Ostatnio usłyszałam takie zdanie, które utkwiło mi w pamięci (pewnie nie bez powodu) i chce je sobie tutaj zachować
"krzywdzone dziecko nie przestaje kochać rodzica, przestaje kochać siebie".

Jestem trochę zagubiona. Z jednej strony podejmuje działania mając jakiś ramowy plan, a z drugiej brakuje mi pomysłu na dalszy etap. Mam tu na myśli swoją pracę. Napawa mnie to lękiem - lęk łatwo traktować jako coś bardzo nieprzyjemnego, a on przecież motywuje do działania
Próbuje nauczyć się czerpać to co dobre, z trudnych emocji. Bardzo łatwo jest wejść w wir "nie chce tego", trudniej traktować go jak przyjaciela

W najbliższym czasie chcę skupić się nad dwoma rzeczami:
1) Zanim coś zjem, zastanowię się czy jestem głodna czy zajadam emocje. Jeśli to drugie, to rozłożyć temat na czynniki pierwsze.
2) Kiedy pojawi się przekonanie, że nigdy nie zajdę w ciąże, przypomnieć sobie lęk, który pojawiał się na myśl o ślubie i zauważyć, że to tylko trauma Nie mogę wiedzieć co będzie.

Emocje to drogowskazy

"ZŁOŚĆ, GNIEW
*alarmuje, że bezpieczeństwo, wartości lub granice twoje lub bliskiej ci osoby są zagrożone
*mobilizuje i motywuje do działania
*powoduje przypływ energii - pomaga skoncentrować się na problemie
*eliminuje wątpliwości
*komunikuje innym, że poważnie podchodzisz do problemu
*pomaga pokazać się w bardziej przekonywujący sposób
*motywuje do przejęcia kontroli lub dominowania
*jest emocją związaną z moralnością "słuszne oburzenie" komunikuje, że nie pójdziesz na kompromis z wyznawanymi wartościami moralnymi, przygotowujesz się do ich obrony
*demonstruje wysokie standardy moralne
*wyraża niezgodę
*pozwala innym skorygować swoje zachowania lub się wycofać
*pomaga dostać to na czym ci zależy
*chroni twoje prawa, chroni cię przed niesprawiedliwością"

[źródło: książka "ABC twoich emocji"]