Słabszy dzień? Kryzys? Ogólne pytanie? Wyżal się swobodnie.

sebastian86 · 20 września 2021, o 17:48

czuje sie dzis bardzo gorszy od wszystkich

DamianZ1984 · 20 września 2021, o 18:11

Oki kłótnia z dziewczyną o to że nie chce iść na zebranie do szkoły, tłumaczę po co mam iść jak rodzic jeden wystarczy, w głowie boję się iść że dostanę ataku lęku, i co nie dość że nie poszlem to jeszcze ból w mostku taki blokujący, tłumaczę nie kłóćmy się, Oki nie mogę żyć jak jajko w skorupcem. Oki spacer tłumaczę sobie stary ból w mosrku ma tu 90% ludzi przez 10 lat i żyją, poprostu do pewnego momentu jest Oki a potem jak mnie zetnie to w to wierzę że mogę dostać zawału itd

20 września 2021, o 18:54

Dużo tych kłótni, w dodatku raz piszesz , że boisz się, że Ona Cię zostawi, innym razem, że Ty chcesz to zakończyć, za chwilę, że teściowa w odwiedzinach, do tego jeszcze dziecko jest w to wplątane. Strasznie to wszystko skomplikowane i wzajemnie się wyklucza. Chyba sam do końca nie wiesz, czego chcesz, stąd to pogubienie.

Byłeś wcześniej w jakiś innych poważnych związkach? Dostrzegasz jakieś podobieństwa?

DamianZ1984 · 20 września 2021, o 19:11

Wcześniejsze partnerki raczej były spokojne i wogole nigdy się nie kłóciłem, partnerki też nie, byłem w związkach 2 razy po 3 lata ten trwa 6. Teściowa jest bo jej mama zmarła czyli babcia mojej dziewczyny, no skomplikowane to jest to że liczę na wsparcie i spokój nie chce kłótni, a powodem kłótni jest to że jestem w takim stanie i nie żyjemy normalnie.

DamianZ1984 · 20 września 2021, o 19:12

Wogole zapomniałem że piszę na forum, jak coś może na priv bo raczej większości pewnie nie interesuje moje życie sorry

20 września 2021, o 19:24

Hehe no ja też czasem pisałam jakieś przykłady z własnego życia, a potem wszystko kasowałam i pisałam od nowa bardziej neutralnie

jak chcesz to możesz pisać na priv w razie potrzeby

Juliaaa78569 · 1 października 2021, o 06:52

Muszę przyznać, że dzisiaj pierwszy raz od już baaardzo dłuższego czasu zaburzenie mnie pokonało

Pierwszy dzień na uczelni, niby tylko zajęcia organizacyjne, a ja stchórzyłam

Przez całą noc doznawałam tak silnego lęku, że rano robiąc śniadanie przechodziłam wielki mentlik w głowie, czy dam radę wsiąść w auto i pojechać na uczelnie. Czułam się tak fatalnie (uczucie gorąca, poty, zawroty głowy, mdłości i inne cuda na kiju oraz t e n lęk) że wróciłam z wielkim rozczarowaniem do pokoju z myślą, że tym razem już nie dam rady i się poddaje. W sumie nie dziwię się, że zaburzenie znów teraz daje mi w kość, bo przechodziłam ostatnio przez bardzo złe i stresujące wydarzenia, a z życiem nie do końca jeszcze umiem sobie radzić

Nie piszę tego, by kogoś zniechęcić do odburzania. A wręcz przeciwnie pokazać, że nawet jak się zaburzenie już w miarę okiełznało czasem wpadnie się w wielki dół i będzie się tak przez chwilę siedzieć.
Jak ja teraz z wielkim poczuciem winy, że nie dałam rady, bo przecież już tyle ogarniam, że powinnam być nie do pokonania i być niczym Wonder Woman.
A może po prostu raz mi się potknęła noga i to nic takiego?

Katja · 1 października 2021, o 10:46

Juliaaa78569 pisze: ↑
1 października 2021, o 06:52
Muszę przyznać, że dzisiaj pierwszy raz od już baaardzo dłuższego czasu zaburzenie mnie pokonało Pierwszy dzień na uczelni, niby tylko zajęcia organizacyjne, a ja stchórzyłam Przez całą noc doznawałam tak silnego lęku, że rano robiąc śniadanie przechodziłam wielki mentlik w głowie, czy dam radę wsiąść w auto i pojechać na uczelnie. Czułam się tak fatalnie (uczucie gorąca, poty, zawroty głowy, mdłości i inne cuda na kiju oraz t e n lęk) że wróciłam z wielkim rozczarowaniem do pokoju z myślą, że tym razem już nie dam rady i się poddaje. W sumie nie dziwię się, że zaburzenie znów teraz daje mi w kość, bo przechodziłam ostatnio przez bardzo złe i stresujące wydarzenia, a z życiem nie do końca jeszcze umiem sobie radzić

Nie piszę tego, by kogoś zniechęcić do odburzania. A wręcz przeciwnie pokazać, że nawet jak się zaburzenie już w miarę okiełznało czasem wpadnie się w wielki dół i będzie się tak przez chwilę siedzieć.
Jak ja teraz z wielkim poczuciem winy, że nie dałam rady, bo przecież już tyle ogarniam, że powinnam być nie do pokonania i być niczym Wonder Woman.
A może po prostu raz mi się potknęła noga i to nic takiego?

Zdecydowanie to drugie. Nie jesteśmy robotami zaprogramowanymi na cel, tylko ludźmi, różnie bywa, ale jutro też będzie nowy dzień i nowe okazje.
Pozdrawiam i trzymam kciuki

morphifry · 1 października 2021, o 11:32

A czy macie czasami tak ze jest dobrze przez nawet tydzien czy kilka dni a nagle przychodzi taki dzien ze jest nagle bardzo zle a w sumie pogorszenie pojawilo sie bez powodu? I wtedy taka bezsilnosc bo sa te wszystkie mysli znowu i lęk, ale nie ze gorsza chwila tylko caly dzien nagle jest tragiczny jakbym zapomniala cala wiedze i to ze bylo dobrze

Katja · 1 października 2021, o 13:06

morphifry pisze: ↑
1 października 2021, o 11:32
A czy macie czasami tak ze jest dobrze przez nawet tydzien czy kilka dni a nagle przychodzi taki dzien ze jest nagle bardzo zle a w sumie pogorszenie pojawilo sie bez powodu? I wtedy taka bezsilnosc bo sa te wszystkie mysli znowu i lęk, ale nie ze gorsza chwila tylko caly dzien nagle jest tragiczny jakbym zapomniala cala wiedze i to ze bylo dobrze

Miałam takich dni miliony.
W mojej ocenie tego typu dni nie są bez powodu, powody są, tylko nie zawsze potrafimy je dostrzec.
Bardzo ważne jest żeby mieć w sobie cały czas przyzwolenie na gorsze momenty, a nawet nie tylko na momenty, mieć w sobie zrozumienie, że może być różnie i jeden czy dwa dramaciki tragedii nie czynią

, a poważnie to wyrozumiałość i wytrwałość w takich momentach się kłania, żeby nie schodzić z obranego kierunku pomimo gorszego czasu i żeby nie nakręcać w sobie niezgody i niecierpliwości, wszystko trwa tyle ile musi.

Margarina1979 · 1 października 2021, o 13:37

Jestem tu świeżakiem, choć nerwicę mam od laaaat. Całe lata byłam faszerowana antydepresantem, ale obecnie jestem bez niego i mam wielkie bum... Moją zmorą jest lęk wolnopłynący, drażliwość i brak apetytu. Czasami brakuje mi sił i chcę się wyżalić, licząc na podpowiedź odburzonych, jak sobie radzić z tym lękiem, który trwa i trwa... Proszę dodajcie mi sił!

mario546 · 2 października 2021, o 11:53

Margarina1979 pisze: ↑
1 października 2021, o 13:37
Jestem tu świeżakiem, choć nerwicę mam od laaaat. Całe lata byłam faszerowana antydepresantem, ale obecnie jestem bez niego i mam wielkie bum... Moją zmorą jest lęk wolnopłynący, drażliwość i brak apetytu. Czasami brakuje mi sił i chcę się wyżalić, licząc na podpowiedź odburzonych, jak sobie radzić z tym lękiem, który trwa i trwa... Proszę dodajcie mi sił!

Zaakceptować zaburzenie lękowe.

2 października 2021, o 13:12

Margarina1979 pisze: ↑
1 października 2021, o 13:37
Jestem tu świeżakiem, choć nerwicę mam od laaaat. Całe lata byłam faszerowana antydepresantem, ale obecnie jestem bez niego i mam wielkie bum... Moją zmorą jest lęk wolnopłynący, drażliwość i brak apetytu. Czasami brakuje mi sił i chcę się wyżalić, licząc na podpowiedź odburzonych, jak sobie radzić z tym lękiem, który trwa i trwa... Proszę dodajcie mi sił!

Nie akceptować tylko się leczyć.

Byłaś na terapii? Trzeba się zastanowić od czego to się zaczęło... To pierwsze bum w życiu, kiedy miało miejsce

Uszatka · 2 października 2021, o 13:48

Kochani potrzebuję kopa i wsparcia... Lęki się nasiliły a w tym codzienne wymioty, których nie potrafię powstrzymać... Pojawia się strach, że przez to się odwodnię, wyląduje w szpitalu. Przez to jeszcze bardziej się nakręcam i znowu wymiotuję

2 października 2021, o 14:01

Przeczytałam parę Twoich wcześniejszych postów, z których wynika, że boisz się śmierci, raz własnej, raz rodziców... Łączy was jakąś bardzo silna niewidzialna nić... Jesteś młodsza w rodzeństwie? Czy masz obawy, że jeśli wyfruniesz z gniazda, małżeństwo Twoich rodziców mogło by się rozpaść?