Cześć

Akceptacja naszego stanu - silnych lęków, poczucia beznadziei, natrętnych myśli wywołujących lęk, brak apetytu i spadek wagi ciała, myśli samobójcze itp. - wydaje mi się niemożliwa. Mówi się tyle o akceptacji tego zaburzenia, jednak to jest tak silne cierpienie, że nie da się tego akceptować lub ja nie umiem/nie chcę.

Jak sobie z tym radzicie?

Jest wiele "blokad", które przeszkadzają w takiej akceptacji. Gdzieś na tym forum był post gromadzący rzeczy, które przeszkadzają w odburzaniu
Mi osobiście przeszkadza np. nadmiar wolnego czasu - wtedy lęk, apatia, poczucie winy są zbyt silne, żeby z nimi w ogóle pracować.
Kiedyś w jednej książce przeczytałem, że niektórych blokuje strach przed tym, że staną się lekkoduchami, którzy niczym się nie przejmują. Można też źle podchodzić do odburzania/akceptacji.
A może chodzić po prostu o danie sobie czasu odburzanie

Posłuchaj hevada divina Posłuchaj utworu Podcast 23: Przez ciernie do gwiazd, czyli jak ważna w zaburzeniach lękowych jest sztuka cierpienia? wykonawcy Hewad Sani w serwisie #SoundCloud
https://soundcloud.app.goo.gl/ANrpW naprawdę pomaga. Też nie lubię wolnego czasu jest lepiej ale nadal bywaj dni że jest mi smutno tak poprostu.