Cześć. Mam 19 lat i pewne, może trochę głupie pytanie... Jestem na etapie analizy swojej psychiki, zachowań, emocji i doszłam do wniosku, że hipochondrię mam dosłownie od zawsze. To ona jest moim głównym problemem, mogła również się przyczynić do mojej nerwicy, a podczas ataków paniki osiąga kolosalne rozmiary. Pewnie to znacie. Z jednej strony panicznie boję się szpitali, lekarzy, a z drugiej jak coś mnie zaboli to w ciągu sekundy mam ochotę iść i porobić wszystkie możliwe badania. Ale hipochondria nie pojawiła się nagle. Ona była odkąd pamiętam. I mam pytanie do osób, które może mają podobny problem, wiedzą coś na ten temat, rozmawiały z psychologiem i się znają. Bo ja na razie z tą sprawą u nikogo nie byłam. A więc: czy hipochondrię można mieć od dziecka? Czy jest raczej nabyta, czy może można mieć ku temu "skłonności"?
Postanowiłam po krótce opowiedzieć wydarzenia z mojego życia, które wskazują na obecność hipochondrycznego myślenia.
W wieku 6-7 lat którejś nocy obudziłam się z kłuciem w oku, wpadła mi tam rzęsa. Rozbeczałam się, myślałam, że oślepnę. Nie mogłam mrugać, zasnąć, zasiałam taką panikę, że tata o 6 rano pobiegł do apteki po jakieś kropelki do oka. Oczywiście nie wkropiłam ich, bo za bardzo się bałam.
Pamiętam też, jak kiedyś znowu w nocy obudziłam się, bo tata wychodził do pracy i nagle zauważyłam, że jak jest ciemno to przed oczami latają takie malutkie kropeczki. Pewnie nawet nigdy na to nie zwróciliście uwagi, ale kiedyś się przypatrzcie. Do rana nie spałam, nie dawało mi to zasnąć przez kilka dni.
Następna akcja, też w wieku około przedszkolnym. Poszłam na spacer z rodzicami i podczas skakania strzeliło mi coś pod kolanem. Jak zginałam nogę, to mnie tam coś kłuło. Myślałam, że tak zostanie już do końca życia, znowu ryczałam jak głupia.
Podniosłam też ryk na cały dom, gdy znalazłam dziurę na klatce piersiowej. A okazało się, że to tylko te takie zagłębienie między obojczykami na mostku. Do rodziców leciałam z każdą chrząstką w nosie, uszach, na ciele.
Jak miałam iść do kardiologa jakoś w podstawówce, to od kilku miesięcy wstecz odliczałam dni. Myślałam tylko "to już ostatni weekend przed lekarzem, to ostatni Bałam się okropnie. Chyba nie muszę Wam opisywać jak się czułam, gdy lekarka chciała mi założyć Holtera. Ostatecznie założyła i nic nie wyszło.
Raz w podstawówce na lekcję przyszła higienistka i nagadała nam o kleszczach. W ten sam dzień byłam w aptece z mamą po spray odstarszający. Także o naszej słynnej boreliozie wiem wszystko od kilkunastu lat.
Jak byłam przeziębiona i temperatura sięgała 37.5-38 była istna panika.
Chyba nie muszę mówić, co się działo, gdy po zapaleniu oskrzeli miałam podejrzenie astmy. Całe życie mi legło w gruzach, ale oczywiście jej nie mam, byłam po prostu chora.
Mogę wymieniać w nieskończoność. Gdyby tak się zastanowić, to już we wczesnym dzieciństwie miałam pierwsze epizody i przejawy nerwicy. Ataki paniki "oficjalnie" mam od gimnazjum. W szkole średniej hipochondria i ogólnie nerwica sięgnęły zenitu. Nieraz żegnałam się ze światem, gdy miałam niskie ciśnienie lub serce biło szybko lub coś innego mnie bolało. Byłam u kilku lekarzy, badania jak dotąd w normie. Wkręcałam sobie już chyba wszystko, nawet ciążę... Czuję, że im bardziej się nakręcam tym jest gorzej. To jest jak samosprawdzająca się przepowiednia. Czego się boję i o czym pomyślę to to się potem dzieje. Do tego moje dziwne, niby prorocze sny wpędziły mnie w taki amok i strach, że na samą myśl chce mi się płakać. Czuję, że mogę z tego wyjść sama i mam wiele siły do walki, ale strach przed chorobami, problemami, śmiercią moją i najbliższych mnie obezwładnia. To jest coś więcej niż sama obawa i taki zwykły lęk. To nie daje mi żyć normalnie, a chciałabym bardzo. Mam swoje plany, swoje marzenia. Ale co z tego skoro gdzie nie pójdę to są myśli typu "a co jeśli to ostatni mój raz, a co jeśli to jakiś znak, a co jeśli tym razem coś mi się stanie" i tak w kółko, codziennie od kilkunastu miesięcy. Hipochondrię, obawę o życie pamiętam u siebie od zawsze. Nawet rodzice mi często przypominają tego typu sytuacje. Oni są normalni, przejmują się wieloma sprawami, ale nigdy nie wpajali mi przekonań, że coś się stanie, że muszę uważać itd. Nigdy nie miałam żadnej traumy w dzieciństwie, może jakieś pojedyncze i niezbyt znaczące wydarzenia. Nie wiem, co o tym sądzić. Czy to możliwe, że hipochondria jest u mnie od zawsze? Jak sobie z tym radzić? Do psychologa udaję się w wakacje, na razie kompletnie brak czasu. Wiem, że muszę pracować jakoś nad sobą, tylko nie wiem jak. Poradźcie coś. Dzięki

Jakże mogłam zapomnieć o słynnej w rodzinie akcji z drzazgami! W wieku około 10 lat mama kupiła ozdobną deseczkę znad morza, dookoła niej były malutkie drzazgi. Jak tego dotknęłam to ciągle miałam wrażenie, że te drzazgi mam w dłoni i nie mogę ich wyciągnąć. Każdą najmniejszą kropeczkę wydłubywałam szpilką i panikowałam. No i najgorsze - wtedy miałam już internet. Wyszukałam, że zakażenie może dojść do serca, jeśli się jej nie wyciągnie. Ta wkrętka trwała dobre kilka tygodni.
Jak mi się coś przypomni to dopiszę. Ja widzę w tym czystą hipochondrię :/

Jest to możliwe, wiele jest przypadków takich jak opisujesz u siebie. Nie zawsze musi być jakiś czynnik sprawczy żeby zaburzenie wystąpiło, niekiedy takie zaburzenia pojawiają się bez powodu i są spotykane już u dzieci w przedszkolu (nerwica natręctw). Wszystko jednak jesteś wstanie odwrócić poprzez prace nad sobą, czy to z psychoterapeutą czy bez niego.

Uff, to dobrze. Myślałam, że to jest jakoś "wrodzone" i nie można tego odwrócić. Pierwsze objawy, chociażby wspomnianej nerwicy natręctw czy też lękowej miałam właśnie w przedszkolu - było ono dla mnie traumą z innych powodów. Ale też wcześniej ta obawa przed śmiercią i chorobą moją czy bliskich występowała. A w czasie szkolnym to już w ogóle.
Dziękuję za odpowiedź