zbigniewcichyszelest pisze: ↑

26 sierpnia 2019, o 19:57

Witajcie.
Przerobiłem już setki natrętów i przyszła chyba pora na hipochondrię. Problem w tym, że jest ona poprzedzona dosyć istotnymi faktami, dzięki którym zacząłem najprawodpodobniej robić "z muchy słonia". Zaczęło się chyba od tego, że było mi troszkę "za dobrze" i dawno nie miałem czegoś, co uczepi się mnie na dobre. No i tak to jakiś czas temu zmarła moja znajoma - kompletnie nie wiedziała o tym, że coś jej dolega, normalna młoda i zdrowa dziewczyna. Okazało się że miała w mózgu tętniaka, który jej pękł. Rozje.bało mnie to totalnie na jakiś czas i zacząłem rozmyślać o sensie życia, sensie robienia czegokolwiek, bo jak tu żyć i cokolwiek planować, skoro możesz się jutro nie obudzić itp. Rozumiem że to skrajne przypadki i moje podejście jest błędne i wynika z lękowego myślenia, ale i tak i tak jest to w jakiś sposób demotywujące i przerażające. Po czasie zauważyłem u siebie krew podczas wypróżniania - panika niemiłosierna. Dodatkowo okazało się że na moim ciele pojawiły się jakieś dziwne zmiany (kompletnie niebolesna opuchlizna na klatce piersiowej) i udałem się na USG. Wszystkie badania wyszły w porządku - lekarze odesłali mnie do domu. Niemniej jednak odczuwam dziwne uczucie w brzuchu na co dzień - jest on tak jakby napięty i pobolewa. Nie jest to ból który powoduje jakiś duży dyskomfort, ani nie jest to ból który męczy mnie gdy jestem czymś zajęty. W skrócie - jest to jedyny mój lęk w tym momencie, a z doświadczenia wiem, że mając nerwicę zawsze musisz mieć jakiegoś konika. Pozbywasz się jednego, to za minutę wskakuje drugi, który cię męczy. Jest spora szansa, że te napięcie w brzuchu to nerwicowe wkrętki oraz zwyczajne napięcie, które ma każdy z nas podczas lęku i stresu. Pytanie teraz do was - czy ktoś z was zauważył takie problemy ze swoim żołądkiem lub ogólnie brzuchem? Czasami łapały mnie jakieś dziwne skurcze, ale pamiętam słowa Victora, który mówił, że nerwica zafunduje nam nawet ból w małym palcu u stopy, jeżeli mocno się tym przejmiemy. Miałem już podobne problemy z okiem - wkręcałem sobie jakieś raki i inne gó.wna, to odczuwałem dyskomfort i ból. Po wizycie u okulisty ból minął nie chcę też biegać po lekarzach jak świr. Odżywiam się dosyć dobrze - lubię wypić ale tylko w weekendy. W tygodniu pełnowartościowe posiłki, kompletny brak słodyczy, fastfoodów itp. Jeżeli macie jakieś podobne doświadczenia to dajcie znać. Zastanawiam się czy nie wrócić do leków, żeby dać organizmowi trochę odpoczynku. Chodzę cały czas napiety, odczuwam lęk i mam wrażenie że mnie to kompletnie wyniszcza. Chciałbym się jakoś wyciszyć na jakiś czas.

PS. Jakiś czas temu odczuwałem silny ból brzucha - zjadłem 2 alprageny (pochodna Xanaxu) i przeszło. Lek nie miał właściwości przeciwbólowych.

zbigniewcichyszelest pisze: ↑

17 października 2019, o 11:40

Dzięki za odpowiedzi. Lus - co do twojego podejścia, to jest ono jak najbardziej rozsądne, jednak ciężko tak w 100% szczerze to wszystko zaakceptować. Dla mnie męcząca jest świadomość, że pracuję na darmo, buduję relację z moją kobietą, znajomymi i rodziną, tylko po to, aby potem umrzeć. Jeszcze gdyby człowiek dożywał tej starości i mógł się jakoś zająć życiem, to pół biedy, ale ja po prostu nie umiem skupić się na życiu, rozwijaniu biznesu i sprawach codziennych, bo zdaję sobie sprawę z tego, że nigdy nie wiadomo co będzie jutro, że mogę już w tym momencie być śmiertelnie chory i kompletnie o tym nie wiedzieć. Wiem, że jest to wynik bycia w nerwicy i że ludzie bez zaburzeń nie odczuwają tego zagrożenia na co dzień, zdarza im się myśleć w ten sposób, ale jest to bardziej okazyjne niż codzienne, jednak kompletnie tego nie rozumiem. Jak widzę te wszystkie uśmiechnięte mordy w społeczeństwie, które się naczytały motywacyjnych ksiażek pt. "Możesz wszystko tylko ciężko pracuj" to się uśmiecham pod nosem i se myślę "no zobaczymy czy możesz wszystko jak cie doje.bie jakiś rak albo inny syf". Wiem, że takie życie, w którym jedyne co robisz to boisz się chorób i śmierci jest głupotą, ale ja po prostu jestem świadomy tego, że przysłowiowe jutro jest niepewne i nie umiem się kompletnie wyłączyć z tego, tak jak większość ludzi, która prawie w ogóle się nad takimi rzeczami nie zastanawia, albo podchodzi do tego na takiej zasadzie, że ok takie rzeczy się dzieję, ale mnie to nie dotyczy. Zresztą o czym my rozmawiamy - 80% społeczeństwa to osoby wierzące. Ci ludzie myślą, że jeżeli umrą to nic się takiego nie stanie, no bo będą siedzieć z Panem Bogiem w niebie, a tam przecież czeka na nich ich dziadek i prababcia, będzie super! Nie możesz odczuwać bezsensu życia, będąc osobą wierzącą. Dla nich życie to before przed prawdziwą, niekończącą się ucztą.

Lus pisze: ↑

21 października 2019, o 10:08

Wiesz głupio się mądrzyć jak samemu się ma nerwicę i rzeczy z którymi już nie chce się walczyć, ale.. trzeba. Musimy robić sobie wewnętrzne pozytywne przymusy, wtedy bardzo stopniowo jest jakaś poprawa i też warto ją zauważać. Na mnie w momentach stopowych dobrze działała terapia, ale jak widziałam, ze już wiem co robić, to odpuszczałam terapię. Lubię też raz na jakiś czas posłuchać kogoś typu Pawlikowska czy inny mnich

Piszesz, ze męcząca jest świadomość, że pracujesz i budujesz relacje na darmo. Samo sformułowanie takiej tezy jest bezsensowne. Jesteśmy kropelką w bezkresie kosmosu, nic nie znaczymy, ale nie żyjemy na darmo, może życie nie ma wielkiego sensu, ale spójrz na to tak: czy chociażby budowanie relacji z kobietą nie bywa dla Ciebie przyjemne? Czy sprawianie radości bliskim nie jest czymś satysfakcjonującym? Czy przeżywanie miłych emocji nie jest miłe? To są takie małe sensiki życia, na których ja się skupiam, a jak kiedyś zaplanujesz dziecko, to dopiero zobaczysz sens życia. Wiem, że to co mówisz jest wynikiem zaburzenia, ale ciężko się żyje z takim myśleniem plus zdaje sie, że Ty też tak sądzisz. Próbuj polemiki z własnym ja, czasem jak jesteś sam to nawet głośno, spróbuj mówić do siebie jak do przyjaciela, któremu chcesz pomóc. O własnie i przy okazji taki drobiazg: czy lubisz siebie, wiem że to oklepane, ale bardzo ważne. Codziennie rano przed lustrem mów sobie jaki jesteś zajebisty, jaki... - sam wymyśl, bo ja Ciebie nie znam, co robisz dobrze, co Ci się w Tobie podoba, co innym się w Tobie może podobać. Może to sztuczne, bo całe życie nas uczą że trzeba być skromnym i czekac na pochwałę, ale wazne dla naszego myślenia o wszystkim.

Ja zdecydowanie nie jestem osobą typu "happy" i czasem nawet drażni mnie takie podejście, ale zazdroszczę ludziom, których cieszy każda chwila (na pewno łatwiej bez nerwicy )
A poza tym co z tego, że kogoś złapie ten rak (piszesz no zobaczymy czy możesz wszystko..), myślę, że każdy jest świadomy ze moze zachorować, ale wiesz - ostatecznie tu i teraz żyje mu się świetnie z takim podejściem. Poza tym po wtóre są ludzie bardzo ciężko chorzy, żyjący ostatkiem sił do końca albo ze swoją chorobą ciężką, a jednak realizujący własne cele i to jest godne podziwu, skąd oni mają siłę?? A nam czasem faktycznie trzeba by ciut dopieprzyć żebyśmy się trochę ogarnęli z tym swoim gderaniem, bo wyobraź sobie że urodziłeś się np bez nóg i rąk. Na samą myśl człowiek chce się wziąć do roboty i walczyć.

To że możesz być chory jest prawdą, może zdarzyć się wypadek itd, można tak tragizować, ale po co? Sam sobie szkodzisz, mi takie myśli natrętne przychodzą też, ale staram się je przekonywać, że nie jest tak źle. Pan wielokrotnie wspominany Szaffer napisał tak mniej więcej: to co sobie wydumałeś na pewno się nie stanie, może stać się tysiące innych rzeczy, ale to co sobie natręctwami wmawiasz to się na pewno nie zdarzy. Ja bym dopisała z dokładnością do zbioru miary zero, bo jestem matematykiem czyli na 99% to tak jest.
Daj sobie spokój z tym umieraniem, tzn. nawet jak umrzesz "wczoraj" (dobrze napisane żeby nie przerażać ) to to co zrobiłes przedwczoraj jest ważne dla kogoś, czegoś, ma to jakieś znaczenie, sens.

A co do wiary - to ona własnie po to jest, myślisz że ludzie by wierzyli tak gromadnie, gdyby nie lęk przed śmiercią, po to stworzono wiarę, na świecie jest mnóstwo religii i "każda" opowiada o końcu wspaniałym lub nieśmiertelności, bo ludzie dostali fatalny żywot - świadomy skończoności i boją się jej, a Ty jeśli nie wierzysz jesteś huge, bardzo dzielny, umiesz sobie wyobrazić, że jak spiewa poeta: "nic nie będzie potem, cały ten świat dziś to my". Może ludziom wierzącym jest trochę łatwiej, bo mają się zawsze komu wygadać i wierzą w to że ktoś ich słyszy i jeszcze.. im pomoże. Jednak zajechałeś trochę tekstem typu inni mają łatwiej, a uwierz mi nerwica nie przebiera, wierzący nerwicowcy cierpią tak samo mocno jak Ty, bo wierzą niby ale często wątpią, bo wiesz nikt im nigdy tego Boga nie pokazał, ani nie przyszedł do nich żaden Pan, który uratował im umierającą babcię itd. Więc oni w głębi serca nie są pewni często co ich czeka. Chcą wierzyć, ale często im się to kupy też nie trzyma. Więc nie zazdrość im, zawsze możesz spróbować uwierzyć jakiejś religii

Główka do góry, zrób sobie listę sensów i codziennie jeden mały sensik na niej napisz i daj znać za jakiś czas jakie sensiki ma Twoje życie.