Czesc wszystkim,
jestem osoba na szczesliwej drodze do celu zwanego odburzeniem - objawow nie mam prawie wcale. Pozostaje jedak to, co doprowadzilo do zalamania nerwowego - niskie poczucie wlasnej wartosci i chory perfekcjonizm. Ok. dwoch miesiecy temu przeprowadzilam sie a drugi koniec kontynentu. Przed wyjazdem bylo naprawde dobrze - perfekcjonizm zanikal, a moje poczucue wlasnej wartosci powoli szlo w gore Poprawa byla tak widoczna, ze az umowilam sie z moja terapeutka na wizyte (kilka miesiecy po zakonczeniu terapii) tylko po to, zeby sie z nia podzielic,6n o i tez troche pochwalic Jednak po przeprowadzce moje myslenie powoli wraca na stare tory - znowu ciagle sie za wszystko krytykuje, draznia mnie wszystkie, nawet male bledy, ktore popelniam i zyje w przekonaniu, ze jezeli nie bede idealna, to nigdy nie znajde nowych znajomych (A to przeklada sie na pewa sztywnosc i chyba faktycznie z tego powodu nikt w pracy niekoniecznie lubi spedzac ze ma czas ). Nie moge wyjsc z tego blednego kola spierdolenia i zastanawiam sie, czy dac sobie wiecej czasu i refleksji, czy wybrac sie na terapie, ew. grupowa... Boje sie, ze leki powroca

Ja bym dał sobie więcej czasu. Jeśli zaczniesz znowu terapie możesz pomyśleć, że znowu coś z Tobą nie tak, a z tego co czytam tak nie jest. Przecież błędy popełnia każdy, bez wyjątku. Nie myśl o tym, żeby ich nie popełniać za wszelką cenę, bądź sobą, a dopiero gdy popełnisz błąd, spróbuj go naprawić. Nikt perfekcyjny nie jest. A gdyby ktoś był, to jaki byłby sens żeby cokolwiek robić? Jesteśmy ludźmi i popełniamy błędy. Możemy je jednak naprawić, tym samym może coś ulepszyć, albo samemu stać się w jakimś sensie lepszym. Dąż do samodoskonalenia, nie do perfekcyjności. Jeśli byłabyś perfekcyjna nie byłoby niczego, co można polepszyć albo spróbować. A znajomych nie szukaj na siłę, często spotyka się ich niespodziewanie, po prostu bądź sobą, ale z większym dystansem

Tak jak Verbel mam wrażenie, że warto dać sobie czas, o tyle, że wydaje się, że ten powrót perfekcjonizmu,to reakcja na zmiany i nowe środowisko. Może potrzebny jest zwyczajnie czas na adaptację? Może gdzieś podświadomie czujesz, że w tych nowych okolicznościach znów musisz udowodnić swoje poczucie wartości i być doskonała?

Ciasteczko pisze: ↑

28 kwietnia 2018, o 11:24

Tak jak Verbel mam wrażenie, że warto dać sobie czas, o tyle, że wydaje się, że ten powrót perfekcjonizmu,to reakcja na zmiany i nowe środowisko. Może potrzebny jest zwyczajnie czas na adaptację? Może gdzieś podświadomie czujesz, że w tych nowych okolicznościach znów musisz udowodnić swoje poczucie wartości i być doskonała?

Wlasnie tak sie czuje, tak jakbym wrecz musiala udowodnic sobie i wszystkim dookola, ze jestem wartosciowym pracowikiem, wartosciowa kolezanka i wartosciowa osoba. Jakbym zaczynala wszystko od nowa... W Polsce wszyscy juz wiedza, ze jestem okej, ale tutaj to nikt Brzmi to debilnie, ale tak wlasnie moj mozg obecnie dziala :x

Wcale nie brzmi to debilnie. Odnalazłaś się w znanym otoczeniu w Polsce i Twój umysł jakoś nauczył się tam funkcjonować swobodnie w tej kwestii po terapii. A kiedy zmieniłaś środowisko, to Twój umysł jest w stanie uważności i badania go, adaptacji i odnajdywania się. Myślę, że to jest dość logiczne nawet

Ciasteczko pisze: ↑

28 kwietnia 2018, o 19:18

Wcale nie brzmi to debilnie. Odnalazłaś się w znanym otoczeniu w Polsce i Twój umysł jakoś nauczył się tam funkcjonować swobodnie w tej kwestii po terapii. A kiedy zmieniłaś środowisko, to Twój umysł jest w stanie uważności i badania go, adaptacji i odnajdywania się. Myślę, że to jest dość logiczne nawet

Spodziewalam sie, ze bede bardziej elastyczna, a tu przeprowadzka i zaraz regres :/ Co sprawia, ze jestem dla siebie jeszcze bardziej ostra. Bo nie funkcjonuje na takim samym poziomie. I chyba jestem tez dosc... niecierpliwa ;p

Będąc dla siebie ostra wcale nie poprawiasz swojego stanu moim zdaniem, bo tworzysz wewnętrzną presje.