Mam depresję, od miesiąca biorę leki przeciw depresyjne. Mija 32 dzień brania leków, byłem u psychiatry. Jak rozmawiałem z nim stwierdził że nadal mam brać te leki. Powiedziałem mu że mam te myśli s........., że nie widzę sensu życia. Nadal mi się to utrzymuję. Po tych lekach minął mi tylko sen bo przesypiałem całe dzień i w też nocy spałem, to mi mineło. Ale myśli i brak sensu nie minął. Nie myśle tak często o tym jak miesiąc temu, wciaż te my
śli są. Doktor powiedział że dopiero 1 miesiąc biorę te leki że będzie tylko lepiej. Widzi że mi się chumor poprawił, coś tam jeszcze dodał nie pamięta coś on tam powiedział wybuchłem śmiechem no nie na miejscu było to zachwanie. On też zaczął się śmiać. Teraz mam pytanie do was czy te mojej myślenie sam....... zniknię? Przechodził ktoś z Państwa przez tą chorobę? Czy będę kiedyś zrównoważony psychicznie ? Czy moja płaczliwość o której nie wspominiałem na początku w tekście zniknię czy to część mojeg charakteru ? Psycholożka suchając mnie co do niej mówię stwierdziła bardzo dokładnie to co czuję rzeczywiście: że życie wydaję się /przerażające/i że to normalne w tej chorobie.Jedynym słowem ujęła to co rzeczywiście czuję, chociaż ja nie umiałem tego jednoznacznie wyrazić.