Chciałam się przywitać na grupie. Powiem szczerze, że daje mi to lekka ulgę czytając, że nie jestem jedyną osobą z takimi natrętnymi myślami egzystencjalnymi.
Przechodziłam pełno myśli lekowych z którymi się pogodziłam i przeszły ale były to przyziemne sprawy.
Niestety ale myśli egzystencjalne wkręciły mi się tak mocno, że pierwsza myśl, którą towarzyszy mi jak wstanę i przez caaaly dzień jest właśnie zwiazana z tym tematem. Mówię tutaj o śmierci, sensie, sensie robienia rzeczy takich normalnych, codziennych, nawet dążenia do celu…
Dodatkowo, skończyłam studia, jestem na stażu i ani trochę nie sprawia mi to satysfakcji, nie chcę tego robić. Ale też nie chcę sama zostawać w domu ze soba i tymi myślami. Czuję lęk wracając do domu, że znowu głównymi myślami będą te egzystencjalne i będą pozbawiać mnie sensu robienia czegokolwiek. Zaczynam już tracić nadzieję, nie wiem czy to po prostu dorosłe życie (stała praca) nasiliło te objawy i nie podoba mi się to „dorosłe życie” czy co się stało. :(
Ciężko mi jest funkcjonować, zmotywować się i uwierzyć, że mogłabym kiedyś jeszcze myśleć inaczej.
Jestem już bardzo zmęczona :(

Zdecydowałam się odezwać i poprzebywać z kimś kto zrozumie.

Cześć Agata! Fajnie, że napisałaś Ja też jestem tutaj nowy, właśnie się zarejestrowałem i również lekką ulgę przynosi mi to, że nie jestem sam z podobnymi stanami. Trzeba siebie nawzajem wspierać. Również jestem przeogromnie zmęczony swoim stanem. Trzymam kciuki za Ciebie!

Również trzymam kciuki za Ciebie!
Fajnie pobyć wśród tych co rozumieją
Bardzo się cieszę, że taka grupa, jak również filmiki na YouTube o tym istnieja i są regularnie wstawiane
To też daje ulgę

Również trzymam kciuki za Ciebie!
Fajnie pobyć wśród tych co rozumieją
Bardzo się cieszę, że taka grupa, jak również filmiki na YouTube o tym istnieja i są regularnie wstawiane
To też daje ulgę