trollingstone pisze: ↑

10 listopada 2020, o 11:58

Cześć,
piszę tego posta, żeby się przedstawić i trochę o sobie opowiedzieć. Mam nadzieję, że to trochę mi pomoże, bo sama już straciłam nadzieję na cokolwiek...
Wszystkie moje problemy zaczęły się w wieku nastu lat - na początku bulimia, samookaleczanie się, a potem stany lękowe z derealizacją pełną gębą. Trafiłam do psychiatry, dostałam SSRI i po miesiącu trochę się unormowało.
Bardzo powierzchownie jednak. Na psychoterapie nie miałam co liczyć - matka bagatelizowała moje problemy, stwierdzała, że wyolbrzymiam i powinnam się "w końcu za coś zabrać", a o ojcu lepiej nie wspominać.
Zaczęły się narkotyki, picie, pierwszy rok studiów. Jednak gdzieś w połowie się ogarnęłam, jakoś uwierzyłam w siebie, stwierdziłam, że tak dalej żyć nie mogę, że chcę coś osiągnąć.
Poszłam na medycynę, wyprowadziłam się z domu rodzinnego. Picie/narkotyki się skończyły, jednak patologiczny sposób tworzenia relacji damsko-męskich we mnie pozostał.
Wychodziłam od psychiatrów z wieloma diagnozami, jednak gdy bliżej się sobie przypatrzę czuję, że jedna jest prawdziwa - zaburzenia osobowości - borderline/histrioniczne.
Gdy uświadomiłam sobie co robię w relacjach, znów starałam się "ogarnąć". Wmówić sobie, że potrafię kochać i żyć normalnie.
Obecnie skończyłam studia, zaczęłam pracę w szpitalu. Mam stałego partnera od 2 lat z którym mieszkam. Czasem wydaje mi się, że kocham go nad życie, a czasem, że jestem zupełnie pusta w środku, niezdolna do żadnych uczuć, że jestem wampirem żerującym na jego dobroci i miłości.
Na 5tym roku studiów sytuacja w moim domu rodzinnym pogorszyła się. Skończyłam w sądzie, po drugiej stronie stał mój ojciec (osoba, która od zawsze stosowała wobec mnie przemoc fizyczną jak i psychiczną). Sprawę wygrałam. Ale to już nie cieszy. Żałuję, że w ogóle to zrobiłam.
W trakcie tych wydarzeń kompletnie nie potrafiłam sobie poradzić. Zaczęłam pić i łykać tabletki nasenne, byle tylko się zrelaksować.
Skończyłam studia, zaczęły się wakacje, przestałam pić, tabletki nasenne też poszły "w miare" w niepamięć. Brałam raz na dwa tygodnie pól tabletki. Jak się zdenerwowałam czymś czy coś.
Wydawało mi się, że jestem na dobrej drodze. Że już będzie spokojnie. Zamieszkałam z chłopakiem. Poszłam do pracy. Umówiłam się do psychiatry i na psychoterapie - bo wiem, że jej potrzebuję. Psychiatra odmówiła wypisania mi tabletek nasennych. Dostałam zestaw SSRI - ijakoś to będzie. Biorę je już 3 tygodnie. 3 tygodnie koszmarnych jazd. Jestem tak przerażona, że nie dostałam tych leków, że to wyeskalowało mój lęk i totalnie się zapętliłam. Przed wizytą u psychiatry brałam lek max raz na tydzień. Po wizycie - biorę codziennie. Bo nie potrafię się uspokoić. Bo następnego dnia idę do pracy i muszę być przytomna. W psychoterapii jestem po 3 wstępnych spotkaniach. I dziś mam pierwszą wizytę w ramach już psychoterapii.
Mam wrazenie, że im bardziej walczę z tym, żeby nie brać tych leków, że wmawiam sobie że przez nie jestem złym lekarzem, że jestem uzależniona, że już nikt mi nie pomoże - to eskaluje mój lęk i powoduje, że spać nie mogę w ogóle, budzę się po 2h kompletnie przerażona z łomotaniem serca. I biorę tabletkę i się uspokajam i idę spać dalej. Jak nie wezmę nie przespię ani minuty do rana. A potem w pracy jestem absolutnie nieprzytomna, płaczę, czuję się beznadziejna, mam już nawet w głowie myśli, że złożę wypowiedzenie, bo mnie to po prostu przerasta. Codziennie mam też inne myśli - z kategorii tych najgorszych.
Jeżeli ktoś przeczytał - dziękuję.
Proszę o jakieś słowo otuchy, bo straciłam już wiarę w cokolwiek.

trollingstone pisze: ↑

10 listopada 2020, o 15:47

Dziękuję ślicznie za odpowiedzi.
Tak łatwo wpaść w to morze rozpaczy unosić się i nie widzieć brzegu.
Czytam dużo na tym forum, wydaje mi się, że 8 lat temu dzięki temu forum udało mi się wyjść z derealizacji. Nie pamiętam już dobrze czy to było tutaj, ale pamiętam jeden bardzo długi artykuł o tym, że to tylko reakcja na lęk, że muszę ją zignorować i zając się wszystkim tym czym się zajmowałam, a wtedy się scalę. I rzeczywiście scalałam się krok po kroku, czasem na godzinę, czasem na całe dnie. Zmieniłam podejście. Zaakceptowałam to, że ona przychodzi. Nie broniłam się przed nią, można powiedzieć, że nawet ją polubiłam. Za każdym razem jak przychodziła otwierałam ten długi post na forum i czytałam o tym, że to tylko mechanizm obronny. Przestała przychodzić w ogóle na dobre kilka lat.
Teraz znów się zapętliłam. Ale to nic. Odpętlę się jeszcze raz. Dziękuję za wsparcie i cieszę się, że tym razem założyłam tu konto i coś napisałam. Wszyscy Ci co zyja z nerwicą są dla mnie superbohaterami.