Mario26 pisze: ↑

24 kwietnia 2019, o 15:26

Tak ładnie mi szło tak się już cieszyłem... Doszedłem do momentu gdzie nie musiałem udowadniać sobie tego że kocham myśli były ja wiem olewalem je radzilem sobie super gdy zblizalem się do mojej kochanej czułem się szczęśliwy i tego poprsotu potrzebowałem z miłości. Aż tu nagle pewnego dnia zaczynało mnie męczyć i męczyć aż przyszła mi myśl że moja dziewczyna nie zrobiła tego co jej powiedziałem i ogarnęła mnie taka złość na nią ale nie miałem do tego wgl żadnego powodu a i tak to zrobiła. No i wtedy się zaczęło spowrotem. Już nic prawie nie analizował a teraz z powrotem jestem w dup.. I nie wiem jak mam działać. Pomóżcie.

whiteHusar pisze: ↑

23 kwietnia 2019, o 19:29

Jeśli ktoś będzie miał chwilę to przeczyta. Trochę mi zajęło to pisać, bo ze strachem to pisałem


Moje życie z nerwicą rozpoczęło się od momenty obejrzenia filmu Pasja ( to nie był pierwszy raz ) i obarczenia siebie tak duża winą za swoje wcześniejsze życie duchowe ( swietokradztwo itp. ), że dostalem takiego szoku i strachu, że przez całą noc pełen potu i przerażenia walczyłem z myślali, że muszę popełnić samobójstwo, za te wszystkie winy a z drugiej strony ja nie chciałem i nie wiedziałem dlaczego tak jest.
Gdzieś nad ranem zmęczony zasnąłem i od tego dnia zacząłem sie bać powortu tego stanu. Stwierdziłem, że to wina grzechów, więc zacząłem chodzić do spowiedzi ze wszystkim. Pewnego wieczoru dostalem myśl, że nie opisalem lepiej grzechu i tak okropnie to męczyło, że z samego rana pobiegłem do kościoła do spowiedzi ( dzień wczesnej sie spowiadalem), i powiedzialem ze "zapomniałem" powiedzieć. Miałem chwilę spokoju. Potem zaczęły się fazy ze wszystko jest grzechem a najbardziej dotyk dziewczyny: to wywolywalo ból i strach. Ksiądz mi na spowiedzi powiedział ze trochę przesadzam.
Po jakims czasie wróciły myśli samobójcze i utrzymywały się przez rok. Gdy juz nie bylem w stanie tego znieść powiedzialem wszystko rodzicom, którzy zaprowadzili mnie do kapucyna co sie ponoć zna na psychologi. Powiedział mi że to dojrzewanie a ja zapytałem czy może to nie jest powołanie, bo jestem ministrantem a i kiedyś nas zaprowadzili do seminarium i myślałem ze spoko tam mają. Zasmial się i powiedzial, ze w tym wieku to za wcześnie i jak bede miał z 20 lat to mi sie odwidzi.
Wróciłem do domu szczęśliwy, bo wystarczyło, ze powiedział mi ze to dojrzewanie. Dobry stan trwal chyba z 2 tygodnie i od nowa. Wszystko grzech itp.
Wrocilem do tego księdza i podczas spowiedzi powiedział, że juz Bóg mi wybaczyl i nie ma co wracać. Odszedlem od konfesjonału i za 3 min wróciłem bo znowu zacząłem myśleć, ze nie i poszedłem sie upewnić a on, zaczął mnie namawiać żebym poszedł do psychologa.
Trochę mnie to przerazilo. Zacząłem szukać przyczyny a gdy juz byłem wyczerpany tymi ciągłymi grzechami gdzie mówiłem takie rzeczy ze nikt nie mówi bo to glupota a to robiłem po to zeby mieć spokój, bo najpierw przychodziły myśli dość męcząca ze TAK JEST, to jest grzech (!) a potem pod wpływem tego zaczynałem uważać ze to prawda. Po dlugim czasie uporalem sie z tym na zasadzie: " ciul, mam dość tego, trudno bede potepiony". Nie pamiętam Kiedy to minęło, ale potem sie sam sobie dziwilem ze jak mogłem tak myśleć. Potem mialem faze na depresje, ze to znak ze jestem chory a zawsze sie tego balem. Wystarczyło ze przeczytałem w książce ze ktoś miał depresję i od nowa wszystko. Po jakimś czasie ktoś powiedział w domu ze moze na księdza pójdę, bo taki religijny a i lubię te tematy i sie zaczęło. Od przerażenia po mysli ze mam iść i zostać. Budziłem sie nocami, z ogromnym natlokiem myśli:  masz natychmiast iść na księdza,NATYCHMIAST! Zgadzalem sie na to zeby miec spokój i mówiłem sobie ok, pójdę ale poczekaj do rana ( zastanawiało mnie jedynie tylko to, że Bóg chyba tal nie wola ). Męczyła mnie modlitwa itp. Slabo było, aż w koncu stwierdziłem ze ciul, jak mam byc to będą, ale teraz nie chcę więc nie przejmuje sie tym. Nie pamiętam kiedy przeszło
Śmiałem sie potem z tego ale jednoczesnie balem ze wróci. Po tych wszystkich myślach zawsze mialem sporo czasu gdy byłem kompletnie odciety od odczuwania radości z czegokolwiek. Skupialem się na tym żeby czuć i to nic nie dawało. Zaparlem sie i na przymus udawalem ze jest ok i zaakceptowalem. Trwalo to z rok. Przeszło nawet nie wiem kiedy.
Pod względem samopoczucia wróciło wszystko do normy ale dość często bolała mnie glowa bez końca. Były wszelkie badania i lekarze stwierdzili ze do psychologa trzeba, ale nie poszedłem bo stwierdziłem, ze walic to.

Powrót nastąpił rok temu po jakiejś rozmowie z kolegami na temat seksualności. Nie pamiętam co dokładnie było zapalnikiem, ale zacząłem czuć brak zadowolenia, bezsens, strach itp.
Wiedziałem że wszystko wróci!
Raz gorzej poczułem sie na nocy w pracy i załapałem ze noce sa zle bo jest gorzej.
Musiałem sie zwolnić bo nie szlo pracowac na nockach. Strach, panika itp.
Byl to czas gdy przygotowywałam sie do pracy o której zawsze marzylem a okres rekrutacji jest ciężki i długi. Mysli zaczely mi podpowiadać, ze ja nie chce tego, że robię to dla rodziców bo kiedyś sie mnie pytali czy niechcial bym tego robić. Jak usłyszałem nazwe tej pracy to lapala mnie panika. Cos okropnego!

W między czasie myślałem ze jestem pedofilem, ze jestem chory na deperesje itp co widok wyrazu depresja lub wypowiedzenie tego powodowało strach.

Przejdę do kwestii związanej z ZWIĄZKIEM:
Dosyć długo szukałem tej osoby i poznałem w przypadkowych okolicznościach. Na 1 komunia kuzyna. Spodobala mi sie, ale byłem tak zawstydzony ze nawet na nia nie spojrzałem. Cala rodzina wtedy mówiła zebym zagadal itp bo fajna dziewczyna.
Na drugi dzień napisałem choć sam nie wiedziałem czy to zrobić. Bylem zwyczajnie zmęczony szukaniem tej osoby a do tego nerwica. Nie zależało mi jakoś wybitnie specjalnie żeby odpisala. W kazdym razie tak mi sie wtedy wydawalo i tak to teraz oceniam. Odpisała i zaczęliśmy gadac. Byłem mile zaskoczony jest pozytywnym sposobem bycia. Okropnie przezywalem ze jak ja zobaczę to mi sie nie spodoba a chciałbym zeby tak było bo jest fajna.
Na 1 spotkaniu było super pozytywnie i przy niej milalo zle samopoczuciem ( pewnie dlatego zapominalem ). Podczas kolejnego spotkania gdy szedlem sie z nia widzieć zobaczyłem procesje w kosciele i ukleklem i przyszła myśl, że skoro mam tak pozytywne odczucia odnośnie kościoła to znaczy ze mam byc księdzem. Zasmucilo mnie to, ze akurat przed spotkaniem takie coś. Okroonie bylem zaniepokojony i smutny. W trakcie spotkania gdy mnie złapała za rękę poczułem scisk w klatce piersiowej i natłok myśli ze nie, nie chcesz itp. Przerazilo mnie to i sam ze sobą gadalem: kurcze, dajmy ją choć blizej poznać, spróbować bo jest taka fajna.
Nie ustapilo. Na drugi dzien zaczala sie ogromny natłok myśli ze ja nie chcę itp ze sie zmuszam a w miedzy czasie w pracy pomysalem tak z dupy: a moze mi sie ona nie podoba i zlapal mnie taki ciąg bolu strachu itp ( podobnie mialem z myślami o grzechach ) i juz nie mogłem z tego wyjść. Myśl tylko ze ona mi sie nie podoba itp. Ignorowalem to i czasem wychodziło na dobre a czasem nie pomagało. Kolejne spotkania itp. Trafialy sie mega fajne chwilę az w końcu troszku o tym zapomniałem i widziałem w niej takigo slodziaka. Lubiłem jak sie smieje, jak idzie ito. Trwalo to moze zn3 tygodnie a potwm myśl ze ja jej nie kocham i od nowa. Myśli ze ja chce być księdzem a nie być z nia itp. Jedno i to samo. Teraz zaczęło mnie irytować w niej multum rzeczy. Nigdy w nikim nic mnie tak nie irytywalo. Spotkanie z nią to był strach i ból. Lepiej czułem sie sam w domu ( bezpieczniej ). Bylem tym przerażony ze to oznaka ze jej nie chcę. Przychodziły mysli ze to wszystko z jej winy, ze jest główna przyczyną cierpienia.
W kolejnych tygodniach trafiały sie momenty gdzie czulem sie super i staralem sie trzymać tych momentów ale gdy mijały to mialem mysli ze to byla fikcja. Porównywalem zwiazek z innymi, analizowalem uczucia. Wszystko zaczelo mi mówić ze skoro tak jest to jej nie chce i nigdy nie chciałem, że bylem zmuszony itp.
Potem Zaczęło sie to ze mnie nudziła, nie chciałem się widzieć, ból itp. Coraz bardziej mnie to męczyło az gorzej zacząłem sie czuć i nie wytrzymałem, bo budziłem sie z ogromnym atakiem mysli rano ze nie chce i musze natychmiast zakończyć: zerwalem. Ulga wtedy mega, choć bylo to dość dziwne uczucie. Patrzyłem na facebooku czy jest dostępna, choć niby sprawiala mi ból to poszedlem do kina bo wiedzialem ze tam będzie. Zagadalem a gdy zaczelismy gadać to takie wszystko było piękne w niej, chciałem przytulić a gdy do tego doszło to wspaniale uczucie gdzie jescze takiego nie mialem czy tulenii kogokolwiek i uczucie miłości.

W miedzy czasie naszal mnie myśl, gdy poczułem ucisk w sercu gdy sie modlilem i odebralem to jako znak ze mam w sercu potrzebę być księdzem. ( później byłem z tym u psychologa, księży aby poznać jak jest ale oni stwierdzili ze nie mam powolania )
Wszystko wróciło i podwójna moca, zrezygnowanie, złość, smutek. Rano sie budziłem z mysalami ze natychmiast mam isc do seminarium i trwalo to tak mocno ze nie wytrzymałem i powiedziałem rodzica ze chyba to zrobię bo wszystko na to wskazuje ze tego chcę. Moja praca o której marzyłem kompletnie mnie już nie interesowała i widzialem to jako znak. Tata poprosił zebym choć na 2 tygodnie aie wstrzymał. Stwierdziłem ze ok. Wróciłem do pracy i w niektórych mowmntach zlego sampooczucia czylem zachwyt tą pracą i radość oraz myśli: kurde, tu jest moje miejsce, jak mogę tego nie widzieć. Udalo sie nie zniszczyć kolejnej rzeczy. Jak to moja siostra mi mówiła: niszczysz sobie życie bo rezygnuejsz z tego co zawsze chciałeś.

Wracając do spotkań z dziewczyną: oczywiście na drugi dzien natlok myśli ze nieeee, nie chce itp. Męka wiec na tej zasadzie mówiłem sobie: ok, przecież z nia nie będę wyluzuj.
Kolejne i kolejne spotkanie piękne. Ima bardziej sie widzieliśmy i bylo fajnie i zaczynała sie bliskość to wracaly myśli, ze samopoczucie, nagle znowu zaczela mnie denerwować itp a jescze tydzień temu te rzeczy w niej lubilem.
Obecnie jesteśmy na etapie relacji gdzie jeszcze wstrzymujemy powrot do siebie, ze względu na to ze nie chce jej ranić choc ona bardzo dobrze zna problem i większości pomogła mi z nim walczyc.
Nie rozumialem tylko tego, ze jak wjezdzalem w niedziele wieczór na tydzień do innego miasta to pisanie z nia bylo czyms pieknym itp. a rozmowy czy wideorozmowy powodowały strach.
Powrót do domu tez strach zamiast radość. Strach i zniechęcenie i najlepiej ucieczka do domu

Czuje jak sie od nowa wszystko nakręca, nie wiem nawet czego się zaczepić i juz nie wiem jaka jest prawda. Ostatnio w moje urodziny podczas nocnej Zmiany fajnie mi sie z nią pisalo, bylem zadowlony z pracy, dostałem najpiękniejsze życzenia jakie kiedykolwiek dostałem. Tej nocy bylem przerażony tym jak moge sie tak oszukiwać, widzę jakim ona jest dla mnie skarbem i to gdzie teraz pracuje. Nie dam sie już nabrać. Od rana od nowa myśli, ze to byla fikcja itp. Wszystko okropnie realne

W czerwcu rozpoczynam terapie choć okropnie sie jej boje ze wyjdze ze jej nie chce i chce być księdzem, ale trudno. Jeśli to jest dobre to bedzie co ma być.
Nie wiem czy to nerwica czy nie. Myśli mi mówią ze nie...

whiteHusar pisze: ↑

25 kwietnia 2019, o 21:19

Czyli przekonałem Cię do Boga? Zrozumiałem z tego co napisałeś, że mam powołanie. To co napisałeś też wywarło na mnie mega ból i smutek, ale jeśli tak ma być...

whiteHusar pisze: ↑

25 kwietnia 2019, o 21:19

Czyli przekonałem Cię do Boga? Zrozumiałem z tego co napisałeś, że mam powołanie. To co napisałeś też wywarło na mnie mega ból i smutek, ale jeśli tak ma być...

katarzynka pisze: ↑

28 kwietnia 2019, o 15:56

Niech mnie ktoś kopnie w dupę, albo przywali w ten pusty łeb

Od nowa dupa wołowa..... że sobie wmawiam miłość, że te wszystkie przebłyski to na siłę było, że wmawiałam sobie w nich miłość, że to było tylko dobre samopoczucie, które pomyliłam z miłością.... że nie ma żadnej nerwicy

Zdycham. Po prostu serce mi za chwilę przestanie bić...

karoolpl pisze: ↑

28 kwietnia 2019, o 22:38

katarzynka pisze: ↑

28 kwietnia 2019, o 15:56

Niech mnie ktoś kopnie w dupę, albo przywali w ten pusty łeb

Od nowa dupa wołowa..... że sobie wmawiam miłość, że te wszystkie przebłyski to na siłę było, że wmawiałam sobie w nich miłość, że to było tylko dobre samopoczucie, które pomyliłam z miłością.... że nie ma żadnej nerwicy

Zdycham. Po prostu serce mi za chwilę przestanie bić...

Masz prostą odpowiedź w swoim zachowaniu i reakcji organizmu, znów lęk, znów natłok myśli, wkręcenie i wiara w matrix, po co Ci więcej dowodów? pozwól sobie na te myśli, odczucia, niech będą ile chcą i je olej, tyle, tak długo masz nerwcie, więc doskonale wiesz skąd to i dlaczego tak jak było to u Cb w przypadku schizofreni

katarzynka pisze: ↑

29 kwietnia 2019, o 10:52

karoolpl pisze: ↑

28 kwietnia 2019, o 22:38

katarzynka pisze: ↑

28 kwietnia 2019, o 15:56

Niech mnie ktoś kopnie w dupę, albo przywali w ten pusty łeb

Od nowa dupa wołowa..... że sobie wmawiam miłość, że te wszystkie przebłyski to na siłę było, że wmawiałam sobie w nich miłość, że to było tylko dobre samopoczucie, które pomyliłam z miłością.... że nie ma żadnej nerwicy

Zdycham. Po prostu serce mi za chwilę przestanie bić...

Masz prostą odpowiedź w swoim zachowaniu i reakcji organizmu, znów lęk, znów natłok myśli, wkręcenie i wiara w matrix, po co Ci więcej dowodów? pozwól sobie na te myśli, odczucia, niech będą ile chcą i je olej, tyle, tak długo masz nerwcie, więc doskonale wiesz skąd to i dlaczego tak jak było to u Cb w przypadku schizofreni

O schizofrenii dawno zapomniałam, poza tym to co innego raczej było?

Masz racje, tle lat mam nerwicę, tyle tematów przewałkowałam, a dalej jak dziecko we mgle... dalej jestem tak samo głupia

Tej niepewności nie da się znieść, jak to sprawdzić, że się kocha, no jak? Nawet jak dostaję dowód w postaci przełysku to za kilka dni go neguję, że przecież to wmówiłam tylko miłość w tym prześwicie, że tak się długo zmuszam, że w końcu poczułam ją, a tak w ogóle to nie miłość, tylko lepsze samopoczucie, które mylnie utożsamiłam z miłością... Zdechnę zaraz

whiteHusar pisze: ↑

23 kwietnia 2019, o 19:29

Jeśli ktoś będzie miał chwilę to przeczyta. Trochę mi zajęło to pisać, bo ze strachem to pisałem


Moje życie z nerwicą rozpoczęło się od momenty obejrzenia filmu Pasja ( to nie był pierwszy raz ) i obarczenia siebie tak duża winą za swoje wcześniejsze życie duchowe ( swietokradztwo itp. ), że dostalem takiego szoku i strachu, że przez całą noc pełen potu i przerażenia walczyłem z myślali, że muszę popełnić samobójstwo, za te wszystkie winy a z drugiej strony ja nie chciałem i nie wiedziałem dlaczego tak jest.
Gdzieś nad ranem zmęczony zasnąłem i od tego dnia zacząłem sie bać powortu tego stanu. Stwierdziłem, że to wina grzechów, więc zacząłem chodzić do spowiedzi ze wszystkim. Pewnego wieczoru dostalem myśl, że nie opisalem lepiej grzechu i tak okropnie to męczyło, że z samego rana pobiegłem do kościoła do spowiedzi ( dzień wczesnej sie spowiadalem), i powiedzialem ze "zapomniałem" powiedzieć. Miałem chwilę spokoju. Potem zaczęły się fazy ze wszystko jest grzechem a najbardziej dotyk dziewczyny: to wywolywalo ból i strach. Ksiądz mi na spowiedzi powiedział ze trochę przesadzam.
Po jakims czasie wróciły myśli samobójcze i utrzymywały się przez rok. Gdy juz nie bylem w stanie tego znieść powiedzialem wszystko rodzicom, którzy zaprowadzili mnie do kapucyna co sie ponoć zna na psychologi. Powiedział mi że to dojrzewanie a ja zapytałem czy może to nie jest powołanie, bo jestem ministrantem a i kiedyś nas zaprowadzili do seminarium i myślałem ze spoko tam mają. Zasmial się i powiedzial, ze w tym wieku to za wcześnie i jak bede miał z 20 lat to mi sie odwidzi.
Wróciłem do domu szczęśliwy, bo wystarczyło, ze powiedział mi ze to dojrzewanie. Dobry stan trwal chyba z 2 tygodnie i od nowa. Wszystko grzech itp.
Wrocilem do tego księdza i podczas spowiedzi powiedział, że juz Bóg mi wybaczyl i nie ma co wracać. Odszedlem od konfesjonału i za 3 min wróciłem bo znowu zacząłem myśleć, ze nie i poszedłem sie upewnić a on, zaczął mnie namawiać żebym poszedł do psychologa.
Trochę mnie to przerazilo. Zacząłem szukać przyczyny a gdy juz byłem wyczerpany tymi ciągłymi grzechami gdzie mówiłem takie rzeczy ze nikt nie mówi bo to glupota a to robiłem po to zeby mieć spokój, bo najpierw przychodziły myśli dość męcząca ze TAK JEST, to jest grzech (!) a potem pod wpływem tego zaczynałem uważać ze to prawda. Po dlugim czasie uporalem sie z tym na zasadzie: " ciul, mam dość tego, trudno bede potepiony". Nie pamiętam Kiedy to minęło, ale potem sie sam sobie dziwilem ze jak mogłem tak myśleć. Potem mialem faze na depresje, ze to znak ze jestem chory a zawsze sie tego balem. Wystarczyło ze przeczytałem w książce ze ktoś miał depresję i od nowa wszystko. Po jakimś czasie ktoś powiedział w domu ze moze na księdza pójdę, bo taki religijny a i lubię te tematy i sie zaczęło. Od przerażenia po mysli ze mam iść i zostać. Budziłem sie nocami, z ogromnym natlokiem myśli:  masz natychmiast iść na księdza,NATYCHMIAST! Zgadzalem sie na to zeby miec spokój i mówiłem sobie ok, pójdę ale poczekaj do rana ( zastanawiało mnie jedynie tylko to, że Bóg chyba tal nie wola ). Męczyła mnie modlitwa itp. Slabo było, aż w koncu stwierdziłem ze ciul, jak mam byc to będą, ale teraz nie chcę więc nie przejmuje sie tym. Nie pamiętam kiedy przeszło
Śmiałem sie potem z tego ale jednoczesnie balem ze wróci. Po tych wszystkich myślach zawsze mialem sporo czasu gdy byłem kompletnie odciety od odczuwania radości z czegokolwiek. Skupialem się na tym żeby czuć i to nic nie dawało. Zaparlem sie i na przymus udawalem ze jest ok i zaakceptowalem. Trwalo to z rok. Przeszło nawet nie wiem kiedy.
Pod względem samopoczucia wróciło wszystko do normy ale dość często bolała mnie glowa bez końca. Były wszelkie badania i lekarze stwierdzili ze do psychologa trzeba, ale nie poszedłem bo stwierdziłem, ze walic to.

Powrót nastąpił rok temu po jakiejś rozmowie z kolegami na temat seksualności. Nie pamiętam co dokładnie było zapalnikiem, ale zacząłem czuć brak zadowolenia, bezsens, strach itp.
Wiedziałem że wszystko wróci!
Raz gorzej poczułem sie na nocy w pracy i załapałem ze noce sa zle bo jest gorzej.
Musiałem sie zwolnić bo nie szlo pracowac na nockach. Strach, panika itp.
Byl to czas gdy przygotowywałam sie do pracy o której zawsze marzylem a okres rekrutacji jest ciężki i długi. Mysli zaczely mi podpowiadać, ze ja nie chce tego, że robię to dla rodziców bo kiedyś sie mnie pytali czy niechcial bym tego robić. Jak usłyszałem nazwe tej pracy to lapala mnie panika. Cos okropnego!

W między czasie myślałem ze jestem pedofilem, ze jestem chory na deperesje itp co widok wyrazu depresja lub wypowiedzenie tego powodowało strach.

Przejdę do kwestii związanej z ZWIĄZKIEM:
Dosyć długo szukałem tej osoby i poznałem w przypadkowych okolicznościach. Na 1 komunia kuzyna. Spodobala mi sie, ale byłem tak zawstydzony ze nawet na nia nie spojrzałem. Cala rodzina wtedy mówiła zebym zagadal itp bo fajna dziewczyna.
Na drugi dzień napisałem choć sam nie wiedziałem czy to zrobić. Bylem zwyczajnie zmęczony szukaniem tej osoby a do tego nerwica. Nie zależało mi jakoś wybitnie specjalnie żeby odpisala. W kazdym razie tak mi sie wtedy wydawalo i tak to teraz oceniam. Odpisała i zaczęliśmy gadac. Byłem mile zaskoczony jest pozytywnym sposobem bycia. Okropnie przezywalem ze jak ja zobaczę to mi sie nie spodoba a chciałbym zeby tak było bo jest fajna.
Na 1 spotkaniu było super pozytywnie i przy niej milalo zle samopoczuciem ( pewnie dlatego zapominalem ). Podczas kolejnego spotkania gdy szedlem sie z nia widzieć zobaczyłem procesje w kosciele i ukleklem i przyszła myśl, że skoro mam tak pozytywne odczucia odnośnie kościoła to znaczy ze mam byc księdzem. Zasmucilo mnie to, ze akurat przed spotkaniem takie coś. Okroonie bylem zaniepokojony i smutny. W trakcie spotkania gdy mnie złapała za rękę poczułem scisk w klatce piersiowej i natłok myśli ze nie, nie chcesz itp. Przerazilo mnie to i sam ze sobą gadalem: kurcze, dajmy ją choć blizej poznać, spróbować bo jest taka fajna.
Nie ustapilo. Na drugi dzien zaczala sie ogromny natłok myśli ze ja nie chcę itp ze sie zmuszam a w miedzy czasie w pracy pomysalem tak z dupy: a moze mi sie ona nie podoba i zlapal mnie taki ciąg bolu strachu itp ( podobnie mialem z myślami o grzechach ) i juz nie mogłem z tego wyjść. Myśl tylko ze ona mi sie nie podoba itp. Ignorowalem to i czasem wychodziło na dobre a czasem nie pomagało. Kolejne spotkania itp. Trafialy sie mega fajne chwilę az w końcu troszku o tym zapomniałem i widziałem w niej takigo slodziaka. Lubiłem jak sie smieje, jak idzie ito. Trwalo to moze zn3 tygodnie a potwm myśl ze ja jej nie kocham i od nowa. Myśli ze ja chce być księdzem a nie być z nia itp. Jedno i to samo. Teraz zaczęło mnie irytować w niej multum rzeczy. Nigdy w nikim nic mnie tak nie irytywalo. Spotkanie z nią to był strach i ból. Lepiej czułem sie sam w domu ( bezpieczniej ). Bylem tym przerażony ze to oznaka ze jej nie chcę. Przychodziły mysli ze to wszystko z jej winy, ze jest główna przyczyną cierpienia.
W kolejnych tygodniach trafiały sie momenty gdzie czulem sie super i staralem sie trzymać tych momentów ale gdy mijały to mialem mysli ze to byla fikcja. Porównywalem zwiazek z innymi, analizowalem uczucia. Wszystko zaczelo mi mówić ze skoro tak jest to jej nie chce i nigdy nie chciałem, że bylem zmuszony itp.
Potem Zaczęło sie to ze mnie nudziła, nie chciałem się widzieć, ból itp. Coraz bardziej mnie to męczyło az gorzej zacząłem sie czuć i nie wytrzymałem, bo budziłem sie z ogromnym atakiem mysli rano ze nie chce i musze natychmiast zakończyć: zerwalem. Ulga wtedy mega, choć bylo to dość dziwne uczucie. Patrzyłem na facebooku czy jest dostępna, choć niby sprawiala mi ból to poszedlem do kina bo wiedzialem ze tam będzie. Zagadalem a gdy zaczelismy gadać to takie wszystko było piękne w niej, chciałem przytulić a gdy do tego doszło to wspaniale uczucie gdzie jescze takiego nie mialem czy tulenii kogokolwiek i uczucie miłości.

W miedzy czasie naszal mnie myśl, gdy poczułem ucisk w sercu gdy sie modlilem i odebralem to jako znak ze mam w sercu potrzebę być księdzem. ( później byłem z tym u psychologa, księży aby poznać jak jest ale oni stwierdzili ze nie mam powolania )
Wszystko wróciło i podwójna moca, zrezygnowanie, złość, smutek. Rano sie budziłem z mysalami ze natychmiast mam isc do seminarium i trwalo to tak mocno ze nie wytrzymałem i powiedziałem rodzica ze chyba to zrobię bo wszystko na to wskazuje ze tego chcę. Moja praca o której marzyłem kompletnie mnie już nie interesowała i widzialem to jako znak. Tata poprosił zebym choć na 2 tygodnie aie wstrzymał. Stwierdziłem ze ok. Wróciłem do pracy i w niektórych mowmntach zlego sampooczucia czylem zachwyt tą pracą i radość oraz myśli: kurde, tu jest moje miejsce, jak mogę tego nie widzieć. Udalo sie nie zniszczyć kolejnej rzeczy. Jak to moja siostra mi mówiła: niszczysz sobie życie bo rezygnuejsz z tego co zawsze chciałeś.

Wracając do spotkań z dziewczyną: oczywiście na drugi dzien natlok myśli ze nieeee, nie chce itp. Męka wiec na tej zasadzie mówiłem sobie: ok, przecież z nia nie będę wyluzuj.
Kolejne i kolejne spotkanie piękne. Ima bardziej sie widzieliśmy i bylo fajnie i zaczynała sie bliskość to wracaly myśli, ze samopoczucie, nagle znowu zaczela mnie denerwować itp a jescze tydzień temu te rzeczy w niej lubilem.
Obecnie jesteśmy na etapie relacji gdzie jeszcze wstrzymujemy powrot do siebie, ze względu na to ze nie chce jej ranić choc ona bardzo dobrze zna problem i większości pomogła mi z nim walczyc.
Nie rozumialem tylko tego, ze jak wjezdzalem w niedziele wieczór na tydzień do innego miasta to pisanie z nia bylo czyms pieknym itp. a rozmowy czy wideorozmowy powodowały strach.
Powrót do domu tez strach zamiast radość. Strach i zniechęcenie i najlepiej ucieczka do domu

Czuje jak sie od nowa wszystko nakręca, nie wiem nawet czego się zaczepić i juz nie wiem jaka jest prawda. Ostatnio w moje urodziny podczas nocnej Zmiany fajnie mi sie z nią pisalo, bylem zadowlony z pracy, dostałem najpiękniejsze życzenia jakie kiedykolwiek dostałem. Tej nocy bylem przerażony tym jak moge sie tak oszukiwać, widzę jakim ona jest dla mnie skarbem i to gdzie teraz pracuje. Nie dam sie już nabrać. Od rana od nowa myśli, ze to byla fikcja itp. Wszystko okropnie realne

W czerwcu rozpoczynam terapie choć okropnie sie jej boje ze wyjdze ze jej nie chce i chce być księdzem, ale trudno. Jeśli to jest dobre to bedzie co ma być.
Nie wiem czy to nerwica czy nie. Myśli mi mówią ze nie...

lol907 pisze: ↑

2 maja 2019, o 10:53

A czy w ROCD macie czasem takie uczucie totalnej obojętności wobec partnera? Ja tak chyba ostatnio mam. Wcale nie czuję jakieś wielkiej chęci do jakichkolwiek intymności a nawet spotkania. Jednak gdy już do tego doszło to poczułem się troszkę lepiej. Oczywiście na początku bo potem kolejny dzień gdy się nie widzieliśmy sprawił że natręty powróciły.
Coraz bardziej się zastanawiam czy jej nie krzywdzę swoimi działaniami.