Częściowo stereotypy częściowo nie.
Tu sie nie zgodzę. Zawsze miałam wielkie poczucie humoru, zostało mi. Znajomi w zyciu nie wpadłby na to ze mam nerwice, gdybym im o tym nie powiedziała. Potrafie sie smiac i grać tak jakby nic mi ńie było. Tylko w srodku dusi. Dla mnie poczucie humoru, to lekarstwo, maska, deska ratunku.dziwny123 pisze: ↑6 czerwca 2018, o 11:07Częściowo stereotypy częściowo nie.
Uważam, że osoby, którym jest naprawdę bardzo źle psychicznie, mają przynajmniej znacznie ograniczone dowcipkowanie, uśmiechanie się. Jeśli ktoś często się uśmiecha, często dowcipkuje, to nie jest psychicznie bardzo źle.
puszczam kontrolę w miarę możliwości i walę to muszę wejść na swoje normalne tory 
Jak się będziesz tak nastawiał to tak zapewne będzie. Pozytywne nastawienie odgrywa bardzo dużą rolę w tym wszystkim. Trzeba sobie mówić każdego dnia że dziś jest tak a kiedyś będzie znacznie lepiej. Czym bardziej to sobie powtarzasz tym bardziej Twoja głowa zaczyna w to wierzyć.
Dokładnie,też mam czarny humor ale w środku wiadomo,na zewnątrz to tylko maska .Ptasiek pisze: ↑6 czerwca 2018, o 13:04Tu sie nie zgodzę. Zawsze miałam wielkie poczucie humoru, zostało mi. Znajomi w zyciu nie wpadłby na to ze mam nerwice, gdybym im o tym nie powiedziała. Potrafie sie smiac i grać tak jakby nic mi ńie było. Tylko w srodku dusi. Dla mnie poczucie humoru, to lekarstwo, maska, deska ratunku.
Ja mam jutro neurolog nr 7 ,chyba zalicze wszystkich na NFZ w moim mieście 
Ja mam tak samo. Na sama myśl 'onkologia' to aż się cala trzęse.Od małego bałam i boję się raka. Raz sobie mówię ' dobrze będzie to będzie trudno ' a zaraz znowu strach. Jesteśmy zalewani ze wszystkich stron czy na fb czy w tv. Wiem że dużo osób z ta wstretna chorobą się zmaga i trzeba mieć tego świadomość,to jest poprostu straszne.agnefka28 pisze: ↑7 czerwca 2018, o 10:45Męczę się sama ze sobą, nie widzę wyjścia, jest co raz gorzej. Wczoraj bylam w poradni, usunąć brodawkę. Do badania histopatologicznego, jak coś nie tak, będą dzwonić. Nie to jest najgorsze, ale widok kobiet z nowotworami piersi zapisujących się na zabiegi, do lekarzy itp. Obok była poradnia onkologiczna. Starałam się przetrzymać, ale wyobraźnia i lęk zrobił swoje...Siedziałam z oczami załzawionymi, blada jak ściana...Tak wiem, akceptować, przecież w tej chwili nie dotyczy to mnie ani nikogo bliskiego...Ja nie potrafię i będę się tak bujać do końca...Nie liczę na rady, chciałam tylko wyrzucić z siebie smutek i żal.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że my musimy zaakceptować i pogodzić się z tym, że TAK, mogę mieć raka, moja rodzina też...Jest to jedna wielka niewiadoma, przez która my nie żyjemy. Ja czuję się już martwa. Tak, działam, robię wszystko, by poczuć się lepiej. Gotuję, sprzątam, na drobne przyjemności też sobie pozwalam. Przerósł mnie ten lęk, przez który funkcjonuje na 25%, a wiem, że mogłabym lepiej. Będąc w ciąży rok temu pracowałam, działałam, byłam skupiona, skoncentrowana, a teraz jest fatalnie. Fakt, od zawsze byłam lękowa, tyle, że kiedyś utrudniało mi to życie w 30%, a teraz w 90%. Tak się nie da żyć...Zresztą co ja mówię, przecież "ja nie żyję".Majla pisze: ↑7 czerwca 2018, o 10:53Ja mam tak samo. Na sama myśl 'onkologia' to aż się cala trzęse.Od małego bałam i boję się raka. Raz sobie mówię ' dobrze będzie to będzie trudno ' a zaraz znowu strach. Jesteśmy zalewani ze wszystkich stron czy na fb czy w tv. Wiem że dużo osób z ta wstretna chorobą się zmaga i trzeba mieć tego świadomość,to jest poprostu straszne.agnefka28 pisze: ↑7 czerwca 2018, o 10:45Męczę się sama ze sobą, nie widzę wyjścia, jest co raz gorzej. Wczoraj bylam w poradni, usunąć brodawkę. Do badania histopatologicznego, jak coś nie tak, będą dzwonić. Nie to jest najgorsze, ale widok kobiet z nowotworami piersi zapisujących się na zabiegi, do lekarzy itp. Obok była poradnia onkologiczna. Starałam się przetrzymać, ale wyobraźnia i lęk zrobił swoje...Siedziałam z oczami załzawionymi, blada jak ściana...Tak wiem, akceptować, przecież w tej chwili nie dotyczy to mnie ani nikogo bliskiego...Ja nie potrafię i będę się tak bujać do końca...Nie liczę na rady, chciałam tylko wyrzucić z siebie smutek i żal.
To jest choroba 21 wieku. Ja od zawsze mam czarne scenariusze. Mój brat nie odbiera tel (ma 10 lat) coś się pewnie stało, jest zamach w Londynie (siostra tam siedzi ) dzwonię nie odbiera bo w pracy czy cos a mi już mało serce nie stanie. Tak samo niektórzy myślą, Ja tam jestem zdrowy nic mi nie będzie jestem silny itd a ja znowu tak nie myślę. Choroba nie wybiera i każdy jest na nią narażony.agnefka28 pisze: ↑7 czerwca 2018, o 11:11Najgorsze w tym wszystkim jest to, że my musimy zaakceptować i pogodzić się z tym, że TAK, mogę mieć raka, moja rodzina też...Jest to jedna wielka niewiadoma, przez która my nie żyjemy. Ja czuję się już martwa. Tak, działam, robię wszystko, by poczuć się lepiej. Gotuję, sprzątam, na drobne przyjemności też sobie pozwalam. Przerósł mnie ten lęk, przez który funkcjonuje na 25%, a wiem, że mogłabym lepiej. Będąc w ciąży rok temu pracowałam, działałam, byłam skupiona, skoncentrowana, a teraz jest fatalnie. Fakt, od zawsze byłam lękowa, tyle, że kiedyś utrudniało mi to życie w 30%, a teraz w 90%. Tak się nie da żyć...Zresztą co ja mówię, przecież "ja nie żyję".Majla pisze: ↑7 czerwca 2018, o 10:53Ja mam tak samo. Na sama myśl 'onkologia' to aż się cala trzęse.Od małego bałam i boję się raka. Raz sobie mówię ' dobrze będzie to będzie trudno ' a zaraz znowu strach. Jesteśmy zalewani ze wszystkich stron czy na fb czy w tv. Wiem że dużo osób z ta wstretna chorobą się zmaga i trzeba mieć tego świadomość,to jest poprostu straszne.agnefka28 pisze: ↑7 czerwca 2018, o 10:45Męczę się sama ze sobą, nie widzę wyjścia, jest co raz gorzej. Wczoraj bylam w poradni, usunąć brodawkę. Do badania histopatologicznego, jak coś nie tak, będą dzwonić. Nie to jest najgorsze, ale widok kobiet z nowotworami piersi zapisujących się na zabiegi, do lekarzy itp. Obok była poradnia onkologiczna. Starałam się przetrzymać, ale wyobraźnia i lęk zrobił swoje...Siedziałam z oczami załzawionymi, blada jak ściana...Tak wiem, akceptować, przecież w tej chwili nie dotyczy to mnie ani nikogo bliskiego...Ja nie potrafię i będę się tak bujać do końca...Nie liczę na rady, chciałam tylko wyrzucić z siebie smutek i żal.
Też mam takie same schematy myślowe...Statystyki są jakie są, co raz więcej osób zmaga się z tą chorobą. Co trzecia osoba umiera na raka, a co czwarta ma mutacje genowe. Takie są fakty i my powinniśmy się z tym pogodzić. Tylko pytanie-jak? No nic z tym nie zrobimy,wiec zostaje próbowanie akceptować.Majla pisze: ↑7 czerwca 2018, o 11:16To jest choroba 21 wieku. Ja od zawsze mam czarne scenariusze. Mój brat nie odbiera tel (ma 10 lat) coś się pewnie stało, jest zamach w Londynie (siostra tam siedzi ) dzwonię nie odbiera bo w pracy czy cos a mi już mało serce nie stanie. Tak samo niektórzy myślą, Ja tam jestem zdrowy nic mi nie będzie jestem silny itd a ja znowu tak nie myślę. Choroba nie wybiera i każdy jest na nią narażony.agnefka28 pisze: ↑7 czerwca 2018, o 11:11Najgorsze w tym wszystkim jest to, że my musimy zaakceptować i pogodzić się z tym, że TAK, mogę mieć raka, moja rodzina też...Jest to jedna wielka niewiadoma, przez która my nie żyjemy. Ja czuję się już martwa. Tak, działam, robię wszystko, by poczuć się lepiej. Gotuję, sprzątam, na drobne przyjemności też sobie pozwalam. Przerósł mnie ten lęk, przez który funkcjonuje na 25%, a wiem, że mogłabym lepiej. Będąc w ciąży rok temu pracowałam, działałam, byłam skupiona, skoncentrowana, a teraz jest fatalnie. Fakt, od zawsze byłam lękowa, tyle, że kiedyś utrudniało mi to życie w 30%, a teraz w 90%. Tak się nie da żyć...Zresztą co ja mówię, przecież "ja nie żyję".Majla pisze: ↑7 czerwca 2018, o 10:53
Ja mam tak samo. Na sama myśl 'onkologia' to aż się cala trzęse.Od małego bałam i boję się raka. Raz sobie mówię ' dobrze będzie to będzie trudno ' a zaraz znowu strach. Jesteśmy zalewani ze wszystkich stron czy na fb czy w tv. Wiem że dużo osób z ta wstretna chorobą się zmaga i trzeba mieć tego świadomość,to jest poprostu straszne.
✌
skoro się uśmiechasz to nie masz depresji.