Rusty, ja poczyniełem ogromne kroki ku wolności od nerwicy będąc w związku. To nie tak, że siedziałem i pielegnawąłem te objawy. Po krótce - nie byłem w stanie dość do ubikacji bez lęku, a jestem w stanie chodzić po 10 kilometrów w szybkim tempie, po mieście, sklepach, marketach galeriach itd. Naturalnie wszystkiego się nie wyzbyłem (deralizacja, slaba koncentracja, niektore fobie), ale nie było dnia żebym nie walczył z tym. Najwyrazniej partnerka nie rozumiała tego, że dla mnie wyjście tu i tam, czy pojechanie autem było sukcesem i wyczynem. Oczywiscie były chwile słabości, które mogły się znacznie odbić na wszystkim, ale nie miałem już na to wpływu. Teraz nadal pracuje, chociaż po ostatnich przezyciach dopiero dochodze do siebie, bo nie miałem dosłownie sił na walkę, na terapie. Sporo też wziałem sobie do serca z tego forum i staram się konsekwentnie realizować. Cięzko powiedzieć też, że kogoś "szukam". Po tym co się stało cięzko mi zaufać i tak jak mówisz, wolałbym się najpierw uporać z tymi objawami. nie wiem na ile to mozliwe, DD mam 24/7, trochę lęków, smutku żalu, ale staram się to akceptować, robić swoje. Samotność niestety mi doskwiera, co w moim przypadku też nie dobrze...

Rusty - samoocenę to ja mam właśnie za bardzo wysoką I dokładnie wiem jakiego partnera szukam. W tym problem, że panowie nie spełniają moich wymagań.
Rację masz w tym, że nie daję sobie opcji popełnienia błędu. I tego samego wymagam między innymi od innych.