sebastian86 pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 10:32

ja mam teraz niepokoj wolnoplynacy spowodowany nowym antydepresantem...oslabia tak ze pisanie na klawiaturze to wyczyn

menago49 pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 14:46

sebastian86 pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 10:32

ja mam teraz niepokoj wolnoplynacy spowodowany nowym antydepresantem...oslabia tak ze pisanie na klawiaturze to wyczyn

Ile czasu biezesz tabsy jak dlugo to z czasem skutecznosc sllabnie a nowe sa malo skutecczne Probowalles bez nich

Olalala pisze: ↑

18 kwietnia 2018, o 21:35

Gad czy lęk wolnoplynacy to dalej nerwica i bardzo często wynika z samego bania sie lęku. Przynajmniej tak bylo u mnie. Akceptujcie, aż końcu minie

Rob pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 20:04

Olalala pisze: ↑

18 kwietnia 2018, o 21:35

Gad czy lęk wolnoplynacy to dalej nerwica i bardzo często wynika z samego bania sie lęku. Przynajmniej tak bylo u mnie. Akceptujcie, aż końcu minie

Tak, masz rację. Ten lęk wolnopłynący czasem trudno mi z czymkolwiek powiązać, ale czasem to rzeczywiście wyraźnie jest lęk przed lękiem, oraz taki ogólny nastrój będący efektem całego tego przygnębiającego klimatu bycia zaburzonym, mizerii całej życiowej sytuacji.
Kiedy mam jakąś całkiem znośną chwilę, to potrafi nagle mnie dopaść lęk, że nadejdzie lęk. W znośny dzień boję się, że następny będzie lękowy. Więc ten dzień przestaje być wtedy znośny, bo zaczyna się niepokój.
No i dziwić się, że ludzie zdrowi tego nie rozumieją! Przecież sam nawet na jakimś tam w tej chwili bardzo odległym, racjonalnym poziomie widzę, że to skończony absurd, piramidalna bzdura, że to ja sam zatruwam sobie życie. To by było nawet śmieszne, gdyby nie było tak cholernie dołujące.

Akceptacja to coś, co mi wychodzi wtedy, kiedy się czuję nieźle (czyli w rzeczywistości mi nie wychodzi). Moja akceptacja chwieje się niebezpiecznie, gdy pojawia się lęk, i często pęka, kiedy on przybiera na sile.
W ogóle takie mam wrażenie, jakby dni, chwile lepsze i gorsze pojawiały się na przemian zupełnie z dupy, zupełnie niezależnie od tego co ja z zaburzeniem próbuję robić. Robię coś, czy nie robię, mam dobre nastawienie albo fatalne nastawienie, akceptuję albo nie akceptuję - no to jutro mamy dobry dzień, albo właśnie będzie zły dzień, żadnej logiki w tym dla mnie nie ma.

Olalala pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 20:14

Rob pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 20:04

Olalala pisze: ↑

18 kwietnia 2018, o 21:35

Gad czy lęk wolnoplynacy to dalej nerwica i bardzo często wynika z samego bania sie lęku. Przynajmniej tak bylo u mnie. Akceptujcie, aż końcu minie

Tak, masz rację. Ten lęk wolnopłynący czasem trudno mi z czymkolwiek powiązać, ale czasem to rzeczywiście wyraźnie jest lęk przed lękiem, oraz taki ogólny nastrój będący efektem całego tego przygnębiającego klimatu bycia zaburzonym, mizerii całej życiowej sytuacji.
Kiedy mam jakąś całkiem znośną chwilę, to potrafi nagle mnie dopaść lęk, że nadejdzie lęk. W znośny dzień boję się, że następny będzie lękowy. Więc ten dzień przestaje być wtedy znośny, bo zaczyna się niepokój.
No i dziwić się, że ludzie zdrowi tego nie rozumieją! Przecież sam nawet na jakimś tam w tej chwili bardzo odległym, racjonalnym poziomie widzę, że to skończony absurd, piramidalna bzdura, że to ja sam zatruwam sobie życie. To by było nawet śmieszne, gdyby nie było tak cholernie dołujące.

Akceptacja to coś, co mi wychodzi wtedy, kiedy się czuję nieźle (czyli w rzeczywistości mi nie wychodzi). Moja akceptacja chwieje się niebezpiecznie, gdy pojawia się lęk, i często pęka, kiedy on przybiera na sile.
W ogóle takie mam wrażenie, jakby dni, chwile lepsze i gorsze pojawiały się na przemian zupełnie z dupy, zupełnie niezależnie od tego co ja z zaburzeniem próbuję robić. Robię coś, czy nie robię, mam dobre nastawienie albo fatalne nastawienie, akceptuję albo nie akceptuję - no to jutro mamy dobry dzień, albo właśnie będzie zły dzień, żadnej logiki w tym dla mnie nie ma.

Identycznie to odbieram bez skladu ladu
Uwierz mi, ze w tym logiki nie będzie, bo to dotyczy emocji wiesz co, mi sie tez tak wydawało, ze do dupy, ze to niemożliwe, cokolwiek nie robię to jest źle, czasami moment byl lepszy, ale generalnie katastrofa. A to nieprawda, po prostu tak to wygląda. Nagle przychodzi taki moment, w ktorym zaskakujesz, dosłownie jakby ktoś połączył dwa puzzle w mózgu i je dopasowal i to wszystko wydaje się śmieszne, choc u mnie byl raczej szacunek do samej siebie za dotrwanie do tego momentu. Po prostu non stop akceptujesz i każdy dzień przybliża Cie do tego, ale jak to Victor napisal, wątpliwości będą do samego końca, czyli do momentu jak te dwa puzzle polacza sie, świadomość ze stanem emocjonalnym zrownaja sie i będą ze sobą zgodne.

martusia1979 pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 22:21

Ja lęk uogolniony miałam po atakach paniki, tak się ich bałam ,żę przedłużało to mój lęk. Nie wiedziałm z czym mam doczynienia i po terapii behawioralnej pozbyłam się go. Lęk uogolniony bierze sie po prostu z lęku np, lęk przed lękiem.

menago49 pisze: ↑

20 kwietnia 2018, o 07:58

martusia1979 pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 22:21

Ja lęk uogolniony miałam po atakach paniki, tak się ich bałam ,żę przedłużało to mój lęk. Nie wiedziałm z czym mam doczynienia i po terapii behawioralnej pozbyłam się go. Lęk uogolniony bierze sie po prostu z lęku np, lęk przed lękiem.

Co CI dala terapia i jak dlugo trwalla Ja zaczelem jestem po 5 spotkaniu przerabiamy mysli automatyczne Co o tym myslisz

martusia1979 pisze: ↑

20 kwietnia 2018, o 16:38

menago49 pisze: ↑

20 kwietnia 2018, o 07:58

martusia1979 pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 22:21

Ja lęk uogolniony miałam po atakach paniki, tak się ich bałam ,żę przedłużało to mój lęk. Nie wiedziałm z czym mam doczynienia i po terapii behawioralnej pozbyłam się go. Lęk uogolniony bierze sie po prostu z lęku np, lęk przed lękiem.

Co CI dala terapia i jak dlugo trwalla Ja zaczelem jestem po 5 spotkaniu przerabiamy mysli automatyczne Co o tym myslisz

W sumie uczęszczałam w okresie 3 miesięcy. Najpierw chodziłam raz w tygodniu póżniej co 2 tydzień.
Mnie terapia pomogła zrozumieć na czym polega mechanizm lękowy bo wcześniej nie znałam forum kompletnie nie wiedziałam czemu tak się dzieje . Wyjaśniono mi z kąd się biorą te natrętne myśli lękowe i dlaczego narastają do rangi ataków paniki. Po terapii przestałam dostawać ataków paniki chociaż oczywiście same tak sobie nie poszły bo musiałam nad tym popracować , a lęk wolno płynący uogólniony podtrzymywał mi się z racji lęku przed atakami paniki.

menago49 pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 21:46

Olalala pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 20:14

Rob pisze: ↑

19 kwietnia 2018, o 20:04

Tak, masz rację. Ten lęk wolnopłynący czasem trudno mi z czymkolwiek powiązać, ale czasem to rzeczywiście wyraźnie jest lęk przed lękiem, oraz taki ogólny nastrój będący efektem całego tego przygnębiającego klimatu bycia zaburzonym, mizerii całej życiowej sytuacji.
Kiedy mam jakąś całkiem znośną chwilę, to potrafi nagle mnie dopaść lęk, że nadejdzie lęk. W znośny dzień boję się, że następny będzie lękowy. Więc ten dzień przestaje być wtedy znośny, bo zaczyna się niepokój.
No i dziwić się, że ludzie zdrowi tego nie rozumieją! Przecież sam nawet na jakimś tam w tej chwili bardzo odległym, racjonalnym poziomie widzę, że to skończony absurd, piramidalna bzdura, że to ja sam zatruwam sobie życie. To by było nawet śmieszne, gdyby nie było tak cholernie dołujące.

Akceptacja to coś, co mi wychodzi wtedy, kiedy się czuję nieźle (czyli w rzeczywistości mi nie wychodzi). Moja akceptacja chwieje się niebezpiecznie, gdy pojawia się lęk, i często pęka, kiedy on przybiera na sile.
W ogóle takie mam wrażenie, jakby dni, chwile lepsze i gorsze pojawiały się na przemian zupełnie z dupy, zupełnie niezależnie od tego co ja z zaburzeniem próbuję robić. Robię coś, czy nie robię, mam dobre nastawienie albo fatalne nastawienie, akceptuję albo nie akceptuję - no to jutro mamy dobry dzień, albo właśnie będzie zły dzień, żadnej logiki w tym dla mnie nie ma.

Identycznie to odbieram bez skladu ladu
Uwierz mi, ze w tym logiki nie będzie, bo to dotyczy emocji wiesz co, mi sie tez tak wydawało, ze do dupy, ze to niemożliwe, cokolwiek nie robię to jest źle, czasami moment byl lepszy, ale generalnie katastrofa. A to nieprawda, po prostu tak to wygląda. Nagle przychodzi taki moment, w ktorym zaskakujesz, dosłownie jakby ktoś połączył dwa puzzle w mózgu i je dopasowal i to wszystko wydaje się śmieszne, choc u mnie byl raczej szacunek do samej siebie za dotrwanie do tego momentu. Po prostu non stop akceptujesz i każdy dzień przybliża Cie do tego, ale jak to Victor napisal, wątpliwości będą do samego końca, czyli do momentu jak te dwa puzzle polacza sie, świadomość ze stanem emocjonalnym zrownaja sie i będą ze sobą zgodne.

Wlasnie ten zaskok ten bakcyl to trzeba ponoc poczuc