Odkąd zmagam się z zaburzeniem mam poczucie ciągłego strachu, ale nie umiem dokładnie określić czego się boję, załóżmy pomyślę że muszę iść do sklepu, na zakupy czy gdziekolwiek ogarnia mnie strach. Chodzę tak naprawdę tylko do pracy, chociaż też mi ciężko. Boję się stać sama na przystanku autobusowym, do domu wracam taksówką. W skrócie mogę powiedzieć że jestem zalekniona cały czas, z tym że nie umiem powiedzieć co jest źródłem lęku.

Jakby się nad tym głębiej zastanowić, wszystkie nasze leki sprowadzają się do jednego - leku przed smiercią. Nie uważasz? Teraz - po latach poznania depresji i nerwic, myslę, że bez zmiany przekonań, rozwoju duchowego i osobistego - zrozumienia DRAHMY - sensu, nie można przejść na wyższy poziom

https://www.youtube.com/watch?v=kvKeZh4kxWY

Ja mam dokładnie to samo co Nerwus123, jakby ciągły lęk, strach, takie jakby niechęć do wszystkiego. Radzę sobie tak, że staram się myśleć o czymś pozytywnym co mogę zrobić dzisiaj później lub jutro. Nie za bardzo do przodu, tylko na bieżący czas. Staram się zajmować czymś, chociaż bardzo mi się nie chce. Tylko ważne jest żeby dużo odpoczywać.