Leczę się psychiatrycznie na to badziewie od 2 m-cy a zaczęło się zaraz po nowym roku, ot tak, bez powodu.
Po pierwszym dwudniowym epizodzie wylądowalam na obserwacji w szpitalu z podejrzeniem zawału i wylewu
ale po tomografie i dodatkowych badaniach stwierdzono tylko nadciśnienie i wypuszczono do domu.Ale to był dopiero początek przygody ponieważ lęki i fizyczne odczucia z nimi związane dopiero się rozkręcały
Przerobiłam chyba wszystko-wylew krwi do mózgu, zawał, krwotok wewnętrzny, narządy mi pękały, bałam się własnego cienia. Conocne wizyty na sorze, wieczna biegunka a przez to spory spadek wagi (no ale z tą wagą mi pasowało 
), nieprzespane noce, bieganie od specjalisty do specjalisty i szukanie nie wiadomo czego choć najbardziej skupiałam się na układzie krążenia ponieważ ciśnienie miałam mocno rozchwiane w momentach ataku.Po 3 m-cach jazd powoli jakby samo się uspokoiło. Do wakacji.
I znowu conocne wizyty na sorze, zawał, wylew i cała reszta
Aż w końcu trafiłam do kumatego kardiologa i nazwał rzeczy po imieniu bo ja nawet nie umiałam określić jak się czuje oprócz tego, że czuję się paskudnie i, że mam wrażenie, że zaraz umrę.
Uspokoiło się na miesiąc.
Ze zmęczenia miałam omamy, nie byłam w stanie normalnie funkcjonować, byłam rozchwiana emocjonalnie, raz śmiech a raz łzy, miałam dość i zapisałam się do psychiatry. Półtorej godziny zdawałam relacje dla pani doktor, raz się śmiejąc a raz płacząc, była moja ostatnią deską ratunku
I chyba się udało, no może prawie bo w końcu mogę normalnie funkcjonować,fizyczne odczucia i lęki jeszcze się pojawiają choć sporadycznie i o ludzkich porach a nie w momencie największego lajtu czyli przed pójściem spać, jak wczesniej.
I oby do przodu, jestem dobrej myśli
