HooSee pisze: ↑25 marca 2019, o 13:21
Witam wszystkich, nie wchodziłem jakiś czas na forum, ponieważ mój sen wrócił do normy. Z bezsennością chodziłem w sumie 4 lata, zanim zrozumiałem, z czym mam do czynienia. Ten czas niewiedzy był dla mnie koszmarny. Myślałem, że umrę, co teraz wydaje mi się śmieszne. Później zacząłem rozpracowywać swoje mechanizmy i na 2 lata wróciłem do zdrowia. Niedawno, bo w lutym, narzekałem na tym forum, że problem nagle wrócił, ale po kilku tygodniach znowu zacząłem spać głębokim snem. Ponieważ w tym dziale mowa także o małych sukcesach, więc dzielę się moimi obserwacjami, nawet jeżeli będę musiał jeszcze pogłębiać swoje "odburzanie"
Moje rady dla bezsennych:
1. Całkowicie ignorujcie brak snu. Absolutnie nie kopcie się z koniem, nawet nie myślcie o żadnym spaniu, bo nic Wam nie zagraża. Kiedyś myślałem, że będę odczuwał tortury z powodu niewyspania, ale to było spowodowane tym, że jako zmartwiony bezsennością, wyolbrzymiałem także zmęczenie w trakcie dnia. Kiedy zrozumiałem, że to iluzja, to zauważyłem, że tak naprawdę czuję się nie najgorzej. Myślałem też, że umrę od bezsenności. Teraz śmieję się z tego, jak mogłem wierzyć w takie brednie.
2. W pewnym momencie uczyniłem sobie z bezsennych nocy zaletę (co może wydawać się szalone na pierwszy rzut oka). Postanowiłem po prostu cieszyć się odpoczynkiem, nawet jeśli nie spałem. Nie mogę spać? Trudno. Jak nie, to nie, nie muszę zasnąć na siłę. Zauważyłem, że mój organizm nie pozwolił na to, żebyś się wyczerpał, bo gdy istnieje takie zagrożenie, to organizm sam się wyłącza. Po co to wszystko kontrolować? Bez sensu, niech sen przychodzi sam.
3. Istnieje zjawisko tzw. nocy wyrównawczej, czyli kiedy nawet nie prześpisz kilku nocy z rzędu, to którejś i tak zaśniesz, i to tak głęboko regeneracyjnie, bo nerwicowa bezsenność nie zabija (!), organizm sam sobie w odpowiednim momencie uruchamia mechanizmy obronne.
4. To dla osób wierzących. Ja jestem osobą głęboko wierzącą, więc kiedy nie mogłem spać, to zacząłem wykorzystywać ten czas na modlitwę, ale nie taką, żeby prosić Boga o uzdrowienie z bezsenności, bo takie rozpaczliwe wołania tylko pogłębiają nerwicowy stan, a czytając Pismo Święte zauważyłem, że nie tego oczekuje Bóg. Zacząłem dziękować za różne dobre rzeczy, które się wydarzyły minionego dnia, rozwijając w sobie radość i wdzięczność za każdy dzień. W Biblii są takie fragmenty: "W każdym położeniu dziękujcie", "Zawsze się radujcie", "Radość w Bogu jest waszą siłą". Skoro tak, to pomyślałem sobie, że Bóg chce ode mnie raczej tego, żebym cieszył się w każdej sytuacji, był pogodnym człowiekiem, nie małodusznym, ale pełnym wewnętrznej radości, nawet kiedy zdarzają się trudności.
5. Przekułem bezsenne noce na zaletę. Pomyślałem: trudno, widocznie bezsenne noce są także pożyteczne do tego, żeby hartować siłę charakteru, cierpliwość, zrównoważenie, spokój wewnętrzny, czyli coś, czego brakuje nerwicowcom
Wcześniej byłem strasznym płaczkiem w życiu. Teraz miałem okazję do tego, żeby brać na klatę niedogodności i z uśmiechem na ustach korzystać z dnia, mimo ciężkiego treningu cierpliwości w nocy. Obawy mówiły: "olaboga, nie wyspałeś się, co to będzie?!", ale w duchu odpowiadałem sobie na to: "nic nie będzie, jestem twardy facet, damy radę"
6. Nie przespałeś nocy? NIE MYŚL O TYM SPANIU NA OKRĄGŁO! Wstawaj o normalnej porze, tak jakbyś spał, i powiedz: "Dzięki Ci, Boże, za kolejny dzień, w którym mogę zrobić coś fajnego dla siebie i dla bliskich". Jest taki fragment w Biblii: "Oto jest dzień, który Pan uczynił, cieszmy się nim i weselmy". Życie jest po to, żeby się nim cieszyć, a nie żeby myśleć o spaniu
Nawet jeśli w nocy dopadły mnie jakies automatyczne myśli, lęki, przyśpieszone tętno, pocenie się... to trudno! Nie zabiło mnie, i nawet jeśli się powtórzy znowu, to też nie zabije. Wyłazimy z klatki pod tytułem "Myślenie o śnie", i zauważamy, że poza tematem spania jest świat wokół, toczy się życie. Nawet jeśli jesteś zmęczony, to spisuj sobie pozytywy, plan na fajnie spędzony czas, nie unikaj swoich pasji i spotkań z przyjaciółmi pod pretekstem niewyspania
Efekt? Sen sam z czasem zaczął wracać, i to tak, że trudno mi się dobudzić. Na tej drodze były oczywiście przeszkody: po pierwsze - oczekiwanie, kiedy w końcu taka postawa zacznie działać? Musiałem olać całe działanie, a po prostu zacząć dobrze funkcjonować mimo braku snu, i nie chcąc niczego w ten sposób uzyskać doraźnie. Po drugie - strach z powodu upływającego czasu. Przestałem liczyć miesiące, dni, godziny. Niech sobie będzie, jak jest, ja nie chciałem wymusić snu, tylko zmienić postawę do braku snu, tak żeby być szczęśliwym mimo bezenności, nie próbując na siłę uratować się z tejże bezsenności.
Sen jest jak kot
Im usilniej go wołasz, tym bardziej ci ucieka. Usiądź sobie, wyluzuj się i zapomnij o kocie, to po pewnym czasie sam ci przyjdzie z mruczeniem.
Piszę tutaj, bo mam nadzieję, że ktoś odpisze słowem wsparcia ( z góry bardzo bardzo dziękuję i będę niezmiernie wdzięczna!). Czytam ten wątek od 3 miesięcy i bardzo, bardzo mi pomaga. Czy ktoś z Was mierzył się również z kompulsywnym, obsesyjnymi myślami dotyczącymi snu, które trwały jeszcze długo długo po problemie? Gdzieś w głębi serca wiem, ze wszystko jest normalnie i trzeba olać wszystkie natręty w głowie, ale czasem bardzo pomocne jest jak też się to usłyszy jako odpowiedź. Wiem, że mój problem nie był tak straszny, jak niektórych osób na tym forum, bo miałam lekki problem z bezsennością w czerwcu - miałam dużo zleceń, stresu i wyjazdów i podczas wyjazdu wakacyjnego do znajomego, gdzie zarwałam dwie noce trzeciej już nie mogłam zasnąć. I nie byłoby problemu, tylko, ze tak strasznie się na to nakręciłam, wprowadziłam się w atak paniki, że nie śpię, że już potem nie mogłam zasnąć. Od razu przeczytałam setki razy ten wątek i wszystko wdrożyłam (miałam już za sobą pare ciężkich epizodów nerwicowych z derealizacja i depersonalizacja, wiec wiedziałam z czym taki stan się je, więc udało mi się szybko w miarę z tego błędnego koła wydostać - słuchałam nagrań o akceptacji, bo po zafiksowaniu się na temacie snu, odpaliły się wszystkie różne inne lęki) i było ok. Od trzech miesięcy (miałam też fizyczną pracę sezonową) spałam b dobrze, poza paroma nocami, wiec problemu z bezsennością już nie ma, ale pozostała tylko jedna kompulsywna myśl, która towarzyszy mi na co dzień - CZY DZISIAJ ZASNĘ? Gdy tylko zbliża się wieczór ten natręt myślowy od razu się pojawia i z momentem kładzenia się do łóżka (który to zawsze uwielbiałam, bo uwielbiałam spać) od razu łapie się na tym, że wchdzę w tryb zadaniowy. Od razu patrzę czy zasypiam, jak szybkomzasypiam, a jeżeli słyszę, że mój chłopak zasypia obok mnie wcześniej, to wpadam w panikę. Czytałam o aktywacji organizmu, o odpuszczaniu, więc udaje mi się uspokoić i zasypiam, ale boję się, że już zawsze ta kompulsywna myśl będzie mi towarzyszyć. jak tylko ktoś w moim otoczeniu wieczorem mówi, że jest zmęczony i ale będzie spał, od razu łapie się na tym, że odczuwam jakiś taki paniczny lęk, że może mi się nie uda spać (chociaż koniec końców mi się udaje). Rano od razu sprawdzam o której sie obudziłam i czy spałam wystarczająca ilość godzin, a jak w nocy sie przebudze to czyję ulgę, że skoro sie obudziłam, to znaczy, że zasnęłam, ale czy jutro tez tak będzie. czy te myśli kiedyś się skończą? Boję się, że będę tak kompulsywnie myśleć o tym, że w końcu problem naprawdę się pojawi. W kółko tylko pytam się mojego chłopaka, albo znajomych, czy myślą, że w końcu przestane o tym myśleć, ale mówią tylko, że weź to olej. I pewnie mają rację, tylko tak trudno to wdrożyć
Z jeszcze innej strony, wiem gdzieś, że w końcu to chyba minie, bo przeć całe dzieciństwo i później coś sobie wkręcałam i potem kompulsywnie o tym myślałam (że dostanę opętania, że oslepnę, że mam raka ) i w końcu o tym tez przestawałam myśleć. Boję się, że przez to, że człowiek codziennie kładzie się spać i nie ma od tego ucieczki, to już zawsze będę kładła się spać z lekiem, że może takie bezsenne noce wrócą i to sie powtórzy
totalnie cie rozumiem i łącze się w bólu, bo też szukam na to sposobu.. I również nie trafiają do mnie teksty typu olej... które słyszę nagminnie 
Dajesz gromną nadzieję w tej całej paranoi sennej. Oby więcej osób takich jak Ty na forach 
Niestety u mnie problem ze snem pojawił się po zaczęciu starań o dziecko, więc chyba muszę odpuścić starania i zająć się snem. Przy czym presja zdrowotna i zegar biologiczny powodują że muszę się uporać z problemem ze snem jak najszybciej, bo nigdy nie zostanę mama 
ta presja na szybkie uporanie się z problemem, bo "trzeba starać się o dziecko", nie ułatwia radzenia sobie z bezsennością. Chociaż z drugiej strony u wielu mam bezsenność pojawią się na początku ciąży i towarzyszy do zozwiazania, a dzieci rodzą się zdrowe i szczęśliwe.
