U mnie postępy, dzięki nim wierze, ze to jednak nie jest wieczne, trwałe.. towarzyszy mi depersonalizacja z najgorszym jak dla mnie trwałym objawem : nie mam poczucia swojej osoby, osobowosci.. wraz z oburzeniem duzo w zyciu sie zmienia, poglądy, myślenie itp. Stawiam na walke sama, na prace nad soba, ale jak tu być pewnym, ze to czego chce, moje podejscie ogólnie jest prawidłowe i wyplywa faktycznie ze mnie skoro ja sie nie czuje sobą.. czym tu sie kierowac..

Paulinka, ja od siebie moge napisać, wspominajac moje dd paromiesieczne że w tym stanie warto
sie ograniczyć do trenowania się w przekonaniu i pewności że to tylko objawy dd, że cała masa ludzi
takie objawy miała i to minie i na uspokajaniu się.
Ciężko jest w dd pracować nad sobą, mając to poczucie depresonalizacji, różne natręciki i stan lękowy.
Moja rada... na prace nad sobą i nawykami, poglądami na życie przyjdzie czas, kiedyś się wyciszysz
i przejdzie dd. Nie kładź na sobie presji. daj sobie czas.
Zresztą jak minie dd to sama zauwazysz że tyle się nauczyłaś i wiesz że jesteś silna że inaczej będziesz
podchodzić do wielu spraw życiowych, codziennych.
Ogólnie to całe dd wyjdzie na duzy plus, tylko daj sobie czas:)

Hej, u mnie też ogólnie ciut lepiej, staram się nie myśleć o dd i depresyjnach myślach, ale właśnie podobnie jak Paulinie mi też doskwiera depersonalizacja. Czasami już mam dość, kiedy czuje, że zatraciłam część siebie, że nie czuje własnej tożsamości. To bardzo mnie demotywuje do własnych pasji i tego, co do tej pory robiłam. Oczywiście zmuszam się do tego i z drugiej strony jak robi się wszystko naprzekór, to dd osłabia się. Jednak wierzę, że da się to uczucie pokonać, bo już raz mi się udało Damy rade Paul1na!