Kochani pomóżcie, bo już nie wiem co robić. Nie wiem czy to wina DD, czy ja już głupieje. A mianowicie... Czuję się dosłownie jakbym nie była sobą, jakbym była jakąś marionetką, robotem, wszystko robię mechanicznie, tak jak robiłam kiedyś ale do tego dochodzi to okropne uczucie obcosci, dodatkowo w miejscach dobrze mi znanych czuję się obco.. Okropnie obco... Wiem że jestem np w domu czy w pracy, ale nie czuje się tak jak wcześniej, tak jak pisałam wcześniej jakbym nie była sobą.

Co jest z tego wszystkiego najgorsze? Rano kiedy mam wstać do pracy dosłownie dostaje jakiejś paniki i od razu myśli: Boże kolejny dzień będę musiała się męczyć z tą obcoscią, ja tak nie chce, albo: "Pewnie to schiza, bo znów jest to samo i z dnia na dzień coraz gorzej"
Jeszcze dodatkowo boję się być sama w domu (nigdy wcześniej nie sprawiało mi to trudności, a teraz się boję, więc jak jestem sama to śpiewam na całe gardło)
Nie jestem w stanie wyjść do sklepu, na zakupy, czy do galerii, tylko do pracy i z pracy nic więcej. Mąż robi wszystkie zakupy za mnie. Nie wiem czy ja nabawiłam się jakiejś fobii. Ze znajomymi spotykam się tylko w pracy. Jeszcze jakby tego było mało, najbardziej drażni mnie ta totalna pustka w głowie, czuje się jak bym była niepełnosprawna umysłowo- pamięć krótkotrwała siadla całkowicie, nie umiem nic zaplanować, wszystko robione dosłownie mechanicznie, zapominam o rachunkach do zapłacenia. Jednym słowem mówiac to jakieś otepienie.czasem mam tak że zapominam dosłownie słów, albo nie potrafię słowa zastąpić innym. Dla mnie jako nauczyciela i szkoleniowca to jest totalna porażka, ponieważ mówię bardzo dużo. Zdarza mi się też bardzo często, że jedna myśl się po prostu blokuje i nie chce odpuścić. Żadne inne zajęcia, odwrócenie uwagi zupełnie nie pomaga.

Jakieś rady? Wariuje?

Nie, nie wariujesz. Standardowe odciecie emocjonalne z uwagi na jakies problemy, samo zaburzenie, depreche a takze zycie w ciaglym strachu ze cos mi jest. To sa czeste powody odciecia.
Objawy jakie opisujesz s ai mi znane (sma takie mialem) ale takze bardzo czesto widoczne tu na forum.
Sluchalas nagran o tym?
topic4531.html
encyklopedia-objawow-derealizacji-deper ... t3600.html

Rada poczatkowa tak aby nie nakrecac sie tym, akceptowac co to jest, uwierzyc w to co sie o tym czyta lub slucha, miec wyrozumienie dla tych stanow (ze tak moga wygladac), probowac zyc i wykazywac aktywnosc mimo tych stano wi objawow na tyle na ile mamy sile, kontynuowac leczenie i swoich specjalistow.

Oczywiście, ze nie wariujesz Przeczytałam kilka twoich postów i wnioskuje, ze teraz masz po prostu gorsze dni, kryzys.Jak wszyscy musisz go przetrwać i przetrwasz to oczywiste Tez mam kryzys, ale troche inaczej on wygląda Ale w takim momencie najwazniejsze jest uświadomić się iz nawet kryzysy nie są na stałe.Powinnaś zobaczyć jasne strony nawet w tych trudnych dla siebie dniach! Chodizsz do pracy! Widzisz, to jest już nawet pozytywna strona wszystkiego, bo nie poddajesz sie chodzisz do pracy, wykonujesz jakieś rzeczy co z tego, ze mechanicznie, ale grunt, ze cos robisz.Poczucie bycia marionetką nawiązuje mi to do depersonalizacji, derealizacji, ale to równiez przechodzi .Musisz dac sobie czas na odzyskanie wewnętrznego spokoju, bo widzę, ze wpadasz w panike.Musisz zrozumiec, ze twój organizm teraz będzie pracował troche na zwolnionych obrotac hi to akceptowac moze byc pustka w głowie, mogą być małe zaniki pamięci.

Tak właśnie najgorsze jest to że wpadam w panikę, ponieważ mózgowo czuje się gorzej od mojej babci, która ma prawie 90 lat. Czuję się jak jakaś tępa dzida. Najgorsze ze jestem nauczycielem języka i jak prowadzę lekcje, to zapominam słówek... O zgrozo!

Bella_2201 pisze:Tak właśnie najgorsze jest to że wpadam w panikę, ponieważ mózgowo czuje się gorzej od mojej babci, która ma prawie 90 lat. Czuję się jak jakaś tępa dzida. Najgorsze ze jestem nauczycielem języka i jak prowadzę lekcje, to zapominam słówek... O zgrozo!

Też tak mam. Pamiętam jak słuchałem opowieści Victora na temat czytania jednego zdania dziesięciokrotnie i niezrozumieniu go dalej, oplulem monitor ze śmiechu ;]

To, że wychodzisz do pracy, a w dodatku jeszcze pracujesz z ludźmi i ich uczysz-z tego możesz być naprawdę dumna! dlatego, że się nie poddajesz. A zostając sama w domu to sobie śpiewasz, więc widzisz cały czas jakoś dajesz sobie radę! Cały czas mimo wszystko się starasz, a nie rzucasz wszystko i popadasz w totalną czarną rozpacz :> rano jak wstajesz, zamiast myśleć automatycznie "o nie, muszę iść dzisiaj do tej pracy, znowu męka, znowu będzie mi źle" to pomyśl sobie CHCĘ iść do tej pracy bo dzięki temu wychodzę nerwicy na przekór, CHCĘ iść do tej pracy bo dzięki temu mam jakieś zajęcie i nie zamykam się w domu :> odrobinkę tylko zmień swoje myślenie i nastawienie, a to zdziała cuda, zobaczysz:>