Słabszy dzień? Kryzys? Ogólne pytanie? Wyżal się swobodnie.

kuba111404 · 28 lipca 2022, o 10:56

Hejka. Chcę napisać że od kilku dni mam epizod depresyjny z lękiem z powodu ostatnich stresów. Czasami ciężko znieść i człowiek chce szukać pomocy typowo np. Napisać do psychiatry o zwiększenie leku ale nie napisze bo nie poto schodzilem z dawki żeby znów ja zwiększać.Choc czuję się jakby mnie rozrywało od środka to jestem w tej pracy i pracuje daje z siebie wszystko pomimo tego. Taka jest droga do odburzania.Wytrwanie w tych epizodach depresji i lęku. Jak chce to niech mnie bierze ta nerwica. Ale nie weźmie bo ona jest tylko zaburzeniem emocjonalnym która próbuje straszyć a tak naprawdę nic nie może. Pozdrawiam. Milego Dnia i wytrwałości.

tymbark92 · 29 lipca 2022, o 01:18

Czy wy też macie tak że jak sobie wmówicie jakąś chorobę to zaraz macie jej wszystkie objawy? Choć wcześniej nie występowały.

skaza · 30 lipca 2022, o 10:10

Muszę się wyżalić, bo nie daje już sobie rady. Parę dni temu okazało się, że mam dwa guzki na tarczy. Poczytałam, że takie guzki mogą rosnąc i utrudniać oddychanie. Zaczęłam się nakręcać i tego bać. Od tego czasu cały czas czuję ucisk w szyi( wcześniej tego nie miałam) Jak sobie z tym lękiem poradzić? Macie jakieś pomysły ? Będę wdzięczna za każdą pomoc. Pozdrawiam

martif · 30 lipca 2022, o 12:20

tymbark92 pisze: ↑
29 lipca 2022, o 01:18
Czy wy też macie tak że jak sobie wmówicie jakąś chorobę to zaraz macie jej wszystkie objawy? Choć wcześniej nie występowały.

Najlepiej nie myśleć o tym i przede wszystkim nie czytać w internecie o jej objawach. Musisz głowę zając innymi myślami, inaczej będziesz coraz bardziej zagłębiał się w zmyśloną "chorobę"

Paulina2 · 3 sierpnia 2022, o 08:43

Hej! Od wczoraj została mi zwiększona dawka leków. Na wieczór- po pierwszej tabletce dostałam ataku paniki! Nie zdarzały mi się one od ponad roku. Dawka została zmieniona z powodu ciągłego poczucia zmęczenia, ogólnie objawów depresyjnych. Jak myślicie, czy aż takie objawy uboczne są możliwe ? Czy może jednak zaprzestać zwiększania dawki?

Patro1995 · 3 sierpnia 2022, o 11:27

Witam czy nasila się wam derealizacja przy zmianie pogody? Raz deszcz raz słońce i tak w koło, czułem się spoko do 13 a od 13 mnie odrealniło i mocno odkleiło i doszła taka zmuła jakbym był na kacu jakimś, dodam że od trzech dni mało śpię po 5 h w nocy bo pierwsze zmiany, więc sam nie wiem co tak na mnie wpłynęło, jak z tym u was? Pozdrawiam. No i od razu wkręty do dzisiaj ze mi ktoś dosypał coś do wody bo dalej się tak czuję a już drugi dzień nasilenia

martif · 3 sierpnia 2022, o 12:08

Paulina2 pisze: ↑
3 sierpnia 2022, o 08:43
Hej! Od wczoraj została mi zwiększona dawka leków. Na wieczór- po pierwszej tabletce dostałam ataku paniki! Nie zdarzały mi się one od ponad roku. Dawka została zmieniona z powodu ciągłego poczucia zmęczenia, ogólnie objawów depresyjnych. Jak myślicie, czy aż takie objawy uboczne są możliwe ? Czy może jednak zaprzestać zwiększania dawki?

Tak są możliwe i miną za kilka dni (też na pewno w głowie przestawiłaś sobie myśl, że dawka została zwiększona i jak to będzie stąd też takie uczucie:) ). Zwiększyłaś dawkę i tak reaguje organizm na to.

Patro1995 pisze: ↑
3 sierpnia 2022, o 11:27
dodam że od trzech dni mało śpię po 5 h w nocy bo pierwsze zmiany, więc sam nie wiem co tak na mnie wpłynęło

Sen i odpoczynek to podstawa. 5h to za mało żeby w dzień dobrze funkcjonować.

DamianZ1984 · 3 sierpnia 2022, o 13:07

Czy po ataku paniki takim ostrzejszym też czujecie chwilę ulgi ale później wraca ból lekki w klatce, smutek i całe to gówno?

Naturalna · 3 sierpnia 2022, o 18:08

Witajcie,
Do bardziej doświadczonych życiowo i nerwowo "nerwicowców".. prośba o małe wskazówki/wsparcie.

Zacznę od tego, że z nerwicą po raz pierwszy miałam do czynienia 7,5 roku temu. Na Waszą stronę natknęłam się ok. 2 lata temu - obserwując i zaczytując się tylko - super sprawa!, po drodze terapia, leki przeczytane książki w temacie.. Generalnie myślę, że wiele spraw zrozumiałam, wydawałoby się, że uporządkowałam..
Ale jest temat, który jest moim skarbem (wg. G. Szaffera) i nie umiem go poddać - a mianowicie moje dziecko, obecnie nastolatek.
W skrócie od początku. Nerwica wybiła mi w przełomowym momencie w związku z tatą mojego syna (szczegóły muszę pominąć bo wyszłaby powieść). I był to moment, w którym doszło do mnie, że muszę w tym związku zawalczyć o siebie bo podporządkowałam się partnerowi, myśląc, że tak się robi w związku na zawsze.. - więc po uspokojeniu i wsłuchaniu się w to, co nerwica chce mi powiedzieć - poszłam do pracy, zrobiłam prawo jazdy (szybko napisane ale jasna sprawa poprzez racjonalizowanie, pokonywanie swoich strachów itp. ale poszło, nawet całkiem sprawnie:))).
Hmm skracając bolało mnie, że mój partner w chwilach koszmarnych - dobijania się nerwicy nie pomagał.. czasem słowami, tonem , zachowaniem, niedotrzymywaniem słowa zaogniał i tak nie łatwą już sytuację radzenia sobie z nerwicą. Ostatecznie opadłam z sił, moja wrażliwa natura nie wytrzymała ..i z największym bólem serca zakończyłam związek - najtrudniejsza decyzja w życiu. Wyjechałam na kilka tygodni, musiałam się odseparować, żeby wrócić do siebie. Tutaj muszę dodać krótką b. istotną wstawkę o mojej więzi z dzieckiem. Niedługo po urodzeniu syn b.mocno zachorował więc potem powiedziałam sobie, że zrobię wszystko, żeby już to się nie powtórzyło, to generowało pewnie dodatkowe napięcie. Szczęśliwie jest teraz zdrowym, ciekawym życia, otwartym człowiekiem.
Każdy brak szacunku, często nawykowy/ nieświadomy ze strony partnera bolał podwójnie gdy syn na to patrzył.
.... A teraz co jest obecnie - syn pojechał do ojca i nie potrafię sobie poradzić, że syn widzi ojca z inną kobietą (ja czuję się za bardzo poturbowana emocjonalnie po tym wszystkim na związek).
To wyzwala we mnie silne, nerwicowe emocje i stany - pewnie przez brak zgody, nie tak miało to wyglądać, boli, że ja włożyłam w syna tyle serca, a teraz taka sytuacja..
Trudne to dla mnie bardzo..
Tak sobie myślę - przez lata, dziecko stało się moim skarbem i pewnie rodzina w całości jako takiej.. a teraz taka sytuacja.. tak jakby wykraczało to poza moje pojmowanie.. nie potrafię tego poddać..
Z mojej perspektywy temat nie jest łatwy (delikatnie to ujmując).
Macie jakieś wskazówki? może doświadczenia w tym temacie?

DamianZ1984 · 3 sierpnia 2022, o 18:52

Nawiąże do poddawania swojego skarbu a co jak jestem egocentrykiem dla którego najwaznijsze jest moje własne Ja, jak to poddać, wchodzić w sytuację które powodują aaki paniki, wrażenia śmierci, umierania i przyzwyczaić się ze tak teraz jest?

luk1285 · 3 sierpnia 2022, o 19:46

DamianZ1984 pisze: ↑
3 sierpnia 2022, o 18:52
Nawiąże do poddawania swojego skarbu a co jak jestem egocentrykiem dla którego najwaznijsze jest moje własne Ja, jak to poddać, wchodzić w sytuację które powodują aaki paniki, wrażenia śmierci, umierania i przyzwyczaić się ze tak teraz jest?

Niestety nie masz innego wyjścia musisz zaakceptować te wszystkie straszne stany i cierpienie jeśli chcesz wyjść z nerwicy (no chyba że nie chcesz to inna sprawa) ja to zrobiłem bo wiedziałem że niemiałem innego wyjscią i odziwo po tygodniu zauważyłem że zaczynam sie lepiej czuć oczywiście były wzloty i upadki ale teraz czuję sie juz wolny od nerwicy:) To jest jedyna droga aby wyjsc z tego bo jeśli bedziesz ciągle się skupiał na objawach to bedzie to paliwo dla koła lękowego w ktorym teraz jesteś a twoj mózg to nie jest "shwartzeneger" który taki wysiłek myślowy bedzie w stanie udzwignąc i przejdzie w stan derealizacji i cię odetnie (bedzie to kolejny niepotrzebny problem) bo juz ci w koncu powie "DOŚĆ". Przestaniesz sie skupiać na objawach zaczniesz żyć obok nich i podświadomość zacznie załapywać że niema zagrożenia i po czasie zaczniesz się lepiej czuć potem jeszcze troche poczekasz aż mózg sie zregeneruje po tak długim męczeniu go myślami i zadręczaniem sie i z tego wyjdziesz to jest naprawde bardzo proste

nerwica to tylko zwykłe koło lękowe w ktore człowiek sam wpada dlatego też na nerwice niema lekarstwa bo to nie jest choroba tylko koło lekowe napędzane przez nas samych.... to takie proste...

og220 · 3 sierpnia 2022, o 21:35

Hej widzę,

że dużo osób ostatnio w gorszym nastroju... łączę się z Wami w bólu!

Wróciłam na terapię miesiąc temu i próbuję ogarnąć moje stany/reakcje depresyjne (wcześniej korzystałam z terapii przez ataki paniki i nerwicę).

Jest mi trudno rozumieć ""nowy stan", w jakim jestem, a dodatkowo dobija mnie praca.... Dwie pracowniczki zajmujące się księgowością nie będą w biurze przez 2 tyg. (jedna idzie na operacje, druga na urlop). Moja koleżanka z biura również (chociaż my akurat za bardzo nic nie robimy). Szefowa wpadła na genialny pomysł, że będę zastępować osoby zajmujące się księgowością. HITEM jest to, że to zupełnie nie moje stanowisko, nie mam kwalifikacji do tego, nikt mnie nie pytal o zdanie.

Od początku tygodnia chodzę do nich do biura "szkolić się " i już od poniedziałku pojawiły się lęki, problemy ze snem, dodatkowo nawraca zapalenie zatok i gardła (tak zawsze mi się dzieje jak czuję się gorzej psychicznie).

Trudno jest mi wyobrazić sobie siebie samą robiącą różne procedury, szczególnie, że kierowniczka mówiła o tygodniu zastępstwa, a teraz księgowe mówią, że przecież nie będzie ich 2 tygodnie...

Czuję się bezsilnie, wiem, że przyszłe 2,5 tygodnia to będzie koszmar emocjonalny i nie będę miała siły nawet robić nic na pocieszenie... Niby myślę sobie: jak zostanę sama w przyszły wtorek i nie będę dawać rady, to dzwonię do psychiatry po L4.... Tylko że ja nawet nie potrafię zachować spokoju do wtorku, cały czas stresuje się, że sobie z tym nie poradzę, że muszę to robić, a nie chce....

Dziękuję za wysłuchanie.

Katja · 3 sierpnia 2022, o 21:47

Naturalna pisze: ↑
3 sierpnia 2022, o 18:08
Witajcie,
Do bardziej doświadczonych życiowo i nerwowo "nerwicowców".. prośba o małe wskazówki/wsparcie.

Zacznę od tego, że z nerwicą po raz pierwszy miałam do czynienia 7,5 roku temu. Na Waszą stronę natknęłam się ok. 2 lata temu - obserwując i zaczytując się tylko - super sprawa!, po drodze terapia, leki przeczytane książki w temacie.. Generalnie myślę, że wiele spraw zrozumiałam, wydawałoby się, że uporządkowałam..
Ale jest temat, który jest moim skarbem (wg. G. Szaffera) i nie umiem go poddać - a mianowicie moje dziecko, obecnie nastolatek.
W skrócie od początku. Nerwica wybiła mi w przełomowym momencie w związku z tatą mojego syna (szczegóły muszę pominąć bo wyszłaby powieść). I był to moment, w którym doszło do mnie, że muszę w tym związku zawalczyć o siebie bo podporządkowałam się partnerowi, myśląc, że tak się robi w związku na zawsze.. - więc po uspokojeniu i wsłuchaniu się w to, co nerwica chce mi powiedzieć - poszłam do pracy, zrobiłam prawo jazdy (szybko napisane ale jasna sprawa poprzez racjonalizowanie, pokonywanie swoich strachów itp. ale poszło, nawet całkiem sprawnie:))).
Hmm skracając bolało mnie, że mój partner w chwilach koszmarnych - dobijania się nerwicy nie pomagał.. czasem słowami, tonem , zachowaniem, niedotrzymywaniem słowa zaogniał i tak nie łatwą już sytuację radzenia sobie z nerwicą. Ostatecznie opadłam z sił, moja wrażliwa natura nie wytrzymała ..i z największym bólem serca zakończyłam związek - najtrudniejsza decyzja w życiu. Wyjechałam na kilka tygodni, musiałam się odseparować, żeby wrócić do siebie. Tutaj muszę dodać krótką b. istotną wstawkę o mojej więzi z dzieckiem. Niedługo po urodzeniu syn b.mocno zachorował więc potem powiedziałam sobie, że zrobię wszystko, żeby już to się nie powtórzyło, to generowało pewnie dodatkowe napięcie. Szczęśliwie jest teraz zdrowym, ciekawym życia, otwartym człowiekiem.
Każdy brak szacunku, często nawykowy/ nieświadomy ze strony partnera bolał podwójnie gdy syn na to patrzył.
.... A teraz co jest obecnie - syn pojechał do ojca i nie potrafię sobie poradzić, że syn widzi ojca z inną kobietą (ja czuję się za bardzo poturbowana emocjonalnie po tym wszystkim na związek).
To wyzwala we mnie silne, nerwicowe emocje i stany - pewnie przez brak zgody, nie tak miało to wyglądać, boli, że ja włożyłam w syna tyle serca, a teraz taka sytuacja..
Trudne to dla mnie bardzo..
Tak sobie myślę - przez lata, dziecko stało się moim skarbem i pewnie rodzina w całości jako takiej.. a teraz taka sytuacja.. tak jakby wykraczało to poza moje pojmowanie.. nie potrafię tego poddać..
Z mojej perspektywy temat nie jest łatwy (delikatnie to ujmując).
Macie jakieś wskazówki? może doświadczenia w tym temacie?

Nie można pętać dziecku nóg swoimi oczekiwaniami. Każdy z nas ma prawdo doświadczać życia na swoich zasadach. Dziecko nie powinno nosić na plecach oczekiwań mamy, być niewolnikiem jej poświęcenia. Trzeba rozumieć, że nie wychowujemy dziecka dla siebie, ale dajemy życie, które nie należy jednak do nas.
Nie wiem ile syn ma lat, ale proces separacji od mamy jest konieczny dla obu stron (a szczególnie dla dziecka), po to żeby mogło ono z czasem wyfrunąć z gniazda i żebyś Ty mogła się z tym uporać. Zbyt duża symbioza, zbyt duża nadopiekuńczość, niedopuszczanie do procesu separacji robi bardzo dużą szkodę. Jeśli syn jest nastolatkiem to normalne, że może zacząć się buntować, izolować, zmieniać przyzwyczajenia, podważać pewne kwestie czy pyskować, jest to konieczny etap rozwojowy, gdzie trzeba dużej mądrości, żeby nie wbijać za to dziecka w poczucie winy i nie blokować tego procesu.

3 sierpnia 2022, o 22:26

lukaszz pisze: ↑
17 lipca 2022, o 20:02

Dariaa92 pisze: ↑
16 lipca 2022, o 22:27

Claudia pisze: ↑
11 lipca 2022, o 16:08
Mam pytanie czy GAD ma podobne objawy do nerwicy lękowej lub zespołu lęku uogólnionego??
Claudia, a GAD, nerwica lękowa i lęk uogolniony to nie to samo?
GAD = Zespół Lęku Uogólnionego (dosłowne tłumaczenie z angielskiego)

Dzięki, to chciałam wiedzieć.

olaa · 6 sierpnia 2022, o 16:48

Hej, proszę kolejny raz o pomoc i podzielenie się Waszymi doświadczeniami.

Od kołku miesięcy biorę letrox na hashimoto, jeszcze hormony się nie ustabilizowały, wiec jestem w trakcie leczenia, od tygodnia mam zwiększone dawki do 100/75 mg.

Od wczoraj czuje osłabienie mięśni nóg, dzisiaj po średnio przespanej nocy - nóg i rąk. Takie uczucie ściskania i puszczania w środku i jakbym miała skurcze mięśni, jakby były zmęczone mega wysiłkiem, ciężkie, ciężko mi się nimi rusza. Leżę i rycze, nie wiem czy jechać na pogotowie- może to udar(ale ciśnienie w normie a objawy z dwóch stron), może jakaś choroba, może mnie sparaliżuje, nie wiem co mam robić.
Najgorsze jest to, ze przed pogotowiem mam mega lęk, bo tam zawsze patrzą jak na intruza co im du** zawraca.

Dodam, ze ostatnio czuje się gorzej psychicznie i mam wrażenie od kilku dni, ze niedługo umrę.