Czy to normalne że po zaniechaniu aktywności fizycznej przez depresję, gdy próbowałam do niej wrócić to nie mogłam, bo szybko się męczyłam i odczuwałam ból? Jak sobie z tym poradzić?

Tak. To zupełnie normalne, przy czym skala odczuć po powrocie do ćwiczeń po dłuższej przerwie jest spora. Czasem będzie to nietolerancja wysiłku już w trakcie samych ćwiczeń (narastający ból mięśni i/lub stawów, zwiększony puls, narastający ból głowy), a czasem "zakwasy", które będziemy odczuwać jeszcze tydzień lub dwa po ćwiczeniach. A czasem - nierzadko - jedno i drugie. Nietolerancja wysiłku pojawia się często przy równolegle towarzyszących nam zaburzeniach endokrynologicznych (wtedy np. ciśnienie leci ostro w dół).

Zaburzenie lękowe robi z nami dwie rzeczy: po pierwsze - wywołuje stałe napięcie mięśniowe, które z czasem prowadzi do zwiększonej męczliwości mięśni i ich podatności na urazy (naciągnięcia, zerwania). Po drugie - najczęściej unieruchamia nas na długie tygodnie czy miesiące, gdy po prostu odpuszczamy jakąkolwiek aktywność fizyczną; w tym przypadku spada nasza masa mięśniowa, zmniejsza się ogólna wydolność organizmu i szybki powrót do aktywności fizycznej nie jest sprawą prostą.

Wiele zależy oczywiście od tego, jak długa była ta przerwa i z jakiego pułapu wydolnościowego startujemy W innej sytuacji jest nastolatek czy dwudziestoparolatek, który na co dzień ma lub jeszcze niedawno miał zajęcia WF lub sam organizował sobie regularną aktywność fizyczną (wówczas powrót do ćwiczeń nawet po kilku miesiącach przerwy nie jest wielkim wyzwaniem), ale zupełnie inaczej będzie z 30- czy 40-latkiem, który po całych latach siedzenia przy biurku, dodatkowo dociśnięty zaburzeniem lękowo-depresyjnym, postanowi z dnia na dzień "coś ze sobą zrobić" i zabierze się za bieganie, rower stacjonarny czy jakieś ćwiczenia aerobowe.