szpagat pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:39

Uwaga APEL!!
Ale Wy pierdol..icie!!
Przestańcie dawać się nerwicy i tym bzdurnym myślą, które są w waszej głowie tylko po to, żeby Was gnębić!! Ja sama byłam w takiej sytuacji jak Wy ponad dwa lata, od 3 miesiąca ciąży do momentu jak Synek skończył prawie dwa lata i wiem jakie to ciężkie, jakie to okropne, jak to boli. Nawet na porodówce zamiast liczyć skurcze myślałam czy na pewno kocham, jak to będzie jak wrócimy z Synkiem do domu, czy nie będę chciała odejść, uciec, zostawić ich. I tak się bałam jeszcze dwa lata, niepotrzebnie. A potem dostałam dd i już w ogóle był kosmos.
Uwierzcie, ze kiedyś trzeba powiedzieć stop, bo inaczej będziecie tymi marudami co piszą na nerwica.com i tylko straszą.
Teraz niech każdy z Was na głos powie, ze kocha. Mimo tego strachu, tych uczuć. Tak trzeba. Trzeba powiedzieć sobie jasno „kocham, a ty nerwico radośnie!”. I tyle. Ja od jakiegoś czasu nie mam myśli rocd, mam jedynie dd, które jest mniejsze i nie czuje uczuć cały czas, ale wszystko w swoim czasie.
Jesteśmy razem cały czas i serio to jest takie piękne, mam taka satysfakcję, ze jestem tak mega silna, ze przeżyłam to wszystko, ze tak mi było ciężko, ale dałam rade!! I całe moje życie się zmieniło, bo już automatycznie nie przejmuje się pierdolalmi, nie stresuje się byle czym, a nawet jak jest jakiś cięższy temat w życiu to inaczej do tego podchodze. I wiecie jak to się stało? Dd mnie tego nauczyło. W dd przejmowałam się wszystkim, bo ja nawet nie wiedziałam jak rano otwierałam oczy, czy ja mam się najpierw umyć, czy ubrać, czy na spacer z Synem, bo ja się każdego ranka budziłam jakbym była pierwszy dzień na swiecie tak mi dd w łeb walnęło. A teraz jak odpuszcza to jest taki spokój, taki luzik, ze aż miło
Dlatego serio zAmiast pisać tutaj ciagle to samo, do znudzenia działajcie. Ale działajcie na ostro, mając cel jakim jest wolność od tego syfu. Codziennie rano mówcie na głos, ze się nie boicie, ze to tylko nerwica miesza a wy kochacie.

szpagat pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:39

Uwaga APEL!!
Ale Wy pierdol..icie!!
Przestańcie dawać się nerwicy i tym bzdurnym myślą, które są w waszej głowie tylko po to, żeby Was gnębić!! Ja sama byłam w takiej sytuacji jak Wy ponad dwa lata, od 3 miesiąca ciąży do momentu jak Synek skończył prawie dwa lata i wiem jakie to ciężkie, jakie to okropne, jak to boli. Nawet na porodówce zamiast liczyć skurcze myślałam czy na pewno kocham, jak to będzie jak wrócimy z Synkiem do domu, czy nie będę chciała odejść, uciec, zostawić ich. I tak się bałam jeszcze dwa lata, niepotrzebnie. A potem dostałam dd i już w ogóle był kosmos.
Uwierzcie, ze kiedyś trzeba powiedzieć stop, bo inaczej będziecie tymi marudami co piszą na nerwica.com i tylko straszą.
Teraz niech każdy z Was na głos powie, ze kocha. Mimo tego strachu, tych uczuć. Tak trzeba. Trzeba powiedzieć sobie jasno „kocham, a ty nerwico radośnie!”. I tyle. Ja od jakiegoś czasu nie mam myśli rocd, mam jedynie dd, które jest mniejsze i nie czuje uczuć cały czas, ale wszystko w swoim czasie.
Jesteśmy razem cały czas i serio to jest takie piękne, mam taka satysfakcję, ze jestem tak mega silna, ze przeżyłam to wszystko, ze tak mi było ciężko, ale dałam rade!! I całe moje życie się zmieniło, bo już automatycznie nie przejmuje się pierdolalmi, nie stresuje się byle czym, a nawet jak jest jakiś cięższy temat w życiu to inaczej do tego podchodze. I wiecie jak to się stało? Dd mnie tego nauczyło. W dd przejmowałam się wszystkim, bo ja nawet nie wiedziałam jak rano otwierałam oczy, czy ja mam się najpierw umyć, czy ubrać, czy na spacer z Synem, bo ja się każdego ranka budziłam jakbym była pierwszy dzień na swiecie tak mi dd w łeb walnęło. A teraz jak odpuszcza to jest taki spokój, taki luzik, ze aż miło
Dlatego serio zAmiast pisać tutaj ciagle to samo, do znudzenia działajcie. Ale działajcie na ostro, mając cel jakim jest wolność od tego syfu. Codziennie rano mówcie na głos, ze się nie boicie, ze to tylko nerwica miesza a wy kochacie.

laure pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:54

szpagat pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:39

Uwaga APEL!!
Ale Wy pierdol..icie!!
Przestańcie dawać się nerwicy i tym bzdurnym myślą, które są w waszej głowie tylko po to, żeby Was gnębić!! Ja sama byłam w takiej sytuacji jak Wy ponad dwa lata, od 3 miesiąca ciąży do momentu jak Synek skończył prawie dwa lata i wiem jakie to ciężkie, jakie to okropne, jak to boli. Nawet na porodówce zamiast liczyć skurcze myślałam czy na pewno kocham, jak to będzie jak wrócimy z Synkiem do domu, czy nie będę chciała odejść, uciec, zostawić ich. I tak się bałam jeszcze dwa lata, niepotrzebnie. A potem dostałam dd i już w ogóle był kosmos.
Uwierzcie, ze kiedyś trzeba powiedzieć stop, bo inaczej będziecie tymi marudami co piszą na nerwica.com i tylko straszą.
Teraz niech każdy z Was na głos powie, ze kocha. Mimo tego strachu, tych uczuć. Tak trzeba. Trzeba powiedzieć sobie jasno „kocham, a ty nerwico radośnie!”. I tyle. Ja od jakiegoś czasu nie mam myśli rocd, mam jedynie dd, które jest mniejsze i nie czuje uczuć cały czas, ale wszystko w swoim czasie.
Jesteśmy razem cały czas i serio to jest takie piękne, mam taka satysfakcję, ze jestem tak mega silna, ze przeżyłam to wszystko, ze tak mi było ciężko, ale dałam rade!! I całe moje życie się zmieniło, bo już automatycznie nie przejmuje się pierdolalmi, nie stresuje się byle czym, a nawet jak jest jakiś cięższy temat w życiu to inaczej do tego podchodze. I wiecie jak to się stało? Dd mnie tego nauczyło. W dd przejmowałam się wszystkim, bo ja nawet nie wiedziałam jak rano otwierałam oczy, czy ja mam się najpierw umyć, czy ubrać, czy na spacer z Synem, bo ja się każdego ranka budziłam jakbym była pierwszy dzień na swiecie tak mi dd w łeb walnęło. A teraz jak odpuszcza to jest taki spokój, taki luzik, ze aż miło
Dlatego serio zAmiast pisać tutaj ciagle to samo, do znudzenia działajcie. Ale działajcie na ostro, mając cel jakim jest wolność od tego syfu. Codziennie rano mówcie na głos, ze się nie boicie, ze to tylko nerwica miesza a wy kochacie.

Tyle ze ja się już nie boję. Już dłuższy czas się nie boję. Po prostu czuję pustkę i straszny żal i ból. Pewbie większość z Was ma tę nerwe. Ale to nie ja. I nie,niczego nie neguje. Po prostu depresja mnie zjadła i zabrała uczucia i radość życia. I to bezpowrotnie. Zmieniłam się. Zmienił się mój charakter,spojrzenie na wszystko,podjęłam świadomą decyzję. Zdaje sobie sprawe ze mogę kiedyś tego żałować. Ale najpierw muszę na nowo pokochać siebie i życie by móc podarować komukolwiek miłość. Każdy kto ma depresję kliniczna będzie wiedział o czym mówię.

katarzynka pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:59

laure pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:54

szpagat pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:39

Uwaga APEL!!
Ale Wy pierdol..icie!!
Przestańcie dawać się nerwicy i tym bzdurnym myślą, które są w waszej głowie tylko po to, żeby Was gnębić!! Ja sama byłam w takiej sytuacji jak Wy ponad dwa lata, od 3 miesiąca ciąży do momentu jak Synek skończył prawie dwa lata i wiem jakie to ciężkie, jakie to okropne, jak to boli. Nawet na porodówce zamiast liczyć skurcze myślałam czy na pewno kocham, jak to będzie jak wrócimy z Synkiem do domu, czy nie będę chciała odejść, uciec, zostawić ich. I tak się bałam jeszcze dwa lata, niepotrzebnie. A potem dostałam dd i już w ogóle był kosmos.
Uwierzcie, ze kiedyś trzeba powiedzieć stop, bo inaczej będziecie tymi marudami co piszą na nerwica.com i tylko straszą.
Teraz niech każdy z Was na głos powie, ze kocha. Mimo tego strachu, tych uczuć. Tak trzeba. Trzeba powiedzieć sobie jasno „kocham, a ty nerwico radośnie!”. I tyle. Ja od jakiegoś czasu nie mam myśli rocd, mam jedynie dd, które jest mniejsze i nie czuje uczuć cały czas, ale wszystko w swoim czasie.
Jesteśmy razem cały czas i serio to jest takie piękne, mam taka satysfakcję, ze jestem tak mega silna, ze przeżyłam to wszystko, ze tak mi było ciężko, ale dałam rade!! I całe moje życie się zmieniło, bo już automatycznie nie przejmuje się pierdolalmi, nie stresuje się byle czym, a nawet jak jest jakiś cięższy temat w życiu to inaczej do tego podchodze. I wiecie jak to się stało? Dd mnie tego nauczyło. W dd przejmowałam się wszystkim, bo ja nawet nie wiedziałam jak rano otwierałam oczy, czy ja mam się najpierw umyć, czy ubrać, czy na spacer z Synem, bo ja się każdego ranka budziłam jakbym była pierwszy dzień na swiecie tak mi dd w łeb walnęło. A teraz jak odpuszcza to jest taki spokój, taki luzik, ze aż miło
Dlatego serio zAmiast pisać tutaj ciagle to samo, do znudzenia działajcie. Ale działajcie na ostro, mając cel jakim jest wolność od tego syfu. Codziennie rano mówcie na głos, ze się nie boicie, ze to tylko nerwica miesza a wy kochacie.

Tyle ze ja się już nie boję. Już dłuższy czas się nie boję. Po prostu czuję pustkę i straszny żal i ból. Pewbie większość z Was ma tę nerwe. Ale to nie ja. I nie,niczego nie neguje. Po prostu depresja mnie zjadła i zabrała uczucia i radość życia. I to bezpowrotnie. Zmieniłam się. Zmienił się mój charakter,spojrzenie na wszystko,podjęłam świadomą decyzję. Zdaje sobie sprawe ze mogę kiedyś tego żałować. Ale najpierw muszę na nowo pokochać siebie i życie by móc podarować komukolwiek miłość. Każdy kto ma depresję kliniczna będzie wiedział o czym mówię.

Mam depresję,ale nie zgadzam się. Natręctwa to natręctwa. I jest masa ludzi, która z tego wyszła. Choćby powyżej o czym pisze Agata. Problem jest w głowie i to aż przerażające jak głowa może rządzić naszym życiem, jak my pozwalamy jej rządzić. Gdybym 7 lat temu uwierzyła w myśli samobójcze i poddała się im, to dziś by mnie tu nie było. A tymczasem, nawet nie pamiętam, że kiedykolwiek je miałam. Nasze myśli rocd nie różnią się niczym od innych lękowych, jedynie treścią.

katarzynka pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 14:06

Asia nie zaczynaj tematu, że masz gorszą depresję od kogo innego

W każdym razie powodzenia i wytrwałości w podjętej decyzji!

NotLogged pisze: ↑

26 kwietnia 2018, o 17:11

Kochani ! boje sie ze sie urwie kontakt moj z chlopakiem. On idzie na inna uczelnie teraz i boje sie ze to nie bedzie miłość, ze nie będziemy sie spotykac a jak juz sie spotkamy to bedzie to bardziej na zasadzie przyjazni a nie milosci, ze sie oddalimt i wgl pomozcie prosze

Malami09 pisze: ↑

26 kwietnia 2018, o 20:39

NotLogged pisze: ↑

26 kwietnia 2018, o 17:11

Kochani ! boje sie ze sie urwie kontakt moj z chlopakiem. On idzie na inna uczelnie teraz i boje sie ze to nie bedzie miłość, ze nie będziemy sie spotykac a jak juz sie spotkamy to bedzie to bardziej na zasadzie przyjazni a nie milosci, ze sie oddalimt i wgl pomozcie prosze

Z czym pomoc ? Jesli bedzie wam zalezec to przeciez wszystko jest mozliwe, uda sie uspokoj sie, trzymam kciuki za was ♡

katarzynka pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:59

laure pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:54

szpagat pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:39

Uwaga APEL!!
Ale Wy pierdol..icie!!
Przestańcie dawać się nerwicy i tym bzdurnym myślą, które są w waszej głowie tylko po to, żeby Was gnębić!! Ja sama byłam w takiej sytuacji jak Wy ponad dwa lata, od 3 miesiąca ciąży do momentu jak Synek skończył prawie dwa lata i wiem jakie to ciężkie, jakie to okropne, jak to boli. Nawet na porodówce zamiast liczyć skurcze myślałam czy na pewno kocham, jak to będzie jak wrócimy z Synkiem do domu, czy nie będę chciała odejść, uciec, zostawić ich. I tak się bałam jeszcze dwa lata, niepotrzebnie. A potem dostałam dd i już w ogóle był kosmos.
Uwierzcie, ze kiedyś trzeba powiedzieć stop, bo inaczej będziecie tymi marudami co piszą na nerwica.com i tylko straszą.
Teraz niech każdy z Was na głos powie, ze kocha. Mimo tego strachu, tych uczuć. Tak trzeba. Trzeba powiedzieć sobie jasno „kocham, a ty nerwico radośnie!”. I tyle. Ja od jakiegoś czasu nie mam myśli rocd, mam jedynie dd, które jest mniejsze i nie czuje uczuć cały czas, ale wszystko w swoim czasie.
Jesteśmy razem cały czas i serio to jest takie piękne, mam taka satysfakcję, ze jestem tak mega silna, ze przeżyłam to wszystko, ze tak mi było ciężko, ale dałam rade!! I całe moje życie się zmieniło, bo już automatycznie nie przejmuje się pierdolalmi, nie stresuje się byle czym, a nawet jak jest jakiś cięższy temat w życiu to inaczej do tego podchodze. I wiecie jak to się stało? Dd mnie tego nauczyło. W dd przejmowałam się wszystkim, bo ja nawet nie wiedziałam jak rano otwierałam oczy, czy ja mam się najpierw umyć, czy ubrać, czy na spacer z Synem, bo ja się każdego ranka budziłam jakbym była pierwszy dzień na swiecie tak mi dd w łeb walnęło. A teraz jak odpuszcza to jest taki spokój, taki luzik, ze aż miło
Dlatego serio zAmiast pisać tutaj ciagle to samo, do znudzenia działajcie. Ale działajcie na ostro, mając cel jakim jest wolność od tego syfu. Codziennie rano mówcie na głos, ze się nie boicie, ze to tylko nerwica miesza a wy kochacie.

Tyle ze ja się już nie boję. Już dłuższy czas się nie boję. Po prostu czuję pustkę i straszny żal i ból. Pewbie większość z Was ma tę nerwe. Ale to nie ja. I nie,niczego nie neguje. Po prostu depresja mnie zjadła i zabrała uczucia i radość życia. I to bezpowrotnie. Zmieniłam się. Zmienił się mój charakter,spojrzenie na wszystko,podjęłam świadomą decyzję. Zdaje sobie sprawe ze mogę kiedyś tego żałować. Ale najpierw muszę na nowo pokochać siebie i życie by móc podarować komukolwiek miłość. Każdy kto ma depresję kliniczna będzie wiedział o czym mówię.

Mam depresję,ale nie zgadzam się. Natręctwa to natręctwa. I jest masa ludzi, która z tego wyszła. Choćby powyżej o czym pisze Agata. Problem jest w głowie i to aż przerażające jak głowa może rządzić naszym życiem, jak my pozwalamy jej rządzić. Gdybym 7 lat temu uwierzyła w myśli samobójcze i poddała się im, to dziś by mnie tu nie było. A tymczasem, nawet nie pamiętam, że kiedykolwiek je miałam. Nasze myśli rocd nie różnią się niczym od innych lękowych, jedynie treścią.

laure pisze: ↑

27 kwietnia 2018, o 09:28

katarzynka pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:59

laure pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:54

Tyle ze ja się już nie boję. Już dłuższy czas się nie boję. Po prostu czuję pustkę i straszny żal i ból. Pewbie większość z Was ma tę nerwe. Ale to nie ja. I nie,niczego nie neguje. Po prostu depresja mnie zjadła i zabrała uczucia i radość życia. I to bezpowrotnie. Zmieniłam się. Zmienił się mój charakter,spojrzenie na wszystko,podjęłam świadomą decyzję. Zdaje sobie sprawe ze mogę kiedyś tego żałować. Ale najpierw muszę na nowo pokochać siebie i życie by móc podarować komukolwiek miłość. Każdy kto ma depresję kliniczna będzie wiedział o czym mówię.

Mam depresję,ale nie zgadzam się. Natręctwa to natręctwa. I jest masa ludzi, która z tego wyszła. Choćby powyżej o czym pisze Agata. Problem jest w głowie i to aż przerażające jak głowa może rządzić naszym życiem, jak my pozwalamy jej rządzić. Gdybym 7 lat temu uwierzyła w myśli samobójcze i poddała się im, to dziś by mnie tu nie było. A tymczasem, nawet nie pamiętam, że kiedykolwiek je miałam. Nasze myśli rocd nie różnią się niczym od innych lękowych, jedynie treścią.

http://www.depresja.net.pl/rodzajedepresji.php to dla Ciebie. I właśnie to miałam na myśli mówiąc, że depresja depresji nierówna. Proszę, nie dopowiadać czegoś czego nie powiedziałam.