Ogłoszenia:
1. Nowi użytkownicy, którzy nie przekroczą progu 30 napisanych postów, mają zablokowaną możliwość wstawiania linków do wszelakich komentarzy.
2. Usuwanie konta na forum - zobacz tutaj: jak usunąć konto?

Zaburzenia osobowości, nerwica, depersonalizacja- moje objawy i czy ktoś może pomóc?

Forum o zaburzeniach osobowości (boderline, unikająca - lękowa, zależna, schizotypowa itp)
ODPOWIEDZ
zagubiona07
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 2
Rejestracja: 20 maja 2022, o 13:59

20 maja 2022, o 14:57

Cześć, to mój pierwszy post na forum :papa
Od razu z góry przepraszam, jeśli będzie chaotycznie, ale postaram się jak najlepiej mogę na mój obecny stan.

Obecnie mam 24 lata. Moja ,przygoda' z chorowaniem, leczeniem, itp trwa jakieś 6 lat, chociaż same zaburzenia dłużej, dzieciństwo- ojciec tyran, przemoc fizyczna, nadopiekuńcza uzależniona od niego matka, alkohol w tle, ciągłe nerwy, ja nerwowe dziecko i później dorosły człowiek zawsze odkąd pamiętam, od liceum do teraz same niepowodzenia w życiu na każdej jego płaszczyźnie, niektóre naprawdę hardkorowe, ale nie o tym bym chciała, ponieważ:

Jednak na ten moment uważam, że przeszłość nie jest aż tak istotna ponieważ chciałabym się poczuć lepiej tu i teraz, zrobić co mogę z tym co mam.
Czasami słyszę, że uda mi się wrócić do siebie sprzed choroby tylko że ja nawet nie pamiętam siebie sprzed, bo mam wrażenie, że całe życie jestem zaburzona. A siebie przez całe życie nie lubiłam, nie akceptowałam, nie potrafiłam stworzyć własnego ,ja'.
Nie pragnę zbyt wiele, tak mi się wydaje, tylko poczuć 'połączenie z własnym mózgiem', móc normalnie funkcjonować w codziennym życiu.
Na dzisiaj jestem w terapii poznawczo-behawioralnej już ponad 1,5 roku i po różnych doświadczeniach z lekami przyjmuję stabilizator nastroju, ponieważ po obserwacji psychiatra stwierdziła, że antydepresanty działają w moim przypadku bardziej negatywnie, niż pozytywnie. Leczenie daje jakieś tam poczucie zaopiekowania, ale wydaje mi się niestety jakieś złudne. Realnie na moje życie nie ma przełożenia, nadal nie pracuję, nie podjęłam się żadnej szkoły, siedzę w domu i 'istnieję', mieszkam nadal z rodzicami, chociaż mam inne możliwości panicznie się ich boję przez swoją nieporadność jak o sobie myślę. A raczej przez mój obecny stan. Depersonalizacji i derealizacji. Niestety czuję, jakbym intelektualnie podupadła bardzo, ale jakby jestem tego świadoma i to jest strasznie męczące. Wszystko mnie drażni, nie potrafię podjąć decyzji, nie mam na nic ochoty, żyję na autopilocie, czasami nawet desperacko próbuję się czymś zająć, coś sobie ,wbijać do głowy', żeby tak jakby sztucznie kreować siebie, jest to tak bardzo męczące. Wszystko też wydaje mi się jakby nie do zrobienia, we wszystkim znajduję negatywy.

Przez ten ciągły stres dokuczają mi też fizyczne dolegliwości- nie mogę jeść, nie mam sił fizycznych, nie czuję swojego ciała, czuję się jakbym ciągle chudła, a się tego boję bo jestem bardzo szczupła i tak się to nakręca. Badania krwi, gastroskopia, wizyta u neurologa- zaliczone, wyszła anemia i być może wrzody żołądka, czekam na wynik, oraz na rezonans, bo już nawet jestem przerażona, że zaszły mi jakieś zmiany w mózgu, gdyż mam okropnie słabą orientację w terenie, zlewają mi się dni, nie pamiętam o wielu rzeczach.

Myślę sobie; kurczę, chyba jeszcze nie zwariowałam, mam możliwości do zmian, nikt mi z głodu umrzeć nie pozwoli, ale mimo tego nie potrafię, nie mogę, czuję się okropnie sama ze sobą i mam poczucie winy chociaż wiem, że nie powinnam. Tkwię w takiej jakby matni, moja przeszłość- masakra, o której chcę zapomnieć i nie chcę rozpamiętywać choć czuję jej realny wpływ na moją teraźniejszość, przyszłość- nie potrafię jej zaplanować, wyobrazić sobie, dla mnie to abstrakcja, teraźniejszość- jedno wielkie nic i męczarnia z własną głową i ciałem.

POMOCY? :(:
zagubiona07
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 2
Rejestracja: 20 maja 2022, o 13:59

20 maja 2022, o 15:05

No i dodam jeszcze, że przez objawy izoluję się od ludzi, rzadko odzywam do znajomych, nie korzystam z możliwości zbliżenia się do kogoś, nawiązania relacji, zawsze byłam w tym beznadziejna, terapia pomogła w tym ale znowu ten stan przeszkadza, błędne koło :C
ODPOWIEDZ