Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

mada31260 pisze: ↑

13 sierpnia 2025, o 14:21

Hej, jestem w podobnej sytuacji i stoję przed podobnym dylematem, czy się decydować na dziecko, z tym, że ja akurat mam pocd. Też nigdy nie marzyłam, że zostanę matką, ale też się na to nie zamykałam. Gdy poznałam swoją drugą połówkę, myślałam, że taka kolej rzeczy i w końcu pewnie kiedyś zostaniemy rodzicami. Wychodząc za mąż nie miałam pojęcia, że istnieje pocd mimo, że już objawy tego rodzaju zaburzenia miałam. Przez wstyd i ogromne poczucie winy przez lata bałam się nawet wpisać w przeglądarce internetowej, co się ze mną dzieje. Po wielu latach w jakimś akcie desperacji trafiłam na psychoterapię. Do dziś sobie wyrzucam, że skazałam swojego męża na taką żonę, że mógł mieć dzieci z kimś innym, że nie jestem zdolna do założenia "pełnej" rodziny. Mimo, że mąż cały czas powtarza, że mnie kocha, to ze mną chce być i że świat się nie skończy jeśli nie będziemy mieli dzieci. Jak wiadomo ocd bez względu na jego rodzaj, czy to rocd, hocd, pocd, itd. działa na tej samej zasadzie. Ma na celu uderzenie w nasze wartości i zasianie w nas wątpliwości, czy aby kocham swojego męża, czy może jestem homoseksualistą, czy pociągają mnie dzieci i długo by wyliczać. Ocd uderza w Twoje największe wartości i bardzo lubi to sprawdzać rzadziej lub częściej. Ostatnio czytałam artykuł w krytyce politycznej napisany przez dziennikarkę zmagającą się z ocd. Napisała zdanie, że za każdym razem, gdy ocd daje o sobie znać dziękuje mu za to, że przypomina, co jest w życiu dla niej naprawdę ważne

mada31260 pisze: ↑

16 sierpnia 2025, o 10:54

Też mam podobnie, oprócz pocd które z wiadomych względów skutecznie "obrzydza" mi wizję rodzicielstwa, mam masę innych wątpliwości. Zastanawiam się jak bym się w tym wszystkim odnalazła, czy to do mnie pasuje, czy tego naprawdę chcę, czy raczej ulegam presji społecznej i biologicznej. Decyzja o dziecku jest jak skok na głęboką wodę i nikt nie da nam gwarancji jak to będzie. Przeraża mnie ta niewiedza. Ciężko w tym wszystkim dostrzec czego się naprawdę chce. Pocieszam się myślą, że może nie być tak strasznie. Wielokrotnie miałam większy lęk przed samym wydarzeniem, np. opieką nad dzieckiem, a później się okazywało, że było całkiem ok.

natalia93 pisze: ↑

17 sierpnia 2025, o 08:44

mada31260 pisze: ↑

16 sierpnia 2025, o 10:54

Też mam podobnie, oprócz pocd które z wiadomych względów skutecznie "obrzydza" mi wizję rodzicielstwa, mam masę innych wątpliwości. Zastanawiam się jak bym się w tym wszystkim odnalazła, czy to do mnie pasuje, czy tego naprawdę chcę, czy raczej ulegam presji społecznej i biologicznej. Decyzja o dziecku jest jak skok na głęboką wodę i nikt nie da nam gwarancji jak to będzie. Przeraża mnie ta niewiedza. Ciężko w tym wszystkim dostrzec czego się naprawdę chce. Pocieszam się myślą, że może nie być tak strasznie. Wielokrotnie miałam większy lęk przed samym wydarzeniem, np. opieką nad dzieckiem, a później się okazywało, że było całkiem ok.

Ja się boje ze nie pokocham dziecka, że nie będę miała do niego cierpliwości i że będę złą matką dla niego że nie nawiążemy więzi i nigdy nie będę miała takiego uczucia jak inne kobiety, które kochają swoje dzieci.

Plathon pisze: ↑

16 sierpnia 2025, o 18:48

Mada jak długo już jesteś w związku małżeńskim a od kiedy z pocd?

mada31260 pisze: ↑

18 sierpnia 2025, o 10:09

natalia93 pisze: ↑

17 sierpnia 2025, o 08:44

mada31260 pisze: ↑

16 sierpnia 2025, o 10:54

Też mam podobnie, oprócz pocd które z wiadomych względów skutecznie "obrzydza" mi wizję rodzicielstwa, mam masę innych wątpliwości. Zastanawiam się jak bym się w tym wszystkim odnalazła, czy to do mnie pasuje, czy tego naprawdę chcę, czy raczej ulegam presji społecznej i biologicznej. Decyzja o dziecku jest jak skok na głęboką wodę i nikt nie da nam gwarancji jak to będzie. Przeraża mnie ta niewiedza. Ciężko w tym wszystkim dostrzec czego się naprawdę chce. Pocieszam się myślą, że może nie być tak strasznie. Wielokrotnie miałam większy lęk przed samym wydarzeniem, np. opieką nad dzieckiem, a później się okazywało, że było całkiem ok.

Ja się boje ze nie pokocham dziecka, że nie będę miała do niego cierpliwości i że będę złą matką dla niego że nie nawiążemy więzi i nigdy nie będę miała takiego uczucia jak inne kobiety, które kochają swoje dzieci.

Nie jest Ci lekko, a ocd dodatkowo ma dużą pożywkę na Twoich lękach. Rozumiem Twój dylemat, najgorsze jest, że w zasadzie nie masz możliwości sprawdzenia tego zanim nie zdecydujesz się na macierzyństwo.

natalia93 pisze: ↑

18 sierpnia 2025, o 10:16

mada31260 pisze: ↑

18 sierpnia 2025, o 10:09

natalia93 pisze: ↑

17 sierpnia 2025, o 08:44

Ja się boje ze nie pokocham dziecka, że nie będę miała do niego cierpliwości i że będę złą matką dla niego że nie nawiążemy więzi i nigdy nie będę miała takiego uczucia jak inne kobiety, które kochają swoje dzieci.

Nie jest Ci lekko, a ocd dodatkowo ma dużą pożywkę na Twoich lękach. Rozumiem Twój dylemat, najgorsze jest, że w zasadzie nie masz możliwości sprawdzenia tego zanim nie zdecydujesz się na macierzyństwo.

No dokładnie. I ja rozumiem tę strategię że nigdy niczego nie wiemy na 100% ale to trudna decyzja sama w sobie plus jeszcze te lęki

Jonizator pisze: ↑

18 sierpnia 2025, o 11:21

Natalio i ogólnie wszyscy, którzy udzielili się w tym wątku, proszę posłuchajcie mnie uważnie.

Nigdy nie udzielałem się na tym forum, ale bardzo dużo wiedzy stąd pozyskałem, zarówno na tematy od Zordona, jak i o całym ROCD, nerwica i ogólnie szeroko pojętej depresji. Trafiłem na ten temat przypadkowo przez wyniki wyszukiwania Google o ROCD i akurat przekierowało mnie na znane mi forum (tak, czasem sprawdzam nowe wątki na temat ROCD ogólnie w sieci).

To co opisujesz to jest klasyczne OCD na tle relacyjnym czyt. ROCD, przeplatane z nerwicą. U mnie ROCD występowało w bardzo wielu związkach, często zmieniałem partnerki, zawsze mi coś nie pasowało, zawsze szukałem tej idealnej, a jak tylko coś było nie tak, chciałem zaczynać z czystą kartą, dużo raniłem. Niegdyś nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale dopiero ostatnie kilka lat mi to udowodniło. Mam 35 lat, jestem po kilkuletnim małżeństwie, zakończonym rozwodem.

W tej chwili jestem z partnerką niecałe dwa lata i jest w ciąży, na którą bardzo naciskała, a ja nie wiedziałem sam do końca czy jestem na to gotowy. Nie wiedziałem nawet czy mi na niej zależy, czy chcę ponownie się żenić i czy chcę w ogóle się wiązać, ale to niesamowita osoba, która pomogła mi wyjść ze starego "bagna", jest ze mną i była w najtrudniejszych momentach mojego życia i mam od niej nieocenione wsparcie.

Co wiem? Wiem, że nie mogę jako mężczyzna odebrać jej możliwości posiadania dziecka, ponieważ to bardzo źle odbije się w przyszłości. Żal, który nosiłaby w sercu mógłby doprowadzić do całkowitej degradacji naszego związku. Sam wiem, że też przyszedłby moment, że moje pasje i codzienne aktywności, przesłoniłoby widmo żalu do samego siebie, że nie skorzystałem z możliwości posiadania jakiejś cząstki siebie na tym świecie - dziecka.

Ja zawsze byłem negatywnie nastawiony do posiadania dzieci, irytowały mnie i nie czułem instynktu tacierzyńskiego, ale nie wykluczałem takiej możliwości. Świadomie podjęliśmy decyzję o tym, że będziemy się starać i udało się bardzo szybko.
Od tego momentu zaczęło się piekło .

I etap - zacząłem widzieć jak partnerka się zmienia z wyglądu:
-zaczęło mi to nie pasować,
-zacząłem mieć obsesyjne myśli czy dobrze wybrałem,
-zaczęły się pytania czy na pewno mi się podoba,
-wykonywałem typowe zabiegi w ROCD czyli sprawdzałem inne osoby, jak wyglądają i porównywałem do niej
-analizowałem każdy jej centymetr kwadratowy ciała, uszy, grubsze nogi, powiększający się brzuch, grubsze policzki "fafule", przybierająca waga

II etap - zacząłem zastanawiać się czy podjąłem dobrą decyzję o dziecku:
-tak jak wspominałyście, każdy dźwięk, jęknięcie dziecka sąsiadów, płacz - byłem na to bardzo wyczulony, wsłuchiwałem się w to i dramatyzowałem,
-przeszukiwałem internet, zapisałem się do grupy "bezdzietni" na FB i czytałem ich hejt na dzieci (to mnie nakręcało jeszcze bardziej, że źle zrobiłem),
-w pracy oliwy do ognia dolewali koledzy, którzy zaczęli rzucać klasyki "skończy Ci się", "nie wyśpisz się", "no to masz pozamiatane", "możesz już sprzedać motocykl bo nie pojeździsz" (mimo, że sami mają dzieci),
-na IG, FB i TikToku panuje wszechobecny hejt na temat posiadania dzieci, każdy pokazuje jaki jest niezależny, wolny i że warto myśleć o sobie - ŚCIEK - NIE WCHODŹCIE W TO! ,
-partnerka, która sama nosi ciężar zajęła się wszystkim tj. wyprawkami i innymi niezbędnymi rzeczami, ja byłem wyłączony, strach mnie wykańczał.

III etap - Nawrót ROCD, nerwicy oraz depresji
-od 2017 roku byłem na lekach SSRI, które pomogły uporać mi się z ROCD oraz zaburzeniami sfery seksualnej, miałem święty spokój i cieszyłem się życiem (nie licząc toksycznego małżeństwa),
-w 2025 roku zaczął się koszmar, mniej więcej w kwietniu, kiedy partnerka była już w 5 miesiącu, po konsultacji z psychiatrą stwierdzono, że leki SSRI przestały już działać tak jak powinny, organizm się przyzwyczaił i to spotęgowało ten nawrót,
-włączyliśmy do leczenia leki SNRI, ale okres przejściowy i czas, żeby zaczęły właściwie działać okupiony był płaczem, depresją, brakiem motywacji, chęcią ucieczki ze związku, załamaniem nerwowym pod kątem posiadania dziecka, było ciągłe sprawdzanie, analiza i myśli "co ja najlepszego zrobiłem", w kąt poszły moje pasje, nie byłem w stanie nawet wstać do pracy, ciągle spałem i płakałem.


IV etap – Powrót do zdrowia
-czas był trudny, dzwoniłem do dużej ilości ludzi, rozmawiałem z otoczeniem, rodziną, od każdego oczekiwałem potwierdzenia, czy dobrze robię, czy partnerka mi się podoba, czy dam radę z dzieckiem, czy to jest dla mnie, czy nie stracę siebie. Dodatkowo rozmawiałem dużo z psychologiem, który bardzo empatycznie podszedł do problemu, ale powiedział mi w większości wszystko co już wiedziałem, ale co nie mogło do mnie dotrzeć,
-sukcesem było to, że leki zaczęły działać, był to okres prawie 2 miesięcy, ale poprawa była znaczna, wracała moja prawdziwa osobowość, zacząłem się nawet momentami cieszyć, że zostanę ojcem i czuć odpowiedzialność za tą małą istotkę,
-dalej nie jestem w pełni zdrowy i mam sinusoidę nastrojów, raz jest lepiej, a raz gorzej, czasem jestem wredny, czasem jestem sobą, bywam sfrustrowany, a za chwilę radosny.


PODSUMOWANIE
Co mogę Ci powiedzieć w tym wszystkim?
1. Pamiętaj, że ROCD, nerwica i zaburzenia depresyjne atakują to co dla Ciebie najważniejsze, w tym przypadku związek i macierzyństwo. Pomyśl sobie, że nagle tracisz kontakt z mało znaczącym dla Ciebie znajomym/znajomą, czy będziesz nad tym ubolewać? Nie, nie będziesz, zaburzenie się tego nie przyczepi, bo to nie jest dla Ciebie istotne.

2. Skończ analizę i czytanie w Internecie, szczególnie forów typu Kafeteria, Gazeta, grup na FB, skróć czas przebywania na IG, TikToku, nie przeglądaj rolek i innych treści, które Cię dodatkowo bodźcują.

3. Uspokój układ nerwowy, jeśli spożywasz kawę, zmniejsz ją do 1-2 dziennie o mniejszej zawartości kofeiny, ponieważ ona mocno podbija kortyzol, szczególnie na czczo. Zmniejsz wysiłek fizyczny i unikaj agresywnego uprawiania sportu.

4. Nie leż w łóżku – to jest najgorsze co można zrobić, wstać i za chwilę znów się kłaść i leżeć rozmyślając i analizując, tym karmią się te zaburzenia. Rób cokolwiek, sprzątaj, czytaj, rozwiązuj krzyżówki, idź na spacer z psem, pobiegać, pojeździć na rowerze, na siłownię, jedź pod namiot z partnerem.

5. Zapewne zauważyłaś w tym stanie „rozmywanie się wzroku/zawieszanie się i brak koncentracji” – to normalne, wtedy wchodzi analiza i zaburzenie próbuje nad Tobą zawładnąć. W konsekwencji nie pamiętasz co gdzie w domu leży, gdzie położyłaś pilot, skąd w lodówce wzięły się rzeczy, które wcale tam nie muszą być itp.

6. Wsparcie psychiatryczne i psychologiczne to nieocenione wsparcie, którego nie należy się bać i nie ma w tym nic złego. Dziś ludzie biorą leki na alergię, serce, cukrzycę i cholesterol całe życie, dlaczego więc nie wspomóc się lekami, które przyniosą nam tylko korzyści, poprawiając naszą neurochemię mózgu? Korzystajmy ze zdobyczy technologicznych i biologicznych, z których mamy możliwość korzystać i polepszajmy sobie warunki życia, bo kiedyś to było niemożliwe, a dziś co druga osoba się wspomaga i nie ma tu miejsca na wstyd.

7. TWÓJ PROBLEM jest zaburzeniem, uwierz mi że dziecko Cię uzdrowi, będziesz czuć się szczęśliwa i radosna, ten etap będzie przykrym wspomnieniem. Po Twoim stylu wypowiedzi, widać, że jesteś odpowiedzialną i mądrą osobą, empatyczną i wrażliwą. Jesteś dobrym człowiekiem i będziesz dobrą matką!