Wiem że to dział o posiadaniu relacji i związków ale nie wiem gdzie indziej mógłbym to umieścić. Czytam że mieliście/macie partnerów i się szczerze mówiąc załamałem. Czuję się jednym z Was ze względu na podobne dolegliwości ale nie wyobrażam sobie jak z naszymi problemami można sobie kogoś znaleźć czy choćby zawrzeć nową znajomość. Dla mnie to czarna magia, abstrakcja jak lot w kosmos. Czuję się znów w tak maleńkiej mniejszości jak w realu. Czy serio jest tak mało alienów wśród przede wszystkim fobików społecznych? Czy jest tu ktoś kto nigdy nie miał związku lub ewentualnie miał coś krótkotrwałego przypominającego związek? (jak ja, jedna patologiczna akcja 16 lat temu i jedna 9 lat temu, obie około dwutygodniowe). W realu mam tylko bardzo przelotnych znajomych którzy w zasadzie ograniczają się do współpracowników i klientów, zero głębszych relacji od 6 lat a mam teraz 30. To się w slangu młodzieżowym nazywa bodajże "przegryw" tudzież "hiperprzegryw" XD Dajcie jakiegoś znaka jeśli to o Was pytam

Ja nie miałem do 25 roku życia żadnej relacji głębszej, po prostu nie wychodziły i myślę że dużo by znalazło się tutaj osób które są czy były w takiej sytuacji. Forum nie jest tylko o fobii więc to też nie dziwne że ktoś z innym zaburzeniem ma partnera. Tylko tez trzeba z tym coś robić gdybym te 7 lat temu nie zaczępił się o nagrania i akceptacje obaw to bym do tej pory był samotny. Dlatego nad fobią trzeba pracować i to mocno bo długo to idzie. Nie wiem jak u innych bo nie śledziłem tak historii iinnych a materiały ale u mnie to kilka długich lat zanim objawy przy innych przestały mnie ograniczać. Głupotę zrobiłem z hipochonbndrią ale to inna rzecz. Chcesz się przestać bać to trzeba do ludzi z objawami i obawy akceptować i być w tym. Nie zawsze się to kończy zdobyciem związku ale z fobi się wyjdzie i potem inny świat.

To prawda, że zmagając się z zaburzeniami wszelkiego rodzaju jeśli chodzi o lękowe trudno jest nawiązać relacje, co nie znaczy, że jest to niemożliwe.
Po prostu musimy się trochę więcej wysilić, by przełamać pewne swoje schematy myślowe.

Pytanie też do Ciebie, co robisz ze swoim problemem? Czy faktycznie pracujesz nad tym?

Praca nad sobą jest długa i trudna, ale z czasem prostując pewne schematy wchodzenie w relacje nie staje się tak wymagające jak wejście na Mount Everest i wraz z pracą nad sobą świat otwiera się na nas, także ludzie. Mamy wtedy więcej możliwości i poznajemy zupełnie innych ludzi, z którymi możemy stworzyć satysfakcjonujące relacje.

Jest naprawdę wiele cudownych osób, które mogłyby stworzyć z Tobą coś głębokiego, ale do tego potrzeba pracy nad sobą, a takie osoby same pojawią się w Twoim życiu:)

Dodam jeszcze, że 30 lat to nie jest wbrew pozorom tak dużo i nadal masz możliwość podreperować się w tym aspekcie, także nie, nie jesteś przegrywem

juz pierwszym krokiem jest to ze zadajesz sobie to pytanie i pewnie odczuwasz ze pragnienie, aby i w Twoim zyciu ktos byl, a nie aby byc samemu