Z kolei kiedy sie zamykasz gniewem i bojowym nastawieniem starasz sie zakamuflować, ale to zawsze kosztuje wiele energii. https://youtu.be/0e4k-rXbNtE Mnie pomogło to inaczej spojrzeć na pewne rzeczy.