nikanere pisze: ↑

12 listopada 2017, o 17:20

Ja faktycznie nie powinnam czytac tych postow... Znowu przeczytalam ze jak sie zajmuje swoimi sprawami to juz nie kocham... A poprostu zajmuje sie swoimi rzeczami zeby nie myslec ale nadal chce zeby mnie przytulal calowal rozmawial ze mna przebywal i wogole.wogole... I ja tez

kapralis pisze: ↑

13 listopada 2017, o 10:45

nikanere pisze: ↑

12 listopada 2017, o 17:20

Ja faktycznie nie powinnam czytac tych postow... Znowu przeczytalam ze jak sie zajmuje swoimi sprawami to juz nie kocham... A poprostu zajmuje sie swoimi rzeczami zeby nie myslec ale nadal chce zeby mnie przytulal calowal rozmawial ze mna przebywal i wogole.wogole... I ja tez

What?! Are you serious? No fucking way... Jak to przeczytałem, to powiem Ci jedno - Twój stan emocjonalny jest na maksa zaburzony, skoro coś takiego spędza Cię w taki dołek. Nikanere to ABSOLUTNIE NORMALNE i NATURALNE, że zajmujesz się swoimi rzeczami. Powiem więcej to po prostu ZDROWE, że tak robisz. Jakbyś żula tylko drugą osobą, byłabyś mega nieszczęśliwa osobą. I nie mówię tu o poczucia nieszczęścia w zanurzeniu, które możesz odczuwać. Ja nie mówię o iluzji, mówię o prawdziwym nieszczęściu, które wynikałoby wprost z zaniedbywania własnych potrzeb i własnej osoby. To co robisz, to że się zajmujesz sobą jest zdrowe i absolutnie, pod żadnym pozorem tego nie zmieniaj.

A tak w ogóle dołącz sobie Internet na jakiś czas. Wyjdzie Ci na zdrowie. A jeśli nie dasz rady to chociaż nie korzystaj z Google żeby wyszukiwać sobie jakieś bzdurne odpowiedzi na swoją potrzebę reasekuracji.

nikanere pisze: ↑

13 listopada 2017, o 13:12

Milosc to wybór a nie tylko uczucia. I tego sie trzymam. Dobrze mi z tym mężczyzna którego sobie wybrałam i tego sie trzymam i jestem szczęśliwa

kapralis pisze: ↑

13 listopada 2017, o 13:37

nikanere pisze: ↑

13 listopada 2017, o 13:12

Milosc to wybór a nie tylko uczucia. I tego sie trzymam. Dobrze mi z tym mężczyzna którego sobie wybrałam i tego sie trzymam i jestem szczęśliwa

Tego sie trzymaj. Słuszne i bardzo mądre podejście. Dobrze, ze rozumiesz istotę miłości i uczuć jako takich. Uświadomienie sobie zmienności uczuć, a przede wszystkim zaakceptowanie tego faktu to bardzo duży krok na przód w odburzaniu. Myślę, ze bazując tylko na uczuciach nie da się w ogóle zbudować żadnego stabilnego związku bo one z założenia nie są stabilne. Tym bardziej po wielu latach musi Cie łączyć z partnerem cos więcej niż tylko "miłość" określana przez pryzmat uczuć

Agathkaaa pisze: ↑

13 listopada 2017, o 17:26

Błagam o pomoc, bo jestem u kresu sił. Podejrzewam u siebie ROCD, ale już sama nie wiem. Wszystko zaczęło się około 5 miesięcy temu. W pewnym momencie pojawiła się u mnie myśl, że nie kocham mojego chłopaka. Przeraziłam się, ale zbagatelizowałam ją. Powróciła po kilku dniach i już mnie nie opuszcza. Jestem załamana. Podejrzewałam początkowo, ze to wina hormonów, które brałam 6 miesięcy. Zdecydowałam się odstawić. Myślałam, że wszystko wróci do normy. Nie wróciło. W mojej głowie codziennie pojawiało się trylion myśli: kocham/nie kocham/ denerwuje mnie/ już mi się nie podoba/ jest irytujący/ źle mi się z nim rozmawia/ denerwuje mnie jego zachowanie/ to jest tylko zauroczenie. Na każdą myśl reagowałam taką paniką, że byłam gotowa skoczyć z mostu. Po prostu miałam ochotę od nich uciec, nie chciałam ich. Najgorsze jest to, że próbowałam to roztrząsać. Analizowałam każdą myśl (oczywiście przerażona, zapłakana, chcąca zakończyć życie) - kiedy próbowałam podać przykłady, że wcale nie jest tak, ze go nie kocham itd. pojawiały się myśli, że tylko udaje, że to już koniec. Wpadłam w taki dół, że całymi dniami ryczałam i nie chciałam wychodzić z domu. Oczywiście codziennie się z Nim spotykałam. Mimo wszystko tęskniłam, brakowało mi go. Czytałam w internecie o tym, kiedy rozpoznać, ze to już koniec związku i wpadałam w panikę. Z moim ukochanym potrafiłam toczyć kłótnie o nic, co chwilę się wkurzałam, wybuchałam płaczem o każdą bzdurę. Urządzałam istny teatr, a po chwili nie rozumiałam o co mi chodziło i było mi głupio. Potrafiłam np. się wyłączyć przez telefon, a potem, gdy On nie odbierał wybiec z domu, żeby się z Nim spotkać. I biegnąć 7 km do jego domu, żeby go zobaczyć i przeprosić. Trwało to do czasu gdy coś we mnie pękło - napisałam Mu pod wpływem negatywnych myśli i emocji, odcięcia od uczuć, że mam wątpliwości co do naszego związku. W tym samym momencie emocje ze mnie zeszły, a pojawił się żal tego, co zrobiłam. Mój ukochany załamany moimi słowami nie odbierał. Ja wybiegłam z domu zaryczana, chciałam go jak najszybciej zobaczyć i przytulić. Żałowałam, poczułam wtedy jak bardzo jest dla mnie ważny. Rozmawiałam z Nim nie mogąc wydobyć żadnego sensownego zdania. Miałam pustkę w głowie. Chciałam cofnąć się do czasu przed tym "zerwaniem". Następnego dnia odbyliśmy poważną rozmowę podczas której cały czas ryczałam, nie mogąc się uspokoić. Po wszystkim nabrałam motywacji o tego, żeby z tego wyjść. Bezskutecznie. Bombardowana myślami, wybudzana ze snu, z szybko bijącym sercem traciłam nadzieję. Wyjechaliśmy na osobne wakacje ze swoimi rodzinami - mam 20 lat. Przez te 3 tygodnie cały czas o Nim myślałam, czekałam kiedy napisze, zadzwoni, ale cały czas analizowałam czy tęsknie,czy jak wrócę to nie stanie mi się obojętny. Piękne wakacje we Włoszech traciłam na roztrząsaniu tych myśli, nie potrafiłam odpocząć. Jak tylko zadzwonił biegłam do telefonu, mówiłam "cześć Kochanie", a potem myśli, że kłamię, że to już koniec, że wcale nie tęsknię. Bolało okropnie, przez te myśli czułam, że jest mi bardziej obojętny. Kolejne "odżycie uczuć" miałam w samolocie, bardzo bałam się wylotu, serce ze strachu przed lotem mi łomotało i w momencie gdy już musieliśmy lecieć, zdążyłam napisać, że bardzo Go kocham, bo naprawdę to poczułam (pierwszy raz od dlłuższego czasu napisałam Mu takie słowa, wcześniej się bałam). Po powrocie zrobiłam wszystko, żeby odebrać go z lotniska. Bardzo się cieszyłam, gdy Go zobaczyłam - przez chwilę. Później znowu myśli, znowu analiza. Zdecydowałam się pójść do psychologa - stwierdził, że to albo nerwica albo depresja, albo silna reakcja na stres (3 pogrzeby, koniec szkoły, matura, problemy w domu). Powiedział, ze te myśli wokół chłopaka świadczą, że jest dla mnie ważny - uwierzyłam. Było lepiej, przeczytałam na internecie o nerwicy, o ROCD i uznałam, że to chyba to. Zwłaszcza, ze miałam coś podobnego WCZEŚNIEJ. Jako dziecko bałam się, ze serce przestanie mi bić, jakkolwiek absurdalnie to nie brzmi. Poźniej miałam manię mycia rąk. Potem musiałam odpowiednio układać poduszki do spania, odpowiednio zsuwać roletę, w pokoju musiałam robić wyznaczoną ilość kroków, zapinać zamki w butach, pytać mamy przed spaniem czy drzwi są zamknięte, wiele razy. Było też zamykanie mikrofalówki, wyłączanie jej zanim się wyłączy sama, albo gdy pojawi się liczba 5 lub 6 bo wmawiałam sobie, że wtedy dostanę takie oceny w szkole. Słowem- mnóstwo rytuałów. Miałam też myśli samobójcze pod wpływem oglądania np. seriali w których ktoś umierał. Czułam, ze muszę to zrobić. Albo gdy słyszałam o prosektoriach itp. Poźniej miałam wkrętkę, że wbije nóż w plecy mojemu tacie, więc unikałam kuchni, kanapki robiłam używając tępych noży, albo w ogóle ich nie używając. Później bałam się, ze upuszczę moją maleńką siostrę i ona umrze. Rok temu w wakacje miałam wkrętkę, że się zapuściłam, że jestem gruba (wszyscy mówili, że chudzielec ze mnie), łapałam się za "tłuszcz" i wyzywałam się, wpadałam w panikę. Potem przeszło. Teraz męczę się z myślami o chłopaku. Codziennie się z nim widuję, bo chcę, ale boje się, że go nie kocham. Dodatkowo moja babciami kiedyś powiedziała, ze imię mojego kolegi/przyjaciela jet ładniejsze. I wkręciałam się, że z nim powinnam być, że może jego kocham, że wszyscy mówili, ze pasujemy do siebie itd. Ale ja nigdy nie chciałam związku z Nim, traktowałam go jak kolegę, nie pociąga mnie i jak pomyślę o jakimkolwiek zblizeniu z nim to mi niedobrze. Ale wkręcam się, że może udaję, że naprawde tego chcę. Oczywiście każdej takiej myśli towarzyszy lęk/ stres/ panika. Mam ochotę uciec. Te myśli pojawiają się na zmianę z kocham/ nie kocham mojego chłopaka itd. Nawet nie sposób opisać treści wszystkich myśli, tyle ich jest. Reaguje na kazdy komentarz innych o związkach (nie o moim), na każdą piosenkę, porównuje swoją sytuację do tych treści. I wkręcam się. Potrafię z tego powodu płakać w pracy, a na każdą myśl, reaguje zaciskaniem zębów, zgrzytaniem, napinaniem mieści, strzelaniem palcami. POOOOOMOCY! Błagam.

Agathkaaa pisze: ↑

13 listopada 2017, o 17:26

Błagam o pomoc, bo jestem u kresu sił. Podejrzewam u siebie ROCD, ale już sama nie wiem. Wszystko zaczęło się około 5 miesięcy temu. W pewnym momencie pojawiła się u mnie myśl, że nie kocham mojego chłopaka. Przeraziłam się, ale zbagatelizowałam ją. Powróciła po kilku dniach i już mnie nie opuszcza. Jestem załamana. Podejrzewałam początkowo, ze to wina hormonów, które brałam 6 miesięcy. Zdecydowałam się odstawić. Myślałam, że wszystko wróci do normy. Nie wróciło. W mojej głowie codziennie pojawiało się trylion myśli: kocham/nie kocham/ denerwuje mnie/ już mi się nie podoba/ jest irytujący/ źle mi się z nim rozmawia/ denerwuje mnie jego zachowanie/ to jest tylko zauroczenie. Na każdą myśl reagowałam taką paniką, że byłam gotowa skoczyć z mostu. Po prostu miałam ochotę od nich uciec, nie chciałam ich. Najgorsze jest to, że próbowałam to roztrząsać. Analizowałam każdą myśl (oczywiście przerażona, zapłakana, chcąca zakończyć życie) - kiedy próbowałam podać przykłady, że wcale nie jest tak, ze go nie kocham itd. pojawiały się myśli, że tylko udaje, że to już koniec. Wpadłam w taki dół, że całymi dniami ryczałam i nie chciałam wychodzić z domu. Oczywiście codziennie się z Nim spotykałam. Mimo wszystko tęskniłam, brakowało mi go. Czytałam w internecie o tym, kiedy rozpoznać, ze to już koniec związku i wpadałam w panikę. Z moim ukochanym potrafiłam toczyć kłótnie o nic, co chwilę się wkurzałam, wybuchałam płaczem o każdą bzdurę. Urządzałam istny teatr, a po chwili nie rozumiałam o co mi chodziło i było mi głupio. Potrafiłam np. się wyłączyć przez telefon, a potem, gdy On nie odbierał wybiec z domu, żeby się z Nim spotkać. I biegnąć 7 km do jego domu, żeby go zobaczyć i przeprosić. Trwało to do czasu gdy coś we mnie pękło - napisałam Mu pod wpływem negatywnych myśli i emocji, odcięcia od uczuć, że mam wątpliwości co do naszego związku. W tym samym momencie emocje ze mnie zeszły, a pojawił się żal tego, co zrobiłam. Mój ukochany załamany moimi słowami nie odbierał. Ja wybiegłam z domu zaryczana, chciałam go jak najszybciej zobaczyć i przytulić. Żałowałam, poczułam wtedy jak bardzo jest dla mnie ważny. Rozmawiałam z Nim nie mogąc wydobyć żadnego sensownego zdania. Miałam pustkę w głowie. Chciałam cofnąć się do czasu przed tym "zerwaniem". Następnego dnia odbyliśmy poważną rozmowę podczas której cały czas ryczałam, nie mogąc się uspokoić. Po wszystkim nabrałam motywacji o tego, żeby z tego wyjść. Bezskutecznie. Bombardowana myślami, wybudzana ze snu, z szybko bijącym sercem traciłam nadzieję. Wyjechaliśmy na osobne wakacje ze swoimi rodzinami - mam 20 lat. Przez te 3 tygodnie cały czas o Nim myślałam, czekałam kiedy napisze, zadzwoni, ale cały czas analizowałam czy tęsknie,czy jak wrócę to nie stanie mi się obojętny. Piękne wakacje we Włoszech traciłam na roztrząsaniu tych myśli, nie potrafiłam odpocząć. Jak tylko zadzwonił biegłam do telefonu, mówiłam "cześć Kochanie", a potem myśli, że kłamię, że to już koniec, że wcale nie tęsknię. Bolało okropnie, przez te myśli czułam, że jest mi bardziej obojętny. Kolejne "odżycie uczuć" miałam w samolocie, bardzo bałam się wylotu, serce ze strachu przed lotem mi łomotało i w momencie gdy już musieliśmy lecieć, zdążyłam napisać, że bardzo Go kocham, bo naprawdę to poczułam (pierwszy raz od dlłuższego czasu napisałam Mu takie słowa, wcześniej się bałam). Po powrocie zrobiłam wszystko, żeby odebrać go z lotniska. Bardzo się cieszyłam, gdy Go zobaczyłam - przez chwilę. Później znowu myśli, znowu analiza. Zdecydowałam się pójść do psychologa - stwierdził, że to albo nerwica albo depresja, albo silna reakcja na stres (3 pogrzeby, koniec szkoły, matura, problemy w domu). Powiedział, ze te myśli wokół chłopaka świadczą, że jest dla mnie ważny - uwierzyłam. Było lepiej, przeczytałam na internecie o nerwicy, o ROCD i uznałam, że to chyba to. Zwłaszcza, ze miałam coś podobnego WCZEŚNIEJ. Jako dziecko bałam się, ze serce przestanie mi bić, jakkolwiek absurdalnie to nie brzmi. Poźniej miałam manię mycia rąk. Potem musiałam odpowiednio układać poduszki do spania, odpowiednio zsuwać roletę, w pokoju musiałam robić wyznaczoną ilość kroków, zapinać zamki w butach, pytać mamy przed spaniem czy drzwi są zamknięte, wiele razy. Było też zamykanie mikrofalówki, wyłączanie jej zanim się wyłączy sama, albo gdy pojawi się liczba 5 lub 6 bo wmawiałam sobie, że wtedy dostanę takie oceny w szkole. Słowem- mnóstwo rytuałów. Miałam też myśli samobójcze pod wpływem oglądania np. seriali w których ktoś umierał. Czułam, ze muszę to zrobić. Albo gdy słyszałam o prosektoriach itp. Poźniej miałam wkrętkę, że wbije nóż w plecy mojemu tacie, więc unikałam kuchni, kanapki robiłam używając tępych noży, albo w ogóle ich nie używając. Później bałam się, ze upuszczę moją maleńką siostrę i ona umrze. Rok temu w wakacje miałam wkrętkę, że się zapuściłam, że jestem gruba (wszyscy mówili, że chudzielec ze mnie), łapałam się za "tłuszcz" i wyzywałam się, wpadałam w panikę. Potem przeszło. Teraz męczę się z myślami o chłopaku. Codziennie się z nim widuję, bo chcę, ale boje się, że go nie kocham. Dodatkowo moja babciami kiedyś powiedziała, ze imię mojego kolegi/przyjaciela jet ładniejsze. I wkręciałam się, że z nim powinnam być, że może jego kocham, że wszyscy mówili, ze pasujemy do siebie itd. Ale ja nigdy nie chciałam związku z Nim, traktowałam go jak kolegę, nie pociąga mnie i jak pomyślę o jakimkolwiek zblizeniu z nim to mi niedobrze. Ale wkręcam się, że może udaję, że naprawde tego chcę. Oczywiście każdej takiej myśli towarzyszy lęk/ stres/ panika. Mam ochotę uciec. Te myśli pojawiają się na zmianę z kocham/ nie kocham mojego chłopaka itd. Nawet nie sposób opisać treści wszystkich myśli, tyle ich jest. Reaguje na kazdy komentarz innych o związkach (nie o moim), na każdą piosenkę, porównuje swoją sytuację do tych treści. I wkręcam się. Potrafię z tego powodu płakać w pracy, a na każdą myśl, reaguje zaciskaniem zębów, zgrzytaniem, napinaniem mieści, strzelaniem palcami. POOOOOMOCY! Błagam.