Pierwsza rzecz jaką należy zrobić to zablokować wujka Google! Bezapelacyjnie! Nie wolno czytać o objawach, a tym bardziej interpretować wyników badań! Tam zwykła pierdoła jak katar jest nieuleczalna....kurdesz...ile ja raków miałam...a ile kasy poszło na lekarzy zanim trafiłam na kardiologa, który powiedział, że nie zrobi mi echa serca bo jest niepotrzebne bo dla niego to nerwica lękowa Rok się badałam!
Nerwica daje takie somaty, że nikt by się nie spodziewał, że organizm tak może reagować na stres. I sobie je zmienia. Jak lata powieka i się okaze, że to brak magnezu to za chwile przerzuci się na strzykanie pod żebrami i....oj źle....i do lekarza i badanko...i nic....to ona a to teraz przywalę bólem głowy albo drętwieniem ręki albo i jedno i drugie....a co tam....
A my jak te pajace sramy ze strachu za każdym razem tak samo bo objaw nowy.....
A zatrzymać się i pomyśleć. Powodzenia

Tym razem przesadziłem, to już jest mój koniec. Nie potrafię oddychać A w mostku boli mnie I pali jak nigdy. Teraz to już jest zawał, jak się nie odezwę wieczorem to znaczy że już po mnie lub jestem w psychiatryku.

Sasuke pisze: ↑

7 października 2019, o 17:30

Tym razem przesadziłem, to już jest mój koniec. Nie potrafię oddychać A w mostku boli mnie I pali jak nigdy. Teraz to już jest zawał, jak się nie odezwę wieczorem to znaczy że już po mnie lub jestem w psychiatryku.

Chłopie, a żeś się ponakrecal że hej. Gwarantuje Ci ze nie umrzesz a jedynie masz ciągle ataki paniki bo się sam nakręcasz.
Albo weźmiesz się porządnie za odburzanie i za akceptujesz stan i dasz tym atakom być i mówić sobie uj najwyżej umrzesz albo będziesz się nakręcal dalej.

Jak już serio nie możesz to idź do psychiatry bo leki to cie choć trochę wycisza.

Sasuke pisze: ↑

7 października 2019, o 17:30

Tym razem przesadziłem, to już jest mój koniec. Nie potrafię oddychać A w mostku boli mnie I pali jak nigdy. Teraz to już jest zawał, jak się nie odezwę wieczorem to znaczy że już po mnie lub jestem w psychiatryku.

A to nie refluks czasem? Mnie też boli i piecze ale to nie jest moim konikiem i staram się zlewać,skoro do tej pory nie umarłeś to nie umrzesz od tego

Celine Marie pisze: ↑

7 października 2019, o 19:23

Sasuke pisze: ↑

7 października 2019, o 17:30

Tym razem przesadziłem, to już jest mój koniec. Nie potrafię oddychać A w mostku boli mnie I pali jak nigdy. Teraz to już jest zawał, jak się nie odezwę wieczorem to znaczy że już po mnie lub jestem w psychiatryku.

A to nie refluks czasem? Mnie też boli i piecze ale to nie jest moim konikiem i staram się zlewać,skoro do tej pory nie umarłeś to nie umrzesz od tego

Refulks pewnie też może być, ale będzie miał on głównie podłoże nerwowe czyli klasycznie nerwica

Juliaaa78569 pisze: ↑

7 października 2019, o 19:25

Celine Marie pisze: ↑

7 października 2019, o 19:23

Sasuke pisze: ↑

7 października 2019, o 17:30

Tym razem przesadziłem, to już jest mój koniec. Nie potrafię oddychać A w mostku boli mnie I pali jak nigdy. Teraz to już jest zawał, jak się nie odezwę wieczorem to znaczy że już po mnie lub jestem w psychiatryku.

A to nie refluks czasem? Mnie też boli i piecze ale to nie jest moim konikiem i staram się zlewać,skoro do tej pory nie umarłeś to nie umrzesz od tego

Refulks pewnie też może być, ale będzie miał on głównie podłoże nerwowe czyli klasycznie nerwica

Dobra przeżyłem, ale ledwo, co do refluksu to męczę się z nim jakieś 3 lata, nerwica jest straszna, ale nerwica z chorobami współistniejacymi takimi jak astma i refluks jest nie do pokonania, przykre, ale prawdziwe, mozna ewentualnie trochę poprawić sobie komfort życia.
Szkoda, że lekarze nie mają takiej wiedzy jak opisywane są w Internecie na stronach medycznych i ja sam musiałem dojść co powoduje to błędne koło:
http://www.pimr.pl/index.php/wydawnictw ... wa?aid=507

Sasuke pisze: ↑

8 października 2019, o 12:32

Juliaaa78569 pisze: ↑

7 października 2019, o 19:25

Celine Marie pisze: ↑

7 października 2019, o 19:23

A to nie refluks czasem? Mnie też boli i piecze ale to nie jest moim konikiem i staram się zlewać,skoro do tej pory nie umarłeś to nie umrzesz od tego

Refulks pewnie też może być, ale będzie miał on głównie podłoże nerwowe czyli klasycznie nerwica

Dobra przeżyłem, ale ledwo, co do refluksu to męczę się z nim jakieś 3 lata, nerwica jest straszna, ale nerwica z chorobami współistniejacymi takimi jak astma i refluks jest nie do pokonania, przykre, ale prawdziwe, mozna ewentualnie trochę poprawić sobie komfort życia.
Szkoda, że lekarze nie mają takiej wiedzy jak opisywane są w Internecie na stronach medycznych i ja sam musiałem dojść co powoduje to błędne koło:
http://www.pimr.pl/index.php/wydawnictw ... wa?aid=507

Witaj wśród żywych a teraz tak szczerze na pewno słuchałeś materiałów i czytałeś porady z tej strony? Jeżeli tak to czemu się do nich nie stosujesz? Co było mówione o wujku google nie czytać ja mam refluks już 8 lat i na początku zaburzenia też dawał mi ostro popalić miałem problemy z oddychaniem musiałem cały czas się na nim skupiać, a jeszcze na dodatek jak przeczytałem że refluks powoduje raka to już całkiem załamka. Ale jak zacząłem stosować rady z tej strony o akceptacji i ignorowaniu że zamiast na objawach skupiałem się na życiu to niespodzianka objawy zniknęły.Wróciłem do sportu chociaż myślałem że już nigdy do niego nie wrócę z powodu tych duszności.I owszem od czasu do czasu kwasy podejdą mi do przełyku i klata zapiecze i mnie zatka mówiąc to kolokwialnie ale olewam to robię swoje a to znika nawet nie wiadomo kiedy.

Sasuke pisze: ↑

8 października 2019, o 12:32

Juliaaa78569 pisze: ↑

7 października 2019, o 19:25

Celine Marie pisze: ↑

7 października 2019, o 19:23

A to nie refluks czasem? Mnie też boli i piecze ale to nie jest moim konikiem i staram się zlewać,skoro do tej pory nie umarłeś to nie umrzesz od tego

Refulks pewnie też może być, ale będzie miał on głównie podłoże nerwowe czyli klasycznie nerwica

Dobra przeżyłem, ale ledwo, co do refluksu to męczę się z nim jakieś 3 lata, nerwica jest straszna, ale nerwica z chorobami współistniejacymi takimi jak astma i refluks jest nie do pokonania, przykre, ale prawdziwe, mozna ewentualnie trochę poprawić sobie komfort życia.
Szkoda, że lekarze nie mają takiej wiedzy jak opisywane są w Internecie na stronach medycznych i ja sam musiałem dojść co powoduje to błędne koło:
http://www.pimr.pl/index.php/wydawnictw ... wa?aid=507

Ale człowieku co Ty wygadujesz
Jeżeli myślisz, że z nerwicy nie da się wyjść ze względu na jakieś drobne choroby fizyczne to ja się nie dziwię, że nie idziesz do przodu.

Prawie większość nerwicowcow ma jakieś drobne choroby fizyczne typu np astma, czy refluks, migreny, problemy np z biodrem, nogą, zatoki chore etc. i nadal żyją
Wszak, nie tylko nerwicowcy, prawie każdy człowiek ma jakis uszczerbek na zdrowiu, nie wszyscy ale dużo ludzi i nie mają nerwicy

To co ty robisz źle to masz okropne podejście do tego. Traktujesz swoje "przypadłości" jakby były końcem świata. Od refluksu czy astmy się nie umiera, trzeba stosować leki i poprawić dietę jeśli chodzi o to pierwsze. Wielu ludzi ma coś nie tak ze zdrowiem, nie coś poważnego i są szczęśliwi bo mają dobre podejście do tego.

Podam Ci przykład. Mam 16 lat a oprócz nerwicy wiele jakis tam drobnych uszczerbkow na zdrowiu. Miałam duże problemy z gardłem w skutek czego musieli mi wyciąć migdałki. To było pół roku temu w trakcie nerwicy, "kroili" mnie na stole. Wyobrażasz to sobie? Nerwicowiec na sali operacyjnej a w głowie czarne myśli?
Ja jednak wiedziałam jak do tego podejść i dałam radę, nawet się nie bałam zabiegu. Po było okropnie bo gardło bolało niemiłosiernie ale opłacało się bo teraz już nie mam z nim problemu takiego fizycznego
Również mam alergie na coś tam i wiecznie zakatarzony nos, dodatkowe wystajace kostki w stopach, w skutek czego po dłuższym chodzeniu mnie bolą i problem z plecami, który jak się ostatnio dowiedziałam jest spowodowany promieniowaniem od miednicy (nic poważnego, drobna wada) oraz niegroźny guzek w piersi, który wymaga na razie tylko obserwacji.

Dużo prawda?
A widzisz żebym ostatnio stękała jaka to ja jestem poszkodowana i że nigdy nie wyjdę z nerwicy bo mam tyyyyyle chorób?
No nie.
A dlaczego?
Bo mam inne podejście do tego. I nerwica mi aż tak nie dokucza w tych sprawach. Nerwica nadal daje się we znaki ale już jest ciutek lepiej niż np kilka miesięcy temu w trakcie mega kryzysu, gdzie myślałam, że się posram z lęku

No ale co mam innego zrobić? Mam się użalać nad sobą, że mam tyle chorób i nie robić nic tylko płakać? Mam zrezygnować z życia bo nerwica mi tak każe?
No kurna nie!
Mogę brać życie garściami tylko w pewnych kwestiach będę ciutek ograniczona tymczasowo! Ale to nie znaczy, że zawsze tak będzie bo choroby się leczy i można z nimi żyć, będąc szczęśliwym.

Wyobraź sobie, że jako dzieciak kiedy miałam przeogromna wadę wymowy nie wyobrażałam sobie życia jako dorosły człowiek. Mówienie do kogokolwiek było super stresujące bo się bardzo jąkałam i zacinałam, przez co obniżyła mi się bardzo samoocena. Chodziłam do logopedy i ciężką pracą udało mi się zniwelować tę wadę. I teraz tylko zacinam się jak się stresuję, ale już rzadko. Mogę rozmawiać swobodnie do kogo chce. To super uczucie być komunikatywnym haha.

Ale do rzego zmierzam? To, że można zaakceptować swoje ułomności i próbować je naprawiać w miarę możliwości i być szczęśliwym nie sądzisz?
Jeszcze dobije, że nie mam taty, kiepska sytuacja rodzinna od jego strony, kilka miesięcy temu rzucił mnie chłopak i wiesz jak się teraz coraz częściej czuję mimo to?
Dobrze, serio.
Czuję się od dłuższego czasu dobrze i jestem szczęśliwa, że zrobiłam to sama bez leków, że dałam radę i Ty też dasz ale musisz się przyłożyć. Wóz albo przewóz, nie ma nic po środku. Albo się starasz albo nie.

Haha ja się tak mędrkuje a z wieloma rzeczami nadal nie daje rady i czasem daje się zastraszyc nerwicy, ale wciąż idę do przodu.
Pozdrawiam i do roboty!

Pięknie napisane.I tak mamy właśnie do tego podchodzić!!!!!.Pozdrawiam.

mam kryzys bo facet mnie rzucił, nie, nie nerwicowy, po prostu zwykły życiowy dołek. Dziękuję wszystkim, którzy ze mną tak cierpliwie rozmawiają na czacie.

Kataraka pisze: ↑

8 października 2019, o 15:57

mam kryzys bo facet mnie rzucił, nie, nie nerwicowy, po prostu zwykły życiowy dołek. Dziękuję wszystkim, którzy ze mną tak cierpliwie rozmawiają na czacie.

Ściskam mocno Klaudi

Wiadomo, że boli. Wypłacz się, wykrzycz, wygadaj jeśli potrzebujesz. Daj sobie czas na przeżycie tego bólu, trzym się dzielnie

Kataraka pisze: ↑

8 października 2019, o 15:57

mam kryzys bo facet mnie rzucił, nie, nie nerwicowy, po prostu zwykły życiowy dołek. Dziękuję wszystkim, którzy ze mną tak cierpliwie rozmawiają na czacie.

Najlepszym lekarstwem na miłość jest...nowa miłośc.

Cześć!

Bardzo Was proszę o wsparcie!
Nie było mnie tutaj jakiś czas. Miałam dni słabsze, ale i bardzo dobre. Aktualnie uważam, że nie jest najgorzej, że całkiem dobrze sobie radzę, ale jednak... Mam też za sobą kilka sesji psychoterapeutycznych, które na ten moment odpuściłam z uwagi na mój budżet i sformułowanie psycholog, że "świetnie sobie radzę i powinnam bardziej uwierzyć w siebie, zaufać sobie". Do sedna, jestem na macierzyńskim i cały mój czas praktycznie wypełnia siedzenie z córką w domu. Mimo to dd chyba już mnie opuściło. Chyba, bo jestem też na etapie, że niczego nie jestem pewna na 100% Generalnie zdarza mi się wpadać w jakiś dziwny nastrój... Przykładowo, oglądam TV, gdy córka zaśnie, i nagle odczuwam jakąś pustkę, niepokój, zagubienie. Od razu włączają mi się myśli: "po co to wszystko? po co żyjemy? po co mi w ogóle ten telewizor?" To są tylko takie przykłady, chciałam to zobrazować. I jak tylko pomyślę w ten sposób, to za chwilę pojawia się większe napięcie, jakiś stres, poczucie, że tracę sens życia, radość. Nie wiem, czy to nie wynika z tego, że ja od początku boję się depresji...? I cały czas zastanawiam się, na ile dam radę, ile wytrzymam i czy nie skończy się to ostrą depresją, gdzie będę tylko leżała w łóżku i nie będzie ze mną kontaktu. Dodam, że nie sądzę jakobym miała depresję, bo wstaję codziennie rano, ogarniam się, robię, co powinnam, jeśli jest powód, to uśmiecham się, żartuję, rozmawiam z bliskimi itd. Ale znów gdzieś przeczytałam, że ludzie z depresją często ją wypierają, zakładają maski itd, i pojawiła się myśl, że może ja właśnie działam w taki sposób. Co sądzicie? Poradźcie coś, pocieszcie! <3

Anushka pisze: ↑

9 października 2019, o 13:51

Cześć!

Bardzo Was proszę o wsparcie!
Nie było mnie tutaj jakiś czas. Miałam dni słabsze, ale i bardzo dobre. Aktualnie uważam, że nie jest najgorzej, że całkiem dobrze sobie radzę, ale jednak... Mam też za sobą kilka sesji psychoterapeutycznych, które na ten moment odpuściłam z uwagi na mój budżet i sformułowanie psycholog, że "świetnie sobie radzę i powinnam bardziej uwierzyć w siebie, zaufać sobie". Do sedna, jestem na macierzyńskim i cały mój czas praktycznie wypełnia siedzenie z córką w domu. Mimo to dd chyba już mnie opuściło. Chyba, bo jestem też na etapie, że niczego nie jestem pewna na 100% Generalnie zdarza mi się wpadać w jakiś dziwny nastrój... Przykładowo, oglądam TV, gdy córka zaśnie, i nagle odczuwam jakąś pustkę, niepokój, zagubienie. Od razu włączają mi się myśli: "po co to wszystko? po co żyjemy? po co mi w ogóle ten telewizor?" To są tylko takie przykłady, chciałam to zobrazować. I jak tylko pomyślę w ten sposób, to za chwilę pojawia się większe napięcie, jakiś stres, poczucie, że tracę sens życia, radość. Nie wiem, czy to nie wynika z tego, że ja od początku boję się depresji...? I cały czas zastanawiam się, na ile dam radę, ile wytrzymam i czy nie skończy się to ostrą depresją, gdzie będę tylko leżała w łóżku i nie będzie ze mną kontaktu. Dodam, że nie sądzę jakobym miała depresję, bo wstaję codziennie rano, ogarniam się, robię, co powinnam, jeśli jest powód, to uśmiecham się, żartuję, rozmawiam z bliskimi itd. Ale znów gdzieś przeczytałam, że ludzie z depresją często ją wypierają, zakładają maski itd, i pojawiła się myśl, że może ja właśnie działam w taki sposób. Co sądzicie? Poradźcie coś, pocieszcie! <3

Gdybyś miała dostać depresji to byś już dostała.. Tzn tej poporodowej bo pamiętam Twoje posty.. A to co piszesz to tylko myśli.. A że wyczytałas że ludzie wypierają depresje to myślisz że to Ciebie dotyczy.. Nerwica jest cwana, w ten sposób chce straszyć i to po okresach względnego spokoju.. A sek w tym że zwróciła uwagę na te myśli no gdy od początku się olewa idą precz.. Rada, olewaj i jeszcze raz olewaj..

zagrody123456 pisze: ↑

9 października 2019, o 15:29

Anushka pisze: ↑

9 października 2019, o 13:51

Cześć!

Bardzo Was proszę o wsparcie!
Nie było mnie tutaj jakiś czas. Miałam dni słabsze, ale i bardzo dobre. Aktualnie uważam, że nie jest najgorzej, że całkiem dobrze sobie radzę, ale jednak... Mam też za sobą kilka sesji psychoterapeutycznych, które na ten moment odpuściłam z uwagi na mój budżet i sformułowanie psycholog, że "świetnie sobie radzę i powinnam bardziej uwierzyć w siebie, zaufać sobie". Do sedna, jestem na macierzyńskim i cały mój czas praktycznie wypełnia siedzenie z córką w domu. Mimo to dd chyba już mnie opuściło. Chyba, bo jestem też na etapie, że niczego nie jestem pewna na 100% Generalnie zdarza mi się wpadać w jakiś dziwny nastrój... Przykładowo, oglądam TV, gdy córka zaśnie, i nagle odczuwam jakąś pustkę, niepokój, zagubienie. Od razu włączają mi się myśli: "po co to wszystko? po co żyjemy? po co mi w ogóle ten telewizor?" To są tylko takie przykłady, chciałam to zobrazować. I jak tylko pomyślę w ten sposób, to za chwilę pojawia się większe napięcie, jakiś stres, poczucie, że tracę sens życia, radość. Nie wiem, czy to nie wynika z tego, że ja od początku boję się depresji...? I cały czas zastanawiam się, na ile dam radę, ile wytrzymam i czy nie skończy się to ostrą depresją, gdzie będę tylko leżała w łóżku i nie będzie ze mną kontaktu. Dodam, że nie sądzę jakobym miała depresję, bo wstaję codziennie rano, ogarniam się, robię, co powinnam, jeśli jest powód, to uśmiecham się, żartuję, rozmawiam z bliskimi itd. Ale znów gdzieś przeczytałam, że ludzie z depresją często ją wypierają, zakładają maski itd, i pojawiła się myśl, że może ja właśnie działam w taki sposób. Co sądzicie? Poradźcie coś, pocieszcie! <3

Gdybyś miała dostać depresji to byś już dostała.. Tzn tej poporodowej bo pamiętam Twoje posty.. A to co piszesz to tylko myśli.. A że wyczytałas że ludzie wypierają depresje to myślisz że to Ciebie dotyczy.. Nerwica jest cwana, w ten sposób chce straszyć i to po okresach względnego spokoju.. A sek w tym że zwróciła uwagę na te myśli no gdy od początku się olewa idą precz.. Rada, olewaj i jeszcze raz olewaj..

Dziękuję Ci bardzo Masz dużo racji. Cały czas sobie też to racjonalizuję mówiąc, że gdyby to depresja to nie skakałabym z radości przy córce, nie wygłupiałabym się, nie mówiłabym sto razy dziennie, że ją kocham... I tak jestem zmęczona, bywam rozdrażniona, zdenerwowana, zrezygnowana, ale kto by nie był będąc non stop z ośmiomiesięcznym, wymagającym dzieckiem? Nerwica jest podstępna, bardzo.