Czyli można robić wszystko?

Bo mój 1 napad paniki był jak nagle wstałam z fotela i szłam do toalety w pracy i może ciśnienie nie tak bo mam niskie w każdym razie świat w moich oczach autentycznie się zawalił, potem przyszła ciemność i osuniecie się w toalecie i częściowe omdlenie z przerażenia ...nie wiem jak w takiej okropnej iluzji dostrzec normalność

wyciaganie wnioskow nie pomaga jakos mi.rozum swoje a podswiadomosc swoje.jakby rozdwojenie jazni.

To może trzeba zmienić nastawienie czasem warto zaryzykować, bo nic nie tracisz, jedynie możesz utracić stan lękowy. Pamiętaj, że żeby coś zmienić to musisz działać, chociażby w głowie szalały myśli, że sie nie da.

dzialalem wiele razy.wychodzilem do ludzi,zdarzalo sie popracowac pare miesiecy.niestety glowa nie chce oduczyc sie nawyku rozmyslania.te ruminacje mnie wykoncza...

To ja cos skrobnę, w sumie można to zaliczyć do gorszego dnia z "zaburzeniem" :d Miałem sen wczoraj (swiadomy) i w tym snie spanikowałem, że się już nie obudzę i robiłem to co zawsze w takich snach "potrząsanie głową, aby się obudzić" i nie mogłem... Wybudziłem się dopiero po długim czasie, cały spocony. Przez godzinę nie wychodziłem z łóżka i zastanawiałem się, czy to też nie jest sen, czy życie... Był tak realistyczny jak nigdy, normalnie tak jakbym wszystko czuł dotyk itd 0.0 Dzisiaj cały dzień nakręcony chodzę i mam stracha, i myśli czy to na pewno nie sen i czy się na pewno nie obudzę do innego i po co cos tam robić skoro to może być tylko sen itd itd I że i tak wszystko co przeżyje to jak się okaże, że to tylko sen, to to bez sensu... Normalnie cały blady jestem cały dzień i boję się isc spać I ciągle niedowierzam, że np ktos cos do mnie pisze, że ktos cos do mnie mówi, albo jak jakąs nową osobę poznam, to że to jest niemożliwe ( np jak dzisiaj) haha masakraa i tak się wydaje, jakby cały plan życiowy poszedł się jeb...i nic nie ma sensu, po bo co, skoro to może być tylko sen... :d mindfuck Takie jazdy to mam od niedawna i się trochę cykam i jest taka nerwa olbrzymia, takie napięcie ciała i podniecenie xd
Wiem, że to zabawnie brzmi, ale to dla mnie nowość objawowa xd

aleks1723 pisze:To ja cos skrobnę, w sumie można to zaliczyć do gorszego dnia z "zaburzeniem" :d Miałem sen wczoraj (swiadomy) i w tym snie spanikowałem, że się już nie obudzę i robiłem to co zawsze w takich snach "potrząsanie głową, aby się obudzić" i nie mogłem... Wybudziłem się dopiero po długim czasie, cały spocony. Przez godzinę nie wychodziłem z łóżka i zastanawiałem się, czy to też nie jest sen, czy życie... Był tak realistyczny jak nigdy, normalnie tak jakbym wszystko czuł dotyk itd 0.0 Dzisiaj cały dzień nakręcony chodzę i mam stracha, i myśli czy to na pewno nie sen i czy się na pewno nie obudzę do innego i po co cos tam robić skoro to może być tylko sen itd itd I że i tak wszystko co przeżyje to jak się okaże, że to tylko sen, to to bez sensu... Normalnie cały blady jestem cały dzień i boję się isc spać I ciągle niedowierzam, że np ktos cos do mnie pisze, że ktos cos do mnie mówi, albo jak jakąs nową osobę poznam, to że to jest niemożliwe ( np jak dzisiaj) haha masakraa i tak się wydaje, jakby cały plan życiowy poszedł się jeb...i nic nie ma sensu, po bo co, skoro to może być tylko sen... :d mindfuck Takie jazdy to mam od niedawna i się trochę cykam i jest taka nerwa olbrzymia, takie napięcie ciała i podniecenie xd
Wiem, że to zabawnie brzmi, ale to dla mnie nowość objawowa xd

Aleks, jest dowód - napisałeś posta, więc to nie sen, możesz spać spokojnie

Siema. Ze mną coraz gorzej (nic Nowego ). Próbuje sobie z tym radzić ale to jest silniejsze ode mnie w ogóle nie czuję nóg ani swojego ciała... tylko ciągle coś jem jak głupi ze stresu. Ciągle wołam o pomoc, bez skutku. Chyba muszę iść do specjalisty.... nie wiem czy to nie coś fizycznie ze mną nie tak... doradzcie.

Cześć! u mnie natręt minął lecz somatyka mnie dobija od weekendu. Gdzieś w necie przeczytałem, że przewlekłe zapalenie zatok jest przyczyna depresji... jako nerwicowiec z chorymi zatokami nie dziwię się. nie mam totalnie energii, mdli mnie jak cholera, w głowie pustka i takie uczucie otumanienia i ucisku... masakra. przez to moja nerwica tez rośnie w siłę latałem po lekarzach... przez pierwsze dwa lata walki z zatokami. teraz olałem sprawę i chodzę tylko wtedy, gdy jest naprawdę źle.
najgorsze jest to, że nie wiem jak sobie z tym poradzić. możecie pomysleć, że to użalanie się nad sobą, lecz ja po prostu mam dość tak ludzko dość
no to sie wyzaliłem Pozdrawiam wszystkich

Zaczynam już być zmęczona tym wszystkim może nie tyle zmęczona objawami co tym, że zatrzymałam się na jednym objawach w głowie... i nie potrafię ich puścić... Kask na głowie, uciski, przelewanie, drętwienie to jest ze mną od jakiegoś czasu i nie wiedzieć dlaczego nie umiem tego puścić. Serce przerobiłam, dd przerobiłam milion innych rzeczy przerobiłam a z tym czuję się jak w ciemniej duuuupie. Ja wiem czym jest nerwica, na czym polega wiem że to nerwica, że nic mi nie będzie ale to uczucie jakby mi się mózg zaciśniał doprowadza mnie do szału. Nie wiem czy ja zawsze muszę się czegoś uczepić żeby nie puścić tego wszystkiego w cholerę.... Czasami mam takie właśnie wrażenie a świadomość że sama to sobie robię że przecież wiem że to tylko iluzja że nic mi nie będzie mam tą całą wiedzę a sobie nie radzę jeszcze bardziej mnie dobija.

U mnie kilka dni było lepiej a weekend znowu jakiś niezidentyfikowany lęk. Zaczął narastać, byłem ze znajomymi na piwie ale ciągle w tle krążyły jakieś depresyjne myśli. Położyłem się wcześniej spać a w nocy pobudki co godzina i jakieś chore sny. Dzisiaj wstaję rano i jak pomyślałem ile mam rzeczy do zrobienia to lęk zaczął narastać. Nie podołam, nie dam rady. A to tylko podstawowe rzeczy, które muszę ogarnąć. A gdzie reszta życia? Jak żyć gdy wszystko wydaje się nic nie warte?

monika98 pisze:Zaczynam już być zmęczona tym wszystkim może nie tyle zmęczona objawami co tym, że zatrzymałam się na jednym objawach w głowie... i nie potrafię ich puścić... Kask na głowie, uciski, przelewanie, drętwienie to jest ze mną od jakiegoś czasu i nie wiedzieć dlaczego nie umiem tego puścić. Serce przerobiłam, dd przerobiłam milion innych rzeczy przerobiłam a z tym czuję się jak w ciemniej duuuupie. Ja wiem czym jest nerwica, na czym polega wiem że to nerwica, że nic mi nie będzie ale to uczucie jakby mi się mózg zaciśniał doprowadza mnie do szału. Nie wiem czy ja zawsze muszę się czegoś uczepić żeby nie puścić tego wszystkiego w cholerę.... Czasami mam takie właśnie wrażenie a świadomość że sama to sobie robię że przecież wiem że to tylko iluzja że nic mi nie będzie mam tą całą wiedzę a sobie nie radzę jeszcze bardziej mnie dobija.

Każdego chyba to dobija... ja powoli zapominam jak to jest "normalnie". Zawsze jest coś, zawsze jest jakieś "ale"... też zastanawiam się co mi daje to, że nerwica trzyma? Pomimo tak wielkiej świadomości swojego zaurzenia... i wiesz co? nie wiem. W chwilach złości tłumaczę sobie, że uciekam w to żeby złagodzić odpowiedzialność za swoje życie... ale... nikt inny nie bierze odpowiedzialności za mnie. Powiedz mi jednak cos innego- wiesz skąd wynika Twoje nerwica? Ja chyba dzisiaj po 3 latach zrozumiałem, że to nie problemy zdrowotne i podejrzenie padaczki wywołało mi nerwicę, lecz presja bycia idealnym i najlepszym we wszsytkich/ dla wszystkich. Zdrowie tylko pogłębiło ten stan. Może podobnie jest u Ciebie?
Nie czujesz presji otoczenia? Rodziny, znajomych, partnera, dzieci? Ja czuję presję moich rodziców, którzy nieświadomie ją wywołłują. Dla mnie czasem zwrócenie uwagi przez rodziców, albo wyrażenie swojego zdania jest równe z krytyka. Rodziców nie zmienię, lecz moge zmienić swoje poczucie wartości i moge uświadomic sobie, że jestem najlepsza wersją siebie i ważne jest to, abym byl zgodny ze sobą, a nie starał się zadowolić innych swoim postępowaniem.
Przemyśl to... może tu jest klucz. Ja to zaczynam rozumieć... liczę, że powoli osłabię nerwicę i lęk... i będę żył jak kiedyś na 100%. Czego Nam wszsytkim życzę

PANGIRYK pisze:

monika98 pisze:Zaczynam już być zmęczona tym wszystkim może nie tyle zmęczona objawami co tym, że zatrzymałam się na jednym objawach w głowie... i nie potrafię ich puścić... Kask na głowie, uciski, przelewanie, drętwienie to jest ze mną od jakiegoś czasu i nie wiedzieć dlaczego nie umiem tego puścić. Serce przerobiłam, dd przerobiłam milion innych rzeczy przerobiłam a z tym czuję się jak w ciemniej duuuupie. Ja wiem czym jest nerwica, na czym polega wiem że to nerwica, że nic mi nie będzie ale to uczucie jakby mi się mózg zaciśniał doprowadza mnie do szału. Nie wiem czy ja zawsze muszę się czegoś uczepić żeby nie puścić tego wszystkiego w cholerę.... Czasami mam takie właśnie wrażenie a świadomość że sama to sobie robię że przecież wiem że to tylko iluzja że nic mi nie będzie mam tą całą wiedzę a sobie nie radzę jeszcze bardziej mnie dobija.

Każdego chyba to dobija... ja powoli zapominam jak to jest "normalnie". Zawsze jest coś, zawsze jest jakieś "ale"... też zastanawiam się co mi daje to, że nerwica trzyma? Pomimo tak wielkiej świadomości swojego zaurzenia... i wiesz co? nie wiem. W chwilach złości tłumaczę sobie, że uciekam w to żeby złagodzić odpowiedzialność za swoje życie... ale... nikt inny nie bierze odpowiedzialności za mnie. Powiedz mi jednak cos innego- wiesz skąd wynika Twoje nerwica? Ja chyba dzisiaj po 3 latach zrozumiałem, że to nie problemy zdrowotne i podejrzenie padaczki wywołało mi nerwicę, lecz presja bycia idealnym i najlepszym we wszsytkich/ dla wszystkich. Zdrowie tylko pogłębiło ten stan. Może podobnie jest u Ciebie?
Nie czujesz presji otoczenia? Rodziny, znajomych, partnera, dzieci? Ja czuję presję moich rodziców, którzy nieświadomie ją wywołłują. Dla mnie czasem zwrócenie uwagi przez rodziców, albo wyrażenie swojego zdania jest równe z krytyka. Rodziców nie zmienię, lecz moge zmienić swoje poczucie wartości i moge uświadomic sobie, że jestem najlepsza wersją siebie i ważne jest to, abym byl zgodny ze sobą, a nie starał się zadowolić innych swoim postępowaniem.
Przemyśl to... może tu jest klucz. Ja to zaczynam rozumieć... liczę, że powoli osłabię nerwicę i lęk... i będę żył jak kiedyś na 100%. Czego Nam wszsytkim życzę

Hmmm presję miałam zawsze ale u mnie bardziej to jest to, że sama ją sobie robiłam to ja chciałam być najlepsza, nigdy nie chciałam nikogo zawieźć sama brałam dużo bardzo dużo na swoje barki bo to w sumie lubiłam. Ehhh nie pozwalałam sobie na słabość. Aaaa koniec siedzenia przed kompem jest świetna pogoda już zaliczyłam spacer z córką teraz obiad i uciekam do ogródka bo po zimie hmmm nie wygląda najlepiej

fizycznie coraz lepiej ze mną.pisze to zeby nie bylo ze same smęty wstawiam.do pokonania jest jeszcze smutek, niska samoocena ,brak radosci z zycia itd...i samotnosc

sebastian86 pisze:fizycznie coraz lepiej ze mną.pisze to zeby nie bylo ze same smęty wstawiam.do pokonania jest jeszcze smutek, niska samoocena ,brak radosci z zycia itd...i samotnosc

No faktycznie, z postu aż bije optymizm! Seba, brachu, bierz się za siebie. Szkoda życia. Jesteś już kupę czasu na forum a ciągle się babrasz w tym nerwicowym błotku. Niby nic dziwnego - każdy z nas ma złe dni i masę problemów do przerobienia. Ale kurka wódka, jak upadasz to szybko wstawaj, nie analizuj każdego upadku, każdej negatywnej myśli, nie roztrząsaj faktu, że to trwa tak długo, że tyle jest zmarnowanych dni itd, itp... Skąd smutek, skąd niska samoocena? Pracujesz nad tym?

Czy Wy również macie problem z uprawianiem sportu poprzez nerwicę serca? Ledwo zacznę biec a puls skacze do 170-180. Ledwo zapnę narty i to samo zaczyna się robić. Na nartach spada po jakimś czasie do 150 uderzeń na mintutę. Po 30 min jazdy jestem ledwo żywy, po prostu wykończony. Nie da się z tym żyć. Jak sobie radzicie z czymś takim? Ile można spacerować jak emeryt?