Po kilku latach wracam do Was jak bumerang, by znów szukać wsparcia i walczyć. A mianowicie. W styczniu tego roku doznałam urazu akustycznego obu uszu. Słyszę, jednak ten słuch niestety nie jest taki, jak wcześniej - do tego doszły zawroty glowy, które głównie nasilają się rano do tego stopnia, że z trudem jestem w stanie ogarnąć się do pracy.
W każdym razu od momentu "wypadku” sie zaczęło. Stres był przeogromny, więc lęki wróciły ze zdwojoną siłą, nie śpię praktycznie wcale, znów budzę się nad ranem, pogorszył mi się apetyt. Zapisałam sie już do psychiatry, dodatkowo mam stały kontakt z psychologiem.
Przeszłam chyba wszystkie możliwe badania, byłam u trzech lekarzy, by potwierdzić diagnozę - niedosłuch odbiorczy, który będzie niestety postępował i być może już niedługo trzeba będzie zainwestować w aparat słuchowy.
W jednym momencie świat mi się zawalił. Nie umiem się z tym pogodzić. Jestem po trzydziestce, a na chwilę obecną mentalnie czuję się jak babcia. Ciągle wertuje internet, szukam jakiegoś rozwiązania, ale wiem, że muszę powoli godzić się z takim stanem rzeczy. Tylko pytanie… jak się pogodzić? Jak zacząć żyć życiem sprzed wypadku? Bardzo się boję, że zwariuję przez to wszystko, że poprostu nie udźwignę tego.