Załamana89 pisze: ↑12 stycznia 2018, o 15:02Sorki ale już jestem tak wkureiona na nerwe i tyle złości mam i pomyślę ile wszystkie nadania mnie wyszły to bym miała pokoje wyremontowane!!!!!
Brak czasu to wymowka, brak kasy rozuùmiem. Sa inne bezplatne sposoby, ktore moga ci pomoc: automasaze pilka do tenisa przy opartym ciele o sciane (15 minut dziennie - czas sie znajdzie!), automasaz walkiem (decathlon 32 zl), automasaz theracan (urzadzenie swietne, niestety nieco drozsze). Nastepne sposoby: szybki marsz do pracy, zamiast srodkow transportu, lekki, delikatny joggging, zakonczony porzadnym rozciaganiem ciala. Dalej: cwiczenia na oddychanie przepona, co daje ulge w bolach kregoslupa, gdyz przy nerwicy jest tendencja do uzywania tylko klatki piersiowej.
Popatrz na przykłady wielu ludzi odburzonych oni dali radę dlaczego my mamy nie dać rady ?
jestem przeziębiona ale luz ostatnio miałam sporo stresów pewnie gdybym nie miała nerwy to bym w nią teraz wpadla. Sytuacja strasznie ciężka życiowo byłam przygotowana na to że to odchoruje przecież to normalna sprawa po stresie. I było ok do czasu aż nie zaczęły się jazdy z żołądkiem nooo też normalne po stresie ale zaczęło mnie kuc w prawym boku i pojawiła się myśl mam irracjonalny lęk przed chora wątroba od dawna jakieś moje zrycia że pije piwo i najpewniej będę miała chora watrobe. Teraz bolą mnie plecy z prawej strony brzuch wszystko. Ja wiem że to nerwa że to napięcia i w ogóle ale ta głupia myśl jest cały czas. Nooo wystąpiłam się 
✌Uważaj, co do siebie mówisz, bo moze sie okazac, ze siebie sluchaszIwona29 pisze: ↑13 stycznia 2018, o 15:16Dziś czuje się tak fatalnie że padnę chyba.Mam babskie sprawy dziś.Bol niesamowity ale i serce mi ostro dokucza .
Galopuje jak głupie że ciężko mi oddech łapać.tak to nie miałam.Gorąc mnie zalewa.
Dziobie mnie pikawa i mam te kłuciaktórych nie cierpię.
Martwi mnie ten halo serca
Przeczytaj sobie ulotke bardziej rozszerzoną, tam wtedy jest nawet w skutkach ubocznych śmierćzadziorka pisze: ↑10 stycznia 2018, o 13:04zaniepokoiło mnie coś na ulotce tabletek Miravil (sertralina).
w działaniach najmniej niepożądanych 1 na 1000 może pojawić się choroba nowotworowa
przeraziłam się..
biorę dziennie 100 mg wg zaleceń lekarza
czy naprawdę psychotropy tego rodzaju mogą wywołać chorobę nowotworową?!
jestem przerażona!
a wierze, bo mi pokazał w swojej książce 
Szczerze wątpie. )
Dokładnie. "Nasze życie jest takim, jakim uczyniły je nasze myśli" ~ Marek AureliuszHalina pisze: ↑13 stycznia 2018, o 16:36Uważaj, co do siebie mówisz, bo moze sie okazac, ze siebie sluchaszIwona29 pisze: ↑13 stycznia 2018, o 15:16Dziś czuje się tak fatalnie że padnę chyba.Mam babskie sprawy dziś.Bol niesamowity ale i serce mi ostro dokucza .
Galopuje jak głupie że ciężko mi oddech łapać.tak to nie miałam.Gorąc mnie zalewa.
Dziobie mnie pikawa i mam te kłuciaktórych nie cierpię.
Martwi mnie ten halo serca
Iwonka, jedna rada, jesli moge : uwazaj, co mowisz, bo twoj mozg slucha! Przestan moze sie zalic, mowic, jak ci zle, co ci ciagle dolega, uzalac sie nad soba. To postawa niedorosla; Owszem mozna sobie ponarzekac, to ludzkie i to dobrze robi, ale obserwuje twoje posty od dluzszego czasu i nie przestajesz pisac, jak to ci zle za kazdym razem. Moze sprobuj zamienic to pisanie na teksty pozytywne, np. jak udalo ci sie lepiej poczuc. Ciagle narzekanie i mowienie, ze to mnie boli, a tu mi nerwa dowalila, a tu mnie pot zalewa, niestety powoduje samoistnie, ze czujemy sie gorzej.
https://neurologia.mp.pl/aktualnosci/16 ... ozg-slucha
Jestem mocno skupiona na sercu.Niestety tam umiejscowiła się nerwa i ja to czuje dziś np mocno.Halina pisze: ↑13 stycznia 2018, o 16:36Uważaj, co do siebie mówisz, bo moze sie okazac, ze siebie sluchaszIwona29 pisze: ↑13 stycznia 2018, o 15:16Dziś czuje się tak fatalnie że padnę chyba.Mam babskie sprawy dziś.Bol niesamowity ale i serce mi ostro dokucza .
Galopuje jak głupie że ciężko mi oddech łapać.tak to nie miałam.Gorąc mnie zalewa.
Dziobie mnie pikawa i mam te kłuciaktórych nie cierpię.
Martwi mnie ten halo serca
Iwonka, jedna rada, jesli moge : uwazaj, co mowisz, bo twoj mozg slucha! Przestan moze sie zalic, mowic, jak ci zle, co ci ciagle dolega, uzalac sie nad soba. To postawa niedorosla; Owszem mozna sobie ponarzekac, to ludzkie i to dobrze robi, ale obserwuje twoje posty od dluzszego czasu i nie przestajesz pisac, jak to ci zle za kazdym razem. Moze sprobuj zamienic to pisanie na teksty pozytywne, np. jak udalo ci sie lepiej poczuc. Ciagle narzekanie i mowienie, ze to mnie boli, a tu mi nerwa dowalila, a tu mnie pot zalewa, niestety powoduje samoistnie, ze czujemy sie gorzej.
https://neurologia.mp.pl/aktualnosci/16 ... ozg-slucha
✌
W momencie kiedy zaczynasz nerwice ignorować i się nasila to jest to całkowicie normalne zjawisko. Po prostu poszerzasz strefę komfortu i to zawsze wiąże się z chwilowym większym lękiem.radiohead_ pisze: ↑13 stycznia 2018, o 19:15Mam pytanie odnośnie radzenia sobie i akceptacji.
Generalnie mam mega silne objawy, czuje się caly odrętwialy, zawroty głowy, cieple i zimne prądy przeszywajace ciało. Mam problemy z czuciem twarzy, rąk, nóg. No i do tego ciągły lęk + myśli.
Zasugerowaliscie bym przyjął to cierpienie i o nim nie mówił. Robię tak, staram się robić dobrą minę do złej gry, ale wewnętrznie chcę cały czas wszystkim pokazywać jak się źle czuję i jak bardzo cierpie, chce o tym mówić.
ALE nie robię tego. A przynajmniej ograniczam tyle ile mogę. Czy chęć mówienia o tym to brak akceptacji? Czy jeżeli decyduje się o tym nie mówić, bo wiem że to do niczego nie prowadzi (i wiem, że muszę trochę pocierpiec na razie) to właśnie akceptacja?
Mózg mi podpowiada, że skoro chce o tym mówić to nie akceptuje. Ale ważne, ze decyduje sie nie mówić i to jest wlasnie akceptacja?
Wiem, że nie chcę tego cierpienia i skupiam się na nim. To nie jest tak, że go chce... po prostu staram się ze spokojem go znosić, chociaż im bardziej go próbuje ignorować tym się bardziej nasila. To normalne?
Proszę o rozwianie wątpliwości.
mnie to puszczanie kontroli i próba ignorowania doprowadziła do fatalnego stanu ,niestety ale utwierdziłam się ze z tego nie wyjdę,nie mogę przerwac kola lękowego,wczoraj wylądowałam u psychiatry ,nie dale rady,lęk za lękiem,noce nieprzespane.5 rok choroby,4 lata leki,terapie,praca nad sobą,od 4 miesięcy bez leków i wszystko jest tak jak na poczatku.życ sie nie chceOlalala pisze: ↑13 stycznia 2018, o 19:49W momencie kiedy zaczynasz nerwice ignorować i się nasila to jest to całkowicie normalne zjawisko. Po prostu poszerzasz strefę komfortu i to zawsze wiąże się z chwilowym większym lękiem.radiohead_ pisze: ↑13 stycznia 2018, o 19:15Mam pytanie odnośnie radzenia sobie i akceptacji.
Generalnie mam mega silne objawy, czuje się caly odrętwialy, zawroty głowy, cieple i zimne prądy przeszywajace ciało. Mam problemy z czuciem twarzy, rąk, nóg. No i do tego ciągły lęk + myśli.
Zasugerowaliscie bym przyjął to cierpienie i o nim nie mówił. Robię tak, staram się robić dobrą minę do złej gry, ale wewnętrznie chcę cały czas wszystkim pokazywać jak się źle czuję i jak bardzo cierpie, chce o tym mówić.
ALE nie robię tego. A przynajmniej ograniczam tyle ile mogę. Czy chęć mówienia o tym to brak akceptacji? Czy jeżeli decyduje się o tym nie mówić, bo wiem że to do niczego nie prowadzi (i wiem, że muszę trochę pocierpiec na razie) to właśnie akceptacja?
Mózg mi podpowiada, że skoro chce o tym mówić to nie akceptuje. Ale ważne, ze decyduje sie nie mówić i to jest wlasnie akceptacja?
Wiem, że nie chcę tego cierpienia i skupiam się na nim. To nie jest tak, że go chce... po prostu staram się ze spokojem go znosić, chociaż im bardziej go próbuje ignorować tym się bardziej nasila. To normalne?
Proszę o rozwianie wątpliwości.
Wiesz co ja akceptowalam ale też miałam potrzebę o tym mówić. Tylko w miarę odburzania ta potrzeba coraz bardziej wygasala. Wydaje mi się, że na samym początku odburzania to jest całkowicie normalne i ważne, że to zauważasz i ograniczasz
To weź dla siebie to za motywacje,bo jest to zdecydowanie mozliwe żeby z tego wyjść i zachowywać się jak oni w sensie w spokoju czytać książki itp itd.cyraneczka pisze: ↑14 stycznia 2018, o 09:14Nie znoszę myśli typu: oglądam film i patrzę, że tam ludzie chodzą i normalnie żyją, a ja sobie myślę, że dlaczego ja tak nie mogę, czytam książkę to samo, patrzę na ludzi na mieście czy gdziekolwiek i to samo. Wiem, że to zwykły natręt, ale uporczywy. No, chciałam się tylko wyżalić.