Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

eyeswithoutaface pisze: ↑

27 grudnia 2017, o 15:17

A co to znaczy, że nie jestes w stanie wykonywac swoich obowiazków? Niby dlaczego coś takiego miałoby się stać?

Poza tym spróbuj zmienić swoje podejście do pracy jako takiej, zamiast widzieć w niej zrodło zagrozenia, spróbuj zobaczyc wybawienie. Dzięki pracy możesz zajmować myśli i nie skupiać się ciągle na obawach czy nerwicowych wkrętkach. Możesz też komuś pomóc, kogoś wesprzeć. To swietnie odwraca naszą uwagę od egocentrycznej postawy i siedzenia "w głowie".

cyraneczka pisze: ↑

27 grudnia 2017, o 15:26

eyeswithoutaface pisze: ↑

27 grudnia 2017, o 15:17

A co to znaczy, że nie jestes w stanie wykonywac swoich obowiazków? Niby dlaczego coś takiego miałoby się stać?

Poza tym spróbuj zmienić swoje podejście do pracy jako takiej, zamiast widzieć w niej zrodło zagrozenia, spróbuj zobaczyc wybawienie. Dzięki pracy możesz zajmować myśli i nie skupiać się ciągle na obawach czy nerwicowych wkrętkach. Możesz też komuś pomóc, kogoś wesprzeć. To swietnie odwraca naszą uwagę od egocentrycznej postawy i siedzenia "w głowie".

To pójście do pracy jest dla mnie bardzo ważne, bo z tego powodu pojawił się u mnie nawrót nerwicy - z lęku przed nowym miejscem pracy. Nerwicowe wkretki są u mnie wtórne do tego lęku. Tak więc nie ma chyba dla mnie rzeczy, która bardziej mogłaby mi pomóc. Wtedy zobaczę, czy było się czego bać . Lubię pomagać innym, potrzebuję kontaktu z ludźmi, stąd taka praca a nie inna.
A co to znaczy, że nie mogę wykonywać obowiązków? Tego nie wiem, chyba chodzi o to, że będę robić cos za wolno albo mylić sie i ciągle poprawiać błędy, a nade mną będzie ktoś kto nie ma do tego cierpliwości i na mnie się drze - to tak w skrócie, wiem, że głupio to brzmi, ale opisuje swoje wyobrażenie.

cyraneczka pisze: ↑

27 grudnia 2017, o 15:37

Dzięki wielkie za wsparcie. Mam taki plan, żeby tu zajrzeć jak już pójdę do pracy i się z tego śmiać

cyraneczka pisze: ↑

27 grudnia 2017, o 15:37

Mam taki plan, żeby tu zajrzeć jak już pójdę do pracy i się z tego śmiać

eyeswithoutaface pisze: ↑

27 grudnia 2017, o 15:17

A co to znaczy, że nie jestes w stanie wykonywac swoich obowiazków? Niby dlaczego coś takiego miałoby się stać?

Poza tym spróbuj zmienić swoje podejście do pracy jako takiej, zamiast widzieć w niej zrodło zagrozenia, spróbuj zobaczyc wybawienie. Dzięki pracy możesz zajmować myśli i nie skupiać się ciągle na obawach czy nerwicowych wkrętkach. Możesz też komuś pomóc, kogoś wesprzeć. To swietnie odwraca naszą uwagę od egocentrycznej postawy i siedzenia "w głowie".

cyraneczka pisze: ↑

3 stycznia 2018, o 11:15

eyeswithoutaface pisze: ↑

27 grudnia 2017, o 15:17

A co to znaczy, że nie jestes w stanie wykonywac swoich obowiazków? Niby dlaczego coś takiego miałoby się stać?

Poza tym spróbuj zmienić swoje podejście do pracy jako takiej, zamiast widzieć w niej zrodło zagrozenia, spróbuj zobaczyc wybawienie. Dzięki pracy możesz zajmować myśli i nie skupiać się ciągle na obawach czy nerwicowych wkrętkach. Możesz też komuś pomóc, kogoś wesprzeć. To swietnie odwraca naszą uwagę od egocentrycznej postawy i siedzenia "w głowie".

mimo dłuższego spokoju w temacie pojawiły się dzisiaj kolejne straszaki pod tytułem: jak to możliwe, żebym wytrzymywała codziennie osiem godzin w pracy, skoro czuję się tak fatalnie? albo co to będzie jak mnie wyrzucą? albo co to będzie jak sama zrezygnuję? (i odpowiedź: będę przegrańcem, którego pokonał lęk). Nie wiem, czy odpowiadać coś tym myślom, bo przecież te obawy wydają się takie realne, że nie da się powiedzieć, że na 100% nic się nie stanie (tak jak można sobie powiedzieć, że od nerwicy na 100% serce nie stanie). Słucham sobie teraz pogadanki Divina "Daj się mentalnie zabić" i wyciągnęłam na razie z niej taki wniosek, że warto pójść i sprawdzić jak to naprawdę jest. Od przyszłego tygodnia idę na kurs zawodowy po 6 godzin dziennie, może tam zobaczę jak to jest gdzieś siedzieć po kilka godzin, bo wypadłam zupełnie z rytmu, a w poprzedniej pracy już po 4 godzinach patrzyłam ciągle na zegarek, bo taka była nudna albo nerwowa. Sama już nie wiem czy i co tym myślom odpowiadać, żeby mnie nie gryzły od rana do wieczora

eyeswithoutaface pisze: ↑

3 stycznia 2018, o 12:04

cyraneczka pisze: ↑

3 stycznia 2018, o 11:15

eyeswithoutaface pisze: ↑

27 grudnia 2017, o 15:17

A co to znaczy, że nie jestes w stanie wykonywac swoich obowiazków? Niby dlaczego coś takiego miałoby się stać?

Poza tym spróbuj zmienić swoje podejście do pracy jako takiej, zamiast widzieć w niej zrodło zagrozenia, spróbuj zobaczyc wybawienie. Dzięki pracy możesz zajmować myśli i nie skupiać się ciągle na obawach czy nerwicowych wkrętkach. Możesz też komuś pomóc, kogoś wesprzeć. To swietnie odwraca naszą uwagę od egocentrycznej postawy i siedzenia "w głowie".

mimo dłuższego spokoju w temacie pojawiły się dzisiaj kolejne straszaki pod tytułem: jak to możliwe, żebym wytrzymywała codziennie osiem godzin w pracy, skoro czuję się tak fatalnie? albo co to będzie jak mnie wyrzucą? albo co to będzie jak sama zrezygnuję? (i odpowiedź: będę przegrańcem, którego pokonał lęk). Nie wiem, czy odpowiadać coś tym myślom, bo przecież te obawy wydają się takie realne, że nie da się powiedzieć, że na 100% nic się nie stanie (tak jak można sobie powiedzieć, że od nerwicy na 100% serce nie stanie). Słucham sobie teraz pogadanki Divina "Daj się mentalnie zabić" i wyciągnęłam na razie z niej taki wniosek, że warto pójść i sprawdzić jak to naprawdę jest. Od przyszłego tygodnia idę na kurs zawodowy po 6 godzin dziennie, może tam zobaczę jak to jest gdzieś siedzieć po kilka godzin, bo wypadłam zupełnie z rytmu, a w poprzedniej pracy już po 4 godzinach patrzyłam ciągle na zegarek, bo taka była nudna albo nerwowa. Sama już nie wiem czy i co tym myślom odpowiadać, żeby mnie nie gryzły od rana do wieczora

Dialogowanie z myślami jest ważne i potrzebne, ale trochę traci swój sens kiedy Ty cały swój czas i energię tracisz na zastanawianie sie "co
odpowiedzieć myslom". Sęk nie w tym, żeby sobie powiedzieć "nic się nie stanie" i uspokoić się na dwie minuty, ale zrozumieć, że nawet jeśli stanie się coś co Cię zaskoczy, to Ty sobie poradzisz. Zobacz na czym Ty się skupiasz: czy Cię nie wyrzuca albo czy sama nie zrezygnujesz. Dlaczego miałoby się cos takiego stać?! Czy istnieją jakiejkolwiek realne przesłanki za tym, by tak się wydarzyło, czy raczej jest to kolejny zupełnie absurdalny i niemajacy źródła w rzeczywistości wymysl Twojej głowy?
Dlaczego wierzysz myslom? Czy jeśli pomyślisz "za siedem minut na Polskę spadnie meteoryt" to tak się stanie? Nie wydaje Ci się śmieszne że ktoś mógłby takiej myśli uwierzyć? To samo tyczy się wszystkiego co pojawia się w Twojej głowie. Działaj. Skupiaj się na tym co możesz zrobić realnie aby dobrze wypaść w pracy, jak się nastawić, jak się przygotować.
I puść te myśli. To tak jak w tej buddyjskiej opowiastce: jeśli nosisz ze sobą kamień, to jest Ci ciężko, niewygodnie, źle. Puść ten kamień. Lepiej? Po co go w ogóle ze sobą nosiłas?

cyraneczka pisze: ↑

3 stycznia 2018, o 12:23

eyeswithoutaface pisze: ↑

3 stycznia 2018, o 12:04

cyraneczka pisze: ↑

3 stycznia 2018, o 11:15

mimo dłuższego spokoju w temacie pojawiły się dzisiaj kolejne straszaki pod tytułem: jak to możliwe, żebym wytrzymywała codziennie osiem godzin w pracy, skoro czuję się tak fatalnie? albo co to będzie jak mnie wyrzucą? albo co to będzie jak sama zrezygnuję? (i odpowiedź: będę przegrańcem, którego pokonał lęk). Nie wiem, czy odpowiadać coś tym myślom, bo przecież te obawy wydają się takie realne, że nie da się powiedzieć, że na 100% nic się nie stanie (tak jak można sobie powiedzieć, że od nerwicy na 100% serce nie stanie). Słucham sobie teraz pogadanki Divina "Daj się mentalnie zabić" i wyciągnęłam na razie z niej taki wniosek, że warto pójść i sprawdzić jak to naprawdę jest. Od przyszłego tygodnia idę na kurs zawodowy po 6 godzin dziennie, może tam zobaczę jak to jest gdzieś siedzieć po kilka godzin, bo wypadłam zupełnie z rytmu, a w poprzedniej pracy już po 4 godzinach patrzyłam ciągle na zegarek, bo taka była nudna albo nerwowa. Sama już nie wiem czy i co tym myślom odpowiadać, żeby mnie nie gryzły od rana do wieczora

Dialogowanie z myślami jest ważne i potrzebne, ale trochę traci swój sens kiedy Ty cały swój czas i energię tracisz na zastanawianie sie "co
odpowiedzieć myslom". Sęk nie w tym, żeby sobie powiedzieć "nic się nie stanie" i uspokoić się na dwie minuty, ale zrozumieć, że nawet jeśli stanie się coś co Cię zaskoczy, to Ty sobie poradzisz. Zobacz na czym Ty się skupiasz: czy Cię nie wyrzuca albo czy sama nie zrezygnujesz. Dlaczego miałoby się cos takiego stać?! Czy istnieją jakiejkolwiek realne przesłanki za tym, by tak się wydarzyło, czy raczej jest to kolejny zupełnie absurdalny i niemajacy źródła w rzeczywistości wymysl Twojej głowy?
Dlaczego wierzysz myslom? Czy jeśli pomyślisz "za siedem minut na Polskę spadnie meteoryt" to tak się stanie? Nie wydaje Ci się śmieszne że ktoś mógłby takiej myśli uwierzyć? To samo tyczy się wszystkiego co pojawia się w Twojej głowie. Działaj. Skupiaj się na tym co możesz zrobić realnie aby dobrze wypaść w pracy, jak się nastawić, jak się przygotować.
I puść te myśli. To tak jak w tej buddyjskiej opowiastce: jeśli nosisz ze sobą kamień, to jest Ci ciężko, niewygodnie, źle. Puść ten kamień. Lepiej? Po co go w ogóle ze sobą nosiłas?

Problem w tym, że ja nie mam tej wiary, że nawet jeśli coś mnie zaskoczy to sobie poradzę - gdybym miała taką wiarę to nie miałabym dzisiaj nerwicy najprawdopodobniej, bo to by znaczyło, że wierzę w siebie i swoje umiejętności poradzenia sobie z problemami życiowymi, z tego wyrosła u mnie nerwica. Może dobrze by było zaakceptować te najgorsze scenariusze z dopiskiem, że to nie będzie koniec świata jeśli naprawdę to nie wyjdzie, bo to może była nie taka praca w nie takim czasie, i co z tego. Nie chciałabym, żeby tak było, ale może zaakceptowanie tego byłoby dobre dla mojego przestraszonego umysłu. Racja, że na razie żadnych przesłanek nie mam, żeby uważać, że mnie wyrzucą albo ja zrezygnuję, bo jeszcze tam nawet nie poszłam.
Mówisz, żebym się skupiła na tym jak się przygotować i nastawić - ja sobie tego w tej chwili nie wyobrażam, bo dopóki nie pójdę i zostanę zapoznana ze specyfiką pracy itd. to nie mogę się na sucho przygotować. Chyba, że chodzi o to, żebym nastawiła się pozytywnie i dała sobie prawo do popełniania błędów czy gorszych chwil. Wiem, że pierwsze dni będą trudne, że pewnie będę brać uspokajacze, żeby się skupić na czymkolwiek innym niż lęk, ale mam gdzieś podskórnie myśl, że po trudnym początku przychodzi większy spokój i że przestanę się tak strasznie bać.