Niektórzy mnie nie znają bo dawno się nie udzielałam ale widząc post Wiktora, ze forum podupada postanowiłam w końcu napisać swoją historię, która już miałam pisać z pol roku temu
, żeby trochę forum ruszyć. Dzięki temu forum (szczególnie dzięki postom Wiktora i innych odburzonych) dostałam dużo wskazówek dla mnie ważnych i czuje się zobowiązana napisać coś od siebie w podzięce oczywiście moja nerwica była najgorsza na świecie i byłam jedynym przypadkiem na świecie który takie objawy fizyczne i psychiczne miał - teraz się śmieje ale wtedy serio tak myślałam, ze jestem wyjątkiem. Moja historia z zaburzeniem zaczęła się równo miesiąc po porodzie córki w 2017r.. Rok wcześniej miałam traumatyczne przeżycie (nagła strata 4 letniego syna) o którym nie będę może się rozpisywać bo to dla mnie osobista historia.
Wiec równo rok po tym przeżyciu urodziłam córkę a miesiąc później dostałam pierwszego ataku paniki. Nagle. Pamietam do tej pory jak rano już poczułam się jakoś zle, jakby mnie brało choróbsko i wzięłam 2 aspiryny. Po 30 minutach wieszając pranie nagle poczułam jakbym miała zemdleć, oczywiście nakręcenie level hard i już poszło
karetka, szpital, badania krwi, ekg, tarczyca itp i wszystko wyszło ok standardowo jak to przy zaburzeniu. Przez tydzień siedziałam w domu dziwiąc się co mi jest, aż w końcu poszłam do lekarza rodzinnego stwierdzając ze to może wszystko od nerwów, stresu, bo jak wszystkie badania wyszły ok to innej opcji nie ma. Z miejsca wziął mnie do pokoju obok do psychiatry. On zaś stwierdził, ze mam nerwice i wypisał mi receptę na słaby lek pod nazwa pranolan. Oczywoscie wzięłam ze 2 tabletki, jeszcze bardziej się nakręciłam i wyrzuciłam do kosza. Nigdy nie zapomnę jak przestraszyłam się diagnozy napisanej na recepcie „nerwica lekowa, lęk paniczny”. W tamtym momencie mogłam tego nie czytać bo to tylko pogorszyło mój stan do tego stopnia, ze myślałam ze jestem już świrem i należy mnie trzymać w psychiatryku w zamknięciu
ba, nawet torbę do szpitala spakowałam i kazałam się mężowi wywieźć bo już nie dawałam rady z zaburzeniem 
oczywiście popukał się w czoło i powiedział, ze ta cała nerwice mam olać bo nigdzie mnie nie wywiezie 
Na forum trafiłam dość szybko bo chyba miesiąc po pierwszym ataku paniki. Z czego się bardzo cieszę. Objawów miałam milion jak każdy w zaburzeniu lękowymi i już połowy nie pamietam. Przeraźliwy Lęk i ataki paniki miałam 100 razy w ciągu dnia. Do tego doszły natręty, ze zrobie córce krzywdę. Bałam się do niej podchodzić, karmić ( nigdy nie zapomnę jak zaczęłam ją pierwszy raz karmic a ręce mi się tak trzęsły ze cała zawartość łyżki mi spadała na talerz, ale jaka byłam z siebie dumna ze dałam rade haha), miałam myśli samobójcze, nie zależało mi na niczym, odcięło mnie totalnie, dzieci były dla mnie osobami obcymi, w w sumie cała rodzina była dla mnie obca. Miałam mega dziwne widzenie świata jakby wszystko bylo wycięte z kartonu a ja jestem na planie filmowym
totalny odlot. Taki gruby stan zaburzenia miałam z kilka miesięcy. Bałam się wstać z łóżka a wyjść gdziekolwiek to był dla mnie wyczyn. Skończyło się to tak, ze moja mama siedziała z najmłodsza corka w domu (przypominam ze miała miesiąc) a ja leżałam w łóżku z nadzieja ze w końcu umrę i skończy się mój koszmar. W końcu po 2 miesiącach zaczęłam wdrażać rady Divovicow i powoli zaczęłam podchodzić do córki, bawić się z nią, trzymać ja na rękach, wychodzić z domu do przedszkola po druga córkę. Po prostu zaczęłam powoli zajmować się problemami terazniejszymi. Był to hardkor ale się opłaciło Tak się tego wszystkiego bałam ze po 3 miesiącach macierzyńskiego uciekłam do pracy i to było najlepsze co mogłam w tamtym momencie zrobić, bo zaczęłam się skupiać na rzeczach tu i teraz. Pierwszym przełomowym momentem gdzie zaczęłam choć na 5 minut zapominać o nerwie to było pol roku od początku zaburzenia, gdzie wyjechałam ze znajomymi i z dziećmi na tydzień za granice. Już nie było zmiłuj się i musiałam czas spędzać z najmłodsza córką gdzie po tym tygodniu widziałam już mała różnice, ze się jej nie boje tak bardzo. Oczywiście rady z forum ciagle wdrażałam w życie. Taki stan lekowy 24/7 z atakami paniki trwał u mnie właśnie coś około 7 miesięcy. Potem miałam już przerwy w lęku takie kilkugodzinne dziennie. Oczywiście myśli lekowe, natrętne, lęk dalej się pojawiał ale był coraz mniejszy ale dalej uciążliwy Moje somaty z początku nerwy jakie miałam to:
- dd
- drżenie całego ciała
- mega poczucie zagrożenia wszystkim
- silne uciski i zawroty głowy
- brak skupienia na czymkolwiek
- dreszcze. Raz zimno raz ciepło
- drętwienie części ciała. Nawet nos i policzki mi drętwiały
- brak snu
- lęk 24/7
Pamietam, jak pewnego dnia miałam tyle w sobie już adrenaliny, ze wyszłam na papierosa na balkon w samych majtkach i koszulce w zimę przy -10 stopniach i tak siedziałam z 5 minut i nie czułam w ogole zimna! To dopiero nakręcenie roku było
(wróciłam do palenia przez zaburzenie ze stresu), - oczywiście objawy psychiczne bo bałam się ze mam schizofrenie, bordera, ze szatan we mnie wstąpił (teściowa mnie nastraszyla
) i wiele różnych o których już nie pamietam z racji czasu. Generalnie ponad rok zajęło mi wyjście z zaburzenia. Co robiłam?
Wdrazalam rady Divovicow, słuchałam ich na okrągło. Robiłam zapiski i czytałam w gorszych chwilach. Najważniejsze jest tu podejście do samego zaburzenia. To są zaburzone emocje i czy się chce tego czy nie to trzeba akceptować wszystko co daje nam nerwa i nie szarpać się z tym. Myśli to tylko myśli, one są „wysyłane” przez zaburzony stan emocjonalny, który szuka zagrożenia, którego nie ma tak naprawdę. A wchodząc w analizy i zawierzając myślom tylko pogarszamy nasz stan. Warto na samym początku poznać mechanizm zaburzenia - to podstawa. I jak mechanizm już jest znany to już idzie szybko z górki. Na początku warto sobie racjonalizować wszystkie myśli, obrazy, które mamy w głowie. Ważna kwestia tez jest niereaktywnosc na emocje i myśli oraz akceptacja samego zaburzenia. Z tego się nie wychodzi w tydzień czy dwa tylko trzeba sobie dać trochę czasu bez jakiś ciśnień. Nie wolno zawierzać myślom i się nakręcać bo to tylko nasila objawy zaburzeniowe. Był moment, ze co chwile stopowalam sobie w głowie analizy co w późniejszym czasie zaowocowało automatycznym nie wchodzeniem w ta nieszczęsna analizę
wiedziałam już które myśli mnie nakręcają i nie wchodziłam w nie. Każda emocje akceptowałam. W nerwie miałam stany depresyjne i bardzo znany „bezsens wszystkiego” - tak to nazwałam. Bez sensu było mi robić obiad dla dzieci i męża, bez sensu było mi cokolwiek co robiłam. Dosłownie. Bardzo długo mnie to trzymało. Ale nie podawałam się nigdy i codziennie robiłam krok do przodu. Przyjęłam postawę agresywna jak Wiktor i zaczęłam zaburzenie traktować jak śmiecia, które niszczy mi życie przestałam się bać lęku i wszystkich objawów z nim związanych bo wiedziałam skąd to pochodzi. Dlatego tak ważne jest poznanie mechanizmów. Obawy, myśli, cała ta analizę lekowa trzeba wrzucić do jednego wora i nazwać nerwica i olać. Ja w pewnym momencie zaczęłam robić nerwicy na złość, na przekór. Myśli podpowiadały mi żebym gdzieś nie szła bo zemdleje/pojawi się atak paniki/cokolwiek strasznego to ja właśnie szlam na złość. Na sile zaczęłam się uśmiechać i jakoś powoli emocje pozytywne zaczęły wracać. Co tez było dla mnie przełomem. Ja już miałam taki nawyk lekowego myślenia i czarnowidztwa, ze zaczęłam wprowadzać w życie pozytywne myślenie. Zapisałam się na kursy online i ćwiczyłam codziennie co tez mi pomogło zaczęłam wprowadzać do swojego życia wdzięczność (takie sławne to teraz ) i generalnie czuje się super mimo traumatycznych doświadczeń, które tez musiałam w końcu zaakceptować i zacząć zyc. Po natrętach nie ma ani śladu, żadnych myśli i obrazów lekowych i obaw. Na koniec dodam, ze Zaburzenie schodziło mi powoli, etapami.
Ah, zapomniałam dodać ważna kwestę nt. kryzysów. Miałam ich tyle, ze myślałam ze nigdy z tego nie wyjdę. Ale to właśnie w kryzysach trzeba się ćwiczyć najbardziej, bo kryzys pokazuje Ci w czym jeszcze sobie nie radzisz. Dlatego nie poddawajcie się i wiedzcie, ze z zaburzenia lekowego nawet jak sobie myślicie, ze jesteście najgorszymi przypadkami da się wyjść. Tylko to wymaga pracy nad sobą ale się opłaca.
w końcu znalazłam czas na napisanie posta 
