Brak emocji, przede wszystkim miłości, radości, zmiana perspektyw w życiu, czuję jakby myślenie w mojej głowie nie było do końca moje.

Wracam do Was po 8 latach.Pewnego dnia obudziłam się z atakiem paniki. Przechodziłam przez lęki, stany depresyjne, silną derealizację. To forum i psychoterapia pomogło mi ogromnie. Myślałam, że mogę powiedzieć że jestem wyleczona, tak w sumie uważam, nie mam ataków paniki i innych objawów od 7 lat, ale ... Zdałam dobie sprawę, że moje emocje zostały nadal zaburzone.
Jestem mamą dwojga dzieci. Że ich kocham i są dla mnie sensem życia - wiem, czuje doskonale to takie oczywiste.

W jednym wielkim skrócie.
Nie czuję miłości, radości, bardziej potrafię ją opisać niż czuć. Bliscy to zauważyli. Ty to się Paulina z niczego nie cieszysz. Dzieci często pytają czy jestem smutna. Taki mam chyba wyraz twarzy..
To nie depresja.. nie czuje się źle.. przytłacza mnie tylko myśl, że te emocje są tak bardzo przytłumione. Tak bardzo chciałabym cię cieszyć i zakochać, kochać... Czuć to...
Nie czuję nawet smutku, kiedy coś się wydarzy.. wiem, że jestem smutna.. i tyle.

Przepracowałam wiele.. chce przepracować jeszcze tą kwestię.. wiem, że dam radę, jestem gotowa na czas i pracę nad sobą tak jak 8 lat temu wiedziałam, że wyjdę z derealizacji i leków. Pomóżcie.. co mam robić...jak z tym pracować.