Laurka2018 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 17:37

Podziwiam was. W moim umyśle nie ma przeblysków. Było trochę lepiej. Teraz znów jest gorzej.

Znowu wracają do mnie lęki. Znów myślę o toczniu, o wynikach i badaniach. Jutro muszę pokazać moje wyniki lekarzowi i tego też się boję. Ja wiem już zw mój strach nic nie zmieni A mimo to się boję.

Dodatkowo, jakby tego było mało co już mam , pogubiłam się strasznie w jednej sprawie. I tak na przemian jest mi przykro i smutno i źle. Nie wiem co robić. Niby coś chce, ale wiem że i tak nic z tym Nie zrobię. I trochę mi żal. Bo czuję jakbym traciła jakąś szansę. Czuje się bezradna. I bezbronna. Uciekać chce przed całym światem.

bbea pisze: ↑

5 lipca 2018, o 18:22

Laurka2018 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 17:37

Podziwiam was. W moim umyśle nie ma przeblysków. Było trochę lepiej. Teraz znów jest gorzej.

Znowu wracają do mnie lęki. Znów myślę o toczniu, o wynikach i badaniach. Jutro muszę pokazać moje wyniki lekarzowi i tego też się boję. Ja wiem już zw mój strach nic nie zmieni A mimo to się boję.

Dodatkowo, jakby tego było mało co już mam , pogubiłam się strasznie w jednej sprawie. I tak na przemian jest mi przykro i smutno i źle. Nie wiem co robić. Niby coś chce, ale wiem że i tak nic z tym Nie zrobię. I trochę mi żal. Bo czuję jakbym traciła jakąś szansę. Czuje się bezradna. I bezbronna. Uciekać chce przed całym światem.

A jakbys jednak zrobiła to coś co chesz?? Może warto zaryzykować? Co najgorszego może sie stać?

Laurka2018 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 18:27

W najgorszym przypadku ? Hmm... zostanę na lodzie? Teraz w sumie też jestem, albo duszę się gdzieś pod spodem.

Konstancja123 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 17:12

Nerwyzestali pisze: ↑

5 lipca 2018, o 15:34

Konstancja123 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 15:31

A może to żadna nerwica tylko mi odbiło tyle.Wziełam afobam, podałam dzieciom obiad włączyłam bajkę i poszłam się użalać nad sobą do drugiego pokoju, poważnie się zastanawiam czy nie jechać do szpitala psychiatrycznego... Ale rozłąka z dziećmi byłaby nie do zniesienia, czekam na męża może z nim pogadam i będzie mi lepiej.

Ja mam nerwicę i z tego co piszesz to klasyczna nerwica jak dla mnie. Inni potwierdzą. Tutaj na forum masz fajny opis nerwicy natręctw i lękowej. Poczytaj sobie w działach o tym i o objawach i somatach. To, że masz myśli natrętne to ani trochę nie znaczy, że zrobisz to co ci podsuwa nerwica, a to dlatego, że boisz się tych myśli, czyli nie chcesz ich, idąc dalej to nie wykonach czegos czego nie chcesz. Masz to opisane wszystko fajnie w działach. Poczytaj.

Słucham chłopaków na you tube , znam nerwice od podszewki, zawsze zaczynało się od somatów, strach przed zawałem, badania i byłam zdrowa,a potem w zamian za objawy somatyczne pojawiały się natrectwa, takie zastępstwo, to w końcu 8lat razem. Wcześniejsze nawroty mijały szybko, wizyta u psychiatry mały opiernicz że zajmuje się pierdołami I za dużo rozmyślam o głupotach i nic mi nie dolega oprócz nerwicy. I w kilka dni po lekach wracałam do normalność. Teraz walczę, robię sobie treningi autogenne z you tub, ćwiczę, jem zdrowo, pije olej lniany, mudry, kolorowanki antystresowe, wizualizacje próbuję wszystkiego itp.Od śmierci mojej przyjaciółki, jestem w dołku, takim dołku... To była moja osoba, do której mogłam się zwrócić ze wszystkim, a teraz jest jak jest i jeszcze muszę przygotować się na jej pogrzeb.Ja wiem że nikomu bym krzywdy nie zrobiła, szczególnie dzieciom, wolałabym że sobą skończyć, te moje dzieciaki to wszystko co mam i to dla nich walczę, wstaje rano bawię się dbam o nich i udaje że wszystko jest w porządku, a po nocach ryczę w poduszkę tak żeby nikt nie widział. Wiem jak to jest kiedy rodzic choruje na nerwice, całe dzieciństwo bałam się że moja mama umiera, nie wychodziłyśmy z domu bo ciągle była chora na nerwice. Natręctwa zawsze uderzają w mojego konika czyli dzieci i zdrowie psychiczne. Kiedy wychodzę choćby z sąsiadką pogadać to mi nic jest, nie mam tych myśli. A kiedy zostaje sama, a teraz mimo tego że są dzieci czuje się ciągle samotna to myśli przychodzą, a wtedy ogarnia mnie lęk i panika że jak ja mogę tak myśleć . Muszę coś zrobić żeby zacząć cieszyć się życiem, no muszę

Nerwyzestali pisze: ↑

5 lipca 2018, o 18:39

Konstancja123 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 17:12

Nerwyzestali pisze: ↑

5 lipca 2018, o 15:34

Ja mam nerwicę i z tego co piszesz to klasyczna nerwica jak dla mnie. Inni potwierdzą. Tutaj na forum masz fajny opis nerwicy natręctw i lękowej. Poczytaj sobie w działach o tym i o objawach i somatach. To, że masz myśli natrętne to ani trochę nie znaczy, że zrobisz to co ci podsuwa nerwica, a to dlatego, że boisz się tych myśli, czyli nie chcesz ich, idąc dalej to nie wykonach czegos czego nie chcesz. Masz to opisane wszystko fajnie w działach. Poczytaj.

Słucham chłopaków na you tube , znam nerwice od podszewki, zawsze zaczynało się od somatów, strach przed zawałem, badania i byłam zdrowa,a potem w zamian za objawy somatyczne pojawiały się natrectwa, takie zastępstwo, to w końcu 8lat razem. Wcześniejsze nawroty mijały szybko, wizyta u psychiatry mały opiernicz że zajmuje się pierdołami I za dużo rozmyślam o głupotach i nic mi nie dolega oprócz nerwicy. I w kilka dni po lekach wracałam do normalność. Teraz walczę, robię sobie treningi autogenne z you tub, ćwiczę, jem zdrowo, pije olej lniany, mudry, kolorowanki antystresowe, wizualizacje próbuję wszystkiego itp.Od śmierci mojej przyjaciółki, jestem w dołku, takim dołku... To była moja osoba, do której mogłam się zwrócić ze wszystkim, a teraz jest jak jest i jeszcze muszę przygotować się na jej pogrzeb.Ja wiem że nikomu bym krzywdy nie zrobiła, szczególnie dzieciom, wolałabym że sobą skończyć, te moje dzieciaki to wszystko co mam i to dla nich walczę, wstaje rano bawię się dbam o nich i udaje że wszystko jest w porządku, a po nocach ryczę w poduszkę tak żeby nikt nie widział. Wiem jak to jest kiedy rodzic choruje na nerwice, całe dzieciństwo bałam się że moja mama umiera, nie wychodziłyśmy z domu bo ciągle była chora na nerwice. Natręctwa zawsze uderzają w mojego konika czyli dzieci i zdrowie psychiczne. Kiedy wychodzę choćby z sąsiadką pogadać to mi nic jest, nie mam tych myśli. A kiedy zostaje sama, a teraz mimo tego że są dzieci czuje się ciągle samotna to myśli przychodzą, a wtedy ogarnia mnie lęk i panika że jak ja mogę tak myśleć . Muszę coś zrobić żeby zacząć cieszyć się życiem, no muszę

Ile masz lat? A co stało się przyjaciółce, jesli wolno spytać? Wypadek?

Konstancja123 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 18:51

Nerwyzestali pisze: ↑

5 lipca 2018, o 18:39

Konstancja123 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 17:12

Słucham chłopaków na you tube , znam nerwice od podszewki, zawsze zaczynało się od somatów, strach przed zawałem, badania i byłam zdrowa,a potem w zamian za objawy somatyczne pojawiały się natrectwa, takie zastępstwo, to w końcu 8lat razem. Wcześniejsze nawroty mijały szybko, wizyta u psychiatry mały opiernicz że zajmuje się pierdołami I za dużo rozmyślam o głupotach i nic mi nie dolega oprócz nerwicy. I w kilka dni po lekach wracałam do normalność. Teraz walczę, robię sobie treningi autogenne z you tub, ćwiczę, jem zdrowo, pije olej lniany, mudry, kolorowanki antystresowe, wizualizacje próbuję wszystkiego itp.Od śmierci mojej przyjaciółki, jestem w dołku, takim dołku... To była moja osoba, do której mogłam się zwrócić ze wszystkim, a teraz jest jak jest i jeszcze muszę przygotować się na jej pogrzeb.Ja wiem że nikomu bym krzywdy nie zrobiła, szczególnie dzieciom, wolałabym że sobą skończyć, te moje dzieciaki to wszystko co mam i to dla nich walczę, wstaje rano bawię się dbam o nich i udaje że wszystko jest w porządku, a po nocach ryczę w poduszkę tak żeby nikt nie widział. Wiem jak to jest kiedy rodzic choruje na nerwice, całe dzieciństwo bałam się że moja mama umiera, nie wychodziłyśmy z domu bo ciągle była chora na nerwice. Natręctwa zawsze uderzają w mojego konika czyli dzieci i zdrowie psychiczne. Kiedy wychodzę choćby z sąsiadką pogadać to mi nic jest, nie mam tych myśli. A kiedy zostaje sama, a teraz mimo tego że są dzieci czuje się ciągle samotna to myśli przychodzą, a wtedy ogarnia mnie lęk i panika że jak ja mogę tak myśleć . Muszę coś zrobić żeby zacząć cieszyć się życiem, no muszę

Ile masz lat? A co stało się przyjaciółce, jesli wolno spytać? Wypadek?

Mam 29lat, przyjaciółka odeszła po długiej walce z chorobą nowotworową, białaczką. Jeszcze miesiąc temu razem się cieszyłyśmy że miała przeszczep i ma 100%komórek dawcy i jest wszystko w porządku... a teraz jej nie ma...

bbea pisze: ↑

5 lipca 2018, o 18:32

Laurka2018 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 18:27

W najgorszym przypadku ? Hmm... zostanę na lodzie? Teraz w sumie też jestem, albo duszę się gdzieś pod spodem.

A może to ewentualne na lodzie wcale nie byłoby gorsze niż to obecne? Może warto chcieć i oczekiwać więcej?

Konstancja123 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 18:51

Nerwyzestali pisze: ↑

5 lipca 2018, o 18:39

Konstancja123 pisze: ↑

5 lipca 2018, o 17:12

Słucham chłopaków na you tube , znam nerwice od podszewki, zawsze zaczynało się od somatów, strach przed zawałem, badania i byłam zdrowa,a potem w zamian za objawy somatyczne pojawiały się natrectwa, takie zastępstwo, to w końcu 8lat razem. Wcześniejsze nawroty mijały szybko, wizyta u psychiatry mały opiernicz że zajmuje się pierdołami I za dużo rozmyślam o głupotach i nic mi nie dolega oprócz nerwicy. I w kilka dni po lekach wracałam do normalność. Teraz walczę, robię sobie treningi autogenne z you tub, ćwiczę, jem zdrowo, pije olej lniany, mudry, kolorowanki antystresowe, wizualizacje próbuję wszystkiego itp.Od śmierci mojej przyjaciółki, jestem w dołku, takim dołku... To była moja osoba, do której mogłam się zwrócić ze wszystkim, a teraz jest jak jest i jeszcze muszę przygotować się na jej pogrzeb.Ja wiem że nikomu bym krzywdy nie zrobiła, szczególnie dzieciom, wolałabym że sobą skończyć, te moje dzieciaki to wszystko co mam i to dla nich walczę, wstaje rano bawię się dbam o nich i udaje że wszystko jest w porządku, a po nocach ryczę w poduszkę tak żeby nikt nie widział. Wiem jak to jest kiedy rodzic choruje na nerwice, całe dzieciństwo bałam się że moja mama umiera, nie wychodziłyśmy z domu bo ciągle była chora na nerwice. Natręctwa zawsze uderzają w mojego konika czyli dzieci i zdrowie psychiczne. Kiedy wychodzę choćby z sąsiadką pogadać to mi nic jest, nie mam tych myśli. A kiedy zostaje sama, a teraz mimo tego że są dzieci czuje się ciągle samotna to myśli przychodzą, a wtedy ogarnia mnie lęk i panika że jak ja mogę tak myśleć . Muszę coś zrobić żeby zacząć cieszyć się życiem, no muszę

Ile masz lat? A co stało się przyjaciółce, jesli wolno spytać? Wypadek?

Mam 29lat, przyjaciółka odeszła po długiej walce z chorobą nowotworową, białaczką. Jeszcze miesiąc temu razem się cieszyłyśmy że miała przeszczep i ma 100%komórek dawcy i jest wszystko w porządku... a teraz jej nie ma...

emocji_diler pisze: ↑

6 lipca 2018, o 13:39

Czy to normalne, że podczas nerwicy lękowej mam częste zjazdy nastroju? Nie utrzymują się długo zazwyczaj trwają do kilku dni. Nie mam wtedy ochoty na nic, wyżywam się na każdym - nawet na bliskich, brak motywacji i ogólna niechęć do życia.

emocji_diler pisze: ↑

6 lipca 2018, o 13:39

Czy to normalne, że podczas nerwicy lękowej mam częste zjazdy nastroju? Nie utrzymują się długo zazwyczaj trwają do kilku dni. Nie mam wtedy ochoty na nic, wyżywam się na każdym - nawet na bliskich, brak motywacji i ogólna niechęć do życia.

emocji_diler pisze: ↑

6 lipca 2018, o 13:39

Czy to normalne, że podczas nerwicy lękowej mam częste zjazdy nastroju? Nie utrzymują się długo zazwyczaj trwają do kilku dni. Nie mam wtedy ochoty na nic, wyżywam się na każdym - nawet na bliskich, brak motywacji i ogólna niechęć do życia.

GaunterODim pisze: ↑

6 lipca 2018, o 13:52

emocji_diler pisze: ↑

6 lipca 2018, o 13:39

Czy to normalne, że podczas nerwicy lękowej mam częste zjazdy nastroju? Nie utrzymują się długo zazwyczaj trwają do kilku dni. Nie mam wtedy ochoty na nic, wyżywam się na każdym - nawet na bliskich, brak motywacji i ogólna niechęć do życia.

To jest jak najbardziej normalne, wszelkie zjazdy nastroju, dołki, stany depresyjne. Aczkolwiek warto też być świadomym swoich emocji i starać się nie dopuszczać do tego, aby wyżywać się na każdym dookoła Wiadomo że czasami nie jest to łatwe ale warto chociaż próbować.

znerwicowana85 pisze: ↑

6 lipca 2018, o 13:56

emocji_diler pisze: ↑

6 lipca 2018, o 13:39

Czy to normalne, że podczas nerwicy lękowej mam częste zjazdy nastroju? Nie utrzymują się długo zazwyczaj trwają do kilku dni. Nie mam wtedy ochoty na nic, wyżywam się na każdym - nawet na bliskich, brak motywacji i ogólna niechęć do życia.

Niestety to norma! Ja wtedy mam tak, ze bez kija nie podchódz i wszystko co robie wydaje mi sie nie miec sensu, bo i tak nikt tego nie doceni.

emocji_diler pisze: ↑

6 lipca 2018, o 14:02

znerwicowana85 pisze: ↑

6 lipca 2018, o 13:56

emocji_diler pisze: ↑

6 lipca 2018, o 13:39

Czy to normalne, że podczas nerwicy lękowej mam częste zjazdy nastroju? Nie utrzymują się długo zazwyczaj trwają do kilku dni. Nie mam wtedy ochoty na nic, wyżywam się na każdym - nawet na bliskich, brak motywacji i ogólna niechęć do życia.

Niestety to norma! Ja wtedy mam tak, ze bez kija nie podchódz i wszystko co robie wydaje mi sie nie miec sensu, bo i tak nikt tego nie doceni.

Wiesz, że chyba z tym ostatnim co powiedziałeś mam podobnie? W sensie takim, że czuję, iż to co robię nie przynosi efektu albo, że ktoś mnie nie docenia i w ogóle cały świat zły, ale jak już dojdę do siebie to widzę, że tak nie jest i zachowywałem się strasznie w stosunku do osób, które właśnie wtedy próbowały mi pomóc. Pomoc mam głównie w kobiecie, rodzicach i siostrze.