Witam was mam taki problem mam 29 lat i 4 lata po ślubie no i zmagania z nerwicą.Od pół roku kochamy się z mężem i nic nie wychodzi niema dzidziusia ale nerwa jest.Czasem się zastanawiam dlaczego tak jest że jak się chce czegoś od życia to tego nie dostajemy .Kiedy się zdecydowałam odstawić hormony i powiedziałam będzie co będzie to niema nic.Pragne mieć dziecko a cały czas nerwa mnie blokowala no i może nadal blokuje:/Ciągle męczą mnie pytania innych a kiedy dziecko staram się odpowiadać w swoim czasie .Może macie jakieś metody żeby podejść do tego tematu bez presji bo jak każdy mi tak gada to zaraz się porycze no i myśl że nigdy nie będę mieć dziecka mnie dołuje.:/Dziewczyny może przechodziłyście lub pfzecbodzicie to samo może razem się wspomozemy pozdrawiam

To ja Cię pocieszę:D Mam 31 lat, wszyscy, ale to wszyscy się pytają: Kiedy?
Ja sobie nie robię presji z tego powodu. Postawiłam sobie za cel ogarnięcie najpierw swojego życia. Zlewam wszystkie pytania, opinie innych.
Czuję po prostu, że nie mogłabym mieć póki co dziecka, bo to moje wewnętrzne dziecko bardzo cierpi. A jak dziecko może wychować dziecko?:D


Ale u Ciebie jest trochę inaczej, bo widzę, że bardzo chcesz. Ja bym po prostu najpierw wytłumaczyła sobie najpierw, ze się starasz i to jest najważniejsze. Nie rób sobie niepotrzebnie presji, bo to powoduje własnie smutek itd...A opiniami innych i pytaniami się nie przejmuj! To twoje życie!

A loczysz sobie dni plodne itp? Lelarz noe stwierdzil przeciwskazan torbiel czy cos?Ja byłam u lekarza zrobił usg itp zbadalam tarczyce więc nie mam przeciwwskazań. Powiedział że to nie tak łatwo od razu trafić bo to tylko kilka godzin my rezwrwujemy tydz wakacji w czerwcu o bez codziennych obowiązków stresów na luzie spróbujemy:) najprędzej wychodzi jak się nie chce taka ironia. Znałam parę co jak powiedziała że narazie odpuszczą bo coś tam to zaszło ....

Jeśli jesteście w zupełności zdrowi (torbiele, tsh w normie), to zapewne przyczyną jest właśnie stres albo jak właśnie mówi się fakt, że zbyt mocno chcesz. Wiem co mówię, bo sama rozpoczynając starania założyłam, że będę starać się latami, czyli najgorszy scenariusz. No i co? Zaszłam natychmiast, w 1 cyklu...Byłam w szoku i aż niedowierzałam. Mało tego "otoczenie" wmawiało mi na okrągło, że z moimi nerwami to nigdy w ciąże nie zajdę...Łatwo mówić,ale postaraj się wyluzować z tym tematem, nie rób sobie presji.

Wiesz co znam wiele historii gdzie pary bardzo chcialy miec dziecko staraly sie kochaly czesto i w owulacje i w dni plodne i wszystko tak planowali zeby koniecznie zrobic dzidziusia badania byly ok wszystko spoko i ciagle lipa.... a potem odpuscili sobie bo ilez mozna i bach nagle ciaza i wgl jak to sie stalo wiec moze odpusc sobie troche i po prostu ciesz sie miloscia i fajnym seksem z partnerem a dzidzia sie sama zrobi

Ja chce i niema a potem się martwię czemu nie ma chciałabym ten temat jakoś ogarnąć żeby się nie stresować.Jakos podejść do tego tematu:/

Czy to jest prawda że kobieta w nerwicy jak zajdzie w ciążę to dziecko może być nadpobudliwe.Co wy o tym myślicie?

Ja myślę, chociaż nie jestem pewien że dziecko może być nadpobudliwe z powodu nerwicowego rodzica, który go wychowuje, a samo urodzi się "czyste", czyli emocje ukształtują się w miarę czasu.

Załamana89 pisze: ↑

11 maja 2018, o 12:38

Czy to jest prawda że kobieta w nerwicy jak zajdzie w ciążę to dziecko może być nadpobudliwe.Co wy o tym myślicie?

Do mnie doszły słuchy że jak się jest w ciąży to nerwica odchodzi często na bok, zmniejsza się lub całkowicie zanika a wszystko to jest spowodowane zmianą gospodarki hormonalnej w organizmie. Nie ma co sie zamartwiac na zaś, jest dużo kobiet które były w ciąży podczas nerwicy i dzieciom zupełnie nic nie dolega.

Temat niepłodności dotknął mnie bo na dziecko czekałam 3 lata. Znam tez ludzi którzy starali się i nie mogli i raczej rady typu wyluzuj, jedź na wakacji, odpuść szczególnie od osób które bezproblemowo zaszły w ciąże są krzywdzące i raniące. Załamana89 plan działania jest prosty w zależności na jakim etapie jesteś. Jeśli bardzo boli brak dziecka działaj szczególnie jeśli finanse na to pozwalają. Na początek proponuje naprotechnologie. Dowiesz się kiedy się starać , zrobią Tobie i mężowi badania i będziesz spokojniejsza. Jeśli wyjdzie że coś dolega Tobie albo mężowi to zaczniecie leczenie i zaoszczędzisz sobie miesiące płaczu i daremnego czekania na cud. Jeśli sprawa jest poważniejsza to poszukasz dobrej kliniki niepłodności. Kolejne etapy to inseminacja, kolejny in vitro a ostatni to adopcja bądź akceptacja bezdzietności. Nie znam osoby która po zaakceptowaniu tych dróg nie doczekała się dziecka bądź nie znalazła spokoju w braku dziecka. A jako ciekawostkę powiem że czasami jest tak że ludzie jadą na wakacje i po długich staraniach udaje się zajść w ciąże i tak naprawdę chodzi tu o witaminę D której niedobór może powodować problemy z zajściem w ciąże. Moja lekarka twierdziła że stres jak najbardziej pomaga w zajściu w ciążę ale stres niezwiązany ze staraniami czyli nowa praca, przeprowadzka itd bo wtedy człowiek zapomina o staraniach albo pogodzenie się że tego dziecka może nie być ale to musi być takie wewnętrzne i prawdziwe a to rzadko się udaję jeśli ktoś bardzo chce dziecka.
Polecam blog krotkiblog.pl i http://www.4krokidocudu.pl/ oraz nasz bocian.
A tak naprawdę to pół roku to nie jest dużo jeśli chodzi o starania szczególnie jeśli nie zna się swojego organizmu i nie wiadomo kiedy ta owulacja jest.