Chciałbym dość krótko podzielić się z wami swoim świadectwem wyjścia z mojego zaburzenia nerwicy i depersonalizacji. Nie wchodziłem na forum prawie cały ten obecny rok bo czułem się całkowicie dobrze i chciałem krótko coś spisać zanim całkiem zamknę ten prawie 4 letni rozdział. Dziękuję za privy tym którzy mnie tu mocno wspierali i na czacie a szczególnie na początku Dankanowi oraz Kretu. Nie wiem czy dałbym radę naprostować cokolwiek z tych stanów gdyby nie zaburzenipl. Często czytałem forum, wpisy, przede wszystkim historię Victora, którą znam na pamieć i słuchałem kolejno nagrań divovika przez co chłopaków też znam na pamięć. Chodziłem również na terapię. Moje objawy to silna derealizacja, zawiechy, lęk, pustka w głowie, uczucie, że stałem się mega głupszy, lęk przed schizofrenią, lęk przed tym, że będę miał to zaburzenie już zawsze, w trakcie pojawiły mi się też różne kompulsje natrętne, i chyba najgorsze to z depersonalizacji uczucie hiperświadomości siebie. Ten kto to ma to wie co to znaczy. Pierwsze 2 lata były straszne a potem rok zmiennego samopoczucia ale depersonalizacja była tak czy siak i w zasadzie dopiero po 3 latach pojawiały się jakieś przebłyski, które trwały coraz dłużej i dłużej. Aż teraz od prawie roku jest dobrze. Nie ma nic z tego co było i nie ma nawet tej hiperświadomości która była dla mnie jak zaraza i myślałem, że zostanie ze mną do końca życia. Lęku też nie ma i już nie skupiam się na tym, że jak jest lepiej to może mi to wszystko i tak wrócić bo na początku jak były przebłyski to takie myśli były. Inną sprawą jest koncentracja, która teraz jest tak duża, że aż sam jestem w szoku ile ja pamiętam bo wcześniej chodziłem jak zamulony narkotykami. Mnie pomogło głównie czytanie historii innych i rozkminianie gdzie odnaleźć w tym siebie. To oczywiście się w którymś momencie przejadło ale wiem, że było potrzebne bo znudziło mnie to w tematyce zaburzeń. Dużo mi dało też atakowanie nerwicy a szczególnie strachu przed zwariowaniem i tych myśli które powodowały niepokój. Lęk starałem się akceptować i robić wiele rzeczy pomimo niego co akurat nie było u mnie dużym problemem ale sama akceptacja już tak. Psycholog mi zwróciła uwagę, że często narzekam na ten stan i rzeczywiście to utrudniało akceptację więc potem swoje własne narzekanie też atakowałem i stopowałem. W życiu starałem się robić dużo ale jak mówię to nie było problemem numer jeden bo ja mogłem z tym stanem robić wszystko ale najważniejsza była akceptacja, że mi źle i mojej anhedonii bo tego nie mogłem tak do końca pojąć i za bardzo tu akurat walczyłem. Drugim ważnym punktem było atakowanie nerwicy jak tylko się stawiała i tu podejście agresywne było mi potrzebne choć momentami motywacji już brakowało. Wiem, że to nic oryginalnego jak na to forum ale chciałem tylko to opowiedzieć bo sam wiem, że nie widzi się w tym wszystkim końca. Dziękuję za forum i waszą obecność tutaj. Wojtek

Sorry za dubel musiałem poprawić tu i ówdzie Proszę o skasowanie

Gratulacje stary.Dzieki za post bo wiele osob wychodzi i nic nie pisze.Da sie wyjsc bo u mnie objawy tez sa minimalne w porownaniu do kiedys.Pozdro.

Brawo Panowie coś się ostatnio ruszyło w dziale :WYSZEDŁEM: z nerwicy

Dziękuję za Twój wpis

Brawo! Stara dobra szkoła odburzania

Super! Gratuluję i mam pytanie co dla ciebie oznacza to określenie hiperświadomość?

mrunban pisze: ↑

9 listopada 2019, o 23:03

Super! Gratuluję i mam pytanie co dla ciebie oznacza to określenie hiperświadomość?

Nie jestem pisarzem więc nie wiem czy dobrze to opiszę ale mogę spróbować bo kilka osób o to spytało. Hiperświadomość to utrzymujące się cały czas wyczulenie na swoje istnienie i myśli. Jakbym był tylko w tej jednej chwili obecny i nie mógł się z tego wydostać. To tak jakby myśli ci latały wokół tego, że jesteś i myślisz. Do tego silne przekonanie, że nie da się z tym nic zrobić i nie może być już normalnie no bo jak skoro to nie jest nawet objaw a taki twój nowy styl myślenia. Oczywiście wszystko to jest natrętne ale mówię o tym z perspektywy jak byłem w tym stanie.

wojtek34 pisze: ↑

10 listopada 2019, o 15:54

mrunban pisze: ↑

9 listopada 2019, o 23:03

Super! Gratuluję i mam pytanie co dla ciebie oznacza to określenie hiperświadomość?

Nie jestem pisarzem więc nie wiem czy dobrze to opiszę ale mogę spróbować bo kilka osób o to spytało. Hiperświadomość to utrzymujące się cały czas wyczulenie na swoje istnienie i myśli. Jakbym był tylko w tej jednej chwili obecny i nie mógł się z tego wydostać. To tak jakby myśli ci latały wokół tego, że jesteś i myślisz. Do tego silne przekonanie, że nie da się z tym nic zrobić i nie może być już normalnie no bo jak skoro to nie jest nawet objaw a taki twój nowy styl myślenia. Oczywiście wszystko to jest natrętne ale mówię o tym z perspektywy jak byłem w tym stanie.

Uspokoiłeś mnie Wojtek bo ja to właśnie teraz mam i tak samo, mam przeświadczenie, że tego się nie da już zmienić. Dzięki wielkie. Ogółem twoje objawy i moje wydają mi się bardzo zbliżone. Stosowałeś jakieś leki?

Dzięki za wstawkę :* u mnie też mega lepiej ale daje sobie więcej czasu. Wpadaj czasem na forum!

Wojtek to tak mam, szczególnie z tym, że to nie ma końca. Dzięki za opis, nie jesteś pisarzem ale opisałeś to kropka w kropkę.

Wojtek szacunek, że przypomniałeś sobie o forum i napisałeś post. Gratuluję.

Gratuluję

super gratulację... ale kurcze coś fajnego napisałeś dot. akceptacji że Pani psycholog wzróciła Ci uwagę że narzekasz i to przeszkadza w akceptacji - bardzo pomocne

bo jak dużo mówisz o swoim stanie to o wiele bardziej nim żyjesz niż bez tego. napiszę jeszcze coś bo wiele osób dopytuje, że akceptacja do bólu była najważniejsza i spychanie na drugi plan obaw i strachu postawą agresywną i własnie akceptacyjną. Bo postawa akceptacji tego, że to mam i tak jest ile będzie trzeba łączyłem z agresywnym odnoszeniem się do różnych wkrętek i myśli
tylko co najważniejsze to naprawdę trwało jakiś czas bo z tego co widzę po pw wysłanych do mnie to chyba duzo osób myśli, że zacznie sobie mówić o akceptacji i to zniknie zaraz. Tak u mnie nie było i wątpię aby było u kogokolwiek z dd. Dlatego nie liczcie tak czasu bo jak czytam wiadomości to widzę że każdy liczy.