Witam. mam 15 lat i mając około 10 pierwszy raz poczułam się odrealniona i miałam objawy nerwicy lękowej. wtedy jeszcze nie wiedizałam do konca co mi jest. Moja mama ma nerwicę lękową, i rozmawiała na moj temat ze swoim psychiatrą, który jej powiedzial, że na pewno też ją mam gdy opisała mu objawy. Podawała mi melisal, który mi pomogl na uczucie odrealnienia i nerwy, z czasem przestałam zwracać uwagę na to, że czuje sie jak we snie. Wtedy to nawet mi się głupio przyznać ale balam sie, że na prawde jestem we śnie i pomimo młodego wieku bałam sie tez zejestem chora psychicznie bo tego rodzaju pomysly sa nie normalne. trwalo to dosc dlugo ale dałam rade.. . A teraz przejdę do konkretów. Znowu mi wróciła ta okropna nerwica przy czym deralizacja. Bo to jest tak ze jak nachodzi mnie lęk to i od razu uczucie jak ze snu, jak bym była za szybą.. sami wiecie. I to jest dzwnne bo to jak by z tego powodu... właściwie do tej pory nie wiedzialam co to jest ta derealizacja i nie wiedziałam, ze to mechanizm obronny. Moze uczucie lęk przywolało wspomienia z dziecinstwa jak na prawde bałam sie ze to jakis sen? Bo znowu mi takie mysli towarzyszyły, znowu obawy o schizofrenie.. znowu panika strach.. miałam dość.. jak byli u mnie znajomi ogladalsmy film to nie moglam sie na nim skupic czułam sie tak wykonczona psychcznie i fizycznie.. ze myslalam ze nie dam rady wszytsko mi bylo mi obojętne, prrzytuliłam sie do swojego chlopaa i miałam ochote umrzeć, ale po filmie poslzismy sie przejsc.. nagle mnie poscilo jeszcze na dworze bylo mi bojetne czy na prawde jest nie prawdzwy swiat czy prawdziwy tylko 'odwalalam' z przyjaciolmi, a jak wrocilismy do domu to czulam sie normalnie dobrze byłam swiadoma ze to nie zaden sen. A teraz się własnie o siebie martwiłam bo nastepnego dnia znowu to okropne uczucie derealzacji.. dziwnie widziałam i te chore mylsli.. a wlasciwie jedna ''czy to na prawde jest jakis sen'' i starch ze na prawde moze tak byc albo ze skoro tak mysle to jestem chora na schize. Ogólnikowo mając derealizacje jestem swiadoma, ze to nie zaden sen ze to jest prawdziwe i wgl ale niie miesci mi sie w głowie skad ten swiat i wgl chociaz czytaja tutejsze wypowiedzi wiem ze to tez przy DD normalne. Ale głownie chodzi mi o to, ze mając DD moj stach co do tego ze to moze byc nie prawdzwe wydaje mi się prawdziwy jak bym na prawde sie tego bała, mam wrazeie ze zaczynam w to wierzyc. Boje sie tez, ze serio wariuje. Na ten moment juz nie odczuwam tak bardzo starchu ani lęku i mam wrazenie jakby uczucie derealizacji zmalalo bo bardzoo duzo poczytałam o tym na tej stronie co mnie uspokoilo. ale własnie nie pokoi mnie to jedynie ze tak jakby boje sie tego ze na prawde mozeto byc jakies ie prawdziwe ze zaczne sie tego bac i nie bd miala swiadomosci ze jest to jednak realne chocby w drobnym calu. Przeprasza za tę paplaninę ale głwonie moje lęki jak by na to się skladają w sumie gdy uspokojam się i mysle o czymś innym to za chwilę moja mysl 'co jezeli na prawde to mzoe byc sen' wydaje mi sie abusurdlana ale lekki stach jest w raz. w sumie nie wiem co konkretnie chciałam tu napisać.. tę moją dziwną myśl roziwnąc chyba.. bo to troszke nie pokojace a moze to przez młody wiek i własna głupote i wrazlwosc sama sobie nakręcam i wmawiam takie rzeczy ;dd a i zapomnialam dodac ze widze w miare normalnie, ale mam dziwne uczucie w głowie i m.in dlatego ta dziwnamysl bo jednak normanie sie nie czuje, troszkę jakby uwięziona.

Hehe, czyli jednak nie jestem najmłodszy na tym forum Nie no, ja myślę, że prawie każdy tutaj miał takie objawy jak ty. A jak dawno temu wróciło Ci to wszystko? Ogólnie to powiem tak : staraj się w ogóle o tym nie myśleć. To brzmi oczywiście ale jak zaczynasz o tym myśleć, staraj się czymś zająć. Staraj się zachowywać tak jak wcześniej, bo jeśli będziesz siedzieć tylko załamana w domu to sytuacja nie ulegnie tak szybko poprawie. Wychodź ze znajomymi itp.. Teraz nie ma już śniegu (przynajmniej u mnie) więc można wychodzić Nie czytaj za dużo o tych D/D, nerwicach itp. bo tylko się nakręcisz. Mi dużo pomagało picie Melisy. Chyba już wychodzę tak kompletnie z derealizacji bo ostatnio praktycznie w ogóle tego nie odczuwam. Co prawda, jeszcze kilka dni temu rano się budziłem z takim bardzo dziwnym uczuciem i czułem się jakbym miał schizofrenię (tylko rano) to jednak to było chyba coś innego niż derealizacja. Jeszcze teraz nie ma śniegu, który mnie zawsze dołuje więc może w końcu z tego wyjdę No nie wiem co tu dużo mówić, jak masz jakieś pytania to pisz na PW
Pozdro.

A i zapomniałem się zapytać, czy mówiłaś komuś, jak się czujesz? Bo myślę, że wizyta u psychologa/psychiatry dałaby Ci ulgę.
No i polecam zajrzeć do tego tematu. Jest bardzo pomocny.
viewtopic.php?f=14&t=2834&p=16670#p16670
Jak zjedziesz trochę na dół w pierwszym poście to Kearav napisał taki fajny poradnik jak z tego wyjść.

Najnormalniejsze mysli przy lęku idd masz. Pytanie czy to moze byc naprawde sen to w dd jest bardzo czesto. Wlasciewie derealizacja to uczucie snu na jawie i obawy ze swiat jest jak ze snu i ogromny strach ze to moze byc sen a nie zycie.
Wyszlas wtedy na dwor i zajelas mysli czyms innym i dlatego ci puscilo. Potem w domu za bardzo o tym myslalas i wrocilo. Powinnas isc do dobrego psychologa i nie zadreczac sie schiza ani tymi objawami. Schizofrenia to to na pewno nie jest. A to ze ty naprawde sie boisz ze swiat i zycie to sen bo masz takie uczucie to tez jest normalne w tym stanie. Kazdy kto ma derealizacje boi sie naprawde, strach nie jest jakis udawany tylko naprawde sie boi ze swiat jest nierealny, jak ze snu czy filmu. My boimy sie naprawde ze te objawy sa prawdziwe ale nie zmienia to faktu ze to sa tylko objawy i nigdy nie stanie sie to prawda.