Przeczytałem książkę doktora Bruce'a Hymana i pielęgniarki Cherry Pedrick. Najbardziej zainteresowała mnie terapia ERP. Skonsultowałem się z moją psychoterapeutką i życzy mi powodzenia w autoterapii. Planuję sobie dać od trzech do sześciu tygodniu w celu walki z OCD.
W największym skrócie samodzielnie decyduję się na myślenie o natrętnych myślach - przerażających i obrzydliwych. Do tego stopnia, że chce mi się płakać. Jednakże myślenie o tym (ekspozycja wyobrażeniowa) na początku wprowadza znacznie więcej lęku niż dotychczas, ale po czasie lęk mija, zwykle o połowę w skali SUDS.
Wczoraj był drugi dzień autoterapii, gdzie dokonywałem ekspozycji przez około trzy godziny (oczywiście nie za jednym razem
). Taka ekspozycja dała mi około osiem godzin spokoju, o mniejszej intensywności myśli. Nawrót nastąpił w momencie pójścia do spowiedzi. Byłem tak przerażony, że wziąłem szybko moją Olanzapinę i poszedłem do łóżka. Musiałem włączyć sobie uspokajającą muzykę na YT, żeby zasnąć.Mój tata płakał. Czuję się winny całej tej historii, nie chcę by moi rodzice cierpieli przeze mnie i moje OCD
Podczas czytania tej książki postanowiłem zmienić swój sposób myślenia, że może i mam do czynienia z myślami, w których krzywdzę innych, ale są to myśli oparte na OCD a nie byciu na złym człowiekiem.
Wciąż jednak obawiam się szaleństwa i zostania złym psychopatą, zwłaszcza w wyniku zmuszania się do tych myśli. Co prawda w samej książce Hyman napisał, że pracował z tysiącami nerwusków i żaden nie oszalał w wyniku ekspozycji. Uspokaja mnie to, ale z drugiej strony często pojawiają się myśli, że mój przypadek jest inny niż wszystkie i mi odwali i kogoś skrzywdzę w ekstremalny sposób. Zwykła nerwica ¯\_(ツ)_/¯
Trzeci dzień autoterapii ERP trochę mi pomaga, nie mam już tylu ataków paniki i płaczu. Co prawda myśli wciąż są i czuję mrowienie policzków, i czasami chce mi się płakać, i irracjonalne obawy wciąż są...
Życzcie mi powodzenia, aby terapia ERP zadziałała i bym nie stał się psychopatą, lecz abym zaczął traktować złe myśli tak, jak zasługują. Żebym je ignorował
