No proste że łątwo powiedzieć haha ale pracuj pracuj, w końcu przyjdzie taki moment że łatwo będzie zrobić.

Katja dziękuję za odzew zawsze twój post mnie podbudowuje i pomaga, ale wydaje mi się że bez leków się nie obejdzie, ciężko to przerwać a od 0,5 roku prawie cały czas w lęku, strachu lub bólu dodatkowo jak somaty s hodza na dalszy plan nagle mocy nabierają myśli i atakują.latwo nie jest ale cóż większość mojego życia to walka lub ucieczka, szkoda że gdy życie ułożyło się dobrze to właściwie przyszło to gówno, albo poprostu wcześniej miałem więcej sił żeby nie przekazać mu władzy. Wyeliminowałem tyle stresorów a to nadal jest, KATJA co utrzymuje lęk nasze myślenie czy stresujące sytuację. Pewnie stresujące sytuację które wyolbrzymiamy do rozmiarów katastrofy.

Katja czyli porzucenie pracy lub l4 pomoże, czy wogole ten cały stan to przez stres?

DamianZ1984 pisze: ↑

12 maja 2021, o 13:36

Oki katja ale ile można ostatnie tygodnie rano biegam, proboje pracować idę na spacer do parku czy cokolwiek robię to i tak czuje gniecenie w klatce albo myśli taki natłok że nie da się wytrzymać, Oki są chwilę normalnijsze ale 80 % to lęk, brak emocji a w dodatku rodzina cierpi bo nie mam z nimi kontaktu a jak mam to tylko się żale. Ile można, nie mówiąc że większość wokół chodzi wesoła i szczęśliwa, a ja patrzę i zazdroszcze bo niby nic mi nie jest a żyje w jakimś świecie jak psychol, w dodatku ostatnio wywołuje sztuczny już płacz bo myślę że mi przejdzie, poprostu zachowuje się jak psychol bo nie mam sily

A ile razy można "umierać", latać na SOR, powtarzać badania i wszczynać panikę w domu, bo z sercem coś nie tak?
Ile razy można pisać żalposty na forum, wkurzać się, że do dupy z tym wszystkim itp? No ile razy?
Tygodniami, miesiącami, latami? Warto tak tracić czas, czy lepiej jednak zacisnąć zęby i wziąć się jak trzeba za odburzanie?
Jakiś czas temu pewna osoba zwróciła uwagę w komenatrzu do mojego wpisu, że odburzanie potrafi być kurw*ko trudne. Długo się nad tym zastanawiałam, ale myślę, że warto to jednak uświadomić osobą które się odburzają, że tak, może być bardzo ciężko, możesz ciepieć, a odburzanie to nie jest droga na którą jeśli wejdziesz to robi Ci się lepiej. Piszesz, że natłok myśli, gniecenie i że to straszne. Znam te wszystkie uczucia a nawet gorsze, więc wiem o czym piszesz. Ja chodziłam po ulicach z taką gonitwą myśli, paniką w głowie, że serce, żołądek, jelita, pecherz, żebym ja się o jedną część ciała bała to byłby sukces dnia, chodziłam z uderzeniami gorąca i zimna naprzemiennie, jakimiś paranojami w głowie, byle wymiana zdań doprowadzała mnie na skraj paniki, każde głośniejsze uderzenie i moje serce szalało, do tego duszności, gula w gardle, nogi jak z waty, kłucia i ściski w sercu, bóle żołądka i jelit takie, że miesiącami jadłam tylko bułki i banany, bóle mięsni takie, że ledwo ruszałam nogami, osłabienie, senność, a w nocy koszmary albo ataki paniki, każde wejście do pubu kończyło się stanem odrealnienia gdzie myślałam, że za chwilę zaczne drzeć japę, pałakać itd. Na spotkaniach z kolażanką potrafiłam bać się jej paznokci bo były ostro zakończone a mi po głowie chodziły związane z tym paranoje, do tego liczne kompulsje, po milion razy albo i lepiej wałkowałam w głowie to samo aż padałam wyczerpana., bałam się okien, noży no łatwiej byłoby wymienić czego ja się nie bałam.
I jak zaczęłam się odburzać to miesiącami czytałam i albo gówno rozumiałam i wszystko na opak robiłam, albo jak wreszcie coś tam zatrybiłam to co ja nie wymyślała żeby jakoś uspokoić mój stan emocjonalny, racjonalizacje, przekierowywanie uwagi, z śpiewaniem sobie motywacyjnych pioseneczek włącznie, no cuda wianki i miesiącami nie widziałam żadnych większych oznak, że coś się zmienia. Jak było chujow* tak było chujow*. Aż wreszcie w którymś momencie coś w mojej łepetynie zaświtało i zrozumiałam o czym Victor pisał gdy pisał o tym, że wychodzenie z zaburzenia to nie jest dobre samopoczucie ani dążenie do niego, nagle wszystko zatrybiło o konsekwencji, uporze, o ciepieniu, ryzkowaniu, wreszcie to wszystko nabrało faktycznego dla mnie sensu, zaświatło w mojej łepetynie o co chodzi i wtedy już wiedziałam co robię i po co. I dziś uważam się już niemal za odburzoną. A dodam, że okoliczności nie miałam sprzyjających, bo bez pracy, znajomych, cały dzień w domu sama ze swoimi myślami i wyjącym wiatrem i deszcze za oknem na jakimś zadupiu + problemy rodzinne i brak poczucia bezpieczeństwa i problemy zdrowotne, które już pominę.

Pytasz mnie co utrzymuje lęk? Ty sam go utrzymujesz, oczywiście nieświadomie, ale taka jest prawda. Wierząc ciągle w zagrożenie powodujesz utrzymywanie się tego stanu.
Tak jak Ci już napisałam wyżej Twój stan emocjonalny uważa, że jest zagrożenie i on tak łatwo nie odpuści,
a nawyki które się tworzą wzmacniane lękiem bardzo szybko się instalują i utrzymuja zagrożenie.
Nie ma się co czarować to nie jest łatwa sprawa przeciwstawić się tej iluzji pomimo tego, że ciało odczuwa stres, że są objawy, myśli, analizy itd . Jeśli nie czujesz się na siłach robić tego bez pomocy leków to próbuj z lekami. Musisz sam zadecydować jaką droge chcesz obrać, ale miej na nią plan, bo leki same nie rozwiążą sprawy.

Dziękuję Katja, to nieprawdopodobne co napisałaś ale wiem że prawdziwe, gratuluję Ci ze wyszłaś z tego piekła i podziwiam, masz rację szkoda mi mojej córki ze na to patrzy to mnie trochę blokuję w moim ryzykowaniu i podejmowaniu decyzji o tym że mogę sobie po świrować, ale cóż jeżeli tak trzeba to trzeba, mam zrobione wszystkie badania i tego się od dziś trzymam to musi być fundament, drugi to że trzeba ise pogodzić z zyciem i śmiercią, choć najbardziej mnie boli że tak fajny świat jaki miałem nie istnieje to bardzo boli chyba najbardziej. Czyli te wszystkie dd i dp plus somaty i natrety czas wyjebać do jednego worka i akceptować, no to zaczynam

Tak z ciekawości każdy jest inny ile trwał ten najgorszy stan od zrozumienia ze to nerwica do lampki ze nic Ci nie zrobi?

DamianZ1984 pisze: ↑

12 maja 2021, o 22:07

Tak z ciekawości każdy jest inny ile trwał ten najgorszy stan od zrozumienia ze to nerwica do lampki ze nic Ci nie zrobi?

Ja się w pewnym momencie nie bałam tych wszystkich objawów tak bardzo, u mnie nerwiczka żeby utrzymywać stan zagrożenia sięgała już po cuda na kiju, jakieś totalne abstrakcje ponieważ "odczulałam" się na kolejne wkrętki, ale dalej wierzyłam w stan zagrożenia. U mnie nie było problemu z wiarą w nerwice, bo ja dość szybko wierzyłam w nią w 100% , u mnie był problem z lękiem przed nerwicą. Już nie będę wypisywać co mi się zapodawało do tej mojej łepetyny , bo jeszcze się komuś wkręci.
Co za tym ja dość szybko wiedziałam, że to nerwica, niemal od samego początku, ale co z tego.
Natomiast od momentu gdy załapałam czym naprawdę jest odburzanie do momentu w którym jestem teraz mineło zaledwie kilka miesięcy.

sebastian86 pisze: ↑

12 maja 2021, o 14:16

Katja pisze: ↑

12 maja 2021, o 13:03

sebastian86 pisze: ↑

12 maja 2021, o 12:30

chcialbym sie urodzic od nowa...

To pracuj nad sobą żeby zmienić przekonania i nawyki.
Podświadomość jest jak twardy dysk,
zmiana jest możliwa, ale trzeba do tego wiele wysiłku, by ją
sformatować.

probowalem przez wiele lat i niewiele osiagnalem w tej kwesti

Widocznie nie zrozumiałeś jeszcze, że życie zmienia się wtedy gdy zmienia się nasza psychika.

Katja pisze: ↑

12 maja 2021, o 23:02

sebastian86 pisze: ↑

12 maja 2021, o 14:16

Katja pisze: ↑

12 maja 2021, o 13:03

To pracuj nad sobą żeby zmienić przekonania i nawyki.
Podświadomość jest jak twardy dysk,
zmiana jest możliwa, ale trzeba do tego wiele wysiłku, by ją
sformatować.

probowalem przez wiele lat i niewiele osiagnalem w tej kwesti

Widocznie nie zrozumiałeś jeszcze, że życie zmienia się wtedy gdy zmienia się nasza psychika.

Katja tak zwana dojrzałość emocjonalna?

Katja ależ dziś Cię meczymy ostatnie pytanie a czy w życiu dużo miałaś zmienić i jak jest z tym stresem czy robimy wszystko żeby go było jak najmniej, bo przecież w codziennym życiu on jest i będzie zawsze. Czy to też wkrętka nerwicowe że trzeba zmienić życie o 180 stopni zeby wyjść z tego, oczywiście mnie dużo nerwica nauczyła i wyleimnowalem stres który był naprawdę niepotrzebny, ale jakiś zawsze będzie.moj problem to też lęki k przed lękiem i ciągla napinka

Zapomniałem zapytać medytacje plus jacobsen schultz? Pomagają? I jak z psychoterapia chodziłaś czy hardkorowy sama ogarnalas.

DamianZ1984 pisze: ↑

12 maja 2021, o 23:17

Katja ależ dziś Cię meczymy ostatnie pytanie a czy w życiu dużo miałaś zmienić i jak jest z tym stresem czy robimy wszystko żeby go było jak najmniej, bo przecież w codziennym życiu on jest i będzie zawsze. Czy to też wkrętka nerwicowe że trzeba zmienić życie o 180 stopni zeby wyjść z tego, oczywiście mnie dużo nerwica nauczyła i wyleimnowalem stres który był naprawdę niepotrzebny, ale jakiś zawsze będzie.moj problem to też lęki k przed lękiem i ciągla napinka

Tak jak napisałam wyżej, żeby mogło się zmienić coś w naszym życiu to musi się zmienić coś w naszej psychice, to jest punkt wyjścia, jak zmienia się psychika, pracujemy nad sobą to w naturalny sposób robi się pole do zmian w naszym życiu.
To nie było na zasadzie, że ja sobie nagle wywaliłam wszystko o 180 stopni i wtedy mi objawy zmalały, bo nic takiego nie miało miejsca. To był raczej powolny proces uczenia się pewnych rzeczy, niestety w bólach, bo ja pomimo zaburzenia oczywiście dalej ciągnełam wiele tematów, które mnie do tego zaburzenia doprowadziły. To nie było tak, że nagle sobie wszystko wyprostowałam, wyjaśniłam, totalna zmiana, choć oczywiście jak większość zaburzonych myślałam o tym natrętnie, szukałam w czym jest problem, co musze zmienić żeby mi przeszło ( i oczywiście lęk, że jak tego nie znajdę to nigdy mi nie przejdzie ), ale to tak nie działa. U mnie zaburzenie to był czas kiedy życie mi wystawiło rachunek za wszystko, moment totalnej kumulacji wszystkiego, wszystko co wymagało zmiany w moim życiu się rozsypywało.
Punktem wyjścia były więc zmiany w psychice , ale nie że nagle wszystkie złe nawyki poszły sobie w pizd* , bo to nie tak. Po prostu w wyniku czytania, dowiadywania się, pracy nad sobą pojawiła się świadomość pewnych spraw, z czasem coraz większe zrozumienie ich ( chociaż po drodze było wiele histerii i jakiś dziwnych panik, że muszę coś szybko zmienić ) i zrozumienie, że chcę coś zmienić w moich nawykach, chcę zaryzkować wyjście z moich stref komfortu , zacząć działać wbrew moim nawyką bierności i unikania w niektórych tematach, zrozumienie, że nie chcę żeby ograniczał mnie punkt widzenia wynikający z jakiś doświadczeń które mnie ustawiły lata temu. U mnie jeszcze w pewnym momencie doszły problemy ze zdrowiem, gdzie już uznałam, że nie mam wyboru i albo zaufam sobie i zaryzykuje w pewnych kwestiach albo nie wiem jakby się to skończyło.

Oczywiście pomocne też było z czasem rozwiązywanie pewnych spraw np kwestia bycia w ciągłej roli ratownika w moim rodzinnym domu ( i odtwarzanie tej roli w innych relacjach ) albo kwestia stawiania granic, gdzie też dostałam wielkiego nawet nie liścia ale strzała od życia żebym się wreszcie tego nauczyła i postawiła we właściwym miejscu punkt cięzkości czyli na sobie, a nie jak całe życie robiłam na innych. Z tym, że ja te tematy wciąż przerabiam, bo to nie jest oczywiście tak, że ja już wszystko rozwiązałam, pozamykałam i że jest to konieczne do odburzenia.

Na pewno nie jest tak, że musisz swoje życie zmienić o 180 stopni żeby wyjść z nerwicy, ale często jest tak, że w trakcie pracy na odburzaniem zmieniamy wiele rzeczy, bo jest to naturalna kolej rzeczy. Co do stresu to najlepiej podchodzić do niego na zasadzie żeby nie popadać w skrajności tj oczywiście, że lepiej ograniczać niepotrzebny stres, ale jest też mnóstwo stresu którego nie da się uniknąć, bo jest naturalnym elementem życia i tego typu stresu nie powinniśmy moim zdaniem unikać, ale być dla siebie wyrozumiałym.

Jeśli chodzi o medytację to ja miałam taką swoją autorską metodę wprowadzania się w stan spokoju i na mnie wszystkie metody relaksacyjne typu masaże, medytacje, afirmacje działają, ale ja je zawsze robię po swojemu, ważne jest też to, że ja wierzę w ich skuteczność, bo rozumiem na czym się one opierają.
Terapii nie miałam, bo po 2 czy 3 spotkaniach z moją terapeutką stwierdziłam, że ciekawsze jest książka którą mi poleciła niż spotkania z nią, ale uważam, że dobry terapeuta może bardzo pomóc, aczkolwiek to my wychodzimy z zaburzenia dzięki własnej pracy, a nie terapeuta to za nas robi.

Katja pisze: ↑

12 maja 2021, o 22:32

DamianZ1984 pisze: ↑

12 maja 2021, o 22:07

Tak z ciekawości każdy jest inny ile trwał ten najgorszy stan od zrozumienia ze to nerwica do lampki ze nic Ci nie zrobi?

Ja się w pewnym momencie nie bałam tych wszystkich objawów tak bardzo, u mnie nerwiczka żeby utrzymywać stan zagrożenia sięgała już po cuda na kiju, jakieś totalne abstrakcje ponieważ "odczulałam" się na kolejne wkrętki, ale dalej wierzyłam w stan zagrożenia. U mnie nie było problemu z wiarą w nerwice, bo ja dość szybko wierzyłam w nią w 100% , u mnie był problem z lękiem przed nerwicą. Już nie będę wypisywać co mi się zapodawało do tej mojej łepetyny , bo jeszcze się komuś wkręci.
Co za tym ja dość szybko wiedziałam, że to nerwica, niemal od samego początku, ale co z tego.
Natomiast od momentu gdy załapałam czym naprawdę jest odburzanie do momentu w którym jestem teraz mineło zaledwie kilka miesięcy.

No właśnie i u mnie powrócił lek przed nerwica. Ja wiem, ze mam nerwice i ze te wszystkie objawy od niej, ale ja się jej cholernie boje. Jak sobie poradziłaś z lekiem przed nerwica? Czy możesz dać jakieś wskazówki? Dodam, ze ja przed dwa lata już nie miałam leku przed lekiem, ale teraz w ciąży miałam kryzys nerwicowy i już popłynęłam nie w te stronę co potrzeba.
Jak przestać bać się nerwicy i wyeliminować lek przed lekiem?

A jak przestać bać się wychodzenia z domu ? Po prostu to robisz, strach ma wielkie oczy gdy się w nie spojrzy jest potulny jak spokojny kotek, trzeba mu pokazać odpowiednie miejsce do odpoczynku. Gdy ktoś wierzy w Jezusa nie ma problemów z chodzeniem do kościoła także tak to wygląda.

Co robicie gdy zobaczycie w swoim domu karaluchy syczące z Madagaskaru ? Odpowiedż jest prosta, Na patelnię, ryż i sos słodko-kwasny. Pracujcie nad sobą.