Słabszy dzień? Kryzys? Ogólne pytanie? Wyżal się swobodnie.

Katja · 8 lipca 2022, o 12:05

aleksander133 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 09:38
Siemka, nakręciłem się wczoraj na myśl o tym że obudzę się w trumnie, wyobrażam sobie ten atak paniki i śmierć kiedy się tam znajdę, teraz ten lęk i myśli mnie prześladują tym bardziej że taka sytuacja mogła by mieć miejsce, mało prawdopodobne ale jednak.. to już jest chyba tafefobia.. nie wiem jak sobie z tym poradzić..

A co gdybyś obudził się nagle u boku niedźwiedzia? Mało prawdopodobne, ale jednak.
Typowa nerwicowa wkręta: nie ważne jak mało jest to prawdopodobne, ważne że teoretycznie jest, wiec zajmuj się tym. A im bardziej się tym zajmujesz, tym bardziej obsesja (i co za tym lęk) rośnie. Rozwiązaniem jest nie zajmowanie się tym tematem i nie zajmowanie się tym czy masz czy nie masz tafe...coś tam.

aleksander133 · 8 lipca 2022, o 13:42

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 12:05

aleksander133 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 09:38
Siemka, nakręciłem się wczoraj na myśl o tym że obudzę się w trumnie, wyobrażam sobie ten atak paniki i śmierć kiedy się tam znajdę, teraz ten lęk i myśli mnie prześladują tym bardziej że taka sytuacja mogła by mieć miejsce, mało prawdopodobne ale jednak.. to już jest chyba tafefobia.. nie wiem jak sobie z tym poradzić..
A co gdybyś obudził się nagle u boku niedźwiedzia? Mało prawdopodobne, ale jednak.
Typowa nerwicowa wkręta: nie ważne jak mało jest to prawdopodobne, ważne że teoretycznie jest, wiec zajmuj się tym. A im bardziej się tym zajmujesz, tym bardziej obsesja (i co za tym lęk) rośnie. Rozwiązaniem jest nie zajmowanie się tym tematem i nie zajmowanie się tym czy masz czy nie masz tafe...coś tam.

Budząc się obok niedźwiedzia miałbym jeszcze jakąś szansę na ucieczkę (żart). Otóż jasne mógłbym się tym nie zajmować, jednak większym problemem jest to że nawet jeśli o tym nie myślę to z tyłu głowy cały czas wiem że coś mnie gnębi, że coś tam jest...

Katja · 8 lipca 2022, o 17:07

aleksander133 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 13:42

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 12:05

aleksander133 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 09:38
Siemka, nakręciłem się wczoraj na myśl o tym że obudzę się w trumnie, wyobrażam sobie ten atak paniki i śmierć kiedy się tam znajdę, teraz ten lęk i myśli mnie prześladują tym bardziej że taka sytuacja mogła by mieć miejsce, mało prawdopodobne ale jednak.. to już jest chyba tafefobia.. nie wiem jak sobie z tym poradzić..
A co gdybyś obudził się nagle u boku niedźwiedzia? Mało prawdopodobne, ale jednak.
Typowa nerwicowa wkręta: nie ważne jak mało jest to prawdopodobne, ważne że teoretycznie jest, wiec zajmuj się tym. A im bardziej się tym zajmujesz, tym bardziej obsesja (i co za tym lęk) rośnie. Rozwiązaniem jest nie zajmowanie się tym tematem i nie zajmowanie się tym czy masz czy nie masz tafe...coś tam.
Budząc się obok niedźwiedzia miałbym jeszcze jakąś szansę na ucieczkę (żart). Otóż jasne mógłbym się tym nie zajmować, jednak większym problemem jest to że nawet jeśli o tym nie myślę to z tyłu głowy cały czas wiem że coś mnie gnębi, że coś tam jest...

I tam ma to zostać (z tyłu głowy), natomiast świadomie się tym nie zajmuj.
Z tym, że jest to z tyłu głowy nic nie zrobisz, bo gdy będziesz chciał się tego pozbyć (co i tak jest nieosiągalne), będziesz się tym zajmować, a co za tym będziesz tylko nakręcał problem. Twoja rolę jest nie reagować, nie zastanawiać się, nie zapobiegać, nie rozmyślać co by było gdyby, nie robić nic z tym, że to jest, słowem niereaktywnyść jak pisał kiedyś Hewad.

aleksander133 · 8 lipca 2022, o 18:46

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 17:07

aleksander133 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 13:42

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 12:05

A co gdybyś obudził się nagle u boku niedźwiedzia? Mało prawdopodobne, ale jednak.
Typowa nerwicowa wkręta: nie ważne jak mało jest to prawdopodobne, ważne że teoretycznie jest, wiec zajmuj się tym. A im bardziej się tym zajmujesz, tym bardziej obsesja (i co za tym lęk) rośnie. Rozwiązaniem jest nie zajmowanie się tym tematem i nie zajmowanie się tym czy masz czy nie masz tafe...coś tam.
Budząc się obok niedźwiedzia miałbym jeszcze jakąś szansę na ucieczkę (żart). Otóż jasne mógłbym się tym nie zajmować, jednak większym problemem jest to że nawet jeśli o tym nie myślę to z tyłu głowy cały czas wiem że coś mnie gnębi, że coś tam jest...
I tam ma to zostać (z tyłu głowy), natomiast świadomie się tym nie zajmuj.
Z tym, że jest to z tyłu głowy nic nie zrobisz, bo gdy będziesz chciał się tego pozbyć (co i tak jest nieosiągalne), będziesz się tym zajmować, a co za tym będziesz tylko nakręcał problem. Twoja rolę jest nie reagować, nie zastanawiać się, nie zapobiegać, nie rozmyślać co by było gdyby, nie robić nic z tym, że to jest, słowem niereaktywnyść jak pisał kiedyś Hewad.

To chyba nie była zbyt dobra rada. Teraz to dopiero się przestraszyłem. Nadałem tym myślom dużo większe znaczenie, bo skoro mam ich nie tykać to muszą być straszne i przerażające...

Katja · 8 lipca 2022, o 18:59

aleksander133 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 18:46

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 17:07

aleksander133 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 13:42

Budząc się obok niedźwiedzia miałbym jeszcze jakąś szansę na ucieczkę (żart). Otóż jasne mógłbym się tym nie zajmować, jednak większym problemem jest to że nawet jeśli o tym nie myślę to z tyłu głowy cały czas wiem że coś mnie gnębi, że coś tam jest...
I tam ma to zostać (z tyłu głowy), natomiast świadomie się tym nie zajmuj.
Z tym, że jest to z tyłu głowy nic nie zrobisz, bo gdy będziesz chciał się tego pozbyć (co i tak jest nieosiągalne), będziesz się tym zajmować, a co za tym będziesz tylko nakręcał problem. Twoja rolę jest nie reagować, nie zastanawiać się, nie zapobiegać, nie rozmyślać co by było gdyby, nie robić nic z tym, że to jest, słowem niereaktywnyść jak pisał kiedyś Hewad.
To chyba nie była zbyt dobra rada. Teraz to dopiero się przestraszyłem. Nadałem tym myślom dużo większe znaczenie, bo skoro mam ich nie tykać to muszą być straszne i przerażające...

To bardzo dobra rada, tylko w jesteś w panice i nie potrafisz czytać ze zrozumieniem.

magda10 · 8 lipca 2022, o 20:00

Katja pisze: ↑
5 lipca 2022, o 16:49

magda10 pisze: ↑
5 lipca 2022, o 15:46

Katja pisze: ↑
5 lipca 2022, o 15:19

Możesz poprawić swoje myślenie, przekonania, czemu się tym nie zajmujesz, tylko skupiasz się na tym czego akurat nie możesz na tą chwilę zmienić? Odpowiem Ci czemu, bo chcesz. Chcesz się skupiać na tym co w danej chwili jest nieosiągalne, po to by móc sobie mówić, nic się nie da, jest biedna, nieszczęśliwa, co ze mną będzie. Podejrzewam, że jako ofiara rozpaczliwie szukasz ratowników, co może powodować, że sporo ludzi zacznie Cię unikać. Zreszta ludzie w ogóle unikają ludzi chorych i użalających się nad sobą (czego sama doświadczyłam).
Ciało wpływa na psychikę i psychika wpływa na ciało (jest trochę książek na ten temat jak np stany emocjonalne wpływają na naszą florę bakteryjną itp). Nie możesz przeskoczyć póki co ograniczeń ciała, to zajmij się psychiką, bo gdy ona zacznie działać jak należy, to zapewniam Cię, że i ciało się podniesie (inne chemia mózgu, hormony, skład krwi, flora bakteryjna itd). Rób to co możesz, a nie zajmujesz się ciągle tym czego nie możesz (pozycja ofiary).

Mnóstwo ludzi z różnych przyczyn może zasłabnąć i to trzeba wziąć na klatę i tyle. Nie jesteś w stanie zapewnić siebie, że nigdy się to nie stanie, ale jesteś w stanie przestać się tym zadręczać. Co ma być to będzie. Koszty zapobiegania są zbyt wysokie i niszczące, by je ciągle ponosić.
Co do ludzi to nie zaczną mnie unikać, bo nie ma kto, przez całe dnie w zasadzie nie mam się do kogo odezwać oprócz pań w sklepie i czasami sąsiadów przez siatkę. A jeśli chodzi o hormony to nie wiem czy da się je uregulować nie mając tarczycy
Niestety, ale rozmowa z Tobą jest bezcelową stratą czasu i energii, ponieważ Ty chcesz tkwić w pozycji ofiary. Dobrze wiesz, że hormony nie zależą i nie są powiązane tylko z tarczycą. Poza tym bez idealnie działających hormonów też można żyć. Gdybyś czytała historie innych ludzi doświadczonych przez choroby, to byś wiedziała, że jest wiele osób, które czują się bardzo dobrze wbrew wynikom badań, co więcej czasem to psychika podnosi ciało. Miałam okazję poznać historie osób, które widzą choć nie powinny, zresztą cała metoda placebo (która bezsprzecznie działa) jest oparta o działanie psychiki. Rzecz jest jednak w tym, że jeśli ktoś jest nastawiony na "mogę" to wyłapuje z każdej wypowiedzi coś dzięki czemu może iść w górę, natomiast ofiara szuka tylko przeszkód i taki jest z Tobą. Mogłybyśmy tak jeszcze dyskutować, ale niestety z doświadczenia wiem, że tego typu trwonienia energii trzeba się wystrzegać.
Co do ludzi w naszym życiu. To nikt Ci nie broni zapisać się na jakiś wolontariat (zaraz oczywiście wystrzelisz, że nie możesz), poszukać jakiś grup dyskusyjnych, zacząć robić coś dla innych ludzi (cokolwiek), pisać bloga, założyć grupę wsparcia na FB dla ludzi z podobnymi problemami, słowem zacząć coś robić ze swoim życiem, żeby móc przyciągnąć do niego innych ludzi (chorobami i użalaniem się nad sobą nie przyciągniesz).

Choroba jest zawsze efektem końcowym (często pokoleniowym) wołania o pewne zmiany. Nie da się mieć zdrowego ciała, jeśli człowiek nie kocha i nie szanuje swojego ciała, tylko go odrzuca z uwagi, że przestało służyć. Tym bardziej, że ciało nigdy nam nie przestaje służyć, przeciwnie bierze wszystko na siebie.

Więc co robić, gdy się źle czuje, iść do lekarza albo wzywać karetkę czy nie? Mając zle wyniki badań i będąc w stanie lękowym, nie jestem w stanie podjąć racjonalnej decyzji.

Katja · 8 lipca 2022, o 20:19

magda10 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:00

Katja pisze: ↑
5 lipca 2022, o 16:49

magda10 pisze: ↑
5 lipca 2022, o 15:46

Co do ludzi to nie zaczną mnie unikać, bo nie ma kto, przez całe dnie w zasadzie nie mam się do kogo odezwać oprócz pań w sklepie i czasami sąsiadów przez siatkę. A jeśli chodzi o hormony to nie wiem czy da się je uregulować nie mając tarczycy
Niestety, ale rozmowa z Tobą jest bezcelową stratą czasu i energii, ponieważ Ty chcesz tkwić w pozycji ofiary. Dobrze wiesz, że hormony nie zależą i nie są powiązane tylko z tarczycą. Poza tym bez idealnie działających hormonów też można żyć. Gdybyś czytała historie innych ludzi doświadczonych przez choroby, to byś wiedziała, że jest wiele osób, które czują się bardzo dobrze wbrew wynikom badań, co więcej czasem to psychika podnosi ciało. Miałam okazję poznać historie osób, które widzą choć nie powinny, zresztą cała metoda placebo (która bezsprzecznie działa) jest oparta o działanie psychiki. Rzecz jest jednak w tym, że jeśli ktoś jest nastawiony na "mogę" to wyłapuje z każdej wypowiedzi coś dzięki czemu może iść w górę, natomiast ofiara szuka tylko przeszkód i taki jest z Tobą. Mogłybyśmy tak jeszcze dyskutować, ale niestety z doświadczenia wiem, że tego typu trwonienia energii trzeba się wystrzegać.
Co do ludzi w naszym życiu. To nikt Ci nie broni zapisać się na jakiś wolontariat (zaraz oczywiście wystrzelisz, że nie możesz), poszukać jakiś grup dyskusyjnych, zacząć robić coś dla innych ludzi (cokolwiek), pisać bloga, założyć grupę wsparcia na FB dla ludzi z podobnymi problemami, słowem zacząć coś robić ze swoim życiem, żeby móc przyciągnąć do niego innych ludzi (chorobami i użalaniem się nad sobą nie przyciągniesz).

Choroba jest zawsze efektem końcowym (często pokoleniowym) wołania o pewne zmiany. Nie da się mieć zdrowego ciała, jeśli człowiek nie kocha i nie szanuje swojego ciała, tylko go odrzuca z uwagi, że przestało służyć. Tym bardziej, że ciało nigdy nam nie przestaje służyć, przeciwnie bierze wszystko na siebie.
Więc co robić, gdy się źle czuje, iść do lekarza albo wzywać karetkę czy nie? Mając zle wyniki badań i będąc w stanie lękowym, nie jestem w stanie podjąć racjonalnej decyzji.

A dlaczego to ja miałabym podejmować tutaj decyzję?
Ja gdy mi wyszło zakażenie bakteryjne (bardzo wysokie miano) na które nie chciał działać żaden antybiotyk, a jednocześnie miałam zaburzenie lękowe, to sama musiała podjąć decyzję, gdy budziłam się w nocy z bólem brzucha, dreszczami,paniką, że nie wiedziałam co się ze mną dzieje, sepsa czy nerwica. I Ty też musisz w takich momentach podejmować decyzję i przyjąć ryzyko. Po prostu, bo jakie masz wyjście? Zadręczać się ciągle tym, że nie masz pewności. No nie masz i najprawdopodobniej nigdy jej nie będziesz mieć. I albo to w końcu przyjmiesz i nauczysz się z tym żyć, albo doprowadzisz swoje zdrowie do totalnej rujny zadręczając się tym.

magda10 · 8 lipca 2022, o 20:31

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:19

magda10 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:00

Katja pisze: ↑
5 lipca 2022, o 16:49

Niestety, ale rozmowa z Tobą jest bezcelową stratą czasu i energii, ponieważ Ty chcesz tkwić w pozycji ofiary. Dobrze wiesz, że hormony nie zależą i nie są powiązane tylko z tarczycą. Poza tym bez idealnie działających hormonów też można żyć. Gdybyś czytała historie innych ludzi doświadczonych przez choroby, to byś wiedziała, że jest wiele osób, które czują się bardzo dobrze wbrew wynikom badań, co więcej czasem to psychika podnosi ciało. Miałam okazję poznać historie osób, które widzą choć nie powinny, zresztą cała metoda placebo (która bezsprzecznie działa) jest oparta o działanie psychiki. Rzecz jest jednak w tym, że jeśli ktoś jest nastawiony na "mogę" to wyłapuje z każdej wypowiedzi coś dzięki czemu może iść w górę, natomiast ofiara szuka tylko przeszkód i taki jest z Tobą. Mogłybyśmy tak jeszcze dyskutować, ale niestety z doświadczenia wiem, że tego typu trwonienia energii trzeba się wystrzegać.
Co do ludzi w naszym życiu. To nikt Ci nie broni zapisać się na jakiś wolontariat (zaraz oczywiście wystrzelisz, że nie możesz), poszukać jakiś grup dyskusyjnych, zacząć robić coś dla innych ludzi (cokolwiek), pisać bloga, założyć grupę wsparcia na FB dla ludzi z podobnymi problemami, słowem zacząć coś robić ze swoim życiem, żeby móc przyciągnąć do niego innych ludzi (chorobami i użalaniem się nad sobą nie przyciągniesz).

Choroba jest zawsze efektem końcowym (często pokoleniowym) wołania o pewne zmiany. Nie da się mieć zdrowego ciała, jeśli człowiek nie kocha i nie szanuje swojego ciała, tylko go odrzuca z uwagi, że przestało służyć. Tym bardziej, że ciało nigdy nam nie przestaje służyć, przeciwnie bierze wszystko na siebie.
Więc co robić, gdy się źle czuje, iść do lekarza albo wzywać karetkę czy nie? Mając zle wyniki badań i będąc w stanie lękowym, nie jestem w stanie podjąć racjonalnej decyzji.
A dlaczego to ja miałabym podejmować tutaj decyzję?
Ja gdy mi wyszło zakażenie bakteryjne (bardzo wysokie miano) na które nie chciał działać żaden antybiotyk, a jednocześnie miałam zaburzenie lękowe, to sama musiała podjąć decyzję, gdy budziłam się w nocy z bólem brzucha, dreszczami,paniką, że nie wiedziałam co się ze mną dzieje, sepsa czy nerwica. I Ty też musisz w takich momentach podejmować decyzję i przyjąć ryzyko. Po prostu, bo jakie masz wyjście? Zadręczać się ciągle tym, że nie masz pewności. No nie masz i najprawdopodobniej nigdy jej nie będziesz mieć. I albo to w końcu przyjmiesz i nauczysz się z tym żyć, albo doprowadzisz swoje zdrowie do totalnej rujny zadręczając się tym.

Zastanawiam sie też, czy będąc pacjentem onkologicznym i majac tezyczke jawna, można mieszkać samym.

Katja · 8 lipca 2022, o 20:43

magda10 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:31

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:19

magda10 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:00

Więc co robić, gdy się źle czuje, iść do lekarza albo wzywać karetkę czy nie? Mając zle wyniki badań i będąc w stanie lękowym, nie jestem w stanie podjąć racjonalnej decyzji.
A dlaczego to ja miałabym podejmować tutaj decyzję?
Ja gdy mi wyszło zakażenie bakteryjne (bardzo wysokie miano) na które nie chciał działać żaden antybiotyk, a jednocześnie miałam zaburzenie lękowe, to sama musiała podjąć decyzję, gdy budziłam się w nocy z bólem brzucha, dreszczami,paniką, że nie wiedziałam co się ze mną dzieje, sepsa czy nerwica. I Ty też musisz w takich momentach podejmować decyzję i przyjąć ryzyko. Po prostu, bo jakie masz wyjście? Zadręczać się ciągle tym, że nie masz pewności. No nie masz i najprawdopodobniej nigdy jej nie będziesz mieć. I albo to w końcu przyjmiesz i nauczysz się z tym żyć, albo doprowadzisz swoje zdrowie do totalnej rujny zadręczając się tym.
Zastanawiam sie też, czy będąc pacjentem onkologicznym i majac tezyczke jawna, można mieszkać samym.

Dodam, że ja rownież w pewnym momencie mieszkałam sama.
A co do Twojej refleksji. To pewnie nie jest to najlepsze wyjście, ale jeśli na tą chwilę jest to jedyne możliwe, to po co to roztrząsać, w czym to Ci pomoże? Jeżeli da się to jakoś zmienić to działaj, ale jeżeli nie, to po co się tym zadręczać?
Mam wrażenie, że Ty cały czas roztrząsasz sprawy, które są jakie są z perspektywy żalu, frustracji itd i jest to zrozumiałe, tyle tylko, że w pewnym momencie trzeba powiedzieć sobie dość i zacząć żyć, z tym co się ma, jeśli w ogóle chce się żyć.

magda10 · 8 lipca 2022, o 21:12

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:43

magda10 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:31

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:19

A dlaczego to ja miałabym podejmować tutaj decyzję?
Ja gdy mi wyszło zakażenie bakteryjne (bardzo wysokie miano) na które nie chciał działać żaden antybiotyk, a jednocześnie miałam zaburzenie lękowe, to sama musiała podjąć decyzję, gdy budziłam się w nocy z bólem brzucha, dreszczami,paniką, że nie wiedziałam co się ze mną dzieje, sepsa czy nerwica. I Ty też musisz w takich momentach podejmować decyzję i przyjąć ryzyko. Po prostu, bo jakie masz wyjście? Zadręczać się ciągle tym, że nie masz pewności. No nie masz i najprawdopodobniej nigdy jej nie będziesz mieć. I albo to w końcu przyjmiesz i nauczysz się z tym żyć, albo doprowadzisz swoje zdrowie do totalnej rujny zadręczając się tym.
Zastanawiam sie też, czy będąc pacjentem onkologicznym i majac tezyczke jawna, można mieszkać samym.
Dodam, że ja rownież w pewnym momencie mieszkałam sama.
A co do Twojej refleksji. To pewnie nie jest to najlepsze wyjście, ale jeśli na tą chwilę jest to jedyne możliwe, to po co to roztrząsać, w czym to Ci pomoże? Jeżeli da się to jakoś zmienić to działaj, ale jeżeli nie, to po co się tym zadręczać?
Mam wrażenie, że Ty cały czas roztrząsasz sprawy, które są jakie są z perspektywy żalu, frustracji itd i jest to zrozumiałe, tyle tylko, że w pewnym momencie trzeba powiedzieć sobie dość i zacząć żyć, z tym co się ma, jeśli w ogóle chce się żyć.

Analizuje to wszystko bo jestem umysłem ścisłym i do czasu choroby wszystko miało dla mnie swoje zasady i definicje, tylko w takim świecie umiem się odnaleźć, nikt mnie czegoś innego nie nauczyl (jestem osobą dda i pewnie dda). Czuje sie bezpiecznie tylko wtedy gdy coś jest czarne albo biale

Katja · 8 lipca 2022, o 21:42

magda10 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 21:12

Katja pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:43

magda10 pisze: ↑
8 lipca 2022, o 20:31

Zastanawiam sie też, czy będąc pacjentem onkologicznym i majac tezyczke jawna, można mieszkać samym.
Dodam, że ja rownież w pewnym momencie mieszkałam sama.
A co do Twojej refleksji. To pewnie nie jest to najlepsze wyjście, ale jeśli na tą chwilę jest to jedyne możliwe, to po co to roztrząsać, w czym to Ci pomoże? Jeżeli da się to jakoś zmienić to działaj, ale jeżeli nie, to po co się tym zadręczać?
Mam wrażenie, że Ty cały czas roztrząsasz sprawy, które są jakie są z perspektywy żalu, frustracji itd i jest to zrozumiałe, tyle tylko, że w pewnym momencie trzeba powiedzieć sobie dość i zacząć żyć, z tym co się ma, jeśli w ogóle chce się żyć.
Analizuje to wszystko bo jestem umysłem ścisłym i do czasu choroby wszystko miało dla mnie swoje zasady i definicje, tylko w takim świecie umiem się odnaleźć, nikt mnie czegoś innego nie nauczyl (jestem osobą dda i pewnie dda). Czuje sie bezpiecznie tylko wtedy gdy coś jest czarne albo biale

Umiesz się odnaleźć w świecie jasno określonych zasad, bo jest w Tobie bardzo dużo lęku, który starasz się wyprzeć dzięki zasadą, regułą, prawidłowością, być może dzięki zabezpieczaniu się. Twój świat dziecka był niepewny, więc teraz bardzo chcesz ten pewności (uważasz, że bez niej nie przeżyjesz, co jest nieprawdą). Tymczasem świat w który żyjesz nie jest czarno-biały i nie jest ze swej natury pewny, nie można go "upilnować", włożyć w ramy, w których zawsze będzie bezpiecznie. I im bardziej dążysz do tej pewności, tym bardziej się boisz. Żyjąc wbrew naturze życia, tylko siebie krzywdzisz i pograsz jeszcze bardziej w lęku i chorobach.
Znam to dobrze, bo robiłam to wiele lat, był czas, że kontrolowałam swoją wagę, partnera, po 100 razy sprawdzałam wszystko w pracy i mogłabym wymieniać, ale to nic nie dawało. Nie czułam się dzięki temu bardziej pewnie, bardziej bezpiecznie, wprost przeciwnie. Tymczasem to co pomogło mi poczuć się lepiej na tym świecie to: puść/odpuść i zaufaj. Tj. przestałam ściskać ten mój świat za gębę i przyjęłam, że na wiele rzeczy nie mam wpływu, tak po prostu i nigdy tego nie zmienię. Pewność którą szukasz możesz znaleźć tylko w sobie, nie na zewnątrz. To pewność, która polega na otwartości na to co przynosi życie.
Wszystko co potrzebujesz masz, tylko tego nie widzisz.

11 lipca 2022, o 16:08

Mam pytanie czy GAD ma podobne objawy do nerwicy lękowej lub zespołu lęku uogólnionego??

kuba111404 · 11 lipca 2022, o 17:29

Hejka dalibyście jakąś radę na kontrolowanie zasypiania? Chciałbym zasnąc ale automatycznie kontroluje myślami czy to już zasypiam czy nie

chciałbym się drzemnac po 2h snu w nocy po pracy No ale to przeszkadza

Patro1995 · 16 lipca 2022, o 21:17

Kiedyś miałem nasilenie tego stanu z rana teraz masakra wieczorem, siedzę dużo w domu w sumie większość spędzam na łóżku i oglądam tv, no chyba że idę do pracy, od trzech dni mam nasilenie myśli natrętnych i egzystencjalnych, zwątpienie w życie, w sens czegokolwiek, odrealnienie bardzo duże, myśli typu po co to wszystko, nic mi nie sprawia radości, taka wegetacja, a jak chce sobie odpuścić to i tak wracam znowu w to wszystko, no i zaspanie i ciągle zmęczone oczy , a te myśli moje filozoficzne to już hit ja nawet nie mogę nic oglądać bo szukam sensu w tym wszystkim i nie mogę go znaleźć, dobitka na każdym kroku xD macie jakąś radę? Albo jakieś słowa motywacji? Albo stoje na balkonie i palę fajkę i myśl nagle żeby skoczyc i wyobraża mi się to w głowie xD od razu lęk

Dariaa92 · 16 lipca 2022, o 22:27

Claudia pisze: ↑
11 lipca 2022, o 16:08
Mam pytanie czy GAD ma podobne objawy do nerwicy lękowej lub zespołu lęku uogólnionego??

Claudia, a GAD, nerwica lękowa i lęk uogolniony to nie to samo?