twist_dance pisze: ↑

3 sierpnia 2017, o 18:29

Brak uczuć=/= spokój ducha jak dla mnie... to się wyklucza wzajemnie.

Ale ja nie uważam, że brak uczuć, to jest spokój ducha.
Brak uczuć, to brak uczuć, nie kochasz partnera i od niego odchodzisz, nie jest Ci on potrzebny do szczęścia.
Spokój ducha, to spokój ducha, przytulasz się do partnera i czujesz spokój, jesteś z partnerem i czujesz spokój, nie martwisz się czy Cię zdradza, kocha, oszukuje, etc.

laure pisze: ↑

3 sierpnia 2017, o 18:36

Aha... A rocd według Ciebie to spokój ducha czy jego brak?

w rocd możesz czuć brak uczuć do partnera, więc nie masz spokoju ducha, więc co? Masz odejść? NIEZAWSZE czuje się lęk.

twist_dance pisze: ↑

3 sierpnia 2017, o 18:29

Brak uczuć=/= spokój ducha jak dla mnie... to się wyklucza wzajemnie.

Ale ja nie uważam, że brak uczuć, to jest spokój ducha.
Brak uczuć, to brak uczuć, nie kochasz partnera i od niego odchodzisz, nie jest Ci on potrzebny do szczęścia.
Spokój ducha, to spokój ducha, przytulasz się do partnera i czujesz spokój, jesteś z partnerem i czujesz spokój, nie martwisz się czy Cię zdradza, kocha, oszukuje, etc.

nikanere pisze: ↑

3 sierpnia 2017, o 20:45

Dziewczyny powiedzcie mi czy wy tez macie ze ciagle analizujecie co chcecie zeby bylo w zwiazku a jak jest itp
ciagle analizujecie zachowanie partnera co mowicvo robi i wiecznie cos jest nie tak a tak naprawde to sa pierdoly tylko nic nie wazne w zwiazku np glosny smiech itp. Co nigdy wczesniej wam.nie przeszkadzalo? Czy ciagle cos wasz mozg probuje wynalesc ze jest zle ze nie pasujecie do siebie ze nie nadajecie sie do zwiazku?
ja juz sie zalamuje powoli i trace nadzieje w to wszystko , juz zaczynam myslec ze nie mam rocd tylko ze nie kocham a tak pragne z nik byc. Jak to pisze wszystko to czuje narastajacy lek i strach znowu ze jak tak mozna. Przeciez mam plany z nim zwiazane a glowa mi podpowiada ze wssystko z nik jest nie tak

twist_dance pisze: ↑

3 sierpnia 2017, o 17:35

nikanere pisze: ↑

3 sierpnia 2017, o 16:44

Doskonale wiem co czujesz. Tez ciagle analizy zastanawianie sie. Ale tez po czesci mysle ze troche to juz normalne zycie ze nie czeka sie tak na wiadomosc od drugiej osoby ze tak sie nie teskni( my mieszkamy razem wiec wiem ze wroci po pracy do mnie i bedziemy razem) na poczatku jak mieszkalismy razem to z niecierpliwoscia czekalam az wroci balam sie zeby szczesliwie dojechal a teraz ma 5 km do pracy wiec wiem ze wroci bezpiecznie. Chociaz jak zbyt dluzgo by nie wracal to bym sie martwila napewno. Troche mi smutki po drodze ,,pomogly,, zeby teraz tak myslec , bo czulam ze on nie czeka z utesknieniem na mnie ze nie oczekuje na wiadomosci odemnie ze woli byv sam w domu jak mnie nie ma itp itd, ze niezbyt chce ze mna spedzac czas ale to wydaje mi sie teraz z perspektywy czasu ze przy nerwicy poprostu bylam upierdliwa i chcialam go tylko dla siebie i taka prawdziwa milosc jak w filmach czy ksiazkach taka poprostu wymarzona a jak sie okazuje w normalnym zyciu niestety wyglada inaczej.

Wiecie co.. ja myślę tak, poznając naszych partnerów było fajnie, czułyśmy te wszystkie ekstra emocje, bo były nowe, więc przyćmiły poniekąd zaburzenie. Potem powoli jednak emocje opadały, bo nerwicy nie da się wyleczyć miłością, więc były jakieś nawroty, jednak nie było pożywki dla lęku aż takiego, więc zaczęła małpa atakować największe wartości, czyli w tym przypadku uczucia do partnera.

Ja myślę, że prawdziwe uczucie i zdrowy związek, to właśnie spokój ducha, poczucie bezpieczeństwa, dobre porozumienie z partnerem, patrzenie w podobnym kierunku, brak zazdrości, zaufanie, troska o siebie nawzajem, to chyba charakteryzuje fajną relację. Zobaczcie, naszych rodziców czy rodzeństwo też kochamy, wiemy o tym, a jednak nie rozlewa nam się fala ciepła po ciele na myśl o nich, ale chętnie im pomagamy, jesteśmy wsparciem, służymy pomocą - robimy to z miłości, tak? To jest dla nas logiczne. Jednak przez fakt, że mamy zaburzenie i ciągle analizujemy, to sprawdzamy czy coś do partnera czujemy, czy czujemy tęsknotę, czy czujemy zazdrość, czy nie jest nam on obojętny, a przez to się właśnie mocniej nakręcamy, bo to jest pewne, że przy wyłączeniu emocji, nie będziemy prawdopodobnie czuć nic z tych rzeczy. Jednak sam fakt, że się o to martwimy, że nie chcemy aby to okazało się prawdą, że marzy nam się dobre życie z facetem, samo to jest faktem na to, że po prostu jesteśmy zaburzeni, że nasz stan emocjonalny jest chory, nerwica nie atakuje rzeczy, które nas nie obchodzą, no bo jaka byłaby z tego pożywka? Żadna.

Trzeba wziąć się w garść, naprawdę MOCNO wziąć się w garść i albo myśli ignorować, albo uspokajać swój stan emocjonalny, albo zajmować głowę czymś innym, lęk nie lubi jak się go ignoruje, a podświadomość nie lubi zmian więc jasne.. może być początkowo ciężko, ale pomyślcie, że czas i tak upłynie i że za pół roku możemy być odburzeni.. lub dalej tkwić w tym samym miejscu.

Ja też zawsze powtarzam sobie to o rodzicach, że przecież nie czuje cały czas do nich miłości a jednak ich kocham, że są dla mnie wsparciem i ja zawsze im pomogę, jestem im wdzięczna za wszystko. Przecież to logiczne że mimo że nie czuje do nich konkretnych emocji to przecież ich kocham. Tylko czemu nie umiem sobie tak samo uzasadnić uczucia do mojego chłopaka? Nerwica jest okropna, ale chyba muszę się nauczyć się z nią żyć. Pisząc to znowu pomyślałam że co jak sobie wmawiam, ale jak zadaje sobie pytanie czy go kocham to odpowiadam że tak. No nic chłopak wie że boje się ze sobie wmawiam a jednak jest przy mnie i mnie wspiera i sam mówi że widzi ze go kocham więc wydaje mi się ze skoro wszyscy to widzą i tylko ja mam wątpliwości no to muszę mieć głupie myśli .
Jednak wolałam myśli o tym że jestem chora bo przynajmniej te myśli przechodziły po czasie

twist_dance pisze: ↑

3 sierpnia 2017, o 22:36

Ja też zawsze powtarzam sobie to o rodzicach, że przecież nie czuje cały czas do nich miłości a jednak ich kocham, że są dla mnie wsparciem i ja zawsze im pomogę, jestem im wdzięczna za wszystko. Przecież to logiczne że mimo że nie czuje do nich konkretnych emocji to przecież ich kocham. Tylko czemu nie umiem sobie tak samo uzasadnić uczucia do mojego chłopaka? Nerwica jest okropna, ale chyba muszę się nauczyć się z nią żyć. Pisząc to znowu pomyślałam że co jak sobie wmawiam, ale jak zadaje sobie pytanie czy go kocham to odpowiadam że tak. No nic chłopak wie że boje się ze sobie wmawiam a jednak jest przy mnie i mnie wspiera i sam mówi że widzi ze go kocham więc wydaje mi się ze skoro wszyscy to widzą i tylko ja mam wątpliwości no to muszę mieć głupie myśli .
Jednak wolałam myśli o tym że jestem chora bo przynajmniej te myśli przechodziły po czasie

Nie umiesz, bo w tym temacie jesteś zaburzona, jakbyś miała natrętne myśli dot. rodziców, to tutaj by lęk działał
Zawsze atakowane są największe wartości.

Mark pisze: ↑

3 sierpnia 2017, o 22:54

Uważacie że z rocd można na 100% się wyleczyć? Bo mi się wydaje że zawsze te myśl i będą wracać tylko możemy nauczyć się nimi nie przejmować