Halina pisze:

marianna pisze:Jeszcze tylko dopiszę na to co Halinka odpisałaś Victorowi, że jesteś aż wkurzona na to jak mama ze swoimi
humorami problemami wchodzi na Ciebie.
Tu z autopsji wiem że u mnie taka reakcja to jest w istocie reakcja lękowa, obronna. Nie widzialam tego w ten sposob, zapisze sobie to ! dziekuje
A dlaczego wystepuje? dlatego że czasami sie zapomnę i zaczynam brać odpowiedzialność za samopoczucie kogoś. tak, dokladnie, brac odpowiedzialnosc znaczy odpowiadac za mame ? czyli inaczej czuc sie winna za jej stan? Troszke sie gubie w slowach i ich znaczeniach typu odpowiwedzialnosc, wina, poczucie wiwny, kontrola i perfekcjonizm,
czuje sie odpowiedzialna i preciążona. tak, ciazy na mnie jakies poczucie, ze musze jej pomoc, sprawic, by bylo jej lepiej
To bardzo ważne własnie. Ja sie czuje przeciążona.
W sytuacji kiedy ta osoba nie wzbudza we mnie emocji, kiedy mam dobry dzien i nie rusza mnie to to nie ma tego wkurzenia. dokladnie
Nie ma tego obciążenia bo nie próbuje wszystkiego kontrolować. branie odpowiwedzialnosci rowna sie kontrolowaniu matki? i innych zreszta tez. Pilnowalam dwie dziewczynki tutaj w Paryzu, musialam zawsze je zaganiac do tego, by sie umyly, uczesaly, tak, jak ja chce, ubieraly jak chce, kontrolowalam, czy siedza we wannie, czy sie myja czy tylko bawia, do niedawna to ja je mylam, potem zaczely same sie myc no i nie dopuszczaly mnie do siebie. W taklim razie jak zachowac zdrowy dystans do tego, wiadomo, ze dzieci, ktore sie nie pilnuje i dopilnowuje, robia, co chcca i generalnie fakt faktem potrafia sie w ogole nie myc, tylko od razu ubrac w pizamke i po sprawie ... Ciezko mi znalezc ten limit i roznice miedzy moim fobicznym kontrolowaniem wszystkiego, a spelnianiem swoich obowiazkow matki/pracownika/opiekunki etc ....
Dlatego tak ważne mi sie wydaje nauczenia się nie brania tej odpowiedzialności.
To jest trudne bardzo, wiem ale można to sobie powoli wypracować. tak, zaczelam niedawno jakis miesiac, dwa temu, przyznaje bez antgydepresantow szlo mi lepiej
Mnie zajeło kilka lat np. nie reagowane na fochy męża, na jego trzaskanie drzwiami, wychodzenie bez słowa.
Po prostu nauczyłam sie to mu zostawić, pozwoliłam mu trzaskać drzwiami wychodzić obrażonym.
przestałam z nim dyskutować, gonic go. nie czulas zlosci, smutku, nerwow?
Jesteś zły? bądź, przezyj swoje emocje, ja mam swoje.

*

uj uj mlas zracje calkowita, ale jakie to cholernie ciezkie to odburzanie sie wow

Ciasteczko pisze:Znany mi trochę temat, Halina. Myślę, że dobrze się za to zabrałaś. Wydaje mi się, że nie dajesz się prowokować do zabierających energię dialogów i nie wciągasz w mentalne gierki. Myślę, że da się z tego zrobić nawyk, choć na początku wydaje się to nienaturalne i nasuwa się stara automatyczna reakcja.

U mnie jest kwestia poświęcania czasu mamie, która tak na prawdę oczekuje, że będę jej głównym źródłem towarzystwa(mieszkamy we dwie, z ojcem jest jakby w separacji).Mam prawie 30 lat, a moja mama jeszcze w zeszłym roku płakała,dosłownie, jak nie chciałam z nią jechać na weekend na działkę i zawsze jej ripostą jest coś na co ciężko znaleźć kontrargument"Jak będziesz w moim wieku, to zrozumiesz"...To już mamy przerobione,oczywiście we łzach i fochach,więc jeździ sama, ale do dziś jak wraca stamtąd potrafi mi walnąć, że jak tam była, to patrzyła na drugie łóżko, w którym mnie nie było i jej było smutno. Albo sytuacja świeża- powiedziałam,że w jakiś tam dzień idę z koleżanką do kina, a ona zaraz po tym mi powiedziała, że szkoda,bo ona chciała, żebyśmy pojechały tego dnia gdzieś tam, no ale oczywiście jak idę z koleżanką, to nie pojedziemy... Tak jakbym ja przeciwko niej się z tą koleżanką umawiała. Oczywiście wypchnąć ją z domu gdzieś z jej znajomą jakąś, to się już w ogóle nie da, bo jej sie nie chce, nie ma siły albo ochoty, ale oczekuje mimo tego, że nie pielęgnuje swojego życia towarzyskiego, że to ja będę z nią spędzać cały czas. I tu się koło zamyka. To samo pewnie będzie jutro, bo też zaplanowałam sobie niedzielę w jej dzień wolny i jeśli nie usłyszę, że chciała tego dnia coś zrobić, to pewnie będzie mnie żegnać takim spojrzeniem jakby widziała mnie ostatni raz w życiu. Jest to denerwujące i bardzo obciążające psychicznie,szczególnie,że mam wrażenie, że jest to taki worek bez dna. Np. na wakacje pojechałyśmy w tym roku razem i był to fajny czas, 100% wzajemnej uwagi, przecież mieszkamy też razem więc i wspólny czas jest też, a mam wrażenie, że jak tylko znikam to to jest już koniec świata jakby tego wspólnego czasu nie było w ogóle. Nie chce wiedzieć jak by miała wyglądać moja ewentualna wyprowadzka...

No, także jak widać, wiele nas jest z tymi problemami jak odciąć się psychicznie od rodziców. Też jest to dla mnie trudne, bo od dziecka byłam pocieszycielką i głównym punktem skupienia mojej mamy. Oczywiście jest ona fajną mamą, mamy dobry kontakt i oddała mi miliardy godzin swojego czasu jak najlepiej starając się mnie wychować, ale ten element jest obciążający psychicznie i na pewno nie jest psychologicznie zdrowy. Więc już jest jakby lepiej, ale też czeka mnie wiele mentalnie trudnych sytuacji na pewno.

Ciasteczko pisze:Myślę, że ten żal to wyrzuty sumienia, że jeśli się człowiek nie daje w to wciągać, to tak na prawdę jest egoistą, nie interesują go uczucia drugiego człowieka i jest bez serca, bo nie chce pomóc. A przecież to odpowiedzialność drugiego człowieka, żeby siebie samego ogarniać, jeśli jest dorosly. I liczenie na wsparcie drugiej osoby jest OK, ale nie można liczyć na to , że ktoś będzie non stop żył problemami drugiego człowieka, kimkolwiek on by nie był. Z resztą sama wiesz.
Fajnie, że udało Ci się uzyskać dystans do tych maili, ja z kolei uzyskałam prawie 100% dystansu do tego jak moi rodzice się do siebie odnoszą, czy akurat mają fazę bardziej separacyjną czy mniej. Ich związek nie moja sprawa, choć inaczej było przez lata.

Damy radę Halinka (Ps. Polecam dzisiaj wieczorem olać to wszystko i wypić sobie smaczną herbatkę! )

schanis22 pisze:Halina a czy Ty rozumiesz że w nerwicy nie wolno gogolować ! To podstawa choć by Cię miło ściskać i skręcać nie rób tego . Widzisz mi Ciasteczko raz powiedziała nie gogluj i dziękuję jej za to z całego serca .

marianna pisze:Jeszcze tylko dopiszę na to co Halinka odpisałaś Victorowi, że jesteś aż wkurzona na to jak mama ze swoimi
humorami problemami wchodzi na Ciebie.
Tu z autopsji wiem że u mnie taka reakcja to jest w istocie reakcja lękowa, obronna.
A dlaczego wystepuje? dlatego że czasami sie zapomnę i zaczynam brać odpowiedzialność za samopoczucie kogoś.
czuje sie odpowiedzialna i preciążona.
To bardzo ważne własnie. Ja sie czuje przeciążona.
W sytuacji kiedy ta osoba nie wzbudza we mnie emocji, kiedy mam dobry dzien i nie rusza mnie to to nie ma tego wkurzenia.
Nie ma tego obciążenia bo nie próbuje wszystkiego kontrolować.
Dlatego tak ważne mi sie wydaje nauczenia się nie brania tej odpowiedzialności.
To jest trudne bardzo, wiem ale można to sobie powoli wypracować.
Mnie zajeło kilka lat np. nie reagowane na fochy męża, na jego trzaskanie drzwiami, wychodzenie bez słowa.
Po prostu nauczyłam sie to mu zostawić, pozwoliłam mu trzaskać drzwiami wychodzić obrażonym.
przestałam z nim dyskutować, gonic go.
Jesteś zły? bądź, przezyj swoje emocje, ja mam swoje.

marianna pisze:Jesli przestaniesz reagować, brać odpowiedzialność i zostawisz mame "samą" onazacznie inaczej reagować.
Bo to jest tak jak postawić lustro przed kims w momencie jak na Ciebie krzyczy.
Jesli nie zareagujesz to on wreszcie zobaczy, usłyszy swój stan i sam sie koniec końców uspokoi.
Mój mąż np. jak przestałam sie z nim szarpać, dyskutować, zostawiłam mu jego reakcje do przezycia
po jakims czasie wracał i mówił "przepraszam".
Po prostu dałam mu sie samemu odnaleźć, oddałam mu kontrole.
Dlatego to nie branie odpowiedzialnosci i kontroli jest DOBRE.

Olalala pisze:

marianna pisze:Jeszcze tylko dopiszę na to co Halinka odpisałaś Victorowi, że jesteś aż wkurzona na to jak mama ze swoimi
humorami problemami wchodzi na Ciebie.
Tu z autopsji wiem że u mnie taka reakcja to jest w istocie reakcja lękowa, obronna.
A dlaczego wystepuje? dlatego że czasami sie zapomnę i zaczynam brać odpowiedzialność za samopoczucie kogoś.
czuje sie odpowiedzialna i preciążona.
To bardzo ważne własnie. Ja sie czuje przeciążona.
W sytuacji kiedy ta osoba nie wzbudza we mnie emocji, kiedy mam dobry dzien i nie rusza mnie to to nie ma tego wkurzenia.
Nie ma tego obciążenia bo nie próbuje wszystkiego kontrolować.
Dlatego tak ważne mi sie wydaje nauczenia się nie brania tej odpowiedzialności.
To jest trudne bardzo, wiem ale można to sobie powoli wypracować.
Mnie zajeło kilka lat np. nie reagowane na fochy męża, na jego trzaskanie drzwiami, wychodzenie bez słowa.
Po prostu nauczyłam sie to mu zostawić, pozwoliłam mu trzaskać drzwiami wychodzić obrażonym.
przestałam z nim dyskutować, gonic go.
Jesteś zły? bądź, przezyj swoje emocje, ja mam swoje.

Marianna, to jest mega ważne o czym piszesz i nad czym teraz baaaardzo pracuje. Żeby nie brać odpowiedzialności za emocje innych tylko skupić sie na własnych. Ja cale życie brałam ta odpowiedzialność i to mnie wewnętrznie zzeralo. Teraz przestalam po prostu reagować na czyjeś emocje. Sa bo sa i niech ten ktos sobie radzi, bo to jego emocje. Niejednokrotnie w przeszłości przezywalam wszystko, emocje innych, rodziców, męża. Nawet nie wiecie jaka to zwraca wolność! I nie ma juz tego psychicznego obciążenia.

Halina mi w tym pomaga skupianie sie na mnie, na moich emocjach. Tak jak Marianne pytala terapeutka co czuje w takich momentach. Ważne żeby mieć kontakt z samym sobą. Tego wszystkiego można się nauczyć, tylko praktykować

Ciasteczko pisze:O i nie dość, że Ci powiedziałam Schanis, to jeszcze szerzysz tę mądrość. Dobra robota! Hihi
Halinka, ja też piję herbatkę właśnie, to wznoszę do Ciebie mały wirtualny toast.
Wracając do wyczytywania, w stanie lękowym można się nakręcić na wszystko, bo nie działa racjonalność, tylko szaleją emocje. A strach jest bardzo silną emocją. Zamiast googlać o tym wygooglaj coś miłego, albo maluj ten sufit . Takie statystyki są też bez sensu, pamiętaj, że liczby i procenty nie są żadną miarą, gdy mówimy o każdym z przypadków człowieka,w którym siedzi jakaś historia, jakieś emocje, itp.Widzisz liczbę i się jej boisz, że się byś miała w niej zawierać, bo tak to działa, ale to są konkretni ludzie, którym też np. współistnieją zaburzenia, nerwicę może mieć ktoś chory psychicznie również (co nie oznacza, że osoba z nerwicą jest automatycznie psychiczna , nie mylmy tego). Także nie zaprzątaj sobie tym głowy, bo to wszystko jest skutek obaw, zignoruj to i pamiętaj,że to czym się otaczasz, tym nasiąka Twój umysł. Jeśli są to negatywne treści to wspierają one negatywne myśli. A człowiek po to ma wybór, by mógł zwracać się ku rzeczom wlewającym w niego światło a nie mrok.

Olalala pisze:Ja to Wam powiem, ze np. Dzis sie widziałam z moja bratowa i bratem i stwierdziłam po wysłuchaniu moich emocji, ze zle sie czuje w ich towarzystwie i juz wiem dlaczego. A głównie mojej bratowej. Bratowa to typ człowieka ciągle narzekającego na cos, na kogoś. Po tym spotkaniu normalnie czuje jakby ktoś mnie jakas trucizna zalal. Rany, jak można w samego siebie tyle toksyn wpuszczać. I jeszcze wypuszczać na innych. I co zauwazylam, to jest to właśnie taki efekt nie skupiania sie na sobie, swoim życiu, tego co z nim mogę fajnego zrobić tylko plucie jadem.

Poproszę o herbatę odtruwajaca