Słuchaj, mnie ten temat męczył również bardzo, dalej męczy, ale już mniej. Postanowiłem po prostu zmienić nastawienie. Powiem Ci taką prawdę. To czy mamy nerwice czy nie, to drzewo, które stoi w parku jest cały czas takie samo. To jezioro które było, dalej jest tym samym. Jeśli umieliście się dogadywać, fajnie spędzać czas, rozumiecie się, to gwarantuje Ci, że nic straconego. Najlepiej to opisał Zordon, drugi post od góry na 1 stronie
Daj sobie czas na "dojście do siebie". Pamiętaj, że nerwica zmienia percepcje postrzegania świata, ale świata nie zmienia. To że teraz nie umiesz tak samo odczuwać miłości, radości, nie znaczy, że tego już nie ma i nie będzie. Jeśli 1998 w Twoim nicku to rok urodzenia, to spójrz na to w inną strone, masz 19 lat w tym roku, czeka Cię jeszcze z 60 lat życia
szmat czasu. Tysiące przygód, tysiące chwil, tych dobrych i złych. Czeka Cię po prostu życie, a my decydujemy, jak to życie nam będzie trwało. Posłuchaj sobie nagrań, przeczytaj artykuły. Zrozum, czemu takie a nie inne myśli Ci przychodzą, czemu odczuwasz takie emocje a nie inne. Potem spakuj te objawy, myśli czarne w jeden wór- nerwica. To jest worek, który się nam przyczepił na plecy (bo my nie jesteśmy zaburzeniem, a zaburzenie nie jest nami ~Divin). Jeśli będziesz racjonalizować dany objaw, myśl, pracować nad sobą, to ten worek po mału będzie się odczepiał.
Piszesz, że denerwujesz się, kiedy on jedzie do siebie, że nie będzie spał z Tobą. Wiadomo, miło jest pospać z partnerem
Jednak też trzeba zrozumieć, że w tak młodym wieku przeważnie każdy ma swój dom. Spróbuj podzielić czas, na ten, który razem spędzacie i wyciągaj z niego najwięcej pozytywów ile się da. Jak nie spędzacie czasu razem, masz wolną chwilę, to poczytaj to co Cię interesuje, pouprawiaj jakiś sport. Czyli też wyciągaj najwięcej ile się da. Zadbaj o siebie, o swoje emocje, ciało, a wtedy będziesz też bardziej "wydajna dla innych", dla Twojego ukochanego również
