Logicznie jak sie nad tym zastanowić to skoro nic nie czuje to znaczy ze nie kocham. Problem lezy tylko w tym ze ja chciałbym cos poczuc i kochać tak jak dawniej

Hej! Moja sytuacja bardzo pasuje do tego tematu, także nie zakładam nowego, tylko piszę w tym wątku Może to głupie, że zapytam o to, bo sama powinnam to wiedzieć, ale mnie też coraz częściej dopada to pytanie, czy ja naprawdę kocham swojego chłopaka. Powiem tak, często łapię się na tym, że skupiam się na jego wadach, nie na dobrych stronach. I chciałabym szczerze was zapytać, co sądzicie, czy to jest normalne, że chłopak w wieku 22 lat nie pije w ogóle alkoholu (jego tata miał problem z alkoholem) - bardzo często popadam w paranoję, że albo on też zacznie wariować i coś mu odbije, albo wręcz przeciwnie, że nie będzie pił i nigdy nie będzie lubiany i nie będzie miał kolegów. Obecnie ma jednego dobrego kumpla, może jeszcze jakichś 2-3 z którymi sporadycznie się spotyka, jednak zawsze myślę, że mają w tym tylko taki cel, że wiedzą, że nie pije, to ich podwiezie dokądś czy coś takiego. I może to za wcześnie, żeby sobie wyobrażać jak to będzie w przyszłości, no ale jak się jest z kimś, to mimo wszystko się o tym myśli, ja często zastanawiam się, że nawet jak pójdziemy na jakąś imprezę, to z nim będzie sztywno. Albo w ogóle jak pomyślę o weselu - przecież tam zawsze musi być fajna zabawa, a on nawet nie potrafi tańczyć, bo nigdy nie chodził na żadne zabawy ;// Ponadto, jest taki, że wszystkim chciałby pomóc, odwiedza babcię bardzo często (no ok, niby to dobrze, ale czy chłopak w tym wieku nie powinien w tym czasie być na jakimś spotkaniu z kolegami czy coś, zamiast przesiadywać u babci?). Bardzo często widzę go w tym gorszym świetle i obawiam się, że życie z takim chłopakiem nie jest dla mnie. Tez nie jestem jakaś przebojowa, no ale bez przesady, on to juz w ogole jest mega poważny i czasami zbyt sztywny ;/

Hej Asia.. Wydaję mi się, że abstynencja Twojego chłopaka to nie jakaś wielka wada, raczej zaleta. I bez tego można się dobrze bawić
Poza tym, coś musiało Ci się w nim spodobać, skoro z nim jesteś. Wiesz, ja mam podobną sytuacje. Jestem z chłopakiem, który zawsze mi się podobał. Ostatnio tez miewam wątpliwości, porównuję, podobnie jak Ty nie jestem też jakaś mega towarzyska, ale on jest taki sam i zaczęło mi to przeszkadzać, sama nie wiem czemu. Ale z drugiej strony bardzo go Kocham i mimo wszystko staram się żeby nam się udało, często to ja inicjuje różne wyjścia, co jego też mobilizuje i sam ostatnio zaproponował żebyśmy się wybrali na gokarty Także takimi sposobami możesz coś facetowi zasygnalizować Dawniej też sama przesiadywałabym w domu, ale teraz chce to zmienic, a on zmienia to ze mną i to jest fajne. Także wyjścia gdzieś razem pomogą Was trochę rozruszać i zbliżyć, a jest bardzo dużo opcji. Może jakaś wycieczka? Aaa i warto szczerze ze sobą rozmawiać i mówić co Wam pasuje a co nie, byleby nie przesadzać oczywiście
P.S. Aaaa ja mojego nauczyłam tańczyć, a i na basen go wyciągnęłam, teraz chce się nauczyć pływać, bo mu głupio że ja umiem, a on nie haha
Być może za tym alkoholizmem jego ojca tez się coś kryje, że on jest taki zdystansowany... ale nie mnie to oceniać.
Naważniejsze to za dużo nie analizować bo do niczego dobrego to nie prowadzi

countmontechristo pisze:Logicznie jak sie nad tym zastanowić to skoro nic nie czuje to znaczy ze nie kocham. Problem lezy tylko w tym ze ja chciałbym cos poczuc i kochać tak jak dawniej

Countmontechristo, tylko zaburzenie nie jest logiczne. Wydaje mi się, że czujesz, ale lęk przed tym, że nie kochasz. Gdybyś naprawdę nie kochał, nie pisałbyś tutaj, ni zastanawiał się, nie szukał światełka w tunelu.

Tylko ze ja serio nie mogę poczuć miłości. Chciałbym pokochać na nowo ale nie mogę jak bym miał jakąś blokadę w głowie

Spróbuj przypomnieć sobie chwilę przebłysku i zaufaj jej. Tak jak i tym wszystkim, którzy mają tutaj do czynienia z tym samym.

W ogóle chyba zrezygnuje z usług psychiatry. Chodziłem bo miałem nadzieję ze lekarz znajdzie rozwiązanie ale on nic nie robi po za ciągnięciem ode mnie kasy i wypisywaniem leków które tylko sprawiają ze jeszcze gorzej sie czuje

Nie rezygnuj. Farmakoterapia może złagodzić objawy, ale nie dotrze to źródła. Długo się leczysz?

Będzie jakos z 4 miesiące. Ten psychiatra polecił mi zebym udał sie do neurologa i sam nie wiem czy to mi pomoże

Ja już 5 lat, także potrzeba cierpliwości. Z czasem będzie lepiej.

Skoro mówisz ze tyle juz sie leczysz to chyba musze pogodzić sie z faktem ze na razie nic do dziewczyny nie poczuje

Każde zaburzenie jest indywidualne, bez obaw Mój staż nie jest jakimś wyznacznikiem. Nie towarzyszą mi tylko myśli z serii "kocham - nie kocham", ale cała paleta objawów depresji. Także nie sugeruj się, a słuchaj zaleceń lekarza i bądź dobrej myśli, bo jak widzisz z tego da się wydostać

Najbardziej boje sie tego ze to nie jest zadne zaburzenie tylko sie naprawdę odkochałem. Ale włączam sobie temat zordona i tam niby objawy zgadzają się z tym co obecnie czuje

"Najbardziej boję się..." - i masz odpowiedź, a Zordona czytaj jak najczęściej

Najbardziej chyba frustruje to ze wczesniej było w moim związku tak dobrze a teraz chociażbym nie wiem jak sie starał to nie mogę nic poczuć a jeśli juz cos poczuje to na bardzo krótką chwilę