Słabszy dzień? Kryzys? Ogólne pytanie? Wyżal się swobodnie.

katarina666 · 3 stycznia 2018, o 11:45

A jak radzicie sobie z atakiem paniki ??

cyraneczka · 3 stycznia 2018, o 11:55

katarina666 pisze: ↑
3 stycznia 2018, o 11:45
A jak radzicie sobie z atakiem paniki ??

ja staram się o coś oprzeć, ukucnąć, usiąść (nie jest ważne czy sie ludzie gapią czy nie, czuję się słabo i co im do tego), mówię sobie "to tylko wyrzut adrenaliny, zaraz się wchłonie" i czekam aż ciało się uspokoi. I to w zasadzie tyle.

cyraneczka · 3 stycznia 2018, o 11:57

Dzejnrols pisze: ↑
3 stycznia 2018, o 09:11
Macie jakiejś ciekawe pozycję z literatury dotyczące nerwicy i radzenia sobie z objawami?:)

Claire Weekes - "Kompletna samopomoc dla twoich nerwów", ale ostrzegam, że trudno ją kupić, bo chyba skończył się nakład, może ktoś w pdfie ma i Ci podeśle. Poza tym polecam na forum dział o książkach

zanet · 3 stycznia 2018, o 12:09

Hej. Na poczarku kiedy doatawalam ataku paniki zaczynalam tanczyc

chodzic z miejsca w miejsce i cokolwiek robic np dzwonic do kogos i mu narzekac ze zaraz umre albo zwariuje i ryczec

. Teraz kiedy teoche poczytalam forum posluchalam nagran zaczynam mowic do siebie i klnac w myslach do nerwicy zeby spieprzala bo nic sie nie dzieje.alw ciezko wychodzi poki co bo z minuty na minute nowe mysli. Ogolnie mam lek wolnoplynacy i caly czas odczuwac niepokoj w sobie a najgorzej jest rano. Ale musze byc silna bo mam male dzieciatko

eyeswithoutaface · 3 stycznia 2018, o 12:12

zanet pisze: ↑
3 stycznia 2018, o 12:09
Hej. Na poczarku kiedy doatawalam ataku paniki zaczynalam tanczyc chodzic z miejsca w miejsce i cokolwiek robic np dzwonic do kogos i mu narzekac ze zaraz umre albo zwariuje i ryczec . Teraz kiedy teoche poczytalam forum posluchalam nagran zaczynam mowic do siebie i klnac w myslach do nerwicy zeby spieprzala bo nic sie nie dzieje.alw ciezko wychodzi poki co bo z minuty na minute nowe mysli. Ogolnie mam lek wolnoplynacy i caly czas odczuwac niepokoj w sobie a najgorzej jest rano. Ale musze byc silna bo mam male dzieciatko

Maluszek to na pewno świetna motywacja

Ale pamiętaj że przede wszystkim o Ciebie i Twój komfort chodzi. Jeśli sama ze sobą będziesz się dobrze czuła, to i otoczenie na tym zyska

Korzystaj śmiało z materiałów forum i powodzenia życzę

eyeswithoutaface · 3 stycznia 2018, o 12:16

radiohead_ pisze: ↑
2 stycznia 2018, o 05:05
Wiecie co, wciąż nie wiem jak to wszystko akceptować Po mniej wiecej 3-4 miesiacach złych ale stabilnych nastapiło mega pogorszenie. Lęk tak się nasilił, że nie mogę spać, jeść, a jeszcze niedługo trzeba do pracy wrócić!

Ciągle analizuje mój stan, boję się zasypiać znowu w obawie jak będę czuł się następnego dnia - przez to nie śpię w ogóle! Użalam się nad sobą, ciągle mówię o tym, pokazuje swoje cierpienie. "Jak żyć skoro objawy są TAK silne" ?

Wiem, że robię błąd mówiąc o tym ciągle do mamy i dziewczyny, ale nie mogę przestać myśleć! Boję się emocji, które idą za moimi myślami.
W ciągu 1,5 tyg bardzo dużo nakrecałem się na samobojstwa - próbowałem się powiesić 2x (kupilem sznur, napisalem list itd, ale po założeniu pętli na szyję nie mogłem tego zrobić)Te pseudo próby zrobienia sobie czegoś chyba mi tylko zaszkodziły - pokazały mojemu mózgówi, że obajwy są tak silne że rzeczywiście nie chcę z tym żyć.
Ciągle dzwonię do mojej mamy by mówić o tym jak się czuję. Zastanawialem się ostatnio czy nie pozbyć się telefonu... (co myślicie?) by wymusić na sobie choć namiastkę samodzielnego życia i akcpetacji.
Najgorsze jest to, że teraz tak się pogorszyło, że odechciało mi się dalej probować:(

Ciągle czytam posty victora i inne na tym forum. Codziennie, wracam do nich, choć znam to na pamięć. Myślę, że byloby lepiej gdybym zamiast czytać po raz setny ten sam post, poczytał o czymś innym, czymś co mnie kiedyś interesowało. Ale coś nie mogę...

Jesteś pod opieką psychiatry/psychologa?

radiohead_ · 3 stycznia 2018, o 12:39

Eyeswithoutface - taak. Z psychiatrą zakończylem leczenie po kilku latach bo nic na mnie nie działa. A z psychoterapeutą spotykam się poznawczo behawioralnie 1,5 roku i będziemy kończyć również terapie, albowiem uznała, że już wiele więcej się od niej nie dowiem (zgadzam się).

katarina666 · 3 stycznia 2018, o 12:43

cyraneczka pisze: ↑
3 stycznia 2018, o 11:55

katarina666 pisze: ↑
3 stycznia 2018, o 11:45
A jak radzicie sobie z atakiem paniki ??
ja staram się o coś oprzeć, ukucnąć, usiąść (nie jest ważne czy sie ludzie gapią czy nie, czuję się słabo i co im do tego), mówię sobie "to tylko wyrzut adrenaliny, zaraz się wchłonie" i czekam aż ciało się uspokoi. I to w zasadzie tyle.

Ja czuje sie cała taka spięta, chce gdzies uciekac a nie wiadomo gdzie, trzese sie - to jest okropne ;/

eyeswithoutaface · 3 stycznia 2018, o 12:49

radiohead_ pisze: ↑
3 stycznia 2018, o 12:39
Eyeswithoutface - taak. Z psychiatrą zakończylem leczenie po kilku latach bo nic na mnie nie działa. A z psychoterapeutą spotykam się poznawczo behawioralnie 1,5 roku i będziemy kończyć również terapie, albowiem uznała, że już wiele więcej się od niej nie dowiem (zgadzam się).

To znaczy że wiedzę masz. I to jest świetny punkt wyjścia i fundament. Tylko czy Ty ta wiedzę w praktyce stosujesz? Bo od samego czytania postów się jeszcze chyba nikt nie wyleczyl. Tak samo terapia nie zadziała jak trzeba jeśli Ty w sobie nie masz woli zmian

radiohead_ · 3 stycznia 2018, o 13:07

Tak, wiedzę mam

I wiem również, że nie do wszystkiego się stosuję. Moim też problemem jest to, że mój lęk dotyczy właściwie lęku przed lękiem i podpina się pod uczucie przebywania w pracy (praca potęguje lęk). Niestety, ale jest bardzo "rozmyty" w treści i nawet nie wiem jak go dialogować. To chyba zostaje mi na razie tylko nań przyzwalać i nie nakręcać się?

Teraz mam straszny problem, bo od kilku dni w ogóle nie sypiam (nigdy tak nie miałem) i dziś jestem już 3 noce bez snu... pierwszy dzień w pracy po świętach. Lęk jest niemal kosmiczny, co pogarsza tylko fakt, że tak bardzo chce mi się spać! Ale staram się nie nakręcać dodatkowo i go znosić - przyzwalać na niego. Daje to w tym cierpieniu nieco satysfakcji, ale dziś z każdą godziną czuje się coraz gorzej. Zapewne brak snu za tym stoi... Marzę tylko o tym by w końcu zasnąć - to i znoszenie lęku jest łatwiejsze.

eiviss1204 · 3 stycznia 2018, o 13:15

radiohead_ pisze: ↑
3 stycznia 2018, o 13:07
Tak, wiedzę mam I wiem również, że nie do wszystkiego się stosuję. Moim też problemem jest to, że mój lęk dotyczy właściwie lęku przed lękiem i podpina się pod uczucie przebywania w pracy (praca potęguje lęk). Niestety, ale jest bardzo "rozmyty" w treści i nawet nie wiem jak go dialogować. To chyba zostaje mi na razie tylko nań przyzwalać i nie nakręcać się?

Teraz mam straszny problem, bo od kilku dni w ogóle nie sypiam (nigdy tak nie miałem) i dziś jestem już 3 noce bez snu... pierwszy dzień w pracy po świętach. Lęk jest niemal kosmiczny, co pogarsza tylko fakt, że tak bardzo chce mi się spać! Ale staram się nie nakręcać dodatkowo i go znosić - przyzwalać na niego. Daje to w tym cierpieniu nieco satysfakcji, ale dziś z każdą godziną czuje się coraz gorzej. Zapewne brak snu za tym stoi... Marzę tylko o tym by w końcu zasnąć - to i znoszenie lęku jest łatwiejsze.

Oj bo wlasnie w nerwicy to jest tak,ze niestety im bardziej się chce tym bardziej się tego nie dostaje.
Najlepiej po prostu przestac analizowac to co się dzieje z Toba a skupic sie na tym co dzieje się na zewnatrz

Co do snu to tutaj jest taki problem,ze jesli sie na to nakrecimy ( u mnie od snu to sie zaczelo,wkrecalam sobie ze mam uszkodzony mozg i nigdy nie zasne

- co za bzdura ) i im bardziej chcialam spac tym gorzej mi to szlo... ciagla flustracja nakreana od rana.
A odkad przeczytalam posty chlopakow i jednej z dziewczyn na forum - Wyluzuowalam i przestalam tak na to naciskac. A ze snem mialam mnstwo przygod.
Ze nie zasne
Udusze się
Balam sie momentu zapadania
Lękow przed snem
Koszmarow ( a mialam je bardzo realne,budzac sie mialam wrazenie e nadal spie )
Cala paleta wspanialosc

i po prostu stwierdzilam ok nie zasne to nie zasne i tyle i zaczelam sypiac

nie wkreac sie w analize i przestac sie flustrowac tym faktem a powem tak szczerze,ze mialam na to naprawde sporą faze.
Teraz wazna sprawa,moze Ty spisz a tak Ci sie wydaje. Ja mialam tak,ze np wrazenie moje bylo takie jakbym tylko lezala i ciagle przechidzly mi mysli przez glowe,ale np patrzylam na zegarek a w moment minela godzina badz dwie. Takze mozliwe ze Ty zasypiasz,ale sie wybudzasz
Co do pracy. Albo ja zmien albo zaakceptuj to,ze narazie tak jest. Jesli w kolejnej pracy bedzie tak samo to koniecznie musisz zmienic podejscie bo praca niejako ratuje lękowcow.

katarzynka · 3 stycznia 2018, o 13:22

Dzejnrols pisze: ↑
3 stycznia 2018, o 09:11
Macie jakiejś ciekawe pozycję z literatury dotyczące nerwicy i radzenia sobie z objawami?:)

W zakresie myśli natrętnych serdecznie polecam Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Poradnik z ćwiczeniami opartymi na uważności i terapii poznawczo-behawioralnej. Autorstwa Jon Hersfield i Tom Corboy.

radiohead_ · 3 stycznia 2018, o 13:35

eiviss1204 - z pracą mialem tak w pewien sposób zawsze. Ale kiedyś nie wiedziałem, że musze nad tym pracować, teraz jest mega ciężko zmienić nawyk. Moja obecna praca jest fajniejsza niż poprzednia, ale ja dalej reaguję tak samo... więc muszę to zaakceptować, bo to tak naprawdę nie chodzi o pracę tylko podejście do niej.

Z tym snem to zobaczę. Prawda jest taka, że mam wiarę, że dziś w końcu padnę (chociaż trochę się boję, że będzie jak wczoraj, brrrr.....) i zasnę do rana. Albo przynajmniej na te 4-5h. Wiem, że też sobie sporo namieszałem i się ponakręcałem w ostatnich tygodniach, psując to co udało mi się osiągnąć. Tak się nakręciłem, że aż się uspokoić nie mogę

AdamGdzies · 3 stycznia 2018, o 14:35

Ehhh wczoraj trochę nie przeszedłem próby. Krew z nosa trochę mi poleciała podczas kąpieli, chwileczkę a ja wystraszylem się mocno i zacząłem nakręcac na domiar złego ciśnieniomierz pokazał ciut za wysokie ciśnienie od tego nakręcania... Potem to już w ogóle dawny demon ciśnieniomierza wrócił i zacząłem przy każdym mierzenia mieć taki wyrzut adrenaliny że szkoda było badać... Dopiero rano na spokojnie usiadłem i stwierdziłem że trzeba się przełamać i tak mierzyłwm do czasu aż przestanę tak reagować na ciśnieniomierz no i ciwlsnienie zrobiło się jak zwykle Książkowe. Wkurza mnie to że mimo takiej pracy tak bardzo Jeszce potrafi mnie taka akcja przybic i tyle wątpliwośc na nowo pojawić. A przecież komu nie zdążyło się krwawienie z nosa... Nawet ciśnienie w nerwicy czasem skacze normalna reakcja a myśli nakręciło. Dajcie mi jakiegoś kompa

eyeswithoutaface · 3 stycznia 2018, o 14:56

radiohead_ pisze: ↑
3 stycznia 2018, o 13:35
eiviss1204 - z pracą mialem tak w pewien sposób zawsze. Ale kiedyś nie wiedziałem, że musze nad tym pracować, teraz jest mega ciężko zmienić nawyk. Moja obecna praca jest fajniejsza niż poprzednia, ale ja dalej reaguję tak samo... więc muszę to zaakceptować, bo to tak naprawdę nie chodzi o pracę tylko podejście do niej.

Z tym snem to zobaczę. Prawda jest taka, że mam wiarę, że dziś w końcu padnę (chociaż trochę się boję, że będzie jak wczoraj, brrrr.....) i zasnę do rana. Albo przynajmniej na te 4-5h. Wiem, że też sobie sporo namieszałem i się ponakręcałem w ostatnich tygodniach, psując to co udało mi się osiągnąć. Tak się nakręciłem, że aż się uspokoić nie mogę

Spokojnie, to minie. Żeby odbić się od dna, trzeba go dotknąć

Każdy z nas miał w swoim życiu fatalne okresy kiedy wydawało się że wszystko stracone i gorzej już być nie może, ale naprawdę to tylko wrażenie. Rozumiem że masz lęk wolnoplynacy, pozbawiony jakiejś konkretnej treści, ale nadal najlepszym na niego sposobem będzie - tak jak mówisz - zignorowanie niepokoju I zajęcie myśli. Pozdrawiam