Katja pisze: ↑

1 grudnia 2021, o 23:55

Daria.Dabrowska pisze: ↑

1 grudnia 2021, o 22:42

Katja pisze: ↑

1 grudnia 2021, o 22:07

Dokładnie, trzymać się założeń i mieć w sobie silne przekonanie, że się da. To jest bardzo ważne. Ja miałam naprawdę niesprzyjające warunki do odburzania, miliony objawów, ale cały czas miałam przekonanie, że się da i w końcu się udało.

Mnie zbić próbuje upływający czas.. I gorsze dni podcinające skrzydła.. Ale może tak ma być...

Tym się nie przejmuj, ja zaliczyłam mnóstwo kryzysów wynikających ze świadomości upływającego czasu, gdy wreszcie zrozumiałam, że trzeba pozwolić mu płynąć.

DamianZ1984 pisze: ↑

2 grudnia 2021, o 14:55

Ania w według Mnie a jakiś czas piszemy jesteś mega twardzielką i masz prawo do wsparcia i zrozumienia. Ja mimo że jestem rosłym facetem to chce mieć takie jaja jak Ty i do to tego dążę. Poprawię się jedno jajko twoje i jedno Katji. Moim zdaniem może łatwiej by Ci było gdybyś nie musiała się ukrywać że swoimi emocjami i uczuciami ale są tu mądrzejsi więc pewnie dobrze doradzą. Życzę Co dobrego dnia.

DamianZ1984 pisze: ↑

2 grudnia 2021, o 15:05

Tylko nie pisz że masz prysznic, a jak masz to idź do sąsiada

DamianZ1984 pisze: ↑

2 grudnia 2021, o 18:22

U mnie ostatnie dno to dużo złości, wiem że powinienem być dla Siebie miły i wyrozumiały ale czuję cały czas emocje. Większość emocji idzie w klatkę piersiową i ten dyskomfort nie jest przyjemny. Oczywiście największą złość mam na to że jestem w takim stanie i bardzo powoli o ile wogole wracam do normalności, w dodatku dziewczyna idzie na imprezę, wielki techo koncert, ja nie idę bo nie lubię w dodatku w tym stanie raczej bym Sobie nie pomógł.nienawidzę tej nerwicy, w dodatku moja osobowość że inni się bawią a ja nie ohhh
Idź koniecznie, ja nie lubiłem hip- hopu i byłem na imprezie. Nie ograniczają się że masz nerwicę.

Aniaaa87 pisze: ↑

2 grudnia 2021, o 14:47

Dziś i ja muszę coś napisać…Meczy mnie jedna rzecz i nie wiem w sumie czy to jest w porządku czy nie wporzadku.Chodzi o to ze już naprawdę dobrze znam mechanizm lękowy i idę do przodu powoli ale idę bo już naprawdę byłam w takim punkcie ze nie miałam wyjścia a muszę udawać przed mężem ze zawsze jest super ekstra zarabiście.Nie chodzi o egocentryzm nerwicowy bo ja w domu wogole nie mówię o moim zaburzeniu,nie mówię co mi jest itp itd.Wydaje mi się ze mój mąż wogole wyparł to ze zmagam się z nerwica.Jak mam naprawdę jakiś zły moment to poprostu mówię ze dziś złe się czuje i nie zagłębiam się w temat bo co to zmieni skoro ja wiem ze to iluzja ale on się od razu denerwuje ze mam dobre życie (to prawda ) i nie mam powodów do dołków albo nie daj Bóg narzekania.Inni maja gorzej i te gadki.Jak dzwoni to zawsze nawet jak ledwo żyje to muszę się uśmiechać i mówić tak jest super i wogole bo inaczej złości się i kończy rozmowę.Nie wiem ale jakoś ciężko mi z tym i przykro

Katja pisze: ↑

2 grudnia 2021, o 20:46

Aniaaa87 pisze: ↑

2 grudnia 2021, o 14:47

Dziś i ja muszę coś napisać…Meczy mnie jedna rzecz i nie wiem w sumie czy to jest w porządku czy nie wporzadku.Chodzi o to ze już naprawdę dobrze znam mechanizm lękowy i idę do przodu powoli ale idę bo już naprawdę byłam w takim punkcie ze nie miałam wyjścia a muszę udawać przed mężem ze zawsze jest super ekstra zarabiście.Nie chodzi o egocentryzm nerwicowy bo ja w domu wogole nie mówię o moim zaburzeniu,nie mówię co mi jest itp itd.Wydaje mi się ze mój mąż wogole wyparł to ze zmagam się z nerwica.Jak mam naprawdę jakiś zły moment to poprostu mówię ze dziś złe się czuje i nie zagłębiam się w temat bo co to zmieni skoro ja wiem ze to iluzja ale on się od razu denerwuje ze mam dobre życie (to prawda ) i nie mam powodów do dołków albo nie daj Bóg narzekania.Inni maja gorzej i te gadki.Jak dzwoni to zawsze nawet jak ledwo żyje to muszę się uśmiechać i mówić tak jest super i wogole bo inaczej złości się i kończy rozmowę.Nie wiem ale jakoś ciężko mi z tym i przykro

Chyba jednak nie masz aż tak dobrze skoro masz nerwicę.
Zaburzenie lękowe to wyraźny znak, że coś z naszym życiem jest nie tak i organizm nie jest już w stanie sobie poradzić z nagromadzonym stresem.
Najczęściej wynika to z pewnych postaw z którymi idziemy przez życie (np. bycie zadowalaczem), ale też i z tego w jakich sytuacjach tkwimy i czy żyjemy swoim życiem, decydujemy o nim sami, czy też ktoś inny układa nam życie. Albo też żyjemy dla innych zapominając o sobie. Ataki paniki itp sprawy to już krzyk naszego organizmu, że tak dalej nie.
Zachowanie Twojego męża to jakby Ci mówił, nie zawracaj mi sobą głowy, powinnaś się czuć super. Oczywiście nasi bliscy (tu pozdrowienia dla Damiana) nie są od tego żeby nas ciągle niańczyć, ale zachowanie Twojego męża jest przegięciem w drugą stronę. Naprawdę nie musisz mieć ciągle przyklejonego uśmiechu. A jak u Was było wcześniej? Przed zaburzeniem? Kto się kim bardziej zajmował?

DamianZ1984 pisze: ↑

2 grudnia 2021, o 21:40

Trochę się wtrącę bo od 2 lat, trochę z powodu zaburzenia spędzam czas z córką dzień w dzień i ją wychowuje, oczywiście nie marudzę i przy niej staram się zawsze być normalny. Więc jakolwiek kocha się swoje dzieci to wychowywanie jest ciężka pracą. Pracowałem fizycznie, psychicznie i robiłem naprawdę wiele rzeczy, ale nic nie było tak ciężkie jak wychowanie, nie wspominając o wspólnym odrabianiu lekcji , więc obserwując mojego ojca, wujka, czy moich pracowników pracujących 9 miesięcy w delegacji nie zrozumiem ich postawy mówiącej ja zapierniczam a Ty narzekasz, więc zgodzę się z Katja że wdzięczność wdzięcznością, ale trzeba patrzeć też na swoje potrzeby.