Przepraszam ,ze ten post ńic nie wniesie raczej.od ponad roku pieprzylam sie z lękami, w miare teraz jest ok bo sie w koncu zastosowalam do Waszych rad i wszystkie glupie mysli raczej ignoruje. Ale za to zyc mi nie daje derealizacja i ncos co raczej nazwalabym depresja,z ta roznica ze ja widze sens w zyciu. Widze sens we wsyztskimco robie ale jest mi ogromnie smutno,ze ńie moge nic poczuc ,zadnej radosci. Jestem w miejsu gdzie zawsze chcialam byc, robie rzeczy ktore zawsze chcialam robic ale czuje sie tak fatalnie ,ze tylko marze zeby wrocic do lozka. Kreci mi sie w glowie, szumi mi w uszach , wszystko jest nierealne, wydaje mi sie jakby mozg mi zwolnil i dziala na jakis najnizszych obrotach, czuje sie otepiona i nieogarnieta, nie potrafie nawet posprzatac pokoju bez tygodniowego planowania wczesniej, bo nie mam na to sily. Poranki sa najgorsze, bo wiem ile usze czekac ,zeby znow polozyc sie spac. Juz ńie wiem co robic , myslalam ze jak bede za granoica mzajme sie bowiazkami to jakos sie ulozy.uslyszalam nawet ostatńio ,ze stalam sie samolubna. A to nie tak!! Jestem tak odrealniona ze to trudne bardzo zwracac uwage na innych, mam tu nawet na mysli wzrok..

Derealizacja sie moze trzymac pomimo iz olewasz to, Ty to olewasz a umysł dalej swoje
Mózg wyczuwa zagrożenia mimo że w rzeczywistosci ich nie ma, włącza sie reakcja walcz badz uciekaj.
I DD może trzymac. Kreci Ci sie w glowie szumy w uszach to nic innego jak psychosomatyczne objawy nerwicy. Nic wiecej. Wszystko jest nie realne, i ''mózg zwolnił'' to też od zaburzenia.
Wysatrczy moze isc na terapie, wpadac czesciej do nas, i zaczac cos robic. pracowac czy nawet planowac sobie dzien obowiązkami, Nerwica podsyca się bezczynnością.

Dzieki,serio